"Υπήρχε εξαρχής αναμεταξύ μας μια χημεία"
"Το ήξερα αυτό το παιδί». Η φωνή του Θοδωρή απο την αίθουσα της σύνταξης. Μόλις είχε δεί το σημείωμά μου για τον άγνωστο Κύπριο ποιητή Ηλία Κωνσταντίνου ν´ ανεβαίνει στην οθόνη του. Τού ζήτησα να μου πει δυό λόγια.
Γνωριστήκαμε κάπου στα Εξάρχεια στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Μάλλον στα γραφεία του ΑΚΟΕ στη Ζαλόγγου από όπου περνούσε συχνά όταν βρισκόταν στην Αθήνα. Εγώ βρισκόμουν σε μια ταραγμένη μετεφηβεία, εκείνος ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερός μου, με δέκα χρόνια στο Λονδίνο πίσω του, ένα χάρισμα στιχουργικό για το οποίο σπάνια και πολύ σεμνά μιλούσε – προτιμούσε να σου εγχειρίσει κάποιο χειρόγραφο ποίημα αν έδειχνες παραπάνω ενδιαφέρον - και σχέδια για βιβλιοπωλείο και εκδόσεις στην Κύπρο.
Ξεχώριζε για το ζεστό βλέμμα, τον συγκροτημένο λόγο και το γοητευτικό του παρουσιαστικό, τον θυμάμαι δε σχεδόν πάντα μαυροντυμένο, σε συνδυασμό μερικές φορές με ένα κρητικό σαρίκι στο κεφάλι. Την προτίμησή του για τα μαύρα ρούχα την είχα συνδυάσει με τα ροκ ακούσματα και τις ιδεολογικές του αναζητήσεις που ήταν τότε πολύ κοντά στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, συχνά μάλιστα πηγαίναμε μαζί ή βρισκόμασταν σε μαζώξεις, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κι αν τύχαινε να ξεσπάσουν επεισόδια με την αστυνομία, δεν ήταν από εκείνους που κάνανε εύκολα πίσω.
Ξέρω ότι είχε μια μακροχρόνια σχέση που «μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν», μένανε μάλιστα ένα διάστημα μαζί στο Μετς. Αγαπιόνταν αλλά ήθελε και την ελευθερία του. Κάναμε συχνά παρέα, με ορμήνευε κιόλας καθότι μεγαλύτερος και πιο «περπατημένος», χωρίς ποτέ να κάνει τον έξυπνο ή τον καμπόσο. Υπήρχε εξαρχής αναμεταξύ μας μια χημεία και μια αμοιβαία προδιάθεση για κάτι παραπάνω από τα ξενύχτια μας, όμως κάπου κόλλαγε όλο αυτό και δεν προχωρούσε. Κάτι τον κράταγε, κάτι τον έτρωγε το οποίογινόταν ακόμα εντονότερο κάθε φορά που βρισκόμασταν. Σταδιακά αραιώσαμε και μπαίνοντας στη δεκαετία του ΄90 τον έχασα τελείως – δεν ανησύχησα, ήξερα ότι είχε ανοίξει τελικά εκείνο το βιβλιοπωλείο στην Κύπρο, είχα έπειτα μπει κι εγώ σε άλλες καταστάσεις. Μου έμεινε μόνο ο «Αρσενικός Χαλκός», η πρώτη έκδοση ποιημάτων του που μου είχε χαρίσει σε μια από τις τελευταίες μας συνευρέσεις. Με είχε εντυπωσιάσει η δυνατή, «αιρετική», αυθάδης και ταυτόχρονα φροντιστική του γραφή – αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε queer αλλά που τότε δεν είχε ακόμα καθιερωθεί ως όρος στην Ελλάδα.
Λίγα χρόνια αργότερα έμαθα ότι έφυγε από AIDS σε ηλικία μόλις 37 ετών. Ήταν μεγάλο σοκ - κανείς από όσους τον γνώριζαν δεν είχε ιδέα ότι είχε αρρωστήσει, κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες, πότε το έπαθε, πόσο καιρό το γνώριζε, αν το είχε αποδεχτεί, πώς το αντιμετώπισε – ήμασταν άλλωστε ακόμα σε πολύ τραχιά χρόνια, δεν ήταν λίγοι οι οροθετικοί φίλοι και γνωστοί που ήταν ασθενείς ή είχαν καταλήξει. Δεν ξανάκουσα από τότε γι΄αυτόν, μόνο κάτι σκόρπιες λογοτεχνικές αναφορές. Η πρόσφατη επανακυκλοφορία των ποιημάτων του σε δύο τόμους από τις εκδόσεις Βακχικόν που πληροφορήθηκα χάρη στο μπλογκ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην ηλεκτρονική Lifo ζωντάνεψε εντός μου μια ολόκληρη εποχή και μαζί έναν άνθρωπο ξεχωριστό που τι δεν θα έδινα για να βρισκόταν ακόμη ανάμεσά μας.
_ Θοδωρής Αντωνόπουλος
