________________
1.
Dear Α ΜΠΑ,
Είμαι 23 ετών και δεν έχω κάνει ποτέ σοβαρή σχέση μέχρι τώρα, κατά καιρούς έβγαινα με διάφορους κλπ αλλά τίποτα σοβαρό τύπου σχέση. Τους τελευταίους 6 μήνες έχω αρχίσει να νοιώθω ότι θα ήθελα να δοκιμάσω με κάποιον να μπω σε φάση σχέσης αν και πάντα το σνόμπαρα, πλέον όμως νιώθω ότι κουράστηκα να ψάχνομαι, βαρέθηκα θέλω κάτι σταθερό. Το θέμα μου είναι ότι και παρόλο που το διάστημα αυτό έχω γνωρίσει πολύ καλά παιδία που συμπαθώ ιδιαίτερα τα οποία με ήθελαν πιστεύω και θα μπορούσαν να μου προσφέρουν αυτό που θέλω εγώ δεν.. με τπτ. Δεν μου φαίνονται αυτό που ψάχνω, σαν να μην υπάρχει αυτή η σπίθα ρε παιδί μου, το κάτι παραπάνω για να ξεκινήσω κάτι μαζί τους, θα ένιωθα σαν να συμβιβάζομαι και δεν θέλω. Το ξέρω ότι το τέλειο δεν υπάρχει αλλά πότε πρέπει να σταματήσεις να το αναζητάς και να δώσεις ευκαιρία σε κάτι που αρχικά δεν ήταν σουπερ αλλά ίσως με τον καιρό και την τριβή να γίνει ? όταν αρχίζω να βγαίνω με κάποιον και από την αρχή δεν τρελαίνομαι πάντα φεύγω, δεν μένω ποτέ γιατί να χάνω το χρόνο μου και εγώ και αυτός? ηθικά δεν είναι σωστότερο ? πρέπει να μείνω λες παραπάνω μπας και μου βγουν και άλλα συναισθήματα με το χρόνο και την συνήθεια ? σοσ help me –paparouna
Τι μάθαμε από αυτή την ιστορία; Πολλά, αλλά ας ξεκινήσω εγώ με αυτό που θεωρώ σημαντικό. Ότι είναι κακή ιδέα να σνομπάρουμε κάτι χωρίς να έχουμε ιδέα τι είναι, γιατί μετά, αν αλλάξουμε γνώμη, δεν ξέρουμε από πού να το πιάσουμε.
Το πρόβλημα σου δεν είναι ότι θέλεις σχέση και δεν βρίσκεις (εσύ και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης) αλλά ότι δεν φαίνεται να έχεις ερωτευτεί ακόμα, γενικώς, και κατά συνέπεια δεν έχεις φάει μια δυο χυλόπιτες για να καταλάβεις λίγο καλύτερα πού βρίσκεσαι. Ο λόγος που δεν ερωτεύτηκες ίσως να έχει να κάνει με το ότι 'σνομπάρεις' και δεν έχεις αφεθεί να ψαρώσεις με κάποιον. Είναι ζήτημα χρόνου να συμβεί. Μην κρατιέσαι, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν φανείς ευάλωτη κάποτε, και αν δεν τον κάνεις τώρα που δεν τρέχει και τίποτα, μετά θα φαίνεσαι ακόμη πιο αστεία.
________________
2.
Αγαπητή Α, μπα;
Συγχαρητήρια για τη στήλη σου. Βρίσκω τις απαντήσεις σου και τον τρόπο σκέψεις σου εξαιρετικά, και κυρίως χωρίς διάθεση να κρίνεις, κάτι που θεωρώ ότι λείπει σε πολλούς ανθρώπους σήμερα.
Όταν θα απαντήσεις στο γράμμα μου, θα έχουμε καλοκαίρι και ελπίζω τότε να μην χρειάζομαι ακόμη την απάντηση σου και το θέμα μου να έχει λυθεί, τουλάχιστον μέσα στο μυαλό μου γιατί από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.
