» Για πρώτηφορά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τηςΘεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ουΑιώνα μεταφέρεται στην Αθήνα. Από τις26 Μαρτίου μέχρι τις 2 Απριλίου θα γίνονταικαθημερινά προβολές στον κινηματογράφοΤριανόν, με μια ενδεικτική επιλογή τουπρογράμματος. Οι Λουόμενοι της ΕύαςΣτεφανή και οι Άσωτοι Γιοι, το χρονικότης επιστροφής της σκηνοθέτιδος ΚίμπερλιΡιντ στη γενέτειρά της και η απόπειρασυμφιλίωσής της με τον αποξενωμένο,υιοθετημένο αδελφό της (που πήρεεξαιρετικές κριτικές όπου κι ανπροβλήθηκε), συμπεριλαμβάνονται στοπρόγραμμα. Δυστυχώς, δεν θα δούμε εμείςπου δεν πήγαμε στη Θεσσαλονίκη τα δυοάλλα ξένα ντοκιμαντέρ που διακρίθηκανμε βραβεία κοινού, το Βιρμανία - Ρεπορτάζαπό μια Κλειστή Χώρα από τη Δανία, καιτα Άνθη της Ρουάντα από την Ισπανία.Υπάρχουν όμως τόσα άλλα.
»Ανάμεσα σεαυτά και ο Εθνικός Κήπος του ΑπόστολουΚαρακάση, που άρεσε ιδιαίτερα στο κοινόπου το παρακολούθησε, γι' αυτό καιψηφίστηκε από τους θεατές, αποσπώνταςκαι χρηματικό βραβείο. Το έχω ήδηπαρακολουθήσει κι εγώ και συγκινήθηκα,ξαφνιάστηκα δε από τη διαφορετικήοπτική του σε ένα χώρο οικείο και άγνωστομαζί. Έχοντας κολλημένη στη μνήμη τοεντελώς διαφορετικό, ψυχεδελικά ακραίοσκηνικό του Πανουσόπουλου στη Μανία,νόμιζα στην αρχή πως θα δω μια ρομαντικήεκδοχή της παραμελημένης όασης, πουέχει καταντήσει μια γραφική στάση γιατην πρώτη και την τρίτη ηλικία. Κι όμως,ο Καρακάσης πιάνει, όχι στα πράσα, αλλάαπό το χέρι, τους πελάτες του κήπου,τους καθημερινούς θαμώνες: ένα Βιρμανόπου μαζεύει σαλιγκάρια και τα πουλάει,δυο δρομείς που τρέχουν δεμένοι μεσπαγκάκι επειδή ο ένας δεν βλέπει σχεδόνκαθόλου, συζητώντας τα προβλήματα καιτις ανησυχίες τους, ένα συνταξιούχοαπό την Αίγυπτο που διηγείται ιστορίεςαπό τα παλιά, έναν άστεγο που κατοικοεδρεύειστα παγκάκια και κάνει δουλειές τουποδαριού για να βγάλει ψιχία, ένανπανύψηλο άνδρα από το Σουδάν, σωστόδέντρο ανάμεσα στους υπεραιωνόβιουςκορμούς, ένα ζευγαράκι που έδεσε τονέρωτά του μέσα στον κήπο, μια γηραιάκυρία που ταΐζει τα περιστέρια και τουςτραγουδάει σαν να είναι τα φιλαράκιατης - υπέροχα φωτογραφημένη η συγκεκριμένησκηνή. Ένας μικρόκοσμος, που θα έπρεπεκανονικά να βαριανασαίνει, γλιτώνειτην μπόρα της ζωής κάτω από τη γαλήνια,πράσινη ομπρέλα του ελάχιστα μυστηριώδουςκήπου.
»Λέμε καμιάφορά ότι μια ταινία είναι τηλεοπτικήκαι όχι κινηματογραφική, κάνονταςδιάκριση στη φιλοσοφία της σκηνοθετικήςγραμμής, στη διεύθυνση και την ευκολίατων ηθοποιών, και στο στατικό,σταμπιλαρισμένο μοντάζ. Αντίστοιχα,μεγάλη κουβέντα έχει γίνει για το ποιααπό τα ντοκιμαντέρ είναι τηλεοπτικήςλογικής και ποια αποτέλεσμα αυθεντικούκόπου και σινεματζίδικης αίσθησης. ΟΕθνικός Κήπος είναι κινηματογραφικότατοντοκιμαντέρ και όχι απλά η καταγραφήτων γεγονότων, για μερικούς απλούςλόγους. Η επιλογή των προσώπων, πάντααπό το προσφερόμενο υλικό, πλάθει ένασύμπαν που εξυπηρετείται από τηνκαλλιτεχνική ματιά στο χώρο, δηλαδήαυτό που βρίσκεται πίσω από μια στημένηκάμερα ενός τηλεοπτικού συνεργείου.Και κυρίως, οι συνεντεύξεις με τα πρόσωπαμπαίνουν βαθιά στο χαρακτήρα τους καιυφαίνουν έναν ιστό κάτω από τον τίτλο"Εθνικός Κήπος", λες και ο τόπος καθορίζειμια εκ των υστέρων καταγωγή. Οι ετερόκλητοιπρωταγωνιστές γίνονται γνωστοί σε ‘μάςκάτω από την πραγματικότητα, από τοσυναίσθημά τους. Πρόσφατα ο Κλάιβ Όουενδήλωσε πως το συναίσθημα στον ηθοποιόείναι υπερτιμημένη αρετή, όπως και τοπαίξιμο με τη φωνή. Η παρουσία αρκεί,και αυτή καθορίζεται από τα μάτια, τοβλέμμα, σαν το σινεμά του βωβού. Έτσικαι οι θαμώνες μιλάνε με τα μάτια τους.Ευτυχής συγκυρία και καλή δουλειά είναιη σύλληψη και σύνθεση αυτών των βλεμμάτωναπό τον Απόστολο Καρακάση.
σχόλια