Lame τελικά το πάρτι
Ημερολόγιο εβδομάδας: Κρεβάτι-Έξω-Κρεβάτι.
*Dear Diary I'm in love
(with life? lol)
ΤΡΙΤΗ
11:14
Παρατηρώ, πίσω από την πόρτα εισόδου της πολυκατοικίας μου, μια κοπέλα να περνάει τον δρόμο απέναντι. Ντυμένη καλά για δουλειά πρωινή, προχωρά μπροστά από το μισoτελειωμένο μπαρ που ανοίγει (την Τρίτη) απέναντι από το σπίτι. Ένας μάστορας σκυμμένος κοπανάει κάτι στην τζαμαρία. Το παντελόνι του έχει κατέβει ελαφρώς και μια γραμμή από πυκνές μαύρες τρίχες διακρίνεται. Σηκώνει το κινητό της, κάπως στα κρυφά, δίχως να σταματήσει να περπατά. Και φωτογραφίζει. Μετράω 6 κλικ.
Τι θα τις κάνει αυτές τις εικόνες μετά; Από τον τρόπο που τις βγάζει, το στυλ, το ντύσιμο, υποθέτω πως δεν είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Κρατάει κι ένα παλιό android κινητό. Κι όμως, γιατί τις βγάζει; Τι το οριακό έχει αυτή η φωτογραφία. Τι την τραβάει εκεί; «Ναι, ο κώλος του μάστορα, χα χα». Αλλά είναι αυτό; Δεν ξέρω. Προφανώς οι προθέσεις δεν είναι κακές, αλλά έχει ενδιαφέρον τι και πότε μάς έρχεται να φωτογραφίσουμε. Σε μια εποχή που βγάζουμε όλοι τα πάντα συνεχώς.
13:33
Λίγο μετά, στου Γκύζη, βοηθάω σε κάτι εργασίες στο σπίτι της Ε. Στο σταυροδρόμι κάτω από το μπαλκόνι της περνάει λαϊκή. Βγαίνω με το κινητό και φωτογραφίζω. Νιώθω σαν την Agnès Varda στο «Daguerréotypes», βλέπω μονάχα όπου φτάνει η βεράντα της. Κρεμιέμαι όσο πιο έξω μπορώ, όπως κι εκείνη στην ταινία αυτή, όσο μακριά μπορούσε να τη βγάλει το καλώδιο της κάμεράς της.
ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΤΟΥ ΓΚΥΖΗ Ένα παραμύθι για το πώς γυρνάμε και ρομαντικοποιούμε αυτό που χάνεται ή αυτό που κάποτε σνομπάραμε.
14:48
Attica Sales, Sales Attica
Από εκεί στα Attica. Τυχαία. Ο Οδυσσέας δοκιμάζει ρούχα για τη δουλειά του. Κάνω σβούρες δεξιά-αριστερά, σαν το μικρό του παιδί. Προσπαθώ να με φανταστώ με σακάκι. Ένα μαύρο, με λευκό πουκάμισο και παπιγιόν που βλέπω στα Brooks Brothers.
Στα Attica, αν προσπεράσεις τον κόσμο, περνάς τέλεια. Δεν βλέπεις έξω –δεν έχει βέβαια και τόσο οξυγόνο– αλλά όση ώρα παραμείνεις εκεί, όλος ο κόσμος σου είναι αυτό το δαιδαλώδες κτίριο. Δεν υπάρχει τίπoτε άλλο. Νιώθεις ότι θες να αλλάξεις δέκα ζωές· μπορείς (αν είσαι πλούσιος). Κάθε κρεμάστρα, κάθε μαγαζί κι ένας διαφορετικός άνθρωπος που θα μπορούσες να γίνεις.
21:45
ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΡΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ ΑΝΑΖΗΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ ΑΤΟΜΟ
Οk.
Ναι, δεν ήταν και σαν το «Raw» (το οποίο λατρεύω), αλλά όμορφη κι ευχάριστη ταινία. Από αυτές που ίσως δεν εκτιμάς τόσο μέχρι να πέσεις πάνω σε κάτι πραγματικά κακό, για να πεις πως το αξιοπρεπές, το καλό, το ευχάριστο στο σινεμά δεν είναι καθόλου τυχαία και καθόλου εύκολη υπόθεση. Μπορείτε να το δείτε στο Cinobo.
ΠΕΜΠΤΗΓεια σου κόσμε!
