» Την πρώτηφορά που μίλησα με τον Μιχάλη και τονΘανάση για το δραματικό Οξυγόνο πουμου είχε αρέσει πολύ, μου έκανε εντύπωσηη πίκρα τους για την ομόφωνη ετυμηγορίαπου είχαν λάβει πολύ παλιότερα για τοSafeSex.Όλες οι κριτικές, πλην μιας, ήταναρνητικές. Είχαν περάσει χρόνια αλλάέδειχναν να το κουβαλάνε ακόμη. ΣτηΘεσσαλονίκη ήταν εκ των προτέρωνσίγουροι πως δεν θα βραβευθούν σε καμιάκατηγορία στα Κρατικά. Τους παρακολούθησαπρόσφατα σε μια συνέντευξή τους στο«Έχει Γούστο» και μου φάνηκανλίγο πιο αποστασιοποιημένοι, αν καιπάλι σκοτείνιασε ο Μιχάλης στην ανάμνησητης αποφράδας ημέρας που πήρε στα χέριατου τις εφημερίδες με την ομαδικήαπόρριψη. «Αν οι κριτικές ήτανσπαρμένες, μισές καλές, μισές κακές,δεν θα με ενδιέφερε» είπε. «Όλεςόμως; Αυτό κάτι σημαίνει».
»Δεν πιστεύωπως ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο ΜιχάληςΡέππας θα βρουν κάποιο μυστικό πίσωαπό την ομοβροντία. Διότι δεν υπάρχειοργανωμένη συστράτευση εναντίον τους,τουλάχιστον απ' όσο γνωρίζω. Προσπάθησανα τους το πω, αλλά δεν νομίζω να τουςέπεισα. Αν υπάρχει μια εξήγηση, θα πρέπεινα αναζητηθεί στο είδος που επέλεξαννα παρουσιάσουν στα σινεμά, με τον τρόποκαι τα πρόσωπα που το παρουσίασαν. Στηνάνοδο των multiplexέκαναν καθαρή κωμωδία, με μια μαυρίλαπου λευκάνθηκε από τους σταρ τηςτηλεόρασης που πρωταγωνίστησαν. Αυτόήταν: Κατηγορήθηκαν για τηλεοπτικήσκηνοθεσία (δεν θυμάμαι αν ανήκω στουςκατήγορους, αν ναι, απολογούμαι έστωκαι καθυστερημένα) και πιστεύω πως αυτότους εξαγρίωσε. Οι ηθοποιοί τους, πουεπί τόσα χρόνια έδωσαν τον καλύτερότους εαυτό στο σανίδι, στοχοποιήθηκαναπό τη θητεία τους στην τηλεόραση καιαδικήθηκαν. Θυμάμαι πόσο καλός ήταν οΧαϊκάλης και η Παπακωνσταντίνου στηνταινία, ωστόσο το είδος και το timingφόβισε και ισοπέδωσε κάθε προσπάθειαψύχραιμης θεώρησης. Μετά από τρειςφορές που έχω δει το SafeSex,πιστεύω πως μόνο αποσπασματικά βρίσκεταιεντός θέματος. Και το λέω γιατί οι Ρέππαςκαι Παπαθανασίου φημίζονται για τηδομή στα θεατρικά τους.
»Με το ΑυστηρώςΚατάλληλο προκύπτει ένα συναίσθημαπου δεν μπορεί φυσικά να αποδειχθεί: Ητραυματική εκείνη εμπειρία, παρά τονεισπρακτικό θρίαμβο, έπρεπε να επανέλθεικαλλιτεχνικά για να φύγει από πάνωτους. Ο εξορκισμός έρχεται στο πρόσωποδυο νέων σκηνοθετών που κανείς δενπαίρνει στα σοβαρά την αγάπη τους γιατην υψηλή τέχνη που θέλουν να πετύχουνκαι τους προσεγγίζει ένας αμφίβοληςποιότητας παραγωγός για να τουςεκμεταλλευτεί και τελικά να σπείρειτη διχόνοια ανάμεσά τους, κάνονταςτσόντα στην πλάτη τους. Η μόνιμη καιθεμελιωμένη έλλειψη εμπιστοσύνης πουέχουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου στοελληνικό σύστημα της ανάπηρηςκινηματογραφικής διαδικασίας φαίνεταικαθαρά σε αυτήν εδώ την ταινία. Επειδήόμως είναι έξυπνοι άνθρωποι και καθόλουτυχαίοι καλλιτέχνες, αν ψάξει προσεχτικάο θεατής, θα τους εντοπίσει όχι μόνοστο προφανές, δηλαδή στους δυοπικαρισμένους σκηνοθέτες που πασχίζουννα κάνουν το μεγάλο ταινιάκι τους καινα το στείλουν στις Κάννες, αλλά σε όλατα πρόσωπα της ταινίας. Από τους σκληρούς,τους εργάτες και τους κομπάρσους μέχριτην πρωταγωνίστρια (την Τζούλη τηςΔήμητρας Στογιάννη), που πληγωμένη μετάαπό ένα καταστροφικό γύρισμα όπου όλοιοι καθιερωμένοι συνάδελφοι και τοεξαντλημένο συνεργείο την προσβάλλουν,αποκαλύπτει τις ευαισθησίες της στονεμβρόντητο σκηνοθέτη της, ο οποίος ποτέδεν πίστευε πως πίσω από την προκαθορισμένητης περσόνα κρύβονται ευαισθησίες.Αυτήν την προκατάληψη αρνούνται σθεναράκαι ενίοτε επιθετικά οι δυοσυγγραφείς-σκηνοθέτες. Παράλληλα,στενοχωριούνται προκαταβολικά, σεπραγματικό χρόνο ή αναδρομικά, με τηναπόρριψη, έχοντας ζυμωθεί με την εμπορικήεπιτυχία και με ένα θίασο φίλων καισυνεργατών που τους αγαπάνε και τουςεμπιστεύονται. Λογικό και εύλογο,καλλιτέχνες είναι. Επίσης, είναι μάταιο.Δεν θα τους έχουν ποτέ όλους με το μέροςτους. Και δεν υπάρχει συνωμοσία. Τηνίδια μοίρα έχουν οι σκηνοθέτες κωμωδίαςαλλά και οι κωμωδίες που αρέσουν σεμεγάλο κοινό. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεωνφυσικά. Τα έργα τους διαθέτουν ένστικτοκαι στοχασμό. Ακόμη και στις λιγότεροπετυχημένες στιγμές έχουν ακροβολίσειτόσες λεπτομέρειες για τους χαρακτήρεςκαι τις καταστάσεις που πιάνεσαι απόαυτές και ψυχαγωγείσαι αυθεντικά καιλυτρωτικά. Το Αυστηρώς Κατάλληλοώρες-ώρες πασχίζει να δείξει πως οι δυοτους αγαπάνε και ξέρουν καλά το σινεμά.Αυτό είναι ίσως και το μοναδικό τουςλάθος. Δεν χρειάζεται να αποδείξουντίποτε και σε κανέναν. Και γιατί ναανησυχούν για κάτι παραπάνω από τηνίδια την πραγμάτωση των ιδεών τους πουξεχειλίζουν εδώ και χρόνια. Είναι καλοίστη σκηνή, καλοί στο γυαλί, καλοί καιστο πανί.
»Ούτε οικριτικοί, ούτε το κοινό έχουν τοντελευταίο λόγο. Ο χρόνος θα δείξει, αυτήείναι η δουλειά του άλλωστε. Θα κρατήσεικαι θα ξεσκαρτάρει. Και η δουλειά είναιη μόνη ανταμοιβή τους.
σχόλια