Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
3

Την πρώτη φορά που πατήσαμε το πόδι μας στο Αγκίστρι, φτάσαμε ξέπνοοι, κατάκοποι και θυμωμένοι, παρά το ότι το ταξίδι από τον Πειραιά διαρκεί λιγότερο από 40 λεπτά. Από ένα κάρο πατητές ατυχίες είχαμε ξεμείνει κι αυτό το κουκκιδάκι του Αργοσαρωνικού ήταν λύση ανάγκης. Είχαμε κακοπάθει κάποτε και σ' ένα άλλο daily trip to Αίγινα (Αγία Μαρίνα, Χριστέ μου, μη) και ήμασταν έτοιμοι και σίγουροι για τα χειρότερα.

Στη Σκάλα είχαμε ενοικιάσει ένα ομολογουμένως φτηνό κατάλυμα και η φιλόξενη ιδιοκτήτρια που μας υποδέχθηκε με χαμόγελο, ακούγοντας τις επιφυλάξεις μας (καλύτερα γκρίνια πες), μας πρότεινε μια μικρή εκδρομή στην Απόνησο. (Εδώ, ας πούμε τι εστί Απόνησος κατά τους τουριστικούς οδηγούς: το νοτιοδυτικό σημείο του νησιού, με μοναδικό συνδυασμό χρωμάτων, που προσφέρει χαλάρωση και ηρεμία). Μάλιστα! Ας συνεχίσουμε. Όταν μπήκαμε στο τοπικό λεωφορειάκι, πειστήκαμε πλέον για την γκαντεμιά μας. Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Τέλεια. Κατεβαίνοντας 15 λεπτά αργότερα από το λεωφορείο πέσαμε σε έναν μικρό καρόδρομο, σπαρμένο με κατσικούλια. Στο βάθος παπαγαλάκια. Κοιταχτήκαμε γεμάτοι απόγνωση και συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που σκοντάψαμε πάνω σε μια μικρή φέτα παράδεισο: θάλασσα, ορμίσκος για την ακρίβεια, που θύμιζε αρκετά μεγάλη φυσική πισίνα, δασάκι πυκνό ακριβώς απέναντι, να φτάνεις κολυμπώντας, γαλάζιο πράσινο και βιολετί της δύσης μαζί. Ξαπλώστρες, ομπρέλες (τιμές λογικές), κάτι να φας, κάτι να πιεις, κάπως (τι κάπως; Πολύ!), να χαλαρώσεις, αυτοσχέδιο ταβερνάκι-τροχόσπιτο παραπίσω, κάμπινγκ απέναντι.

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
Απόνησος, να θυμάστε. Καλή κι η Δραγονέρα, καλή κι η Χαλικιάδα, αλλά σαν την Απόνησο δεν έχει.


Μας πήρε ο ύπνος στην ξαπλώστρα, με τις ψιχάλες να σπάνε κάπως τον καύσωνα στα κεφάλια μας και έξω από αυτά. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, λίγο έλειψε να πιστέψουμε ότι κάποιος ψέκαζε LSD όση ώρα κοιμόμασταν: όλα ήταν μοβ. Ο ήλιος μέσα στα σύννεφα, τα νερά της θάλασσας που μπαστάρδευαν το χρώμα τους με τόσο πευκοδάσος να σκάει από πάνω τους και η παλέτα ημέρας είχε φτύσει μπροστά στα μάτια μας αυτό το εξωτικο ποστεράκι. Απόνησος, να θυμάστε. Καλή κι η Δραγονέρα, καλή κι η Χαλικιάδα, αλλά σαν την Απόνησο δεν έχει. Αν πάρετε κι ένα-δυο τοστάκια ή προμήθειες κανονικές μαζί σας, φθηνά-φθηνά, σε καθημερινή βάση, έχετε ένα φουλ 12ωρο με θέα τον παράδεισο.


Αν έχετε αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, ακόμη καλύτερα (με ποδήλατο, απλώς σιγουρευτείτε ότι είστε δυνατό πετάλι, αλλιώς δεν...). Κι αν δεν έχετε τίποτε από αυτά, υπάρχει λεωφορειάκι με 7 προγραμματισμένες διαδρομές από τις 8 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα. Extra tip: Μακάρι να 'στε (τελικά) τυχεροί και να βρέχει. Μέχρι τις 15 Οκτωβρίου που το μέρος είναι ανοιχτό και διαθέσιμο έχετε ελπίδες να δείτε συνδυασμούς χρωμάτων και μυρωδιάς (αλμύρα και πεύκο; Μοναδικό!) που αξίζουν όσα λίγα πράγματα στο νησί. Όπως τα άλογα που θα δείτε να περνούν (ω, ναι), τα τραγούδια από τους κατασκηνωτές του δάσους κι ένα μικρό αστερίσιο όνειρο που σκεπάζει το νησί κάθε βράδυ...

