__________________
1.
Αγαπητή μου Α,μπά,
Είμαι αρχιτέκτονας, γυναίκα, 30 χρονών με λίγη εμπειρία ακόμη. Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να κάνω 1-2 δουλειές δικιές μου οι οποίες ευτυχώς πήγαν καλά. Τώρα δουλεύω στην υλοποίηση ενός σπιτιού και ο εργολάβος μου έχει σπάσει τα νεύρα. Κάθε φορά που με παίρνει τηλέφωνο μου μιλά υποτιμητικά, και σεξιστικά. Παράδειγμα, 'αγάπη μου γλυκιά δεν γίνεται να μπει εκεί η τουαλέτα άκου με που σου λέω', ΄κούκλα μου άκου λίγο, εκείνη η κολόνα πρέπει να μετακινηθεί' ' κουκλίτσα μου ξέρω τι κάνω άσε με να σου εξηγήσω τι πρέπει να γίνει'. Πες μου Λένα μου ... γιατί κάθε φορά θέλω να του σπάσω το κεφάλι από τα νεύρα, πώς να του απαντώ? Δυστυχώς ο συγκεκριμένος δεν είναι απλά ένας εργολάβος είναι και γνωστός με την οικογένεια που έχει το σπίτι άρα νιώθω ότι αν εκφραστώ όπως πραγματικά θέλω θα έχω πρόβλημα και με τους πελάτες μου. Επίσης δουλεύει παράνομα αφού δεν έχει άδεια εργολάβου, και αν και δεν ξέρω ακόμη αν η δουλειά του είναι καλή η όχι η εντύπωση που έχω για αυτόν είναι μηδαμινή. Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να πάρω τηλέφωνο τους πελάτες και να τους πω ή βάζετε κάποιον νόμιμο εργολάβο ή φεύγω. 'Όπως καταλαβαίνεις αφού το σπίτι κτίζεται σαν μιλάμε δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει αν φύγω, αφού θεωρούν ότι η δουλειά μου έχει γίνει. Καμιά συμβουλή? Ευχαριστώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ισχύει ότι επειδή είναι γνωστός με την οικογένεια που έχει το σπίτι δεν μπορείς να εκφραστείς όπως θέλεις. Μεγάλο λάθος. Μόνο αν δεν κινδυνεύεις από τίποτα θα βάζεις τους άλλους στη θέση τους; Στις σχέσεις εξουσίας είναι που έχει σημασία τι κάνεις, εκεί χτίζεις όρια και δείχνεις χαρακτήρα. Δεν χρειάζεται να βρίσεις κάποιον για να τον σπρώξεις λίγο προς τα πίσω.
Πριν από λίγες μέρες παρακολουθούσα σε ένα εστιατόριο την μπαργούμαν που μιλούσε με κάποιον με κοστούμι που φαινόταν να έχει κάποιου είδους δουλειά εκεί, πούλαγε τα ποτά ή κάτι τέτοιο. Την είχε ταράξει στα honey και στα sweetie, δεν άκουγα τι ακριβώς της έλεγε αλλά γενικώς φαινόταν ένας διάλογος σαν αυτόν που περιγράφεις εσύ. Ε, από κάποιο σημείο κι αυτή άρχισε να τον λέει honey και sweetie, συνεχίζοντας την κουβέντα και χωρίς να αλλάξει ύφος. Η συζήτηση κόπηκε γρήγορα μετά από αυτό – δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η αντίδραση της ή αν τελείωνε έτσι κι αλλιώς, αλλά πιστεύω ότι το χειρίστηκε πολύ καλά. Δεν προτείνω να κάνεις το ίδιο – εκτός αν θέλεις – απλώς θέλω να σου δείξω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει ότι κάνει κάτι που δεν πρέπει να κάνει.
Αν είναι παράνομος εσύ έχεις το πάνω χέρι, και δεν το έχεις καταλάβει καν. Σκέψου τι θέλεις να κάνεις, το να αποχωρήσεις εξηγώντας τους λόγους δεν είναι κακή ιδέα. Τι σημασία έχει αν τους πονέσει ή όχι; Την δική σου σωτηρία της ψυχής ζητάς.
__________________
2.
