Κατά καιρούς, γράφονται κατεβατά με συμβουλές αυτοβοήθειας σε ζητήματα χωρισμών. Οι μισές από αυτές τις συμβουλές δεν έχουν καμία ρεαλιστική βάση. «Μην του / της τηλεφωνήσεις», «θρήνησε όσο θέλεις», «πάρε τον χρόνο σου», «βρες μια καινούρια ασχολία», «άλλαξε το χτένισμα σου για να νιώσεις καλύτερα» και τελοσπάντων ευχαριστούμε πολύ, τα έχουμε κάνει όλα αυτά κάποια εκ των οποίων δεν βοηθούν πουθενά.
Αντιθέτως, επιδεινώνουν την κακή ψυχολογική μας κατάσταση, μας στρεσάρουν περισσότερο και νομίζουμε ότι επειδή δεν ξεπερνάμε κάποια πράγματα, πάσχουμε από κάποιο είδος συναισθηματικής ανωριμότητας... Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες και άρθρα ψυχοθεραπευτών σε επιστημονικά έντυπα και εφημερίδες, είναι χάσιμο χρόνου για έναν χωρισμένο το να προσπαθεί να αποτρέψει τον εαυτό του από το να τηλεφωνήσει σ' αυτόν που ακόμα αγαπά, να κλάψει ή να κάνει οτιδήποτε τον "αναγκάζει" εκείνη τη δεδομένη στιγμή ο συνδυασμός "ψυχής – μυαλού – σώματος", που υποφέρουν από την απώλεια.
Είναι απολύτως λογικό – να ψαχουλεύουμε ακόμη το Facebook, να επιδιώκουμε κάποια μορφή επαφής, να ταραζόμαστε, να θεωρούμε εαυτόν «εμπλεκόμενο». Γιατί πολύ απλά είμαστε.
Βάσει των όσων καταγράφονται στη σύγχρονη συμβουλευτική, δεν προκύπτει καμία ωφέλεια από το να μένεις «μακριά». Όπως χαρακτηριστικά τονίζεται, τους πρώτους μήνες (που μπορεί να «αγγίξουν» και τα δύο χρόνια του χωρισμού), είναι απολύτως λογικό – να ψαχουλεύουμε ακόμη το Facebook, να επιδιώκουμε κάποια μορφή επαφής, να ταραζόμαστε, να θεωρούμε εαυτόν «εμπλεκόμενο». Γιατί πολύ απλά είμαστε. Είναι σπουδαίο το να ξεπερνάμε καταστάσεις εύκολα, αλλά όπως τονίζουν οι ειδικοί, δεν είμαστε τόσο κυνικοί όσο θα θέλαμε.
Η ανθρώπινη ψυχή, ασχέτως αν ο... κάτοχος της, πήγε παρακάτω σ' αυτή τη ζωή, μένει κοντά στον/-ην για καιρό, για την ίδια περίπου χρονική διάρκεια που απαιτεί μία σοβαρή σωματική πληγή για να επουλωθεί. Γι' αυτό και πολύ συχνά, αν όχι πάντα, οι σωματικές αντιδράσεις μας, όταν τυχαία συναντιόμαστε με αυτόν/-ην που δεν πρέπει, είναι σφίξιμο στο στομάχι, μούδιασμα, ζαλάδα, κάποτε ακόμη και ανακάτεμα.
Δεν είναι ότι μας συμφέρει αυτή η εκδοχή. Φυσικά και θα κλάψουμε όσο θέλουμε και τον χρόνο μας θα πάρουμε και, αν έτσι νιώθουμε, μπορεί να γίνουν και ακρότητες, άλλωστε τι έρωτας θα ήταν χωρίς αυτές; Είναι ότι, όντως, κάποια πράγματα δεν περνούν με γιατροσόφια. Και κάποιες σχέσεις δεν ξεπερνιούνται ποτέ, ασχέτως, αν ζούμε σε μια εποχή που αντιμετωπίζει τον πόνο σαν 5χρονο και έχει μάθει να τρέχει παρακάτω, πριν αφομοιώσει και αποδελτιώσει σωστά αυτό που προηγήθηκε....
Mε στοιχεία από Guardian, Observer, The New York Magazine
σχόλια