Σου γράφω λοιπόν μπας και βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου που χορεύουν στο μυαλό μου. Είμαι 27, έχω μια δουλειά που αγαπώ και θέλω να την εξελίξω, καταφέρνω με κόπο να κάνω το μεταπτυχιακό που πάντα ονειρευόμουν και τώρα μου αρέσει ακόμη περισσότερο, έχω εξαιρετικούς φίλους, μια οικογένεια που διαφωνεί μαζί μου αλλά πάντα με στηρίζει και θα είναι εκεί γοα μένα. Κάνω τη ζωή που θέλω βασιζόμενη στις δικές μου δυνάμεις και είμαι τόσο χαρούμενη για αυτό. ΑΛΛΑ...
Υπάρχει εκείνος. ο άντρας που όταν με πρωτοφίλησε είδα αστεράκια στην κυριολεξία, που πραγματικά τον λατρεύω. Εκείνος όμως δεν αισθάνεται το ίδιο και μου το έχει ξεκαθαρίσει. Δεν φεύγει βέβαια, γιατί ποιος θέλει να χάσει το σιγουράκι του. Και να μαι εδώ, υπερήφανη για τον εαυτό μου και επιτέλους αρχίζω να διεκδικώ πράγματα σε αυτή τη σχέση και πάλι στενοχωρημένη γιατί για ακόμη μια φορά με απογοητεύσε με τον χειρότερο τρόπο. Δεν είναι η πρώτη αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά να δεν κάνω εγώ κάτι. Και τι να κάνω? να τον διώξω οριστικά όσο και αν υποφέρω? έχω γνωρίσει και άλλους άντρες αλλά κανείς ποτέ δεν με έχει κάνει να αισθανθώ αυτή την πληρότητα.
Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, πλέον πιο πολύ με στεναχωρεί, παρά μου δίνει χάρα. Πώς θα ζήσω όμως με αυτό το κενό; Αν δεν το αισθανθώ για κάποιον άλλο; Μπορεί να είμαι θολωμένη τώρα, αλλά αυτό αισθάνομαι. 'Ο, τι δεν θα γνωρίσω άλλον να με κάνει να αισθάνομαι έτσι.
Συγνώμη για το μεγάλο γράμμα χωρίς ουσιαστική ερώτηση. Να συνεχίσεις τη στήλη, είναι καταπληκτική.- Dead End
Σιγά βρε Ζα Ζα Γκαμπόρ, που «έχεις γνωρίσει κι άλλους άντρες αλλά κανείς ποτέ δεν σε έχει κάνει να αισθανθείς αυτή την πληρότητα». Κι αν όχι Ζα Ζα Γκαμπόρ, τουλάχιστον Δήμητρα Λιάνη. Χρειάζεται ένα κάποιο αναγνωρισμένο παρελθόν για να έχει κάποιο νόημα αυτή η δήλωση. Εικοσιεφτά είσαι, και όχι η Λουίζ Μπρουκς στα εικοσιεφτά.
Δεν φοβάσαι μήπως δεν βρεις άλλον που θα σου ψήσει το ψάρι στα χείλη. Ξέρεις ότι δεν περνάς καλά. Αυτό που φοβάσαι είναι η αλλαγή. Έχεις συνηθίσει σε μια κάποια μόνιμη κατάσταση, έστω και κακή, και φοβάσαι να την χάσεις, γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις μετά. Δεν θα σου λείψει αυτός, η παγιωμένη θέση θα σου λείψει, ενώ τώρα, έστω και κουτσά στραβά, ξέρεις τι σου γίνεται. Δεν είναι παράξενο, ούτε πρωτότυπο, ή κακό, είναι μάλλον φυσιολογικό, γιατί έχεις περιορισμένες εμπειρίες και δεν είσαι σίγουρη για το ποια είσαι αν δεν έχεις αυτόν να σε βασανίζει. Στο βάθος του μυαλού σου μπορεί και να λες «κι αν αυτός αλλάξει; Τότε ξεμπέρδεψα» και έχεις ακόμη ένα λόγο για να μη φεύγεις.
Είναι πολύ κακό για την αυτοπεποίθηση σου να είσαι με κάποιον που σε απορρίπτει, και είναι ακόμη χειρότερος αυτός που δηλώνει ότι δεν θέλει, αλλά δεν φεύγει. Είναι κατάπτυστη συμπεριφορά, και πολύ κακώς την επιτρέπεις. Ελπίζω να έρχεται αργοπορημένη η απάντηση μου και να έχεις πάρει ήδη τα μέτρα σου.
