Το 1986 προβλήθηκε από την ΕΡΤ μία συγκλονιστική σειρά με τίτλο ''Ναρκωτικά'' σε σκηνοθεσία Νίκου Παπαθανασίου. Συγκλονιστική, διότι για πρώτη φορά μιλούσαν στο φακό ηρωινομανείς χρήστες για το διάολο με τον οποίο πάλευαν. Ήμουν στα 12 όταν παιζόταν η σειρά και θυμάμαι τους γονείς μου να με βάζουν να τη βλέπω με το ζόρι εξ αιτίας τού - συγκινητικού τότε φόβου τους - μη γίνει το παιδί τους πρεζάκι. Αντίθετα, θυμάμαι και κάποιους άλλους γονείς, φίλων μου, να κλείνουν την TV και να σταυροκοπιούνται, θορυβημένοι από τον δαίμονα που η ΕΡΤ έβαζε στα σπίτια τους κατά κάποιο τρόπο.
Βρισκόμασταν άλλωστα στα μέσα των 80s και οι θάνατοι από ναρκωτικά ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στους κόλπους της νεολαίας, ενοχοποιώντας σε μεγάλο βαθμό την ελληνική rock σκηνή. Να το πω πιο λαϊκά, εκείνη την περίοδο στα μυαλά του κόσμου ο ροκάς σήμαινε ναρκομανής με την ίδια λογική που πολλές δεκαετίες πίσω ο καλλιτέχνης θεωρούταν παραστρατημένος γενικά. Κακά τα ψέματα, υπήρχε μεγάλη άγνοια για το θέμα. Ακόμη και στο χώρο του εμπορικού κινηματογράφου της εποχής, ένα τόσο σοβαρό ζήτημα αντιμετωπιζόταν με γραφικά ευτράπελα: Ας θυμηθούμε εκείνη την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη - τα ''Τσακάλια'' πρέπει να ήτανε - όπου ο Σταμάτης Γαρδέλης τρώει ένα στεντόν, κοπανάει ένα ποτήρι ουίσκι, πίνει έναν μπάφο και μετά...πεθαίνει ή την άλλη, τον ''Πανικό στα σχολεία'' με τον Γιάννη Βόγλη νά'χει χάσει τον έφηβο γιο του μεσ' στο σχολείο και να βγαίνει παγανιά με το πυροβόλο, ξεκληρίζοντας τους αδίστακτους εμπόρους ναρκωτικών! Όποιος ήταν έξω απ' το χορό, έδειχνε ό,τι του κατέβαινε...Σαν και μία άλλη ταινία για τους αγώνες της Αριστεράς, το ''Κόκκινο Τραίνο'' του Τάκη Σιμονετάτου, φτιαγμένη από ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την Αριστερά και πήγαν απλά να πιάσουν το πολιτικό μεταπολιτευτικό κλίμα με κωμικά αποτελέσματα. Επιφυλάσσομαι για ένα άλλο post σχετικό με το απείρου κάλλους ''Κόκκινο Τραίνο''.
Όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς, ενώ για το σκοπό της έκδοσης ''συνεργάστηκαν'' πολλές δισκογραφικές εταιρείες.
Πίσω στο θέμα μας, δανείζομαι τα λόγια της ραδιοφωνικής παραγωγού και πρώην χρήστριας Θέκλας Τσελεπή από συνέντευξη που μου είχε δώσει το 2011: Αρχές του '80 πλακώθηκε κι ο Παύλος (σ.σ. ο Σιδηρόπουλος) στη ζαπρέ (σ.σ. Η πρέζα στην αργκό των τοξικομανών), τυχαίο ήτανε; Που τη βρήκαμε μπροστά μας την ουσία αυτή όλοι οι άνθρωποι; Ξυπνήσαμε ένα πρωί κι είπαμε "Α, ωραία, πα 'να πάρουμε ηρωίνη"; Παντού ξαφνικά γεμίσαμε από πρέζα...
Τα "Ναρκωτικά" στην ΕΡΤ-1 σημείωσαν μεγάλη θεαματικότητα. Αποτέλεσαν πρώτο θέμα συζήτησης, τόσο στα σπίτια, όσο και στα σχολεία της χώρας. Αλήθεια είναι, όσο αφελές κι αν ακούγεται, ότι συνέβαλαν στην ενημέρωση πολλών παιδιών που τότε έμπαιναν στην εφηβεία για το τι ακριβώς είναι η ηρωίνη και σε τι εξαθλίωση μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο.
