Η Λάνα των λαών!

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
1
Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

Μπορεί η Lana να ξενυχτάει διαβάζοντας Γουίτμαν και Ναμπόκοφ –μπορεί και όχι

Από την Μαρία Μαρκουλή


Σειρές από φοίνικες ως τον ουρανό και αυτοκινητάδες, ο ήλιος στη δύση του και χρυσές αντανακλάσεις παλιού Χόλιγουντ, η λάμψη της θάλασσας, το «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ, κιθάρα ινσταμάτικ και ψυχεδελική παραμόρφωση, μπλουζ από κόκκους άμμου, μεγάλες βλεφαρίδες, κουρτίνες που πάνε κι έρχονται κελαρυστά, τσιγάρα, κάκτοι, ψίθυροι, μυρωδιά από βενζίνη, ένα δεύτερο ζευγάρι γυαλιά. Lana del Rey, αληθινή μυθοπλασία, αυθεντική ποπ παρασπονδία.


Αν επιμένεις να αναλύεις στο μικροσκόπιο, χάνεις από πολλά, ίσως και πάρα πολλά. Εξού και έχω την αίσθηση τώρα ότι η Lana επιστρέφει με την αύρα των τραγουδιών της στο νέο άλμπουμ «Ultraviolence», φτιαγμένο από στέρεα υλικά, έναν ωκεανό με vintage επιρροές και το άγγιγμα του Dan Auerbach των Black Keys στην παραγωγή –πρόσκληση με ενδιαφέρον αυτή!– που δένει και αναδεικνύει το ολοκαίνουργιο παλιό και καθοριστικό φίλτρο. Ενώ συμβαίνουν αυτά, συνεχίζει ιδανικά να παίζει με την εικόνα, χωρίς να την αφήνει να πνίγει τη μουσική, σταθερά σε τόνους Κρις Άιζακ, από τη μελαγχολία ως τις άκρες της λοξής ματιάς του στη μυθολογία του ροκ εν ρολ.


Και κάπως έτσι οι χαμηλόφωνες μελωδίες της, η θλίψη του έρωτα χωρίς ανταπόκριση και η μοίρα της να βρίσκει πάντα τον λάθος άντρα να αγαπήσει (πιο Del Rey δεν έχει!) αποκτούν άλλη χάρη δίπλα στο «Μoney Power Glory», στο «I fuck my way to the top» και στον ασυγκράτητο, εσωτερικό σαματά τους.


Μπορεί η Lana να ξενυχτάει διαβάζοντας Γουίτμαν και Ναμπόκοφ –μπορεί και όχι– ή με το φιλμάκι Tropico να έβαλε πλώρη για πιο βαθιά (ή μπορεί όχι και τόσο), αλλά η διάθλαση των επιλογών της στις γιγαντοοθόνες της ποπ κουλτούρας έχει, χωρίς αμφιβολία, την υπογραφή της. Το υπογραμμίζω με το βαθύ πράσινο του φοίνικα ότι όλα αυτά τα φανταστικά, μενεξεδένια, παλιομοδίτικα σκηνικά και αρώματα θα γκρεμίζονταν μέσα σε αφρούς ματαιοδοξίας αν η Lana del Rey δεν είχε, πριν από όλα, επικοινωνήσει παρορμητικά με στοιχεία αληθινής ταυτότητας και μυθιστορηματικής πλοκής και την εκκωφαντική διαφορετικότητα.


http://mariamarkouli.blogspot.gr

 

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

 

Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι κακό

 Από τον δημιουργό του μπλογκ Sound Injections

 

