Με το νέο τους άλμπουμ που έχει τίτλο "The Sun" και κυκλοφόρησε πρόσφατα και με δυο συναυλίες στα σκαριά - ανοίγουν τους Black Keys σήμερα στο Terra Vibe και παίζουν ένα unplugged σέσιον στο six dogs την επόμενη βδομάδα – οι Puta Volcano έχουν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα μπροστά τους.
Έχουν πολύ πλάκα όταν τους συναντάς από κοντά. Με δυσκολία μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου με το ισοπεδωτικό χιούμορ που έχουν και τις ατάκες που πετάνε σαν βροχή. Και είναι κάτι, πιστεύω που τους χαρακτηρίζει και τους ενώνει πέρα από την μουσική.
Έχουμε δώσει έναν όρο στην μουσική μας που δεν υπάρχει. 'Volcanic Rock'. Έχουμε δώσει αυτόν τον όρο. Kαταρχήν για πλάκα αλλά αντιπροσωπεύει και τον τρόπο που γράφουμε μουσική. Δηλαδή μπαίνουμε στο στούντιο, ξερνάμε ριφ και πατερν και βγαίνουν τραγούδια.
Οι Puta Volcano είναι η Άννα, ο Αλέξανδρος, ο Μπούκας και ο Στέφανος. Μια εικαστικός, ένας προγραμματιστής, ένας χρυσοχόος και ένας σεφ το πρωί. Το βράδυ ασχολούνται με το συγκρότημα. Έχουν ένα πολύ δυναμικό ήχο και είναι πολύ εντυπωσιακοί ζωντανά.
Ο Αλέξανδρος που παίζει κιθάρα και η Άννα που είναι η φωνή του γκρουπ είναι αδέρφια και είναι αυτοί που σχημάτισαν το γκρουπ το 2010. Αστειεύονται ασταμάτητα για την συγγένεια τους: «Την Άννα την ξέρω από τα μικράτα μου». «Ο Αλέξανδρος ήταν ψωνάρα και ήθελε να παίζει συνέχεια κιθάρα και πήγαινα εγώ από κοντά και τραγουδούσα αλλά τον μάζευα ουσιαστικά». «Δεν υπήρχε σοβαρός λόγος για να παίζουμε μουσική. Ήμαστε μουσική οικογένεια», αναφέρουν.
Γνώρισαν τον δεύτερο Μπούκα (μπάσο) και τον Στέφανο (ντραμς) και έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια τους με τους Puta Volcano και το «ηφαιστειακό ροκ» όπως χαρακτηρίζουν την μουσική που παίζουν.
«Έχουμε δώσει έναν όρο στην μουσική μας που δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο σαν ένας τίτλος άλμπουμ ‘Volcanic Rock’. Έχουμε δώσει αυτόν τον όρο. Kαταρχήν για πλάκα αλλά αντιπροσωπεύει και τον τρόπο που γράφουμε μουσική. Δηλαδή μπαίνουμε στο στούντιο, ξερνάμε ριφ και πατερν και βγαίνουν τραγούδια» λέει ο Στέφανος.
«Ακούμε και ίδια πράγματα. Υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής που η μουσική μας ξαπλώνει εκεί πέρα πάνω και αναπαύεται. Και ακούει ο καθένας τα δικά του και αυτές είναι οι διαφορετικές επιρροές. Το κοινό μας σημείο είναι το grunge και η τότε σκηνή του Σιάτλ. Μέχρι το 1996-7 και λίγο stoner rock και desert rock» προσθέτει ο Αλέξανδρος.
— Πώς βλέπετε στην σκηνή της Αθήνας;
Αλέξανδρος - Πολύ θετικά. Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες καταστάσεις που υπάρχει, η underground σκηνή στην Ελλάδα όσον αφορά το ροκ και πάνω. Αν και δεν πρέπει να εξαιρούμε κανένα είδος εκτός από το σκυλάδικο. Είναι στο peak του και ελπίζω το peak πρέπει να διαρκέσει. Γενικά τώρα είναι η ώρα του κοινού να το διαλέξει. Να αφήσει το σκυλοποπ και να το διαλέξει. Να γυρίσει στο πιο ροκ.
Μπούκας - Έχει ήδη συμβεί αυτό ως ένα σημείο όχι σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει μια ενθαρρυντική στροφή.
— Έχω διαβάσει παλιότερα ότι δεν έχετε τα καλύτερα συναισθήματα για το σκυλοπόπ.
