Η Λάνα των λαών!

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
1
Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

Μπορεί η Lana να ξενυχτάει διαβάζοντας Γουίτμαν και Ναμπόκοφ –μπορεί και όχι

Από την Μαρία Μαρκουλή


Σειρές από φοίνικες ως τον ουρανό και αυτοκινητάδες, ο ήλιος στη δύση του και χρυσές αντανακλάσεις παλιού Χόλιγουντ, η λάμψη της θάλασσας, το «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ, κιθάρα ινσταμάτικ και ψυχεδελική παραμόρφωση, μπλουζ από κόκκους άμμου, μεγάλες βλεφαρίδες, κουρτίνες που πάνε κι έρχονται κελαρυστά, τσιγάρα, κάκτοι, ψίθυροι, μυρωδιά από βενζίνη, ένα δεύτερο ζευγάρι γυαλιά. Lana del Rey, αληθινή μυθοπλασία, αυθεντική ποπ παρασπονδία.


Αν επιμένεις να αναλύεις στο μικροσκόπιο, χάνεις από πολλά, ίσως και πάρα πολλά. Εξού και έχω την αίσθηση τώρα ότι η Lana επιστρέφει με την αύρα των τραγουδιών της στο νέο άλμπουμ «Ultraviolence», φτιαγμένο από στέρεα υλικά, έναν ωκεανό με vintage επιρροές και το άγγιγμα του Dan Auerbach των Black Keys στην παραγωγή –πρόσκληση με ενδιαφέρον αυτή!– που δένει και αναδεικνύει το ολοκαίνουργιο παλιό και καθοριστικό φίλτρο. Ενώ συμβαίνουν αυτά, συνεχίζει ιδανικά να παίζει με την εικόνα, χωρίς να την αφήνει να πνίγει τη μουσική, σταθερά σε τόνους Κρις Άιζακ, από τη μελαγχολία ως τις άκρες της λοξής ματιάς του στη μυθολογία του ροκ εν ρολ.


Και κάπως έτσι οι χαμηλόφωνες μελωδίες της, η θλίψη του έρωτα χωρίς ανταπόκριση και η μοίρα της να βρίσκει πάντα τον λάθος άντρα να αγαπήσει (πιο Del Rey δεν έχει!) αποκτούν άλλη χάρη δίπλα στο «Μoney Power Glory», στο «I fuck my way to the top» και στον ασυγκράτητο, εσωτερικό σαματά τους.


Μπορεί η Lana να ξενυχτάει διαβάζοντας Γουίτμαν και Ναμπόκοφ –μπορεί και όχι– ή με το φιλμάκι Tropico να έβαλε πλώρη για πιο βαθιά (ή μπορεί όχι και τόσο), αλλά η διάθλαση των επιλογών της στις γιγαντοοθόνες της ποπ κουλτούρας έχει, χωρίς αμφιβολία, την υπογραφή της. Το υπογραμμίζω με το βαθύ πράσινο του φοίνικα ότι όλα αυτά τα φανταστικά, μενεξεδένια, παλιομοδίτικα σκηνικά και αρώματα θα γκρεμίζονταν μέσα σε αφρούς ματαιοδοξίας αν η Lana del Rey δεν είχε, πριν από όλα, επικοινωνήσει παρορμητικά με στοιχεία αληθινής ταυτότητας και μυθιστορηματικής πλοκής και την εκκωφαντική διαφορετικότητα.


http://mariamarkouli.blogspot.gr

 

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

 

Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι κακό

 Από τον δημιουργό του μπλογκ Sound Injections

 

