Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
3

Την πρώτη φορά που πατήσαμε το πόδι μας στο Αγκίστρι, φτάσαμε ξέπνοοι, κατάκοποι και θυμωμένοι, παρά το ότι το ταξίδι από τον Πειραιά διαρκεί λιγότερο από 40 λεπτά. Από ένα κάρο πατητές ατυχίες είχαμε ξεμείνει κι αυτό το κουκκιδάκι του Αργοσαρωνικού ήταν λύση ανάγκης. Είχαμε κακοπάθει κάποτε και σ' ένα άλλο daily trip to Αίγινα (Αγία Μαρίνα, Χριστέ μου, μη) και ήμασταν έτοιμοι και σίγουροι για τα χειρότερα.

Στη Σκάλα είχαμε ενοικιάσει ένα ομολογουμένως φτηνό κατάλυμα και η φιλόξενη ιδιοκτήτρια που μας υποδέχθηκε με χαμόγελο, ακούγοντας τις επιφυλάξεις μας (καλύτερα γκρίνια πες), μας πρότεινε μια μικρή εκδρομή στην Απόνησο. (Εδώ, ας πούμε τι εστί Απόνησος κατά τους τουριστικούς οδηγούς: το νοτιοδυτικό σημείο του νησιού, με μοναδικό συνδυασμό χρωμάτων, που προσφέρει χαλάρωση και ηρεμία). Μάλιστα! Ας συνεχίσουμε. Όταν μπήκαμε στο τοπικό λεωφορειάκι, πειστήκαμε πλέον για την γκαντεμιά μας. Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Τέλεια. Κατεβαίνοντας 15 λεπτά αργότερα από το λεωφορείο πέσαμε σε έναν μικρό καρόδρομο, σπαρμένο με κατσικούλια. Στο βάθος παπαγαλάκια. Κοιταχτήκαμε γεμάτοι απόγνωση και συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που σκοντάψαμε πάνω σε μια μικρή φέτα παράδεισο: θάλασσα, ορμίσκος για την ακρίβεια, που θύμιζε αρκετά μεγάλη φυσική πισίνα, δασάκι πυκνό ακριβώς απέναντι, να φτάνεις κολυμπώντας, γαλάζιο πράσινο και βιολετί της δύσης μαζί. Ξαπλώστρες, ομπρέλες (τιμές λογικές), κάτι να φας, κάτι να πιεις, κάπως (τι κάπως; Πολύ!), να χαλαρώσεις, αυτοσχέδιο ταβερνάκι-τροχόσπιτο παραπίσω, κάμπινγκ απέναντι.

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
Απόνησος, να θυμάστε. Καλή κι η Δραγονέρα, καλή κι η Χαλικιάδα, αλλά σαν την Απόνησο δεν έχει.


Μας πήρε ο ύπνος στην ξαπλώστρα, με τις ψιχάλες να σπάνε κάπως τον καύσωνα στα κεφάλια μας και έξω από αυτά. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, λίγο έλειψε να πιστέψουμε ότι κάποιος ψέκαζε LSD όση ώρα κοιμόμασταν: όλα ήταν μοβ. Ο ήλιος μέσα στα σύννεφα, τα νερά της θάλασσας που μπαστάρδευαν το χρώμα τους με τόσο πευκοδάσος να σκάει από πάνω τους και η παλέτα ημέρας είχε φτύσει μπροστά στα μάτια μας αυτό το εξωτικο ποστεράκι. Απόνησος, να θυμάστε. Καλή κι η Δραγονέρα, καλή κι η Χαλικιάδα, αλλά σαν την Απόνησο δεν έχει. Αν πάρετε κι ένα-δυο τοστάκια ή προμήθειες κανονικές μαζί σας, φθηνά-φθηνά, σε καθημερινή βάση, έχετε ένα φουλ 12ωρο με θέα τον παράδεισο.


Αν έχετε αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, ακόμη καλύτερα (με ποδήλατο, απλώς σιγουρευτείτε ότι είστε δυνατό πετάλι, αλλιώς δεν...). Κι αν δεν έχετε τίποτε από αυτά, υπάρχει λεωφορειάκι με 7 προγραμματισμένες διαδρομές από τις 8 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα. Extra tip: Μακάρι να 'στε (τελικά) τυχεροί και να βρέχει. Μέχρι τις 15 Οκτωβρίου που το μέρος είναι ανοιχτό και διαθέσιμο έχετε ελπίδες να δείτε συνδυασμούς χρωμάτων και μυρωδιάς (αλμύρα και πεύκο; Μοναδικό!) που αξίζουν όσα λίγα πράγματα στο νησί. Όπως τα άλογα που θα δείτε να περνούν (ω, ναι), τα τραγούδια από τους κατασκηνωτές του δάσους κι ένα μικρό αστερίσιο όνειρο που σκεπάζει το νησί κάθε βράδυ...