Άννα - Είναι κακή υποκουλτούρα το σκυλοποπ. Υπάρχει και καλή υποκουλτούρα αλλά αυτό είναι κακή. Είναι ένα προϊόν σιχαμένο. Δεν μπορώ να εκφραστώ πιο κόσμια. Είναι ένα σκουπίδι. Δεν μας ταιριάζει σαν νοοτροπία καθόλου. Είναι νοοτροπία και είναι κακή νοοτροπία. Δεν θέλω να τους πάρω όλους στο λαιμό μου στο γκρουπ. Για μένα Υποδηλώνει έλλειψη κουλτούρας και παιδείας. Δεν έχει κανένα υπόβαθρο από κάτω και κανονικά αν ήμουν εγώ στην κυβέρνηση θα το είχα απαγορεύσει. Ο Παντελίδης θα ακουγόταν σε απαγορευμένα στέκια. Κάπως έτσι.
Μπούκας - Ο Παντελίδης θα γινόταν επαναστάτης. Σαν τον Θεοδωράκη το ΄60.
— Πέρα από το σκυλοπόπ τι άλλο σας την σπάει;
Μπούκας -Εμένα είναι ικανό να με εξοργίσει οι ταρίφες που κάθονται στο Μοναστηράκι, κατεβαίνοντας στην Ερμού προς Πειραιώς. Είναι σε όλη την αριστερή πλευρά και κλείνουν τον δρόμο. Αυτό είναι ικανό να με κάνει να πάθω αυτόματη ανάφλεξη.
Στέφανος -Εγώ μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο αν τον δω να περνάει με κόκκινο. Παίζει να περάσω και 'γω με κόκκινο για να τον προλάβω και να τον σκοτώσω στο ξύλο.
Άννα - Τελευταία έχω αρχίσει να σιχαίνομαι τα social media και πρέπει να ξαναγυρίσουμε τα τηλέφωνα. Ούτε καν στα κινητά, στα σταθερά. Πολύ δύσκολο. Φαντάσου την ζωή σου χωρίς τα social media. Εγώ το φαντάστηκα επειδή μου το έκλεισαν. Το θεώρησαν σπαμ. Στην αρχή ένοιωσα ένα περίεργο αίσθημα στέρησης σαν τα πρεζάκια και μετά ήρθε η ηρεμία. Μου τη σπάει αυτό που προβάλλεται μέσα από το facebook που είναι περίεργη φαινομενική υπέρ-κοινωνικοποίηση. Είναι τραγωδία. Έχουν ζωή όλοι μέσα στο facebook. Και καλείσαι να απαντήσεις, μιλήσεις, να επικοινωνήσεις με άτομα που υπό άλλες συνθήκες θα τους έδινες σφαλιάρες.
— Δεν το χρειάζεστε όμως για να προωθήσετε την μουσική σας;
Άννα- Δεν χρειάζεται να προωθήσεις την μουσική σου τελικά μέσα από αυτό. Είναι ψεύτικο. Είναι φούσκα και θα σκάσει κάποια στιγμή. Ακόμη και οι δουλειές που προκύπτουν, και τα links. Όποιος θέλει να σε βρει, θα σε βρει έτσι κι αλλιώς.
Αλέξανδρος- Μας τρώει τον ελεύθερο χρόνο. Το ότι έχουμε ένα κινητό και μπορεί να χτυπήσει ανά πάσα στιγμή. Και μπορεί να είναι για δουλειά, ένας φίλος σου ή μπορεί να είναι για οτιδήποτε. Μας κουράζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Σου σπάει τον ρυθμό επειδή παίρνεις πληροφορίες που στην ουσία δεν τις χρειάζεσαι και φεύγεις από το στόχο. Σίγουρα όμως μας έχει βοηθήσει το διαδίκτυο σαν συγκρότημα.
Στέφανος - Προσωπικά δεν έχω θέμα. Θεωρώ ότι παν μέτρο άριστον. Το διαδίκτυο βοηθάει όσο πρέπει να βοηθήσει από την άλλη χαλάει τον ρομαντισμό. Αυτό που υπήρχε κάποτε, να το ψάξουμε, να πάμε στο δισκάδικο. Μόνο αυτό μου λείπει, να με βρει κάποιος με ένα τρόπο πιο ρομαντικό.
Αλέξανδρος- Ένα άλλο ενοχλητικό που έχει είναι ότι ο άλλος θα ακούσει την μουσική σου αλλά δεν θα την αγοράσει. Από την άλλη δεν έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που θα φτιάξουμε τσάμπα ένα άλμπουμ. Το ίδιο κοστίζει.
— Τι έχει αλλάξει από τότε που αρχίσατε να παίζετε μουσική;
Αλέξανδρος - Τι δεν έχει αλλάξει; Καταρχήν είμαστε λιγότερο ονειροπόλοι. Το βλέπουμε πιο τετράγωνα, πιο ρεαλιστικά και δεν αφήνουμε τα μάτια μας από το στόχο. Υπάρχει στόχος. Δεν το λέμε απαισιόδοξα απλά πλέον σκεφτόμαστε πιο προσγειωμένα από όσο θέλουμε.