11:10
Βλέπω ξανά στον ύπνο μου τα ίδια άτομα: με ενοχλεί τόσο που θα ήθελα να μην κοιμάμαι. Ή ναι. Ο G. μου λέει πως διαφορετικά άτομα φέρνουν διαφορετικά συναισθήματα. Η έλξη μας δεν είναι ενιαία, ο τρόπος που επιθυμούμε αλλάζει και διαμορφώνονται διαφορετικά συναισθήματα με κάθε άτομο. Δηλαδή μάλλον δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Άλλος έρωτας με τον Χ., άλλος με τον F., άλλος με τον Μ. και πάει λέγοντας. Μπορεί να μην ισχύει, πάντως παραμένει βολικό. Και πένθιμο ταυτόχρονα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
11:12
Ξαναπέφτω πάνω σε ένα ποίημα... Είναι βασικά το αγαπημένο μου, κι όταν λέω ξαναπέφτω, εννοώ το ψάχνω. Παρότι έχω αναφέρει το όνομα του James Schuyler σε αυτό εδώ το blog, είναι σαν να φύλαγα αυτό το συγκεκριμένο ποίημα μόνο για μένα.
____________________________
A PHOTΟGRAPH, JAMES SCHUYLER
Shows you in a London
room; books, a painting,
your smile, a silky
tie, a suit. And more.
It looks so like you
and I see it every day
(here, on my desk)
which I don’t you. Last
Friday was grand.
We went out, we came
back, we went wild. You
slept. Me too. The pup
woke you and you dressed
and walked him. When
you left, I was sleeping.
When I woke there was
just time to make the
train to a country dinner
and talk abut ecstasy.
Which I think comes in
two sorts: that which you
Know “Now I am ecstatic”
Like my strange scream
last Friday night. And
another kind, that you
know only in retrospect:
“Why, that joy I felt
and didn’t think about
when his feet were in
my lap, or when I looked
down and saw his slanty
eyes shut, that too was
ecstasy. Nor is there
necessarily a downer from
it”. Do I believe in
the perfectibility of
man? Strangely enough,
(I’ve known un-
happiness enough) I
do. I mean it.
I really do believe
future generations can
live without the in-
tervals of anxious
fear we know between our
bouts and strolls of
ecstasy. The struck ball
finds the pocket. You
smile some years back
in London, I have
known ecstasy and calm:
haven’t you too? Let’s
try to understand, my
handsome friend who
wears his nose awry.
12:04
Η ζωή όπως θα θέλαμε να είναι ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ LOUIS FRATINO
Είναι με διαφορά ο δυνατότερος ζωγράφος από αυτήν τη γενιά που κάποιοι αποκαλούν «New Queer Intimists». Μια χούφτα βασικά γκέι ζωγράφων, που δουλεύουν (σχεδόν όλοι τους) στη Νέα Υόρκη και αναπαριστούν την queer καθημερινότητά τους στον καμβά. Μεταξύ τους ο Doron Langberg, o αρχικά πολύ γνωστότερος και καταξιωμένος (έστω σε ιδρυματικό επίπεδο) Salman Toor, o Anthony Cudahy και ο προσωπικός μου αγαπημένος Louis Fratino.
O Fratino βρήκε το πρώτο του κοινό, όπως και πολλοί απ' όσους ανέφερα παραπάνω, μέσω του Instagram, από το οποίο όμως πλέον επιλέγει να απουσιάζει. Κι ενώ μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος για την πρακτική του ξεκίνησε, και επικεντρώθηκε, σε έργα που απεικονίζουν σκηνές σεξ και τρυφερότητας μεταξύ αντρών (πολλές φορές βασισμένες στον ίδιο και τον σύντροφό του), μοιάζει σιγά σιγά να ανοίγει όλο και περισσότερο το κάδρο του· να στρέφει το βλέμμα του αλλού, σε κήπους, λουλούδια, καθημερινές οικιακές σκηνές.
Και να το κάνει αυτό εξίσου καλά.
Δεν σας δίνω άλλα στοιχεία για εκείνον, γιατί διάβασα τις προάλλες πως είναι η «αποκάλυψη» της φετινής Μπιενάλε, οπότε ελπίζω πως η Αργυρώ θα γράψει κάτι εκτενέστερο και αρτιότερο για εκείνον μόλις επιστρέψει. Φαντάζομαι πως θα είναι κιόλας κάτι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις αυτά τα έργα από κοντά. Οπότε, Αργυρώ, αναμένω!
