-
Φωτό: Πάνος Δάβιος - Ζω στα Βριλήσσια, όπου και μεγάλωσα. Πιο συγκεκριμένα, πάνω σε έναν λόφο, αλλά δεν νομίζω ότι έχει και τόση σημασία, από τη στιγμή που οι περισσότεροι φίλοι μου, που μένουν νότια ή στο κέντρο, μετά βίας ξεχωρίζουν τα Βριλήσσια από τα Μελίσσια. Γι’ αυτούς είναι απλώς ένας δήμος κάπου ανάμεσα στο Χαλάνδρι και στην Πεντέλη.
- Τώρα, βέβαια, έχουμε το μετρό μας (Δουκίσσης Πλακεντίας) και την Αττική Οδό μας κι έχουμε μπει, σου λέει, στον χάρτη για τα καλά. Όταν ήμουν μικρή, η μόνη συγκοινωνία που υπήρχε ήταν 2 λεωφορεία που πήγαιναν πάνω- κάτω τη Λεωφόρο Πεντέλης, που μας συνδέει με το Χαλάνδρι, και ένα κόκκινο δημοτικό λεωφορειάκι που έφτανε στον ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Με τα σχολεία του Αμαρουσίου δεν τα πηγαίναμε και πολύ καλά, αλλά εκεί μαζεύονταν όλα τα ωραία αγόρια για skate, οπότε βεβαίως και πηγαίναμε εκεί βόλτα.
- Το αγαπημένο μου σύνθημα σε τοίχο της γειτονιάς λέει: «Είναι ωραία η ζωή χωρίς εσένα, και το νερό είναι πικρό». Διαλύομαι. Είναι γραμμένο σ’ ένα πεζούλι στο πάρκο που έχει φτιαχτεί πάνω από την Αττική Οδό. Κανονικά, η Αττική Οδός ήταν να περάσει μέσα από τα Βριλήσσια χωρίς πάρκα και ιστορίες, και να κόψει τη γύρω περιοχή στη μέση.
- Όταν μαθεύτηκε αυτό, οι Βριλησσιώτες έπαθαν αποπληξία. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, όλοι όσοι ασχολούνταν με τα κοινά, συνεννοήθηκαν και με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και τα έκαναν όλα «όπα». Θυμάμαι, ερχόντουσαν και μας μάζευαν από το σχολείο οι ίδιοι και μαζί με τους καθηγητές πηγαίναμε με πανό εκεί όπου θα χτιζόταν ο «δρόμος του Σατανά» και διαμαρτυρόμασταν ότι θέλουμε πράσινο για τα παιδιά μας. Και έπιασε.
- Αυτό που αγαπάω στα Βριλήσσια είναι ότι αν χιονίσει έστω και λίγο, το στρώνει, τα σχολεία κλείνουν λόγω, τάχα μου, ακραίων καιρικών φαινομένων και η γειτονιά ζει σε ρυθμούς χειμερινού θερέτρου. Κάνουμε όλοι ψέματα ότι δεν μπορούμε να πάμε για δουλειά και πηγαίνουμε με τα πόδια στην πλατεία για καφέ.
- Στην πλατεία υπάρχει εδώ και απιθανομύρια χρόνια το Butcher, η καφετέρια που πηγαίναμε όταν κάναμε κοπάνα από το σχολείο και το μέρος όπου πιάσαμε οι περισσότεροι την πρώτη μας δουλειά. Κανονικά λέγεται Μusic Cup Café ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή παλιά εκεί είχε ένα χασάπικο, το όνομα «butcher» ήρθε κι έμεινε.
- Τώρα τελευταία έχουν ανοίξει και καινούργια μαγαζιά, όπως το Cibo και το «33», που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα μαγαζιά του κέντρου και με βοηθάνε να πείσω τους φίλους που μένουν μακριά ν’ ανέβουν προς τα πάνω. Έχουμε και θέατρο, το Νταμάρι, το οποίο πριν από λίγα χρόνια μετονόμασαν σε «Θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη», αλλά εγώ δεν ξέρω ούτε έναν ντόπιο που να το λέει έτσι. Μόνο οι καινούργιοι (που είναι πια πάρα πολλοί κι έχουν όλοι πολλά παιδιά) μπορεί να το λένε «Αλίκη Βουγιουκλάκη».
-
- Νομίζω ότι όλοι όσοι μένουμε εδώ νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το βουνό. Οι βόλτες στην Πεντέλη τα κυριακάτικα μεσημέρια στις ταβέρνες της και η θέα της Αθήνας από τις καβάτζες της (όταν έχει καθαρό ουρανό βλέπεις μέχρι και την Αίγινα) μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις τα πάντα. Μάλλον αυτό με έκανε να γυρίσω από το κέντρο και την Πλάκα, όπου έμενα τα τελευταία χρόνια, πίσω στο βουνό.
Η Γειτονιά μου /
Τα Βριλήσσια της Λυδίας Παπαϊωάννου
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Τροχαίο με γνωστό ηθοποιό στη Συγγρού: Βίντεο ντοκουμέντο - Παρασύρθηκε η μηχανή του από αυτοκίνητο
Νέα Σμύρνη: Αναστάτωση σε κηδεία - 20χρονος εισέβαλε και άρχισε να χορεύει
«Γιατί μόνο το επώνυμο του πατέρα;» – Οι Ολλανδές μητέρες που αλλάζουν τα δεδομένα
Επανεμφάνιση λύκων στον Ταΰγετο μετά από σχεδόν έναν αιώνα
Μπέζος, Μελέτης Ηλίας και Γκοτσόπουλος θυμούνται τα Χριστούγεννα που πέρασαν στον στρατό
σχόλια