Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία

Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία Facebook Twitter
7

Τη μέρα που γεννήθηκε η κυρία Αμαλία, 54 χρόνια πριν, ο θείος της έβαζε το κλειδί στο καινούριο του εμπορικό, στην προσφυγική αγορά του Βύρωνα. Τα διπλά γεννητούρια φαίνεται ότι σφράγισαν την τύχη της μικρής Αμαλίας, που μέσα από μια δίδυμη μοίρα, μαζί με την πρώτη ανάσα, κληρονόμησε και το κλειδί του οικογενειακού καταστήματος.

Μια προσωπική μυθολογία που την κουβαλά σαν σπάνιο κισμέτ, με ένα “άκου τώρα να δεις!” μου δείχνει το δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας που επιβεβαιώνει το συμβάν, σαν να μην εμπιστεύεται την προσωπική της μαρτυρία, φτιαγμένη μόνο από λέξεις κι όχι από τυπωμένα γράμματα. Σε έναν κόσμο καταναλωτικής σαφήνειας, όπου το κάθε κατάστημα πουλάει ακριβώς αυτό που λέει η ταμπέλα του, το μαγαζάκι της Αμαλίας πλέει στα νερά μιας απόλυτης αοριστίας που έρχεται από πολύ παλιά, καλύβα του Αλή-Μπαμπά και γιγάντιο βαλιτσάκι του Σπορτ-Μπίλι, στριμώχνεται με τους τίτλους και τις ετικέτες, φλυαρεί, τυλίγει σε χάρτινο αμπαλάζ το παρελθόν σε ένα σχεδόν παράφωνο παρόν.

Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία Facebook Twitter

Τα πολύχρωμα πλαστικά λουλούδια μαζί με τους σπόρους αζαλέας, το μισοτελειωμένο φλιτζανάκι του καφέ με τα μπισκότα του κολατσιού της αφεντικίνας και το φτερένιο ξεσκονιστήρι στην είσοδο, δεν σου λένε και πολλά για καλωσόρισμα, η πληροφορία δεν σε τραβά από τη μύτη, στο σκοτεινό εσωτερικό που λυπάται να τα σπαταλάει στη ΔΕΗ. Είναι, όμως, το γέλιο της, δυό-τρεις πειστικές λέξεις,  το βομβαρδισμένο σκηνικό της δεν “πουλάει” σε σένα. Αλλά σε ό,τι κουβαλάς μέσα σου από τον κόσμο της γιαγιάς και της προγιαγιάς σου, στο κύτταρο που εν αγνοία σου περικλείεις από το παραμύθι της άλλοτε ελληνικότητας.

Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία Facebook Twitter

Στα σκονισμένα ντέξιον, συγκατοικούν οι βίοι των Αγίων, τα τροπάρια των μεγάλων εορτών, φυλαχτά, εικονισματάκια με τον προστάτη σου άγιο, κουφέτα, μπουκαλάκια για τον αγιασμό, ο αγιασμός ο ίδιος, μαγνητάκια της Παρθένου για το ψυγείο ή το παρμπρίζ του αυτοκινήτου, κρεμαστοί εσταυρωμένοι, βαφές για τα αβγά του επόμενου Πάσχα, χαλκομανίες του “Χριστός Ανέστη”, αλοιφή κέδρου και έλαιο πανάκεια για όλους τους πόνους-με μεγάλη επιτυχία στα αρθριτικά.

Κομπολόγια, κεριά και σπαρματσέτα, μείγματα μπαχαρικών, τσάγια και χαμομίλια, υποφαές “Το Θαύμα” και γκότζι μπέρις, αποξηραμμένες πιπεριές, κράνμπερις και κακουλές, κόλιανδρος και τζίντζερ, πιπέρια και σαλέπι, ατάκτως ειρημμένα, χωμένα μέσα σε πλαστικές σακκούλες, φίρδην-μίγδην στα ράφια, σε κουτιά στα πατώματα.

Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία Facebook Twitter

Η ίδια μυρωδιά από τις αγορές του Καϊρου και του Χαλεπιού, η Ελλάδα-Ανατολή, εκεί όπου ο χριστιανισμός αγκαλιάζει τη μαγεία, την αρχαιότητα και τις μαγικές ικανότητες του μανδραγόρα, τα ματζούνια, τα σερνικοβότανα και τα λιβάνια αδελφωμένα στην ίδια επίκκληση-για μακροζωία, αποθεραπεία, λύτρωση. Τα λευκά κουφέτα του γάμου και τα ασημένια του μνημοσύνου πλάι-πλάι, ο κύκλος της ζωής εν συντομία παγανιστική και χριστιανική.

Αγόρασα μια σακοράφα να ράβω τις γεμιστές κοιλιές από κατσίκια και κότες, αυτοκόλλητα αγγελάκια για τα τετράδια των συνταγών μου, σταυρουδάκια για τα μπιζού μου. Τη βεβαιότητα της Αμαλίας για τη θεραπευτική δράση του σπαθόλαδου, τη μυρωδιά του παλιού χρόνου, πριν το μάρκετινγκ φωτίσει με προβολείς τα πολύχρωμα, μακιγιαρισμένα ράφια του “πλαστικού” καταναλωτισμού.

Ένα Μαγαζάκι Χριστός Και Παναγία Facebook Twitter
Γεύση
7

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Πώς ο Ιωσήφ Ζησιάδης δημιούργησε το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς ένας πρώην υπουργός της Ελβετίας έγινε ο μοναδικός οινοποιός της Πάτμου

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον Ιωσήφ Ζησιάδη, έναν άνθρωπο με πολυδιάστατη πορεία που κάποια στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου.
THE LIFO TEAM
Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σουπιοπίλαφο

Γεύση / Σουπιοπίλαφο: Η μυστηριώδης γεύση του Αιγαίου

Από τον μινωικό πολιτισμό και τα κύπελλα του μέχρι τα σύγχρονα τσουκάλια, το μελάνι της σουπιάς συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του, ενώ το σουπιοπίλαφο αναδεικνύει τη μοναδικότητά του, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο γευστικό του αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
λατρευω τετοιου ειδους μαγαζακια-ευρυματα, ισιαιτερα για την "μυρωδια" τους, που σχεδον την αισθανθηκα βλεποντας τις φωτογραφιες. Πρεπει ομως και αυτα να εχουν μια βασικη οργανωση και ποικιλια αντικειμενων, ωστε να μην ειναι απλως μια τρυπα που πουλαει οτι της εχει ξεμεινει στο ντουλαπι απο το 1973. Επισης, οσον αφορα φαγωσιμα....uhh i don't think so!!!!
Κυρία Ψυχούλη μου,συγγνώμη κιόλας,αλλά το "ειρημένο" (με ένα μι) είναι κάτι που έχει λεχθεί,αυτό που έχει ριφθεί-ατάκτως ή μή-είναι το "εριμμένο". Με πολλή εκτίμηση!
Μ αρεσουν αυτα τα μαγαζακια που ξεπηδανε μεσα απο χρονοντουλαπο.Οι περισσοτεροι δε τα θεωρουν ουτε στο ελαχιστο ''πιασαρικα'', αλλα αν δοκιμασεις να μπεις ειναι λες και σε απορροφουν οι μυρωδιες και η αυρα αλλων χρονων.