________________
3.
Γεια σου Α μπα!
Γνωριζομαι με μια κοπελα εδω και τεσσερα χρονια (απο το Λυκειο). Εκεινη την εποχη ημασταν μαζι σε μια εξωσχολικη δραστηριοτητα, οποτε μοιραια καναμε αρκετη παρεα. Μετα ετυχε να βρεθουμε στην ιδια πολη για σπουδες, και να μενουμε και σε κοντινους δρομους.
Αυτη η κοπελα απο την πρωτη στιγμη ''κολλησε'' πανω μου. Εχω ομως ενα βασικο προβλημα: τη βαριεμαι θανασιμα. Ειναι πολυ καλη, γλυκια, δε λεω, αλλα ω θεε μου τοσο βαρετη!!
Καθως στο γραφω αυτο ντρεπομαι, διοτι νιωθω ασχημα που λεω κατι τετοιο ενω δεν μου εχει κανει τιποτα η κοπελα, αλλα προσπαθω να την αποφευγω οσο μπορω. Οποτε μου λεει να βρεθουμε παντα προφασιζομαι κατι, αλλα μεχρι που πια;
Τα ερωτηματα μου λοιπον ειναι τρια:
1)απλα συνεχιζω να την αποφευγω μεχρι να πιασει το μηνυμα;
2)τι της απανταω οταν μου γραφει ''μου εχεις λειψει παρα πολυ!'' και εγω το μονο που σκεφτομαι ειναι ''εμενα παλι καθολου...''; Τι της απαντώ σε περίπτωση που αποφασίσει να με ρωτησει ευθεως γιατι δεν βρισκομαστε καθολου πια; Πως να της πω την αλήθεια, όταν δεν μου εχει κάνει απολύτως τίποτα κακό;
3)μηπως τελικα ειμαι απλα bitch?
Λενα περιμενω τα φωτα σου.- Ενοχική
Νομίζω ότι δεν είναι καλή ιδέα να χαθείς εντελώς με κάποιον που θεωρείς πολύ καλό και γλυκό αλλά βαρετό. Δεν είναι πολλοί αυτοί που είναι πολύ καλοί, και όσο για το 'βαρετή', μπορεί να είσαι σε περίοδο της ζωής σου που το βλέπεις κάπως, και στο μέλλον να αλλάξεις γνώμη. Εκτός αν λες το 'πολύ καλή' και 'γλυκιά' για να μην σε αντιπαθήσουμε, και δεν το εννοείς. Αν δεν το εννοείς, και τη βαριέσαι και δεν τη θεωρείς και φοβερό χαρακτήρα, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε την ανάλυση.
________________
4.
α μπα γεια σου..
μόλις πριν λίγο καιρό τελείωσα με σπουδές και γύρισα σπίτι (προσωπικά μεγάλη ήττα, που ακόμα προσπαθώ να χωνέψω). Από δουλειά δεν υπάρχει τίποτα σταθερό ακόμα και φυσικά δε μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Υπάρχει ωστόσο μια οικογενειακή επιχείρηση όπου πηγαίνω και κάνω ότι μπορώ. Το πρόβλημα είναι ότι είναι βουτηγμένη στα χρέη και εμείς σαν οικογένεια, ένα βήμα πριν την καταστροφή. Νιώθω πως κάθε μέρα είναι μια ακόμα αποτυχία και με ενοχλούν όλα. Δεν νομίζω πως στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα μπορεί να γίνει κάτι για να αλλάξουν, αλλά το χειρότερο είναι πως λόγω των σπουδών μου, οι δικοί μου πίστευαν πως θα γυρίσω πίσω, θα μείνω να δουλέψω στην επιχείρηση και θα εξαφανίσω τα προβλήματα από τη μια μέρα στην άλλη λες και το πτυχίο είναι μαγικό ραβδί. Από την ημέρα που γύρισα, ζω στη μιζέρια (και δεν μιλάω από οικονομικής άποψης, αλλά από στάση ζωής) και οι μέρες στη δουλειά είναι χειρότερες από κόλαση! Αισθάνομαι πως είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε μένα και πως τους απογοητεύω, και πως αν πάω σε κάποια άλλη δουλειά θα είναι σα να τους προδίδω, πέρα από το γεγονός ότι θα δώσω αφορμή να συζητηθεί η κατάστασή μας στους γύρω (καθώς η οικογένεια και η επιχείρηση είναι αρκετά γνωστές) πράγμα που θα έκανε μεγαλύτερο κακό στην επιχείρηση. Από προσπάθειες που έχω κάνει να τους μιλήσω, η απάντηση που έχω λάβει είναι ένα "κάνε υπομονή", που δε με ανακουφίζει καθόλου. Νιώθω κάθε μέρα και πιο εγκλωβισμένη. Τι να κάνω;;; -μπερδεμένη/χρεωμένη