Υπήρχαν πολλοί που περίμεναν με λαχτάρα το καινούργιο άλμπουμ της «παγωμένης θεάς» και υπήρχαν πολλοί που εύχονταν αυτή η μέρα να μην ερχόταν ποτέ! Ή, τουλάχιστον, να έρθει για να την περιμένουν στη γωνία με το πολυβόλο οπλισμένο. Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Η Elizabeth Woolridge Grant ή, αλλιώς, Lana del Rey, είτε αρέσει είτε όχι, έχει παίξει τον ρόλο της στην ποπ κουλτούρα του σήμερα με δύο άλμπουμ στις πλάτες της και τώρα ήρθε το τρίτο (δύσκολο) άλμπουμ για να γιγαντώσει την επιτηδευμένη, καταθλιπτική περσόνα της! Και ενώ στο «Born to Die» μου φαινόταν μια βαριεστημένη περφόρμερ ενός καλοκουρδισμένου παιχνιδιού, μπλεγμένη στον ιστό των media, στο «Ultraviolence» φαίνεται να βρήκε τη θέση της μέσα στα τραγούδια που ερμηνεύει! Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο πολύς Dan Auerbach (των Black Keys) που ανέλαβε την παραγωγή. Η νουάρ ατμόσφαιρα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ είναι εθιστική, τα τραγούδια δεν μπορείς να τα τοποθετήσεις χρονολογικά (ακούγονται φρέσκα και ταυτόχρονα σκονισμένα) και αν δεν βαρεθείς από το υποτονικό ύφος που σου σιγοτραγουδάει και πατήσεις stop, αλλά κλείσεις τα μάτια, μπορεί και να βγεις κερδισμένος! Τα «Cruel World», «West Coast», «Pretty when you cry», «Old Money» και «The other woman» (πραγματικά όμορφη διασκευή σε Nina Simone) είναι τραγούδια που έχουν τη στόφα του κλασικού, αλλά, από εκεί και πέρα, ο θεός του ύπνου επιβάλλει την παρουσία του! Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι κακό. Είναι, όμως, σίγουρα ένα βήμα μπροστά και ένας σοβαρός λόγος για να περιμένεις την επόμενη δουλειά της…

http://soundinjections.net  

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

Listen without prejudice

Από τον Dimitris Shack - Intersonik Radio

 

Πιστεύω πως αν δεν είχα διαβάσει προ διετίας μια κριτική για το δεύτερο αλμπουμ της Lana del Rey, ίσως και να μην έμπαινα στη διαδικασία να γράψω κάτι για την πιο πρόσφατη δουλειά της. Στην κριτική αυτή, λοιπόν, ο συντάκτης, εκτός των άλλων που αράδιαζε, βαθμολογούσε το αλμπουμ με μηδέν (προφανώς, έγινε της μόδας απ’ όταν ξεκίνησε να μοιράζει μηδενικά το «Ρitchfork»), οπότε από περιέργεια και μόνο μπήκα στη διαδικασία να το ακούσω. Δεν γνωρίζω και δεν με απασχολεί πόσο ο καθένας βγάζει τα απωθημένα του βαθμολογώντας μια δουλειά κάποιου καλλιτέχνη με το ευτελές μηδέν ή αν πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο απλώς θα προβοκάρει.

 

Το «Ultraviolence» (το οποίο αρχικά θα ονομαζόταν «Black Beauty»), το νέο άλμπουμ της Lana del Rey, δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, όπως κακό δεν ήταν και το προηγούμενο, «Born to Die». Περιέχει έντεκα σκοτεινές, αισθησιακές downtempo και μελωδικές συνθέσεις που θα μπορούσαν να είναι το σάουντρακ ενός φιλμ νουάρ. Εκτυλίσσεται αργά και σταδιακά, με τρόπο τέτοιο ώστε η θλίψη που προκαλεί να είναι πιο έντονη. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι η ίδια με αυτήν πολλών άλλων νέων σχημάτων, τα οποία, όμως, λόγω του ότι δεν έχουν τη Lana del Rey τραγουδίστρια, θεωρούνται περισσότερο εκλεπτυσμένα και λιγότερο εμπορικά. Ακόμα και κάποιες στιγμές που ίσως πάει να γίνει βαρετό, αναλαμβάνει η παραγωγή και δεν το αφήνει να ξεφύγει ή να κουράσει. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι την παραγωγή έχει αναλάβει ο Dan Auerbach των Black Keys, ο άνθρωπος που ευθύνεται για τις τελευταίες δουλειές των Dr John, Michael Kiwanuka, Valerie June αλλά και των Growlers. Η φωνή της Lana del Rey μπορεί να σας θυμίσει κάτι από την Cat Power και τη Marissa Nadler μέχρι και τη Nancy Sinatra. Απολαύστε τα πολύ όμορφα φωνητικά χωρίς να μπείτε στη διαδικασία ανάλυσης των στίχων (δεν υπάρχει, άλλωστε, κανένας λόγος για «summertime sadness»). Μην περιμένετε ν’ ακούσετε τον δίσκο της χρονιάς στο «Ultraviolence», όπως επίσης μη δώσετε σημασία στις βαρύγδουπες κριτικές για το άλμπουμ. Η μόνη συμβουλή (όπως μας προέτρεψε και ένα εξαιρετικό άλμπουμ στις αρχές των ’90s) θα ήταν το «Listen without prejudice». Καλό καλοκαίρι.