Υπήρχαν πολλοί που περίμεναν με λαχτάρα το καινούργιο άλμπουμ της «παγωμένης θεάς» και υπήρχαν πολλοί που εύχονταν αυτή η μέρα να μην ερχόταν ποτέ! Ή, τουλάχιστον, να έρθει για να την περιμένουν στη γωνία με το πολυβόλο οπλισμένο. Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Η Elizabeth Woolridge Grant ή, αλλιώς, Lana del Rey, είτε αρέσει είτε όχι, έχει παίξει τον ρόλο της στην ποπ κουλτούρα του σήμερα με δύο άλμπουμ στις πλάτες της και τώρα ήρθε το τρίτο (δύσκολο) άλμπουμ για να γιγαντώσει την επιτηδευμένη, καταθλιπτική περσόνα της! Και ενώ στο «Born to Die» μου φαινόταν μια βαριεστημένη περφόρμερ ενός καλοκουρδισμένου παιχνιδιού, μπλεγμένη στον ιστό των media, στο «Ultraviolence» φαίνεται να βρήκε τη θέση της μέσα στα τραγούδια που ερμηνεύει! Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο πολύς Dan Auerbach (των Black Keys) που ανέλαβε την παραγωγή. Η νουάρ ατμόσφαιρα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ είναι εθιστική, τα τραγούδια δεν μπορείς να τα τοποθετήσεις χρονολογικά (ακούγονται φρέσκα και ταυτόχρονα σκονισμένα) και αν δεν βαρεθείς από το υποτονικό ύφος που σου σιγοτραγουδάει και πατήσεις stop, αλλά κλείσεις τα μάτια, μπορεί και να βγεις κερδισμένος! Τα «Cruel World», «West Coast», «Pretty when you cry», «Old Money» και «The other woman» (πραγματικά όμορφη διασκευή σε Nina Simone) είναι τραγούδια που έχουν τη στόφα του κλασικού, αλλά, από εκεί και πέρα, ο θεός του ύπνου επιβάλλει την παρουσία του! Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι κακό. Είναι, όμως, σίγουρα ένα βήμα μπροστά και ένας σοβαρός λόγος για να περιμένεις την επόμενη δουλειά της…

http://soundinjections.net  

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

Listen without prejudice

Από τον Dimitris Shack - Intersonik Radio

 

Πιστεύω πως αν δεν είχα διαβάσει προ διετίας μια κριτική για το δεύτερο αλμπουμ της Lana del Rey, ίσως και να μην έμπαινα στη διαδικασία να γράψω κάτι για την πιο πρόσφατη δουλειά της. Στην κριτική αυτή, λοιπόν, ο συντάκτης, εκτός των άλλων που αράδιαζε, βαθμολογούσε το αλμπουμ με μηδέν (προφανώς, έγινε της μόδας απ’ όταν ξεκίνησε να μοιράζει μηδενικά το «Ρitchfork»), οπότε από περιέργεια και μόνο μπήκα στη διαδικασία να το ακούσω. Δεν γνωρίζω και δεν με απασχολεί πόσο ο καθένας βγάζει τα απωθημένα του βαθμολογώντας μια δουλειά κάποιου καλλιτέχνη με το ευτελές μηδέν ή αν πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο απλώς θα προβοκάρει.

 

Το «Ultraviolence» (το οποίο αρχικά θα ονομαζόταν «Black Beauty»), το νέο άλμπουμ της Lana del Rey, δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, όπως κακό δεν ήταν και το προηγούμενο, «Born to Die». Περιέχει έντεκα σκοτεινές, αισθησιακές downtempo και μελωδικές συνθέσεις που θα μπορούσαν να είναι το σάουντρακ ενός φιλμ νουάρ. Εκτυλίσσεται αργά και σταδιακά, με τρόπο τέτοιο ώστε η θλίψη που προκαλεί να είναι πιο έντονη. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι η ίδια με αυτήν πολλών άλλων νέων σχημάτων, τα οποία, όμως, λόγω του ότι δεν έχουν τη Lana del Rey τραγουδίστρια, θεωρούνται περισσότερο εκλεπτυσμένα και λιγότερο εμπορικά. Ακόμα και κάποιες στιγμές που ίσως πάει να γίνει βαρετό, αναλαμβάνει η παραγωγή και δεν το αφήνει να ξεφύγει ή να κουράσει. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Dan Auerbach των Black Keys, ο άνθρωπος που ευθύνεται για τις τελευταίες δουλειές των Dr John, Michael Kiwanuka, Valerie June αλλά και των Growlers. Η φωνή της Lana del Rey μπορεί να σας θυμίσει κάτι από την Cat Power και τη Marissa Nadler μέχρι και τη Nancy Sinatra. Απολαύστε τα πολύ όμορφα φωνητικά χωρίς να μπείτε στη διαδικασία ανάλυσης των στίχων (δεν υπάρχει, άλλωστε, κανένας λόγος για «summertime sadness»). Μην περιμένετε ν’ ακούσετε τον δίσκο της χρονιάς στο «Ultraviolence», όπως επίσης μη δώσετε σημασία στις βαρύγδουπες κριτικές για το άλμπουμ. Η μόνη συμβουλή (όπως μας προέτρεψε και ένα εξαιρετικό άλμπουμ στις αρχές των ’90s) θα ήταν το «Listen without prejudice». Καλό καλοκαίρι.