Καταστροφή με καταστροφή έχει διαφορά. Άλλο είναι να βλέπετε το παγόβουνο και να πηγαίνετε καταπάνω του ελπίζοντας σε θαύμα, και άλλο να κοιτάζετε αν λειτουργούν τα σωσίβια και οι βάρκες διάσωσης και να προετοιμάζεστε. Οι γονείς σου περιμένουν από σένα γιατί ίσως κουράστηκαν, ή γιατί είναι η επιχείρηση τους και δεν περίμεναν να έρθουν έτσι τα πράγματα. Εσύ τώρα θα αναγκαστείς να ενηλικιωθείς απότομα και να μη περιμένεις από τους γονείς σου (ή από άλλον) να σε σώσουν. Ποτέ δεν είσαι εγκλωβισμένος, πάντα υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι αντίδρασης. Το να μην κάνεις τίποτα είναι μια αντίδραση. Υπάρχουν σίγουρα κι άλλες, που δεν ξέρεις, γιατί δεν τις ψάχνεις. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις, ζήτα βοήθεια, και αν οι γονείς σου νιώθουν αδυναμία και δεν μπορούν να αντιδράσουν, ζήτα βοήθεια από κάποιον που ξέρει. Δικηγόρο; Λογιστή; Εφοριακό; Και τα τρία;
________________
5.
Εκτός από τα εποχιακά υλικά τι κάνει ένα φαγητό καλοκαιρινό ή χειμωνιάτικο;; Έβλεπα πριν την Μπαρμπαρίγου να χαρακτηρίζει ένα ροστ μπιφ χειμωνιάτικο. Και ερωτώ: γιατί;
Γιατί όταν έχει σαράντα βαθμούς συνήθως δεν λέμε 'αχ να είχα μια ζεστή σούπα να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου'. Φαντάζομαι ότι θα έχεις παρατηρήσει ότι οι χώρες με ζεστό κλίμα αντιμετωπίζουν αλλιώς τα υλικά τους σε σχέση με του Εσκιμώους, ας πούμε. Και στην προετοιμασία, και στη θερμοκρασία κατανάλωσης. Όταν κάνει ζέστη, αποφεύγουμε να μαγειρεύουμε φαγητά που θέλουν πολλή ώρα στο φούρνο, γιατί γίνεται φούρνος όλο το σπίτι.
________________
6.
Γειά σου Αμπα μου!
Σου εχω ξαναστείλει και η απάντηση σου με βοήθησε πολύ.
Straight to the point ομως τώρα: στα 18 έκανα μια σχέση 2μιση χρόνων με κάποιον 5 χρόνια μεγαλύτερο μου. Η σχέση αυτή είχε αρκετές δυσκολίες, απόσταση, τσακωμούς και χωρισμούς και μάλιστα στις αρχές της τον είχα πιάσει να φλερτάρει με άλλη χωρίς όμως να αποδειχθεί οτι έκανε τίποτα παραπάνω(μπορεί κ να έκανε δεν ξέρω).Βέβαια, υπήρχαν και πολλές ευχαριστες στιγμές, που πιθανολογώ οτι τις θυμάμαι με τέτοια γλυκύτητα καθως ήταν η πρώτη μου σχέση, τότε ημουν μικρή,παρα πολυ ερωτευμένη.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό κ είχαμε πεί πως θα συνεχίζαμε μαζι. Ύστερα, σε ένα μεγάλο καυγά με χώρισε. Ένα μήνα μετά που βρεθήκαμε ζήτησε συγνώμη, πρότεινε να τα βρούμε αλλα είπα όχι, είχα πια κουραστεί κ πίστευα πως θα επρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Όλα αυτά έγιναν λίγο πριν φυγει.
