Υπάρχει λόγος, όπως χαρακτηριστικά γράφεται από χθες στα βρετανικά media, που το κόμμα των Συντηρητικών είναι - εκλογικά, τουλάχιστον - η πιο καλολαδωμένη πολιτική μηχανή του δυτικού κόσμου. Το unfair της Άντρεα Λίντσομ έναντι της αντιπάλου της - και από αύριο 2ης γυναίκας πρωθυπουργού στην ιστορία της Αγγλίας - Τερέζα Μέι, αποδεικνύει περίτρανα ακριβώς αυτό, βάσει και των όσων με ενθουσιασμό περιγράφουν βρετανοί πολιτικοί αναλυτές, άντρες ως επί το πλείστον.
Σε αυτή τη φάση, το είδος του unfair, μια ευθεία προσβολή στη γυναικεία φύση (και μάλιστα από γυναίκα), δεν έχει καμία σημασία: εξετάζεται μόνο ως όπλο πολιτικής αυτοκτονίας που ανάγκασε τη Λίντσομ να εγκαταλείψει ντροπιασμένη την κούρσα και να μετατραπεί σε καρικατούρα. Να, άλλη μια νίκη των Συντηρητικών, αναφέρει ο Guardian: να κερδίζουν από την έλλειψη επιχειρημάτων του εχθρού και να αποθεώνονται από τις δικές του παραφωνίες, δείχνοντας σιδερένια θέληση μέχρι το τέλος.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο εδώ που λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων, δεν προσεγγίζεται παρά με τη δέουσα βρετανική διακριτικότητα. Ο πολιτικός πολιτισμός που εκτρέφεται τα τελευταία χρόνια σε μια χώρα που μίσησε βαθιά τα φουστάνια, ειδικά μετά το σαρωτικό πέρασμα της Θάτσερ από την εξουσία. Τι θα έλεγε άραγε η "σιδηρά κυρία" στη γυναίκα που αύριο θα περάσει το κατώφλι της Ντάουνινγκ Στριτ; Πώς θα σχολίαζε την επίθεση στο γεγονός ότι είναι άτεκνη; Πώς θα αιτιολογούσε αυτού του είδους τον ξεπεσμό του (γυναικείου) πολιτικού λόγου, κάποια που τράβηξε όσο κανείς το σκοινί στη Βρετανία, αλλά σίγουρα ήξερα αρκετά για την πολιτική κεφαλαιοποίηση χαμερπών επιθέσεων;
Ένας ολόκληρος πολιτικός μηχανισμός, καθ' όλα εξωστρεφής, κινήθηκε, όταν στο τραπέζι έπεσε ένα επιχείρημα κακοπροαίρετης γραίας μικρού χωριού. Στα σοκάκια θα κατηγορούσε τη "στέρφα", την "ελαττωματικιά", την "άκληρη", στα σαλόνια "αυτήν που το μέλλον δεν της ανήκει, επειδή δεν έχει παιδιά". Οι αναλογίες αλλάζουν, οι προθέσεις όχι.
Σε όλο το φάσμα του Δυτικού κόσμου, οι αναφορές και δη οι αδιάκριτες στην απόφαση μιας γυναίκας να τεκνοποιήσει ή όχι, μετρούν και ζυγίζουν το ήθος των κοινωνιών. Όποια κι αν είναι η διατύπωση, η μητρότητα θεωρείται και είναι ζήτημα αυστηρά προσωπικό. Στη δεδομένη στιγμή, όλα μοιάζουν να συνέβησαν σωστά μέσα στο λάθος πλαίσιο τους: σε μια στιγμή πολιτικής απελπισίας μια κουτοπόνηρη πολιτικός καθοδηγήθηκε από το επιτελείο της να παίξει αυτό το βρώμικο χαρτί και το παιχνίδι έληξε υπέρ της αντιπάλου. Γύμνια, με λίγα λόγια και απόδειξη ότι η παρατεταμένη υπολειτουργία των γυναικών της κεντρικής πολιτικής σκηνής της Ευρώπης ισοδυναμεί με άδειες φαρέτρες, όταν καλούνται να αναλάβουν δράση και χαμηλό επίπεδο, όταν φτάνει η ώρα να εμφανιστούν στο προσκήνιο.
Είναι ωραίο μέσα στην ασχήμια του το προηγούμενο που δημιουργείται σε αυτή τη φάση στη Βρετανία. Χρήσιμο, σχεδόν διδακτικό, και ενώ χρόνια τώρα στο σύνολο της η Ευρώπη παραπονείται για την υποεκπροσώπηση των γυναικών σε υψηλά αξιώματα. Είναι ωραίο γιατί καθρεφτίζει την πραγματική παθογένεια της κατάστασης και των θεσμών: ένας ολόκληρος πολιτικός μηχανισμός, καθ' όλα εξωστρεφής, κινήθηκε, όταν στο τραπέζι έπεσε ένα επιχείρημα κακοπροαίρετης γραίας μικρού χωριού. Στα σοκάκια θα κατηγορούσε τη "στέρφα", την "ελαττωματικιά", την "άκληρη", στα σαλόνια "αυτήν που το μέλλον δεν της ανήκει, επειδή δεν έχει παιδιά". Οι αναλογίες αλλάζουν, οι προθέσεις όχι.
Μικρό χωριό, στενόμυαλων ανθρώπων η Δύση; Η εσωστρέφεια, η επιστροφή στα επιχειρήματα των κλειστών 'καθαρών' οικογενειακών κοινωνιών δεν είναι και για ανάταση, πάντως, ούτε για αισιοδοξία. Όπως δεν είναι και το ότι αναλαμβάνει γυναίκα πρωθυπουργός μετά από τόσα χρόνια. Οι φθηνές και ταπεινές συνθήκες την έχρισαν, μια ώρα αρχύτερα, και η σιωπή της, όταν η αντίπαλος πατούσε τη νάρκη. Δεν είναι και για καμάρι.
σχόλια