www.intersonik.net

Η Λάνα των λαών! Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Ατελιέ LifO

 

Το πραγματικό πρόσωπο του μουσικού της υποστρώματος

Από τον Στυλιανό Τζιρίτα

 

Πέραν των όποιων αντεγκλήσεων έχουν ξεσπάσει μεταξύ της κόρης του Cobain και της Lana και αφορούν ουσιαστικά την οπτική της τελευταίας, το σίγουρο είναι ένα: σαφώς και η Del Rey προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ που είναι πιο σοφιστικέ από το προηγούμενο που οικοδομήθηκε γύρω από τον δίσκο που την έκανε παγκοσμίως γνωστή (και το οποίο, έτσι κι αλλιώς, είχε να κάνει με ένα εγκεφαλικό pin up girl). Σε επίπεδο μουσικής τα στοιχεία είναι ακριβώς τα ίδια ως απόρροια της άμεσης σχέσης στην αμερικανική επικράτεια του ύφους του artist development με τον μουσικό ηχοθόλο του καλλιτέχνη και στον νέο της δίσκο παρατηρείται μια στροφή ή, μάλλον, μια απλοποίηση σε σχέση με το «Born to Die» του 2012.

 

To δεύτερο είναι φορτωμένο με καλούδια/στολίδια ήχου που ήταν έτσι φτιαγμένα ώστε να κάνουν κλικ σε ένα ακροατήριο που δεν άκουγε αποκλειστικά mainstream pop και γι’ αυτό η Lana έγινε θέμα συζήτησης στους indie και alternative κύκλους μουσικών και ακροατών. To Ultraviolence εν αντιθέσει είναι πιο ομογενοποιημένο σε επίπεδο αισθητικής ακριβώς επειδή πια έχει γίνει το ξεκαθάρισμα των οπαδών και ακροατηρίου. Οι παραγωγοί παραμένουν αρκετοί (όπως και στο «Born to Die») και η ποπ έχει αυτήν τη φορά μια συγκεκριμένη ροή. Στο Tropico, που πέρασε σχετικά ξώφαλτσα από τη χώρα μας, υπήρχε εν σπέρματι ο ήχος που αναπτύσσεται στο «Ultraviolence». Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή τώρα θα δούμε το πραγματικό πρόσωπο του μουσικού της υποστρώματος, μου αρέσει πιο πολύ ως κατάθεση ο δίσκος. Το πραγματικά δύσκολο βήμα θα είναι το επόμενο, σε περίπτωση που το «Ultraviolence» δεν πετύχει, όχι τόσο στις πωλήσεις όσο στην ανατροφοδότηση της καλλιτεχνικής περσόνας που επιχειρείται από την Del Rey και το management της. Σαφώς, ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Μουσική
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Η Ματούλα Κουστένη βουτά στα άδυτα μιας βαθιάς φιλίας, αυτής των Γιόζεφ Γιόακιμ και Γιοχάνες Μπραμς, που στηρίχτηκε στην καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τη χημεία αυτών των δύο μουσικών, αφήνοντας ένα μοναδικό ενθύμιο, το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα που υπογράφει -ποιος άλλος;- o Γιοχάνες Μπραμς.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ
Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμένομενη συνεργασία τους

Πολιτισμός / Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμενόμενη συνεργασία τους

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές θα συναντηθούν επί σκηνής από τις 5 Δεκεμβρίου στο Vox σε μια θεατροποιημένη παράσταση με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου τα οποία θα παρουσιάζει o ίδιος έχοντας τον ρόλο του αφηγητή
LIFO NEWSROOM
Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tsugranes

Μουσική / Η επιρροή των ελληνικών '90s -’00s στις Tsugranes και τον ήχο τους

Με αναφορές στον ΛεΠα και την Charli XCX, το τριμελές σχήμα από τα Γιάννενα, που άνοιξε τη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Τεχνόπολη, φέρνει την πιο φρέσκια μουσική στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

σχόλια

1 σχόλια