Δύο παιδιά, στο πάρκο Ελευθερίας
Λίγο πριν
Παίζουν, χορεύουν, δεν καταλάβαμε... Έκαναν πάντως αυτά, έδωσαν ένα φιλί και μετά έφυγαν.
Ζούνε την μόνη στιγμή που δεν χρειάζεται να υπάρχουν, σε αυτή την πόλη, αμυνόμενοι.
Ελεύθεροι. Ανοιχτοί.
Τους παρακολουθούσαμε από μακριά και μας φάνηκαν πανέμορφοι.
Γιατί μπορούμε να είμαστε φοβισμένοι, αλλά ποτέ ντροπαλοί.
Σύμφωνα κιολας με το The Atlantic, το να κάνεις ένα post (στο ίνσταγκραμ, υποθέτω κι εδώ), ενεργειακά μιλώντας, ισοδυναμεί με το να αφήσεις ανοιχτή μια λάμπα, ή κάτι τέτοιο.
Το αξίζουν.
Καληνύχτα τους.
