- Μένω στο κέντρο της Αθήνας, συγκεκριμένα στο Κολωνάκι. Η περιοχή έχει κατά κύριο λόγο πολυκατοικίες με γραφεία, εμπορικά καταστήματα, μπουτίκ, café bars, μουσεία, γκαλερί, πρεσβείες, λίγους ανοιχτούς χώρους, πολλή άσφαλτο και πολύ τσιμέντο. Ήμουν κάτοικος της περιοχής από παιδί μέχρι τα 26 μου, όταν και μετακόμισα στη Νεάπολη, κοντά στα Παναθήναια, και επέστρεψα στα 30 μου.
- Είναι λίγο οξύμωρο, αλλά μετακόμισα στο Κολωνάκι λόγω της οικονομικής κρίσης.
- Οι γονείς μου ανακαίνισαν το σπίτι του παππού μου και μετακόμισαν εκεί το 2013. Ως εκ τούτου, έμεινε άδειο το πατρικό μου και βρέθηκα, ενήλικας, κύριος του σπιτιού όπου κάποτε μπουσούλαγα.
- Νομίζω ότι το Κολωνάκι δεν είναι γειτονιά με την κλασική έννοια του όρου. Δεν έχει γραφικά κουτούκια, σοφούς υπερήλικες ψιλικατζήδες ή τη δική του ομάδα. Ο κόσμος δεν χαιρετάει ο ένας τον άλλον στα μπαλκόνια καθώς ποτίζει τα λουλούδια του, κανένας δεν πλένει το αυτοκίνητό του στον δρόμο και ελάχιστοι μαζεύουν τις ακαθαρσίες των σκύλων τους. Οι περισσότεροι που κινούνται εδώ είτε εργάζονται στην περιοχή είτε έρχονται για να διασκεδάσουν. Τους μόνιμους κατοίκους τούς βλέπεις μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή και τον Δεκαπενταύγουστο. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο βρίσκεσαι ανώνυμος ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που δουλεύουν σε γειτονικά γραφεία, που βγήκαν για ψώνια και πάμπολλους άλλους που πετάχτηκαν για ένα καφέ με έναν φίλο που έχουν πολύ καιρό να δούνε. Αυτά, όμως, είναι χαρακτηριστικά του κέντρου μιας μητρόπολης, γενικότερα.
- Τρία πραγματικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής είναι οι λιτανείες του Αγίου Διονυσίου με ορχήστρες, τα κανόνια του Λυκαβηττού που βαράνε νωρίς το πρωί στις δύο εθνικές επετείους και μια προπολεμική μηχανική σειρήνα συναγερμού που την τεστάρουν απροειδοποίητα.
- Θα ήθελα πολύ να σας πω ότι η βόλτα στον Λυκαβηττό είναι όμορφη και αναζωογονητική και ότι εμπνέομαι από τις μυρωδιές των νεραντζιών και τις κρυφές γωνιές του Κολωνακίου, αλλά σπανίως βγαίνω για βόλτα χωρίς να έχω κάπου να πάω και σχεδόν ποτέ δεν θα επιλέξω την ανηφόρα από την ευθεία, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το καλό με το να μένεις στο κέντρο είναι ότι ποτέ δεν αισθάνεσαι εγκλωβισμένος ή απομονωμένος. Ανά πάσα στιγμή έχεις μια πλειάδα επιλογών για να πας οπουδήποτε.
- Το καφεκοπτείο του Μισεγιάννη στην οδό Λεβέντη και το Πίτσα Κολωνάκι, που ήταν στην Πλουτάρχου και τώρα στην οδό Δημάκη, αποτελούν παιδικές αναμνήσεις.
- Μακρινή, γλυκιά ανάμνηση είναι και το θρυλικό καφέ Dolce (στη θέση του βρίσκεται, πλέον, το Φίλιον), με την καλύτερη τρούφα σοκολάτας που γεύτηκα ποτέ. Μόλις άνοιξε κοντά στο σπίτι το εξαιρετικό παντοπωλείο «Gusto di Grecia», με καλές τιμές και εξυπηρέτηση με γνήσια οικειότητα.
- Το Μουσείο Μπενάκη, το πρώην Μέγαρο Σταθάτου, πλέον Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ορισμένες πρεσβείες και κάποιες πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου είναι τα κτίρια που ξεχωρίζω στο Κολωνάκι.
- Υπάρχει ένας άνθρωπος που περνάει κάποια πρωινά και πουλάει φτερά, φωνάζοντας «φτεράααααα». Η ένταση και η καθαρότητα της φωνής του καλύπτει από μηχανάκι με τρύπια εξάτμιση μέχρι κομπρεσέρ και ασθενοφόρο. Μια άλλη φορά μού έπιασε την κουβέντα ένας φιλήσυχος τρελός, φασκιωμένος με ένα μπουφάν, που είχε λεπτή φωνή και για πέντε λεπτά μού εξηγούσε ότι το Κολωνάκι είναι σαν το Άγιο Πνεύμα.
- Κάθε 2-3 χρόνια εκπονείται και συχνά δημοσιεύεται μια έρευνα για την εκτεταμένη πεζοδρόμηση ενός μεγάλου μέρους του κέντρου της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένου και του Κολωνακίου. Έχω δει 6 μέχρι τώρα στη ζωή μου. Καμιά δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά πάντα ακούγεται ως μια καλή ιδέα.
- Την Κυριακή 17 Απριλίου συγκέντρωσα και παρουσίασα το σύνολο των κειμένων μου, έπειτα από μια πορεία 4 χρόνων αδιάλειπτης παρουσίας στη σκηνή του stand up comedy. H παράσταση ηχογραφήθηκε ζωντανά και θα κυκλοφορήσει σε audio CD ως το πρώτο stand up comedy album στην ελληνική δισκογραφία.
σχόλια