Σαν προθέρμανση, ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΣΑΝ ΑΣΚΗΣΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, δείτε παρακάτω μερικούς αγαπημένους μου πίνακες του. Είναι κάτι που έχουν ζητήσει από τους αναγνώστες τους οι NYT, γράφοντας:
ΤΟ ΕΥΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΜΑΣ μπορεί να έχει εξαφανιστεί, αλλά δεν χρειάζεται να παραμείνει έτσι. Σε μια μετριοπαθή προσπάθεια να οξύνουμε την προσοχή σας, θα θέλαμε να αναλογιστείτε, να κοιτάξετε έναν μόνο πίνακα ζωγραφικής για 10 λεπτά, χωρίς διακοπή.
Η άσκησή μας βασίζεται σε μια εργασία που βάζει η Jennifer Roberts, καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, στους φοιτητές της στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Τους ζητά να πάνε σε ένα μουσείο, να διαλέξουν ένα έργο τέχνης και να κοιτάζουν μόνο αυτό για τρεις ολόκληρες ώρες. Εμείς δεν σας ζητάμε ώρες. Θα μπορούσατε, όμως, να δοκιμάσετε να το κάνετε για 10 λεπτά;
Δοκιμάστε το original εδώ ή σκρολάρετε προς τα κάτω για να κάνετε κάτι ανάλογο με τα έργα του Fratino. (Κάντε ό,τι θέλετε, δεν ελέγχω τα δάχτυλά σας).
12:22
ΒΟΛΤΕΣ. ΒΟΛΤΕΣ. ΒΟΛΤΕΣ. ΖΩΗ. ΖΩΗ. ΖΩΗ. Επιστρέφω στο σπίτι με ταξί. Κάθε φορά που παρατηρώ την Πειραιώς μέσα από ένα όχημα εν κινήσει μαγεύομαι ξανά με την πόλη μας. Νιώθω σαν την ηρωίδα του «Χειρογράφου» της Εύας, που μετράει τις κολόνες μέχρι να φτάσει σπίτι της. Και κάτι λίγο από Μαρία Μήτσορα, σ' εκείνο το κομμάτι όπου αναρωτιέται γιατί όλες οι μεγάλες λεωφόροι της Αθήνας είναι γυναίκες.
Κατεβασμένα τα παράθυρα, να χτυπάει το πρόσωπό σου κρύος αέρας. Σας γράφω απευθείας από την κοιλιά μιας φάλαινας.
Τη λένε Αθήνα.
MANUSCRIPT_Εύα Στεφανή_(2017, 12')
02:34
03:46
Με την Α. στο τηλέφωνο. Συζητάμε άσχετα θέματα, ενώ και οι δύο κάνουμε παράλληλα διάφορα άλλα πράγματα.
Τρέχω με το ποντίκι στο Google Maps, αρχικά κάτι έψαχνα –δεν θυμάμαι πλέον τι– και καταλήγω να κάνω βόλτες. Βλέπω τους ανθρώπους τη στιγμή που το αυτοκινητάκι της Google διασταυρώνεται με την καθημερινότητά τους. Τους παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή απ' ό,τι θα το έκανα πιθανώς αν περνούσα από δίπλα τους στον δρόμο.
Γιατί κάπου, κάπως αφήνουμε την πόλη να γλιστρά μέσα από τα μάτια μας. Έχουμε μάθει να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στις έτοιμες εικόνες. Να κοιτάμε εκεί όπου κάποιος θα μας δείξει.
04:42
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με ένα θέμα που ετοιμάζω με φίλους αυτή την περίοδο. Θέλουμε να τα λύσουμε όλα μέσα στα σπίτια μας, δίχως να βγούμε έξω, παίρνοντας τηλέφωνα και ρωτώντας γνωστούς. Ενώ και η Α. ουσιαστικά μάς ξεκουνά, αφού έχει δίκιο σε αυτό που λέει: πως όλες οι απαντήσεις είναι εκεί έξω.