Για χρόνια αναζητούσα τον δίσκο που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 1986 και που όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του πήγαν υπέρ της οικονομικής ενίσχυσης της ειδικής θεραπευτικής κοινότητας ''Ιθάκη''. Τον ανακάλυψα πριν λίγο καιρό σε βινύλιο στο Μοναστηράκι, μια και - αν τα λέω σωστά - ποτέ δεν επανεκδόθηκε σε CD. Σαν όνειρο θυμάμαι το άνωθεν τηλεοπτικό σποτ για τη δισκογραφική έκδοση που ναι μεν περιείχε στη δεύτερη πλευρά γνωστά τραγούδια εκπροσώπων της ελληνικής rock σκηνής, περισσότερο ενδιαφέρον όμως παρουσίαζε στην πρώτη πλευρά με ηχητικά ντοκουμέντα και πρωτότυπες συνθέσεις σε μουσική και ενορχήστρωση του Γιώργου Σωτηρόπουλου.
Για την ακρίβεια, στην πρώτη πλευρά του δίσκου υπήρχαν τρία ντοκουμέντα - αποσπάσματα από την ηχητική μπάντα της σειράς. Μιλούσαν χρήστες ναρκωτικών, γονείς που αντιμετώπισαν το πρόβλημα με τα παιδιά τους, ένας θεραπευτής της ''Ιθάκης'' και αρκετοί νέοι - τρόφιμοι της κοινότητας στο στάδιο της αποτοξίνωσης. Ενδιάμεσα, ακούγονταν πέντε οργανικά θέματα του Σωτηρόπουλου και το ''Late at night'', ένα ατμοσφαιρικό αγγλόφωνο blues ερμηνευμένο από τον ίδιο.
Στη δεύτερη πλευρά, το τηλεοπτικό αυτό soundtrack συγκέντρωνε μερικά από τα πιο ηχηρά ονόματα του ελληνικού rock κυρίως: Τον Κώστα Τουρνά με τη ''Φλέβα'' από το άλμπουμ ''Λίγη αμαρτία'', τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ με την αγαπημένη ροκαμπιλάδικη ''Φάλτσα Μενεξεδιά'' του, τους 2002GR με το hit ''Τι να σου προσφέρω ν' αλλάξεις'', τον Αντώνη Βαρδή με το ''Πάντα δραπέτης απ' το όνειρο'' σε μουσική και ερμηνεία δική του και σε στίχους Σάκη Μπουλά, τον συχωρεμένο Άγγελο Σκορδίλη (1959 - 2011) με τη ''Φευγάτη'' του και τον σούπερ σταρ Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον ''Κουρσάρο'' από το άλμπουμ ''Φοβάμαι'' του ΄82 σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Παύλου Μάτεσι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς, ενώ για το σκοπό της έκδοσης ''συνεργάστηκαν'' πολλές δισκογραφικές εταιρείες: από την CBS που κυκλοφόρησε τελικά το δίσκο μέχρι τη Lyra, τη MINOS, την Polygram, τη M.Box και τη Warner. Τη διανομή ανέλαβε η Diski CBS ΑΕΒΕ κατόπιν κλήρωσης, όπως αναγραφόταν στο οπισθόφυλλο.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, με τον βλαβερό ρόλο της τηλεόρασης επιβεβαιωμένο και τους τηλεθεατές σε ρόλο αγριεμένου παθητικού δέκτη, εντύπωση μου είναι πως τα ''Ναρκωτικά'' στην ΕΡΤ-1 ήταν από τις σοβαρότερες προσπάθειες - συνδυασμός ντοκιμαντέρ, δημοσιογραφικής έρευνας και τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Κι αν στα τότε παιδικά μυαλά μας η σειρά φαινόταν σχεδόν εφιαλτική, σαν ένα θρίλερ που θα μπορούσαμε κι εμείς να το ζήσουμε, κατάφερε να περάσει στο υποσυνείδητο μας και να μας κάνει να νιώσουμε απέχθεια για τις σκληρές και θανατηφόρες ναρκωτικές ουσίες. Δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό...
σχόλια