Αγαπημένη μου Λένα,
Προχθές ήμασταν παρέα με κάτι φίλους όταν τέθηκε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. Είπε η μία κοπέλα ότι οι γονείς τις ήταν καλεσμένοι το σαββατοκύριακο σε ένα γάμο που ήταν vegan. Βασικά η νύφη και ο γαμπρός είναι vegan και θεωρούσαν ότι το φαγητό έπρεπε να ακολουθεί τα πιστεύω τους άρα ήταν vegan για όλους. Ο χορτοφάγος της παρέας είπε ότι καταλαβαίνει απόλυτα και ότι ούτε εκείνου του άρεσε που στον δικό του γάμο σέρβιρε κρέας στους καλεσμένους. Η γυναίκα του όμως δεν είναι χορτοφάγος άρα δεν είχε επιλογή. Χαρακτηριστικά είπε 'αν ο άλλος είναι ενάντια στο να σκοτώνει ζώα για κατανάλωση, τότε γιατί να το κάνει στον γάμο του? Συμφωνώ με αυτό. Δεν είμαι vegan, ούτε χορτοφάγος αλλά καταλαβαίνω απόλυτα την λογική. 'Όμως η υπόλοιπη παρέα είπε το εξής, καλείς κόσμο στον γάμο σου, αυτός ο κόσμος θα φάει πες 6 ώρες (τουλάχιστο) από τη ζωή του να έρθει για εσένα, το συγκεκριμένο ζευγάρι ήθελαν να παντρευτούν και παραθαλάσσια και ήταν και 2 ώρες οδήγημα, (2 να πας 2 να έρθεις), δεν πρέπει να τους ευχαριστήσεις και να τους σεβαστείς αναλόγως? Εδώ πρέπει να πω ότι αν και δεν είμαι vegan, γενικώς μ'αρεσει το φαγητό χωρίς κρέας, απλά από ότι ειπώθηκε (δεν ήμουν στον γάμο δεν ξέρω από πρώτο χέρι), το φαγητό δεν είναι απλά ότι ήταν vegan ήταν λίγο κιόλας, δηλαδή σαλάτες, χορταρικά και μακαρόνια σκέτα. Αν θέλεις να κάνεις vegan γάμο δεν θα έπρεπε να το σκεφτείς λίγο παραπάνω το μενού τουλάχιστο και να προσφέρεις του καλεσμένου σου κάτι ωραίο να φάει? Μετά ο χορτοφάγος της παρέας συνέχισε ότι αν σε καλούσε ένας μουσουλμάνος σπίτι θα περίμενες το ανάλογο μενού. 'Όμως η υπόλοιπη παρέα διαφώνησε λέγοντας ότι όχι απαραίτητα και όταν είναι καλεσμένοι κάπου περιμένουν ότι ο οικοδεσπότης θα σκεφτεί τους καλεσμένους του και όχι τον εαυτό του μόνο. Συμφωνώ και με τα 2 κατά κάποιο τρόπο, αν με καλούσε κάποιος μουσουλμάνος θα περίμενα όντως κάτι ανάλογο της δικής του διατροφής. Αν όμως καλούσα εγώ κάποιον μουσουλμάνο θα φρόντιζα να έχει κάτι και για εκείνον και για εμένα. Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα νηστεύω. Δεν το κάνω για θρησκευτικούς λόγους, περισσότερο το κάνω για την υγεία μου (οι μόνοι μήνες του χρόνου που δεν τρώω σοκολάτες και γλυκά). Όμως είμαι Χριστιανή (κοινωνικά όχι ενεργά) και αν δεν νήστευα θα το έλεγα δίαιτα άρα υπάρχει και ο θρησκευτικός λόγος (όσο λίγος και αν είναι). Αν όμως καλούσα κάποιον σπίτι μου τον καιρό της νηστείας θα είχα και κρέας αν ήταν κρεατοφάς, και γλυκό για επιδόρπιο άσχετα με το τι θα έτρωγα εγώ. Άρα τι είναι το σωστό τελικά? Υπάρχει σωστό ή είναι όπως το νιώθει ο καθένας?
- Άννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το τυπικά σωστό πλέον είναι να φροντίζεις για τις διατροφικές συνήθειες των άλλων, δηλαδή να σκέφτεσαι και τους χορτοφάγους και τους βίγκαν στα τραπέζια. Κάποιοι χορτοφάγοι και βίγκαν σκέφτονται λιγότερο τους παμφάγους επειδή πιστεύουν ότι έχουν ηθικό πλεονέκτημα, αλλά όχι όλοι, όπως κάποιοι παμφάγοι αδιαφορούν παντελώς αν ο άλλος ζορίζεται και νομίζουν ότι η χορτοφαγία είναι να τρως αρνί. Χοντράνθρωποι υπάρχουν, γενικώς.
Συγκεκριμένα τώρα, συμφωνώ ότι ο καθένας στο γάμο του έχει δικαίωμα να προσφέρει ό,τι είναι σύμφωνο με την ιδεολογία του και τις παραδόσεις του και τον τρόπο ζωής του. Το ότι αυτοί είχαν λίγο φαγητό και άνοστο δεν εξηγείται με το ότι ήταν βίγκαν, αλλά με το ότι ήταν τσίπηδες ή χωρίς φαντασία. Το επιχείρημα «ταξίδεψα 4 ώρες για να έρθω στο γάμο σου άρα θέλω να φάω κάτι καλό» για μένα είναι αστείο, δεν μας λείπει το φαΐ σε αυτή τη χώρα, δεν πειράζει αν ένα απόγευμα δεν φας ακριβώς αυτά που σου αρέσουν, για τον γάμο πήγες, όχι για το φαγητό. Αν πήγες για το φαγητό, κρίμα που σε κάλεσαν.
__________________
3.
Είναι καλύτερο να αγωνίζεσαι ή να "μην μπλέκεσαι"; Ναι η απάντηση φαίνεται προφανής αλλά... Πρόσφατα παρακολούθησα μια φρικτή σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου γεμάτη εθνικιστικές π@π@ρες και ψαλμωδίες λες και έβλεπα εκδήλωση της ΧΑ. Και διαμαρτυρήθηκα στο διευθυντή κατ ιδίαν και του είπα πως αν επαναληφθεί θα διαμαρτυρηθώ και δημοσίως. Όταν το συζητησα με τον αντρα μου, μου είπε πως είναι καλύτερα να "μην μπλέκω" γιατί "δε βαριέσαι ποιος τα θυμάται αυτά" και "σιγά μην πρόσεχε κανένας". Το αυτό και όταν έγινα μέλος στο ΔΣ του συλλόγου γονέων, αυή τη φορά και από άλλους γονείς, "που πας τώρα να μπλέξεις" "άλλη δουλειά δεν έχεις" και πάει λέγοντας. Αλλά εγώ πιστεύω πως μονο έτσι μπορείς να κάνεις κάτι, μπορεί από τα έργα του συλλόγου να μην ωφεληθεί άμεσα το παιδί μου αλλά το παιδί του φίλου, του γείτονα, τελος πάντων κάποιο παιδί. Μπορεί να μην ακούνε τι λένε στη γιορτή αλλά και ΕΝΑ να ακούσει όφελος είναι. Στο κάτω κάτω επειδή κανεις δεν θέλει "να μπλέξει" τελικά αυτοί που "μπλέκουν" είναι κάτι άχρηστοι που κάνουν ότι κάνουν για προσωπικό όφελος. Είτε αυτο λεγεται σύλλογος γονέων, είτε βουλή. Αλλά από την άλλη βλέπω τους γύρω μου που δεν "μπλέκουν" και περιμένουν απλώς να περάσουν τα τρία χρόνια του γυμνασίου και να περάσει αυτη η τετραετία και δεν βαριέσαι πάμε για καφέ αντί να πάμε στη συγκέντρωση των γονέων και εμφανίζονται στο σχολείο μία φορα το χρόνο και ούτε αγχώνονται για την εκπαιδευση που παίρνει το παιδί τους ούτε τους νοιαζει που η στέγη σταζει στο σχολειο και οι ταξεις είναι παγωμένες γιατι "ελα μωρέ ενας χρόνος εμεινε μετά θα πάει στο λύκειο". Και είναι πολλοί ρε γαμώτο και τους ψιλοζηλεύω, αλλά δεν μπορώ να "κάτσω στ αυγά" μου ειδικά όταν πρόκειται για τα παιδιά μου.