Καλοκαίρι στο Αγκίστρι: Μια μικρή φέτα αληθινού παράδεισου Facebook Twitter
Η παραλία στη Σκάλα.
Ταξίδια
3

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι πιο ωραίο από τα ξενοδοχεία;

Αύριο φεύγω / Τι πιο ωραίο από τα ξενοδοχεία;

Ακούω τον χτύπο στην πόρτα. Μυρίζω το oud και το σανταλόξυλο πριν καν ανοίξω. Δεν είναι ένα νέο κορίτσι, ούτε μια κουρασμένη γυναίκα. Είναι ο Ahmed. Μοαχοβολιστός, χαμογελαστός με μια βαλίτσα λες και ήρθε να περάσουμε μαζί το διήμερο.
ΚΛΕΛΙΑ ΛΟΝΤΟΥ
Στις Ροβιές κάθε μέρα τελειώνει με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

Γειτονιές της Ελλάδας / Στις Ροβιές κάθε μέρα τελειώνει με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

Ο Άκης Φράγκος κατάφερε να κάνει το πάθος του επάγγελμα και να ζει από τις καταδύσεις, έχοντας γεννηθεί, μεγαλώσει και συνεχίζοντας να μένει στο ίδιο χωριό της Βόρειας Εύβοιας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Ρούλα Αντωνίου άφησε τις πόλεις για την Καλλονή, ένα μικρό χωριό στα Τζουμέρκα, εκεί που η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα.

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στα Τζουμέρκα η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα»

Μέλος μιας κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης που δραστηριοποιείται στη φιλοξενία, την εστίαση, τη μελισσοκομία και την αγροτική παραγωγή, η Ρούλα Αντωνίου υποστηρίζει πως η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι εξίσου γεμάτη, όπως και στην πόλη, αλλά με περισσότερο νόημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Στο Μπουράνο μασουλώντας μπουσολάι

Nothing Days / Δαντέλες, μπισκότα, ανεξέλεγκτος τουρισμός: Μια βόλτα στο πολύχρωμο Μπουράνο

Το νησί της Βενετίας, που κάποτε ήταν ένα ψαροχώρι και κέντρο της τοπικής δαντελοποιίας, βρίσκεται στο έλεος του υπερτουρισμού, κινδυνεύοντας να χάσει τον χαρακτήρα και τους κατοίκους του.  
M. HULOT
Χίβα: Αναζητώντας τους Δρόμους του Μεταξιού

Ταξίδια / Ένα ταξίδι στο Ουζμπεκιστάν των παλατιών και των ερειπωμένων προμαχώνων

Οι έμποροι τρώνε γίδα βραστή για πρωινό, οι γυναίκες μοιάζουν με μικρά ουράνια τόξα, ενώ τιρκουάζ τρούλοι υψώνονται προς τον ουρανό. Εκεί, απ' όπου κάποτε περνούσε ο Δρόμος του Μεταξιού, η ζωή κυλάει ήσυχα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Ταξίδι στην Οξφόρδη, στην πόλη που έχει μόνο νέους

Ταξίδια / Ένα τριήμερο στην Οξφόρδη των βιβλιοθηκών και του φοιτητόκοσμου

Μια ξενάγηση στην παλαιότερη πανεπιστημιούπολη της Αγγλίας, εκεί όπου ο Τόλκιν έγραψε τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» αλλά και στις τοποθεσίες όπου γυρίστηκαν οι ταινίες του Χάρι Πότερ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η Ζίτσα είναι το τέλειο μέρος για να χτίσεις μια γεμάτη ζωή»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η Ζίτσα είναι το τέλειο μέρος για να χτίσεις μια γεμάτη ζωή»

Ο Κώστας δεν έφυγε ποτέ από τη Ζίτσα, ενώ η Άννα άφησε τη δικηγορία και τη Νέα Υόρκη για να ζήσουν μαζί εκεί, να δουλεύουν τον φούρνο του χωριού, να κάνουν workshops και να φιλοξενούν συναυλίες στη φάρμα τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο Πέτρος Κέλλας βρήκε τον παράδεισό του στο Περιβόλι Γρεβενών

Γειτονιές της Ελλάδας / Ο Πέτρος βρήκε τον παράδεισό του σε ένα από τα μεγαλύτερα Βλαχοχώρια

Μαζί με τη σύζυγό του μετακόμισαν στην καρδιά της Βάλια Κάλντα, στο Περιβόλι Γρεβενών, που τον χειμώνα μετρά μόλις δέκα μόνιμους κατοίκους – και δεν το μετανιώνουν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
είχα πάει πριν 17 χρόνια, ούτε ξαπλώστρες δεν είχε η απόνησος. Κατασκηνώσαμε στο δασάκι και τρώγαμε υπέροχους μεζέδες στο ταβερνάκι. Και αυτό το καταγάλανο νερό!!!