Την ατακαδόρισσα Κολωνακιώτισσα γιαγιά που ψάχνουμε να μας μιλήσει δεν θα τη βρούμε ξεσκονίζοντας τις επαφές του κινητού μας ούτε βάζοντας την Ε. να ψάξει, θα τη βρούμε να κάθεται στο Φίλιον. Στη Δεξαμενή. Να βγαίνει από τον Αντρέα. Το Μπενάκη. Και το Ντεζιρέ. Όμοια κι όλα τα υπόλοιπα. Είμαστε έτοιμοι να ξεκουνηθούμε;
Αυτό προσπαθώ πάντως κι αυτή την εβδομάδα, σ' αυτό το ποστ: να σας φέρω νέα από την πόλη. Τους ψιθύρους και τις κραυγές της. Να κοιτάξω λίγο πιο προσεκτικά γύρω μου. Δεν ξέρω αν λειτουργεί, δεν ξέρω αν το έκανα –ή μπορώ να το κάνω– και καλά. Αλλά that's it.
ΑΝΕΒΗΚΕ Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ
ΠΕΜΠΤΗ
10:33
Κάτι γι' αυτά που σας έγραφα χθες.
HEY
C’MON
COME OUT
WHEREVER YOU ARE
WE NEED TO HAVE THIS MEETING
AT THIS TREE
AIN’ EVEN BEEN
PLANTED
YET
—Από το Directed by desire: The complete poems of June Jordan (Copper Canyon Press, 2005). © 2005, 2017, the June Jordan Literary Estate
ΣΑΒΒΑΤΟ
02:38
SYMPATHY IS A NIGHT!!!!!!!!!!!!!!!
Γράφω τώρα. Μύξες. Πώς μπορείς να γράψεις άραγε για τη νύχτα σου όντας ξεμέθυστος ή χωρίς να σταματάς εκείνη την ώρα να ζεις, για να γράψεις; Πώς, χωρίς να πεις την άλλη μέρα ψέματα; Πώς, χωρίς να πουλάς απλώς τα πάρτι σου; Να διαφημίζεις το coolness σου και να σκεπάζεις το ότι στην πραγματικότητα δεν ανήκεις εκεί; Γιατί σε καμία άλλη περίπτωση, αγαπητέ αναγνώστη, δεν σταματάς για να παρατηρήσεις.
Ακουμπάω το κεφάλι στον τοίχο του πάρτι και γράφω. Μάλλον νιώθω λίγο μόνος. Αρχίζω: Όχι άλλες λίστες με μαγαζιά. Όχι άλλα ονόματα: Τα μέρη όπου περνάς καλά τα ανακαλύπτεις μόνος σου! Και εκείνα θα επιλέξουν αν χωράς ή όχι μέσα τους. Προστατέψτε τα, please.
02:42
Δεν θέλω να σας φτιάξω μια διαδρομή της νύχτας μου. Θα ήθελα να βλέπετε τα βρεγμένα μαλλιά στο κούτελό μου. Να δείτε τη μύτη μου, όπως φαίνεται αυτήν τη στιγμή από το εσωτερικό των ματιών μου, και πώς φαίνεται το ποτό που στερεώνω ανάμεσα στα δόντια μου όσο τα γράφω αυτά στο κινητό. Πώς κουνάω τα πόδια μου. Πώς το καλαμάκι μού χαϊδεύει το μάγουλο. Να ακούσετε τη χάλια μουσική. Πόσο ωραία θα ήταν αν έπαιζε το «Royals» της Lorde; Το πώς ιδρώνω. Το πώς χαμογελάω χωρίς λόγο.
Μπαρ. Μπροστά, πίσω. Πίσω. Ο Ραφ φτιάχνει τζιν τόνικ. Αυτό είναι το ποτό του καταθλιπτικού μού λέει κάποιος τύπος, χωρίς να ρωτήσω – «μήπως τα γράφω όλα αυτά πολύ γρήγορα;» του λέω, «και δεν με καταλαβαίνεις;». Κοίταξε την οθόνη του κινητού μου, που είναι μπλε με μαύρα γράμματα. Τι συμβαίνει; Είναι σε στύση τα χέρια μου;
Lame τελικά το πάρτι.
Να φύγουμε. Ταξί. Χαιρετούρες.
Ποτά στο χέρι. Κατούρημα σε έναν θάμνο, στη Μαβίλη αυτήν τη φορά. Και μετά Bequeer. Αγόρι, Grindr. Σπίτι.
Till next time...
ΥΓ.:
Κ., θυμάσαι όταν τα έγραφα αυτά μόνο για σένα; Ελπίζω αυτό το ποστ να σου κράτησε παρέα. Σίγουρα ήσουν στο μυαλό μου όσο το έγραφα.
Ι.