Το ίδιο και για κάποιες άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιούμαι (για τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ) με εξαίρεση τα ίδια τα μέλη της οργάνωσης όλοι οι υπόλοιποι (ΠΟΛΛΟΙ) μολις ακούνε που θα πάω ή τι κάνω "Καλά τρελλή είσαι ;που πας να μπλέξεις;". Δεν είμαι καμμία σουπερ αλτρουίστρια αλλά πιστεύω πως για κάποια πράγματα αξίζει να παλεύεις ακόμα και αν δεν αλλάξει κάτι "στον καιρό σου". Αυτό θέλω να το βλέπουν και τα παιδιά μου, να βλέπουν ότι για κάποια πράγματα αξίζει περισσότερο να μιλάς παρά να "μην μπλέκεις" Ετσι δεν αλλάζει τελικά ο κόσμος;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, έτσι. Εσύ κάνε αυτό που νιώθεις ότι είναι σωστό και εύχομαι τα παιδιά σου να ακολουθήσουν τον δρόμο σου.
__________________
4.
Αλήθεια, γιατί σου άρεσε τόσο το Girl on the train; Του εχεις 5 αστερια στο goidreads. Το βρήκα κάτω του μετρίου, ειδικά άμα έχεις διαβάσει Gillian Flynn. Γενικά, τα girl κάτι έχουν γίνει προφανέστατα μόδα που ήδη ξέφτισε και θα προτιμούσα να διαβάσω το καινούργιο 50shades of κάτι παρά άλλο ένα τέτοιο βιβλίο. Με ενδιαφέρει η γνώμη σου στα βιβλία ακόμη, αν και από σένα πήρα το Νευρομαντη και το παράτησα. Όμως θέλω να την εξερευνήσω λίγο ακόμα.
ΥΓ: πάντως, αν και δεν έχουμε ίδιο γούστο στα βιβλία, με έχεις ψήσει για Mad Men.
- Μαλαπέρδας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η συγκατάβαση και το πατρονάρισμα δεν προωθούν τον διάλογο.
ΥΓ. Δεν ήξερα ότι το negging έχει επεκταθεί στα λογοτεχνικά.
__________________
5.
Λενα θα ηθελα τη συμβουλη σου. Ειμαι 34 χρονων. Η ζωη μου, μια ζωη κουβαρι. Προσωπικα, οικογενειακα, επαγγελματικα, οικονομικα χαλια. Παω να κανω ενα βημα μπροστα και ολα καταρρεουν. Ολα διαλυονται και μενω παντα με αναπαντητα γιατι. Ολα στραβα, χρονια τωρα. Αυτο ισχυει και για τους γονεις και για τα αδερφια μου, αλλα σε μενα περισσοτερο. Δεν θα επεκταθω. Προσφατα μπηκα σε πειρασμο και επισκεφθηκα μια χαρτοριχτρα. Απο περιεργεια, οχι για να παρω τοις μετρητοις ο,τι μου πει. Βρηκε πραγματα απο το παρελθον. Για το μελλον, θα το δειξει ο χρονος. Με προβληματισε παρα πολυ το εξης: Τα εριξε τρεις φορες και παντα εβγαινε το ιδιο χαρτι, στο ιδιο σημειο και τις τρεις φορες, το χαρτι αυτο υποδηλωνει οτι σου εχουν κανει μαγια. Το ειδα και τις τρεις φορες. Γνωριζω οτι υπαρχουν πολλοι που κοροιδευουν τους πελατες τους για οικονομικο οφελος, γνωστο αυτο. Μου ειπε οτι ειναι μαγια που εχουν κανει στην οικογενεια μου εδω και πολλα πολλα χρονια, εχουν πιασει και εμενα και εκει οφειλονται ολες οι καταστροφες μου. Δεν θα την πιστευα. Ομως, εκεινη τη στιγμη ξερεις τι θυμηθηκα; Η μητερα μου, ειναι καλα στα μυαλα της δεν υπαρχει αμφιβολοια, μας εχει πει οτι στο πατρικο σπιτι του πατερα μου ειχε δει βιβλια μαγειας και διαφορα που