Οι Pink Floyd κανονικά έχουν πάψει προ πολλού να υφίστανται ως συγκρότημα. Όχι μόνο με την αποχώρηση του κιμπορντίστα Richard Wright το 1979 (τον απέλυσε ο Roger Waters την περίοδο που ηχογραφούσαν το ''The Wall''), ούτε ίσως και με την αποχώρηση του ίδιου του Waters το ΄85. Κατά υποκειμενική εκτίμηση, όσο σπουδαία έργα κι αν άφησαν τη δεκαετία του 1970, οι Pink Floyd της διετίας 1966 - 67, με τον Syd Barrett δηλαδή στις τάξεις τους, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό και ''μεμονωμένο''.
Σύμφωνα, πάντως, με τον David Gilmour αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που οι Pink Floyd απασχολούν τη δισκογραφία 50 χρόνια από τη δημιουργία τους.
Κοιτάς πίσω τη δισκογραφία τους και συνειδητοποιείς πως 15 άλμπουμ σε σχεδόν μισό αιώνα ζωής δεν είναι και πάρα πολλά, συγκριτικά - λόγου χάριν - με τους συμπατριώτες τους, Rolling Stones, που είχαν εμφανιστεί μερικά χρόνια νωρίτερα. Μια δισκογραφία που ξεκινάει με τα αριστουργήματα της βρετανικής ψυχεδέλειας των 60s, ''The piper at the gates of dawn'' (1967) και ''A saucerful of secrets'' (1968), διαπερνά τα 70s με έργα - σταθμούς σαν τα ''The dark side of the moon'' (1973), ''Wish you were here'' (1975) και ''Animals'' (1977), κλείνει τη δεκαετία αυτή με το πιο mainstream - FM Rock να το πω - άλμπουμ τους, το ''The Wall'' (1979), για να ολοκληρωθεί με μόλις τέσσερις ακόμη δίσκους την 30ετία 1983 - 2014: Το ''The Final Cut'' (1983), το ''A momentary Lampse of Reason'' (1987), το ''The Division Bell'' (1994) και, στην εκπνοή του 2014, το ''The Endless River''.
Το ''The Division Bell'' ουσιαστικά είχε σηματοδοτήσει το comeback του συγκροτήματος, όπως και αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των αναρίθμητων φαν παγκοσμίως. Το ''πόσο'', όμως, Pink Floyd ήταν ένα άλμπουμ φτιαγμένο βασικά από το τρίο των Gilmour - Mason - Wright εν έτει 1994, με είχε απασχολήσει πολύ σε μία περίοδο ειδικά που άκουγα φανατικά τη δισκογραφία τους από το 1967 έως το ΄71.
Το ίδιο ερώτημα γεννάται και σήμερα που οι Pink Floyd - εν προκειμένω ο κιθαρίστας David Gilmour και ο ντραμίστας Nick Mason, μια και ο Richard Wright εγκατέλειψε τα εγκόσμια το 2008 - κυκλοφορούν καινούργιο δίσκο, ακριβώς ως Pink Floyd με ένα προ 20ετίας υλικό.
Ένα υλικό που θα χαρακτηριζόταν το κύκνειο άσμα του Wright ή, σωστότερα, ένας φόρος τιμής των υπόλοιπων στη μνήμη του: Συνθέσεις, λοιπόν, του Richard Wright και του David Gilmour ως επί το πλείστον, που είχαν μείνει στην καβάντζα όταν όλοι μαζί ηχογραφούσαν το ''The Division Bell''. Είναι αναπόφευκτος επίσης ο χαρακτηρισμός ''φόρος τιμής'' και λόγω του θανάτου του Wright, όπως και λόγω του ότι για πρώτη φορά στη δισκογραφία της μπάντας ο ίδιος υπογράφει συνθετικά τόσα πολλά κομμάτια.
