›Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν από σαράντα χρόνια και μεγάλωσα στο Περιστέρι. Οι γονείς μου ανήκαν στην εργατική τάξη. Από υλικά αγαθά δεν μας έλειψε κάτι .
›Το πάθος μου για τη μουσική αποκορυφώθηκε στην εφηβεία μου, όταν ξεκίνησε και η ουσιαστική αναζήτησή μου γι' αυτή. Πήγα στο Ωδείο για πολύ λίγο, ένιωθα καταπιεσμένος και διέκοψα. Δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για ένα απλό deck, όλες τις μουσικές που λάτρευα τότε τις έγραφα σε κασέτες. Με την παρέα μου σε ηλικία 14 ετών ακούγαμε Bauhaus, 4AD, Joy Division, Depeche Mode, Cure, Smiths, Eyeless in Gaza, Λένα Πλάτωνος. Φτιάχναμε γκρουπ με φτηνά keyboards, δεν μας ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο η μουσική. Ήταν ο κόσμος όλος.
›Δεν έχω κανέναν ως πρότυπο και έτσι δεν ψυχαναγκάζομαι, έστω ασυνείδητα, να «φτάσω» ή να ταυτιστώ με κάποιον. Ωστόσο, θαυμάζω και ευγνωμονώ βαθύτατα ανθρώπους οι οποίοι με το συγγραφικό και ποιητικό τους έργο, κατά κύριο λόγο, μου άνοιξαν τα μάτια και την καρδιά. Ο Νίτσε, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Σίλβια Πλαθ, η Άλις Μίλερ, ο Ζαν Ζενέ, ο Έκχαρτ Τόλε, ο Ταρκόφσκι, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Τσαρούχης, η Δημουλά, ο Θεόφιλος Φάρος και πολλοί άλλοι.
›Κάποια πράγματα με ώθησαν στο να αρχίσω να βλέπω διαφορετικά τη ζωή. Από δίσκους, το «Big Science» της Λόρι Άντερσον και το πρώτο άλμπουμ των Στέρεο Νόβα, από βιβλία το Για μια νέα ζωή του Τόλε με βοήθησε να αντιληφθώ ως έναν βαθμό τον πλασματικό εαυτό μου και από ταινίες το The Ρriest της Αντόνια Μπερντ μου μίλησε με καθαρότητα για την αγάπη.
›Οι φίλοι που έχω κερδίσει είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω. Με την αγάπη τους αλλά και με τις μεταξύ μας συγκρούσεις άλλαξε και διαρκώς αλλάζει η ζωή μου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μεγάλοι και σπουδαίοι για μένα, χωράμε ο ένας τον άλλον ξεπερνώντας τις δυσκολίες, γελάμε σαν τα παιδιά, απολαμβάνουμε τις σιωπές, βουτάμε στις αγκαλιές μας. Ζούμε μαζί.
›Αν για ένα πράγμα είμαι περήφανος, αυτό είναι το ότι ολοκλήρωσα μια απίστευτα δύσκολη και επίπονη αρχικά διαδικασία, την ψυχοθεραπεία μου. Αυτή η επαφή και σχέση με τον ψυχοθεραπευτή μου με έσωσε από την αυτοκαταστροφική μου δίνη και με οδήγησε στο ομορφότερο κομμάτι της ψυχής μου, την Αυταγάπη, όπως την έχει ορίσει ο Τσάρλι Τσάπλιν σε ένα θαυμάσιο κείμενό του.
›«Στέρεο Νόβα» για μένα σημαίνει ευλογημένη συνάντηση. Μίλησαν για το σύγχρονο άνθρωπο με ωμή ποιητική γλώσσα, με αγάπη και αγωνία. Καλλιέργησαν άθελά τους το έδαφος για την ηλεκτρονική μουσική στη χώρα.
›Η πεποίθηση ότι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσω της τέχνης είναι για μένα εντελώς αφελής και ξεπερασμένη, τρέφει μια βαθιά ενοχικότητα και βιωματικά οδηγεί σε μια ελιτίστικη πλάνη. Ο Ίγκορ Στραβίνσκι έλεγε πως ο καλλιτέχνης γίνεται κανάλι με κάτι ανώτερο από τον ίδιο όταν δημιουργεί. Συμπληρώνω ότι εφόσον τελειώνει το κάθε έργο του, επιστρέφει πάλι στην ατελή και αυτοκαταστροφική φύση του.
›Η Αθήνα παραμένει έντονη και όμορφη. Το κλίμα της, οι αρχαιολογικοί της χώροι, η θάλασσα που την περιβάλλει, τα παλιά διατηρητέα κτίρια, τα πλακόστρωτα σοκάκια, το άρωμα από τα νυχτολούλουδα, οι συναυλίες στο Γκάζι, τα μάτια των μεταναστών, ορισμένοι άνθρωποι καθημερινοί που σου λένε καλημέρα και το εννοούν. Στην Αθήνα μου αρέσουν πολύ οι φούρνοι που είναι καθαροί και ψήνουν νόστιμο ψωμί, οι λαϊκές αγορές, το Μουσείο Μπενάκη, τα θερινά σινεμά, ο Λυκαβηττός, η Πνύκα, οι ελάχιστοι μαύροι όταν ντύνονται με τα παραδοσιακά τους. Αγαπημένη μου διαδρομή είναι μια βόλτα από το σπίτι μου στον Βοτανικό ως την Ακρόπολη. Όταν βγαίνω έξω μου αρέσει να πηγαίνω για φαγητό στη «Δάφνη» και στα «Πρόσωπα», σε σπίτια φίλων, σινεμά και πολύ αραιά σε μπαρ.
