Πρώτη φορά ΝΥ
Ό,τι πρόλαβε να φάει ένας διστακτικός ταξιδιώτης και μια δυο σκέψεις στην άλλη άκρη του κόσμου
Ένα βράδυ που τρώγαμε στο Standard Grill, ένα εστιατόριο με τυπικό αμερικανικό ντεκόρ και ωραία μουσική, κάποιος είπε: «Αυτό που μου αρέσει εδώ είναι που δεν προσποιούνται ότι είναι κάτι άλλο. Είναι αυτό που είναι και σ’ όποιον αρέσει. Δεν είναι τα μαγαζιά γαλλικά μπιστρό, ούτε τα μπαρ κάτι άλλο. Είναι νεοϋορκέζικα». Κράτησα αυτήν τη σκέψη της φίλης μου και θα τη θυμάμαι κάθε φορά που θα αναρωτιόμαστε αν η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο ή αν το τάδε μαγαζί θυμίζει γαλλικό μπιστρό.
Το Prune της Gabrielle Hamilton είναι το εστιατόριο των ονείρων μου. Αν είχα ποτέ στη ζωή μου εστιατόριο, θα ήθελα να είναι αυτό. Ένα μικροσκοπικό μέρος σε μια περίπου off γαστρονομικά περιοχή της πόλης, φωτεινό, ένας παλιός πάγκος που είναι σήμερα το μπαρ, κάτι παλιοί καθρέφτες στους τοίχους, μαρμάρινα τραπέζια, χειροποίητες λεπτομέρειες, σερβιτόροι που χαμογελούν, ωραία μουσική, μα, πάνω απ’ όλα, ένα μέρος που ξεχειλίζει από αγάπη για φαγητό. Τίποτα δεν είναι μνημειώδες, μην περιμένεις κάτι σημαντικό, όλα όμως σου λένε «έτσι γίνεται σωστά το πράγμα», όπως το μεδούλι που έρχεται στο τραπέζι σου με μια απλή σαλάτα από μαϊντανό και αγγουράκια τουρσί και λες «όσους συνδυασμούς και να δοκιμάσω μετά από αυτό, τώρα ξέρω ποιο είναι το μέτρο». Ή το αχλάδι που ψήθηκε σε κρούστα αλατιού και μου θύμισε τι σημαίνει επιδόρπιο.
Δεν μου άρεσε το φημισμένο Magnolia Bakery ούτε τα περισσότερα γλυκά της αμερικανικής σχολής που δοκίμασα. Πολύ γλυκά, πολύ βαριά, χωρίς τις απαιτούμενες εναλλαγές στη γεύση. Κάθε φορά που έτρωγα ένα cupcake στο μυαλό μου ερχόταν το Παρίσι.
Ένα μέρος άξιζε τον κόπο, το Milkbar. Για πολλούς λόγους. Οι φούρνοι της Christina Tosi, σαν χώροι, είναι ένα τίποτα. Ο πρώτος στον οποίο μπήκα ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα. Οι φίλοι μου, που τους έπρηξα γι’ αυτό το μέρος, σχεδόν κάγχασαν. Σαν αποθήκη με έναν μικρό πάγκο υποδοχής και τα ψυγεία να φτάνουν μέχρι έξω. Στην Αθήνα δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα κάτι τέτοιο. Δοκιμάσαμε το Cereal Milk Soft Serve, ένα από τα trademark γλυκά του Milkbar, που φτιάχνεται με γάλα που έχει γεύση δημητριακών. Σχεδόν άγλυκο παγωτό μηχανής, έντονη η γεύση των corn flakes στο γάλα, ενώ το αλατάκι στα δημητριακά που το τυλίγουν το καθιστά εθιστικό. Πήγα και ξαναπήγα για birthday cake, τρουφάκια σοκολάτας, crack pie, δεύτερο και τρίτο παγωτό με γάλα από δημητριακά, την ωραιότερη εφεύρεση στον χώρο της γαστρονομίας που έχω δοκιμάσει. Δικαίως ο Dave Chang έβρισε τα Starbucks όταν της έκλεψαν την ιδέα.