www.intersonik.net

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

 

Το πραγματικό πρόσωπο του μουσικού της υποστρώματος

Από τον Στυλιανό Τζιρίτα

 

Πέραν των όποιων αντεγκλήσεων έχουν ξεσπάσει μεταξύ της κόρης του Cobain και της Lana και αφορούν ουσιαστικά την οπτική της τελευταίας, το σίγουρο είναι ένα: σαφώς και η Del Rey προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ που είναι πιο σοφιστικέ από το προηγούμενο που οικοδομήθηκε γύρω από τον δίσκο που την έκανε παγκοσμίως γνωστή (και το οποίο, έτσι κι αλλιώς, είχε να κάνει με ένα εγκεφαλικό pin up girl). Σε επίπεδο μουσικής τα στοιχεία είναι ακριβώς τα ίδια ως απόρροια της άμεσης σχέσης στην αμερικανική επικράτεια του ύφους του artist development με τον μουσικό ηχοθόλο του καλλιτέχνη και στον νέο της δίσκο παρατηρείται μια στροφή ή, μάλλον, μια απλοποίηση σε σχέση με το «Born to Die» του 2012.

 

To δεύτερο είναι φορτωμένο με καλούδια/στολίδια ήχου που ήταν έτσι φτιαγμένα ώστε να κάνουν κλικ σε ένα ακροατήριο που δεν άκουγε αποκλειστικά mainstream pop και γι’ αυτό η Lana έγινε θέμα συζήτησης στους indie και alternative κύκλους μουσικών και ακροατών. To Ultraviolence εν αντιθέσει είναι πιο ομογενοποιημένο σε επίπεδο αισθητικής ακριβώς επειδή πια έχει γίνει το ξεκαθάρισμα των οπαδών και ακροατηρίου. Οι παραγωγοί παραμένουν αρκετοί (όπως και στο «Born to Die») και η ποπ έχει αυτήν τη φορά μια συγκεκριμένη ροή. Στο Tropico, που πέρασε σχετικά ξώφαλτσα από τη χώρα μας, υπήρχε εν σπέρματι ο ήχος που αναπτύσσεται στο «Ultraviolence». Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή τώρα θα δούμε το πραγματικό πρόσωπο του μουσικού της υποστρώματος, μου αρέσει πιο πολύ ως κατάθεση ο δίσκος. Το πραγματικά δύσκολο βήμα θα είναι το επόμενο, σε περίπτωση που το «Ultraviolence» δεν πετύχει, όχι τόσο στις πωλήσεις όσο στην ανατροφοδότηση της καλλιτεχνικής περσόνας που επιχειρείται από την Del Rey και το management της. Σαφώς, ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Μουσική
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοντσέρτο του Αρανχουέθ: Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το κοντσέρτο;

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το Κοντσέρτο του Αρανχουέθ;

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του το «Κοντσέρτο του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο παραμένει η μουσική στην οποία όλοι με κάποιο τρόπο παραδινόμαστε. Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μελαγχολία, τη σπαρακτική μελωδία, τη δύναμη της κιθάρας και τη μοναδική του ενέργεια.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

1 σχόλια