›Αυτό που με ενοχλεί στην Αθήνα είναι η τυφλότητά μας. Η αντίσταση και η άρνησή μας από φόβο. Η ευκολία της κριτικής εις βάρος των άλλων. Με ενοχλεί το εφτασφράγιστο μίσος που κουβαλάμε από τα απωθημένα μας και με ντροπιάζει η αδυναμία συνασπισμού και ένωσης. Με εξοργίζει η απαξίωση στα ζώα, οι wanna-be σε κάθε τομέα, ο μιμητισμός μας.
›Την αισθητική μου την προσβάλλει η τηλεόραση που μονοπωλεί, υποβιβάζει και φασιστικά επιβάλλει χαμηλού επιπέδου διασκέδαση και κατευθυνόμενη ενημέρωση. Προσβάλλει ουσιαστικά τη νοημοσύνη μας και διαβρώνει την ποιότητα της ατομικής μας ελευθερίας. Η τηλεόραση αντικατέστησε το πάθος για ζωή με πάθος για κατανάλωση.
›Η λέξη «Θεός», που είναι αρσενικού γένους, φέρει εξουσία και ρατσισμό κι αυτό με βγάζει από τα ρούχα μου! Όπως πιο βαθυστόχαστα λέει ο Τόλε, η πηγή είναι μία. Από την άλλη, δεν μπορώ να συλλάβω και να ερμηνεύσω τι είναι αυτή η πηγή, θα περιαυτολογήσω, θα πω βλακείες. Αν ο άνθρωπος χωράει τελικά κάτι θεϊκό μέσα του, πιθανόν αυτό να ξεκινά με την απενοχοποίηση και την αποδοχή.
›Την ευτυχία τη βιώνω μονάχα μέσα στην καρδιά μου, όλα τα άλλα είναι για μένα επίκτητες πεποιθήσεις.
›Πόσο επικίνδυνος είναι ο έρωτας; Κάποτε ένας όμορφος άντρας μου είπε «Θα 'θελα να βρεθεί κάποιος στη ζωή μου για να μου γεμίσει τα κενά μου!». Του απάντησα: «Τα κενά μου μονάχα ο εαυτός μου μπορεί να τα γεμίσει, θα ήθελα λοιπόν να βρεθεί κάποιος ο οποίος να μου δημιουργήσει νέα κενά, αντίστοιχα κι εγώ σε αυτόν, έτσι ώστε να είμαστε οι μόνοι υπόλογοι γι' αυτά τα κενά». Σε όλες τις ερωτικές σχέσεις μου έκανα προβολές στους άλλους τα κενά που μου δημιουργήθηκαν από το οικογενειακό περιβάλλον, το ίδιο έκαναν και εκείνοι συνήθως. Αυτές τις ερωτικές σχέσεις τις αντιλαμβάνομαι ως συναισθηματικές πλάνες, αναγκαίες μέχρι το σημείο το οποίο προανέφερα.
›Το καινούργιο μου άλμπουμ έχει τον τίτλο «Tech me away» και κυκλοφορεί από την Klik Records. Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να αποφασίσω ότι αυτή θα είναι η νέα μουσική μου εμπειρία.
›Η χορευτική μουσική σε άλλες χώρες τα πηγαίνει μια χαρά. Κυκλοφορούν ακόμα τα βινύλια, διοργανώνονται σταθερά πάρτι, φεστιβάλ, installations και ποτέ δεν έπαψε να είναι παρούσα η ηλεκτρονική μουσική. Επειδή ο Έλληνας έχει μια άλλη σχέση με ορισμένα θέματα, του αρέσει να αντιγράφει με βιασύνη, δεν μπαίνει βαθιά σε πράγματα που είναι «ξενόφερτα» και γι' αυτόν το λόγο πολύ γρήγορα διαφεύγει σε οικείους, ντόπιους τρόπους εκτόνωσης-διασκέδασης. Δεν βοηθά μια τέτοια τακτική στο να φτιαχτεί, για παράδειγμα, ηλεκτρονική ή εναλλακτική μουσική σκηνή και να έχει παράλληλα μια δυνατή υποστήριξη από τις δισκογραφικές και τα media. Δεν βλέπεις τι γίνεται κάθε φορά στη Γιουροβίζιον; Η Γιουροβίζιον είναι το επιχρυσωμένο κατακάθι της αποπροσανατολισμένης μας κουλτούρας και μια τρανταχτή απόδειξη του πόσο μαϊμούδες είναι όλες «αυτές» που ασχολούνται με το θέμα και όλα τα συναφή. Κοίτα, παράλληλα, πόσο στενόχωρος είναι τελικά ο Έλληνας από την ίδια του την επιπόλαιη στάση ζωής, πόσο βαθιά ενοχικός λαός είμαστε. Σαφώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε οι άλλοι λαοί είναι απαραίτητα λιγότερο μίζεροι και πιεσμένοι. Αλλά δεν μονοπωλούν ηλιθιότητα μόνο.
›Η βασική πίστη μου στη ζωή είναι πως δεν προσπαθώ να γίνομαι ή να είμαι καλύτερος άνθρωπος, θέλω απλά να «Είμαι».
›Η ζωή δεν έχω διαπιστώσει πως είναι διδακτική. Είναι απρόβλεπτη και δύσκολη, αλλά όχι διδακτική. Λάμπει σαν το μαχαίρι στο σκοτάδι. Είναι επιλογή μου το πώς θα ερμηνεύσω μια τέτοια εικόνα.
σχόλια