Κατα καιρούς για τα επόμενα 4 χρόνια που ακολούθησαν μου έστελνε γράμματα, μηνύματα, με προσκαλούσε να παω να τον δω όταν ερχόταν στην Ελλάδα έστω να τα πούμε για ένα καφε. Ημουν πολύ θυμωμένη κ δεν πήγα ποτε, μπορεί να είχα κανει κ κάποια άλλη σχέση τοτε κ θεωρούσα σωστό να μην του απαντήσω καν.
Έπειτα ωρίμασε κάπως το πράγμα μέσα μου έπαψα να τον μισώ, σήμερα ειμαι 26 κ εκείνος 31 και τον τελευταίο ένα χρόνο μπορεί μια-δυο φορές το τρίμηνο να μιλούσαμε σε στύλ τυπικό/φιλικό. Πριν δύο βδομάδες μου έστειλε ενα μεθυσμένο-προφανώς - μήνυμα στο οποίο ελεγε πως θα παρατούσε την καριέρα του για να έρθει να μείνει μαζί μου πως είναι μισός χωρίς εμενα. Του είπα να σταματήσει να στέλνει μηνύματα εκ του ασφαλούς όταν νιώθει μόνος, πως με αυτό που κάνει κρατάει συναισθηματικά δέσμιο τον εαυτό του αλλα και εμένα και αν πραγματικά θέλει να πει ή να κανει κατι να το κάνει μπροστά μου, αλλιώς αυτά που γίνονταν τα προηγούμενα 4 χρόνια να τα ξεχάσει. Δεν το πίστευα ότι θα ερθει απλά το είπα για να σταματήσει, νόμιζα οτι θα κάνει πίσω. Κ όμως σε ένα μήνα έρχεται, για να με βρεί-όπως δήλωσε. Κ σε ρωτάω εγω τώρα Αμπα μου.. είμαι θύμα? Θυμάμαι κάποτε είχες πει πως οι περισσότεροι άντρες γνωρίζουν τη γυναίκα της ζωής τους πριν τα 30 και την πατάνε νομίζοντας πως τους περιμένουν πολλά ακόμη, καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω αν θέλω να είμαι μαζί του κ αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είναι πραγματικό ή είναι απλώς ενα κόλλημα, ένας εγωισμός? Δεν ξέρω τι θα μου βγεί όταν τον δω, εχω να τον δω πολύ καιρό. Δεν ξέρω τι θα πεί, ξέρω όμως οτι δεν θα ήθελα να κάνω πισωγύρισμα για ένα μικρό διάστημα κ να ζήσω ξανά τα ίδια. Απο την άλλη σκέφτομαι οτι όσα έγιναν τότε ήταν μεταξύ ενός παιδιού κ ενός εφήβου. Δε σταμάτησα να τον σκέφτομαι όλα αυτά τα χρόνια. Αναμένω τις σκέψεις σου.
Μπορείς να τον συναντήσεις κρατώντας μικρό καλάθι; Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις κάτι, ούτε να προεξοφλήσεις. Μη του ζητήσεις εγγυήσεις, τώρα τον ξέρεις, μάλλον θα καταλάβεις αν εννοεί αυτά που λέει, και θα φανεί πολύ γρήγορα. Αφού δεν ξέρεις τι θέλει να πει, δεν χρειάζεται να βγάλεις και απόφαση και να την υπογράψεις. Άκου την πρόταση και βλέπετε.
Είναι το πιο δύσκολο απ' όλα: να είσαι συγκρατημένα απαισιόδοξη. Καλή τύχη.
________________
7.