Ναι, πήγα στο Momofuku Noodle bar δύο φορές. Βuns με brisket, buns με γαρίδες, buns με βουνά από τηγανητά μανιτάρια σιτάκε. Και φυσικά, Momofuku Ramen Bowl. Ό,τι έχεις ακούσει γι’ αυτό το μέρος που μοιάζει με καντίνα, αλλά έχει αλλάξει τον τρόπο που τρώμε κι έχει κάνει την κορεάτικη κουζίνα σταρ, είναι αλήθεια. Το μόνο ζητούμενο εδώ είναι να είναι όλα αληθινά νόστιμα. No frills φαγητό. Ήμουν και τις δύο φορές με φίλους αλλά με φαντάστηκα πολύ έντονα να είμαι στις μαύρες μου και να κατεβαίνω εδώ για ένα ανακουφιστικό chicken pho στον πάγκο. Πέρα από τα κλασικά πιάτα, θα θυμάμαι για καιρό μια σαλάτα από κινέζικο λάχανο, αχλάδι και ντρέσινγκ από Kimchi. Καυτερή, δροσερή, αλμυρή, ένα πλήρες πιάτο που δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο.
Μασουλώντας το εντυπωσιακό μπέργκερ του Spotted Pig, αναρωτήθηκα γιατί κανείς να θέλει να βάλει ροκφόρ σε ένα μπέργκερ. Sorry guys, αλλά η κλασική συνταγή του μπέργκερ είναι ανυπέρβλητη και το ροκφόρ μόνο αφαιρεί, δεν προσθέτει. Kudos για τις τηγανητές πατάτες όμως και τα στρείδια από τη Washington. Μακάρι να θυμόμουν και το label της βελγικού τύπου μπύρας που παρασκευάζεται στη Ν.Υ. Άξιζε.
Όλα είναι τεράστια στη Ν.Υ. Στα μουσεία σε πιάνει πανικός από την πληθώρα των θησαυρών. Μια φορά στο ΜΕΤ δεν αρκεί. Μια ζωή, ίσως. Στο ΜοΜΑ νιώθεις ρίγος μπροστά στην έναστρη νύχτα του Βαν Γκογκ. Στάθηκα τυχερός γιατί μπόρεσα να το απολαύσω ανενόχλητος. Στο New Museum, η καλύτερη έκθεση που είδα. Η αναδρομική του Raymond Pettibon που λανθασμένα είναι γνωστός για τα έργα του με τα κύματα και τους surfers είναι το πιο φρέσκο και provocative πράγμα που είδα τελευταία. Τα πολιτικά του έργα αλλά και τα πρώιμά του με τον Manson είναι συγκλονιστικά και φυσικά, πολύ πιο σημαντικά από τα κύματα και τους surfers.
Στη Νέα Υόρκη του Tραμπ βιβλιοπωλεία όπως το Strand πουλάνε κονκάρδες με το λόγκο «Νot my President». Και αυτό είναι ίσως το πιο ωραίο σε αυτήν τη χώρα, η αληθινή πίστη σε αυτό που λέμε «ελευθερία του λόγου». Λίγο πιο πάνω, βέβαια, στο Trump Tower, κάποιοι άλλοι Αμερικανοί βγάζουν περήφανοι selfies μπροστά στον πύργο του Αμερικανού Προέδρου.
Στην έκθεση «Αισθήματα» που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση είχα την τιμή να με ξεναγήσει ο κ. Καλτσάς και είναι ωραίο να βλέπεις τους ελληνικούς θησαυρούς να ζωντανεύουν μέσα από τα όμορφα λόγια, τις ιστορίες αλλά και το χιούμορ ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολόγους της Ελλάδας. Κρατάω τα λόγια του για το κύλικα με τον φόνο της Πενθεσίλειας.
Το τζετ-λαγκ είναι μια υπαρκτή κατάσταση. Τώρα που πέρασε ήταν ωραίο που το έζησα. Η φάση «στην άλλη άκρη του κόσμου» είναι υπαρκτή μόνο όταν συνειδητοποιείς ότι κι εκεί τα ίδια πράγματα σκέφτεσαι, με τα ίδια αστεία γελάς, οι ίδιοι άνθρωποι σου λείπουν. Τα ταξίδια παραμένουν για μένα το πιο δύσκολο και μυστήριο πράγμα.