Κι όμως το ''The Endless River'' είναι Pink Floyd, πρωτίστως απ' την άποψη του ήχου! Ακούγοντας κανείς τα δύο εναρκτήρια κομμάτια, το ''Things left unsaid'' και το ''It's what we do'', εύκολα ο νους του πηγαίνει στις απλωμένες και τόσο πια οικείες αρμονίες του ''Shine on your crazy diamond (Parts I - V)'' ή του ''Welcome to the machine'' από το ''Wish you were here''. Μέχρι και ψήγματα από το ''Oxygen'' του Jean Michel Jarre ''ανακάλυψα'' προς το τέλος του ''Things left unsaid'', αλλά αυτό παίζει να είναι απλά μία δική μου εντύπωση εν ώρα ακρόασης.
Το ''The Endless River'' απαρτίζεται από 18 συνθέσεις, μικρής διάρκειας οι περισσότερες, ενωμένες μεταξύ τους σε ένα instrumental concept που διατηρεί αναλλοίωτο το προγκρεσιβοροκάδικο πινκφλοϋντικό ύφος της δεκαετίας του 1970. Γι'αυτό και ίσως ο Gilmour δήλωσε στο γνωστό περιοδικό ''Mojo'' πως το άλμπουμ αυτό δεν είναι κατάλληλο για τη γενιά των iTunes και του downloading. Κι αν ακόμη στοιχεία ambient υπάρχουν από το τρίτο κομμάτι, το ''Ebb and flow'' (φρόντισαν τα κίμπορντς του μακαρίτη Wright), παρακάτω η κιθάρα του Gilmour και τα τύμπανα του Mason, μας υπενθυμίζουν πόσο ''κλασικό'' είναι αυτό που ακούμε. Στο τέλος, ένα μόνο τραγούδι, το ''Louder than words'', σε μουσική του Gilmour και σε στίχους της Polly Samson, της γυναίκας του, κάνει την απόλυτη σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν, παραπέμποντας στο μπαλανταδόρικο μέρος του ''Time'' από το ''The dark side of the moon''. Σαν ένας απόηχος από το παρελθόν ακούγεται το ''The Endless River'', που καλό θα είναι να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο ''Pink Floyd'' στο μεγάλο βιβλίο με την ιστορία της rock μουσικής.
Σε ότι αφορά το, ποιητικών διαστάσεων, εξώφυλλο του ''The Endless River'', μπορεί να μην έχει τη σφραγίδα της Hipgnosis (ο ιδρυτής της, Storm Thorgerson πέθανε το 2013), αποτελεί ''άποψη'' ωστόσο του συνεργάτη του και συνιδρυτή της θρυλικής γραφιστικής εταιρείας, Aubrey Powell. Για την ακρίβεια, ο Powell ανακάλυψε τον πίνακα ενός έφηβου Αιγύπτιου εικαστικού, του Ahmed Emad Eldin, με τίτλο ''Beyond the sky from the endless river''. Του ζήτησε το έργο αυτό να είναι το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Pink Floyd και ο πιτσιρικάς Άραβας, όντας και φαν του συγκροτήματος, δέχτηκε μετά χαράς!
Στην Αγγλία το ''The Endless River'' κυκλοφόρησε επισήμως στις 10 Νοεμβρίου του 2014 και μέχρι τις 27 του ίδιου μήνα, μέσα σε δύο εβδομάδες δηλαδή, η βινυλιακή έκδοση του πούλησε 6.000 αντίτυπα, κάνοντας το τό πιο ευπώλητο - απ' την άποψη της ταχύτητας - βινύλιο της χρονιάς. Στις ΗΠΑ που επίσης βγήκε στις 10 Νοεμβρίου, πούλησε 170.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας. Λογικό, για ένα άλμπουμ που μία μόνο εβδομάδα πριν την έκδοση του είχε τις περισσότερες παραγγελίες από οποιονδήποτε άλλο δίσκο στο Amazon UK. Σύμφωνα, πάντως, με τον David Gilmour αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που οι Pink Floyd απασχολούν τη δισκογραφία 50 χρόνια από τη δημιουργία τους.
σχόλια