Α μπα, η αγάπη τελικά είναι ένα συναίσθημα που αφορά μόνο εκείνον που τη νιώθει; Όταν δεν μπορεί να εκφραστεί με τρόπο που να ομορφύνει, φωτίσει ή ό,τι άλλο θες τη ζωή του αποδέκτη της, επειδή δεν είναι αμοιβαία; Αφορά μόνο αυτόν που τη νιώθει η ανεκπλήρωτη αγάπη; Ακόμη και σήμερα που δεν είναι πια μόνο δειλία ο δισταγμός μου και η μη εύρεση τρόπου να του ανοίξω την καρδιά μου, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί και ανήθικο κατά κάποιο τρόπο, νιώθω αυτή την αναθεματισμένη ανάγκη που δεν λέει να καταλαγιάσει μέσα μου. Την ανάγκη να πάω και να του πω ότι εκείνη η στιγμή που χωρίζει τη ζωή των ανθρώπων σε πριν και μετά για μένα είναι η στιγμή που τον γνώρισα. Ότι τα τελευταία εφτά χρόνια δεν έχει βγει στιγμή από το μυαλό μου: εφτά ολόκληρα χρόνια με όλες τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά τους. Ότι τον αγαπάω. Ότι αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να 'μαι χαρούμενη που λάμπει από ευτυχία. Τον αφορούν τα συναισθήματά μου; Δεν θα 'ταν εγωισμός να του τα εκφράσω; Νιώθω ότι η μη εξομολόγηση των συναισθημάτων μου σε εκείνον ισούται με την αναίρεση της αξίας του ίδιου μου του περάσματος από αυτόν τον κόσμο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ενδεχόμενο θετικής απάντησης, που ξέρω ότι δεν υπάρχει. Δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτόν. Έχει να κάνει με εμένα. Και παρόλα αυτά διστάζω. Διστάζω γιατί ξέρω ότι εκείνον δεν τον αφορά. Συνεχίζω όμως να αδυνατώ να μου συγχωρήσω τη δειλία. Πώς συνεχίζω με αυτό το βάρος;
Μπορείς κάλλιστα να δημιουργήσεις έναν κόσμο όπου υπάρχεις εσύ και η αγάπη σου, όπως φαίνεται, αλλά αν δεν προκύψει ποίηση ή κανένα μυθιστόρημα, πραγματικά δεν ξέρω τι αξία έχει. Μας τα λες ποιητικά, και αποφεύγεις, ύποπτα, να περιγράψεις όλα αυτά που κάνουν την ιστορία είτε μια φαντασίωση χτισμένη στα σύννεφα, ή μια ιστορία αγάπης χωρίς αντίκρισμα. Είναι δύο πολύ διαφορετικές ιστορίες.
Τι θα πει «από τότε που τον γνώρισα;» Είπατε «χαίρω πολύ» και από τότε τον αγαπάς; Ή δημιουργήθηκε κάποιου είδους σχέση, φιλική ή περίπου φιλική, που δεν εξελίχθηκε και από τις δύο πλευρές με τον ίδιο τρόπο; Με άλλα λόγια, πόσο πολύ στον κόσμο σου βρίσκεσαι; Εφτά χρόνια κάθεσαι και σκέφτεσαι έναν άγνωστο, ή είναι κάποιος που αγάπησες επειδή είναι αυτός που είναι;
Αν εννοείς ότι εδώ και εφτά χρόνια έχεις αφιερώσει το συναισθηματικό μέρος του εαυτού σου σε μια φαντασίωση, πες το, το γρηγορότερο, για να προσγειωθεί κάποτε το αεροπλάνο. Ίσως αν δεις το τεράστιο 'ορίστε;!' στη φάτσα του άλλου, καταλάβεις ότι δε μπορούμε να βάλουμε άλλους στη ζωή μας μόνο επειδή το αποφασίσαμε και το βαφτίσαμε 'αγάπη'. Η αγάπη αφορά εμάς κυρίως, πράγματι, αλλά για να θεωρηθεί ένα συναίσθημα 'αγάπη' πρέπει να έχει δημιουργηθεί ένας ψυχικός δεσμός μεταξύ δύο ανθρώπων. Εμείς είμαστε ικανοί να νιώσουμε αγάπη ή όχι, ανεξάρτητα από τους άλλους. Αυτό είναι το ένα δεδομένο. Για να δημιουργηθεί η αγάπη όμως, χρειάζεται συμμετοχή από δύο - ή περισσότερα, αναλόγως την αγάπη- μυαλά. Αυτό είναι το άλλο δεδομένο.
σχόλια