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
Η παραλία στη Σκάλα.
Ταξίδια
3

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τρεις φίλοι από την Αθήνα δημιούργησαν μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία, έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία

Γειτονιές της Ελλάδας / «Είναι ωραίο να μη γυρίζουν όλα γύρω από τα λεφτά»

Τρεις Αθηναίοι δημιούργησαν το Yamochori, μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία – έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση, οργανώνοντας δράσεις και αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Οι άνθρωποι του χωριού είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Επέλεξα να ζήσω ανάμεσά τους και όχι σε παλάτια. Κοντά τους όμως νιώθω βασιλιάς».

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ζώντας κοντά στους ανθρώπους του χωριού νιώθω βασιλιάς»

Ο Νίκος Πατερέκας μετακόμισε ξαφνικά στη Νέα Αβόρανη, έγινε αγρότης και, αν και κάποια αγαπημένα του πρόσωπα μπορεί να μην τον στήριξαν σε αυτή την απόφαση, πορεύεται με οδηγό την υπόσχεση που έδωσε όταν έχασε τους παππούδες του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στον Βόλο

Ταξίδια / 48 ώρες στον Βόλο

Από ένα έργο του Πικιώνη και ένα ιστορικό κινηματοθέατρο μέχρι τα παραδοσιακά τσιπουράδικα και τα βιομηχανικά μνημεία, ο Βόλος αποκαλύπτει την πολυπολιτισμική του κληρονομιά. Εδώ, το παλιό συναντά το νέο, με την παραλία και τα Παλαιά να είναι μόνο η αρχή για μια συναρπαστική εξερεύνηση.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Η ψυχική ισορροπία που κερδίζεις φεύγοντας από την Αθήνα σου ανοίγει ορίζοντες»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η ψυχική ισορροπία που κερδίζεις φεύγοντας από την Αθήνα σου ανοίγει ορίζοντες»

Η Χαρά Δελή άφησε τη δουλειά της ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα για να ζήσει από τη σαπωνοποιία στην Τρίπολη. Αν και η μετάβαση δεν ήταν εύκολη, τώρα δεν φαντάζεται τη ζωή της χωρίς τον χρόνο που απέκτησε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το καφέ του Wes Anderson, τo δεινοσαυράκι του Duomo κι άλλες 8 στάσεις σ’ ένα τριήμερο στο Μιλάνο

Ηχητικά Άρθρα / Το καφέ του Wes Anderson, τo δεινοσαυράκι του Duomo κι άλλες 8 στάσεις σ’ ένα τριήμερο στο Μιλάνο

Το Μιλάνο μπορεί να έχει μια απωθητική μουσολινική αισθητική στα κτίρια και τον χειρότερο κόσμο που μπορείς να συναντήσεις σε κέντρο πόλης, αλλά δεν είναι ούτε άσχημο, ούτε αδιάφορο.
M. HULOT
«Βγαίνεις ένα χειμωνιάτικο πρωινό από το σπίτι σου, ο ήλιος ανατέλλει και οι χιονισμένες βουνοκορφές βάφονται ροζ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή»;

Ταξίδια / «Στη Μαντίνεια οι μέρες γεμίζουν με πράγματα που έχουν πραγματική αξία και νόημα»

Όταν ένιωσε ότι ο χρόνος στην Αθήνα φεύγει χωρίς να τον αντιλαμβάνεται, η Μαριλένα Παναγοπούλου επέστρεψε στο χωριό της, αφοσιώθηκε στο κρασί και απολαμβάνει πια τη ζωή σε έναν τόπο όπου ο ήλιος ανατέλλει και οι χιονισμένες βουνοκορφές βάφονται ροζ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
είχα πάει πριν 17 χρόνια, ούτε ξαπλώστρες δεν είχε η απόνησος. Κατασκηνώσαμε στο δασάκι και τρώγαμε υπέροχους μεζέδες στο ταβερνάκι. Και αυτό το καταγάλανο νερό!!!