Άννα - Πιστεύω ότι όλα έχουν αλλάξει εκτός από το ότι καπνίζω. Όλα τα άλλα είναι μεταβλητές. Η μουσική αλλάζει, εμείς αλλάζουμε και η εποχή αλλάζει και πρέπει να προσαρμοστούμε. Δεν είναι τόσο αβανταδόρικη αλλά να μου πεις και πότε ήτανε για κάτι DIY αλλά πλέον είναι σαν σολομός που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα.
Μπούκας - Ίσως αρχίζει και γίνεται πολύ προφανές ότι απλά πρέπει να καταφέρεις να βρεις ένα τρόπο να βγάζεις την μουσική σου και να μην περιμένεις τίποτα πέρα από αυτό. Και είμαστε σε αυτό το σημείο.
— Τι προσδοκίες είχατε όμως τότε;
Άννα - Πισίνες, κότερα, κτλ. (γέλια)
Αλέξανδρος - Προσδοκίες είχαμε αυτές που είχε ο οποιοσδήποτε με δεδομένο ότι σου τρώει χρόνο και χρήμα. Έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι μπορεί να σου δίνει και χρήμα αλλά με πολύ απλά μαθηματικά αν πρέπει να δεις πόσα λεφτά πρέπει να βγάζει μια μπάντα για να ζει ο καθένας της μπάντας από αυτό το πράγμα δεν γίνεται.
Μπούκας - Κοινώς όπως λέει ο Τζιμακος «Είχα όνειρα για Ντ΄ Αρντανιάν και με φωνάζουν Πόρθο». Το συνεχίζουμε όμως.
Στέφανος - Τον σκοπό δεν μπορείς να τον οριοθετήσεις. Βασικά μας αρέσει να βγάζουμε άλμπουμ που να τα ακούμε σπίτι μας και αν αυτά στην προέκταση του τα γουστάρει και ο κόσμος και περνάει καλά με την μουσική μας είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό αν περάσει και τα σύνορα της Ελλαδίτσας και πάει προς τα έξω και κάνει τον κόσμο να χορεύει με την μουσική σου είναι μια τεράστια επιτυχία. Και αν αυτό δείξει ότι μπορεί να είναι ένα προϊόν που μπορεί να σε κάνει να ζεις από αυτό, τότε έχεις πιάσει την απόλυτη επιτυχία. Ξεκινάει όμως από εμάς τους ίδιους, το τετράγωνο των 4. Στην ουσία δεν υπάρχει ταβάνι, υπάρχει πάτωμα και έως που έχουμε θέσει τον πήχη. Ξέρουμε πόσο καλοί και πάνω θέλουμε να είναι η μουσική μας, πόσο επαγγελματίες θέλουμε να είμαστε σε αυτό. Και από εκεί και πέρα ότι έρθει.
Μπούκας - Και αν δεις ότι έχεις φτάσει στον πάτο, το παρατάς.
Άννα - Είναι σαν σχέση νομίζω δηλαδή έχεις τους παράγοντες και από εκεί και πέρα έχει δουλειά. Όσα περισσότερα επενδύσεις, τόσα θα αποκομίσεις. Από την άλλη δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί ποιο είναι το κοινό που έχουμε απήχηση. Αυτό είναι πιο ανοικτό. Στην Ελληνική σκηνή είμαστε από τους λίγους που το έχουμε κρατήσει έτσι επειδή γενικά χρωματίζεται ανά μπάντα και κοινό.
— Η Αθήνα πώς σας φαίνεται στα χρόνια της κρίσης;
Άννα - Η αλήθεια είναι ότι επειδή έχει πέσει πάρα πολύ το επίπεδο ζωής. Έχουν ανέβει τα θέατρα, τα εικαστικά δρώμενα αλλά η Αθήνα σαν Αθήνα κάνει ότι μπορεί για να σε διώξει αλλά σε κάνει και λίγο πιο τσακάλι. Είναι μαζοχιστική σχέση.
Μπούκας - Εγώ θα χρησιμοποιήσω ένα τεράστιο γνωμικό του Αριστοτέλη Ωνάση που έλεγε ότι ‘Η κρίση γεννάει κροίσους’ Άμα παίζει πείνα, κάτι θα κάνεις για να επιβιώσεις. Για να βρεις λύση, θα τρέξει το μυαλό σου θα γεννήσει λύσεις. Δεν είμαστε όμως ακριβώς σε κατάσταση πείνας. Είμαστε σε μια μεσοβέζικη φάση.
Οι Puta Volcano την Πέμπτη 4 Ιουνίου θα εμφανιστούν στο Six dogs [Αβραμιώτου 6-8] για ένα unplugged session.
σχόλια