σχετιζονταν με τη μαγεια. Οι προγονοι μου εκαναν μαγια. Ο πατερας μου δεν το αρνειται. Ο τελευταιος που ασχοληθηκε ηταν ο πατερας του πατερα μου. Συγγενεις του πατερα μου το επιβεβαιωνουν. Απο παρα πολλα χρονια πισω ασχολουνταν. Φοβαμαι. Τι να κανω; Η χαρτοριχτρα μου ειπε οτι μπορει να τα λυσει. Δεν θελω να μπλεξω μαζι της. Πηγα στην εκκλησια και ρωτησα τον ιερεα. Μου ειπε να εξομολογηθω. Αυτο μονο. Και τι; θελω να απαλλαγω απο τα μαγια. Γιατι το προσπερασε; φοβηθηκε; Σχεδον ολοι θα με περασουν για τρελη η θα πουν να μην πιστευω τα χαρτια η οτι υπαρχουν τσαρλατανοι. Δεν μπορει ομως, ολοι μα ολοι οι συγγενεις μου να γνωριζουν για τα περιφημα και πετυχημενα μαγια των προγονων μας. Και ολα αυτα που ειχε βρει η μητερα μου πριν 40 χρονια; που να απευθυνθω; υπαρχει ειδικος ιερεας;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο ιερέας δεν φοβήθηκε τα μάγια, αλλά δυστυχώς ούτε φοβήθηκε αρκετά για σένα ώστε να σε βοηθήσει.
Αγαπητή φίλη, επειδή οι πρόγονοι σου έκαναν μάγια, ό,τι και να σημαίνει αυτό, δεν σημαίνει ότι υπάρχει μαγεία. Η χαρτορίχτρα σε έπεισε επειδή είναι αυτή η δουλειά της. Βγάζει λεφτά χαϊδεύοντας κόσμο που δεν ξέρει πού να βρει νόημα.
Η ζωή σου έχει πάρει άσχημη τροπή για πολλούς λόγους, και κανένας δεν έχει να κάνει με τα μάγια. Απευθύνθηκες εκεί και προσπαθείς να το πιστέψεις επειδή δεν βρίσκεις άλλη εξήγηση. Εξηγήσεις υπάρχουν και πιθανόν να είναι και πολύ εύκολες, δεν τις βλέπεις επειδή είσαι μέσα στο πρόβλημα εδώ και χρόνια και αδυνατείς να το δεις από έξω. Η χαρτορίχτρα όμως το είδε αμέσως, όχι επειδή είναι μάγισσα. Επειδή είναι προπονημένη στο να καταλαβαίνει τι πρόβλημα έχει αυτός που την επισκέπτεται. Μη νομίζεις ότι τα ανθρώπινα προβλήματα έχουν τρομερή ποικιλία. Λίγα είναι αυτά που δεν έχει ακούσει ακόμα.
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει, και είναι ένας και μοναδικός. Ο εαυτός σου. Δεν ξέρεις πώς, αλλά μπορείς. Γι'αυτό, ξεκίνα θεραπεία για να μάθεις πώς από αβοήθητη μπορείς να γίνεις αυτόνομη και να βάλεις σε μια τάξη αυτά που έγιναν και αυτά που θα γίνουν.
__________________
6.
Γεια σου αγαπητή αμπα ! Εύχομαι να σαι καλά και συγχαρητήρια για τη στήλη ! Έφτασε η ώρα να κάνω και γω τη δική μου ερώτηση . Πότε φεύγουμε από μια σχέση γενικότερα ? Πότε καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε ? Πιο συγκεκριμένα τώρα , είμαι με ένα παιδί τους τελευταίους 5 μήνες και αρχικά όλα έδειχναν πολύ όμορφα .Εκείνος δεν ανοίγεται εύκολα και τις προάλλες μου είπε πάνω σε μια συζήτηση που είχαμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν έχει νιώσει την ανάγκη να τα μοιραστεί με κανέναν και άρα ούτε μαζί μου. Το θέμα είναι ότι εγώ του έχω εκμυστηρευτεί τα προσωπικά μου και γενικά είμαι πιο ανοιχτή. Όταν λοιπόν μου το είπε αυτό ένιωσα ένα χτύπημα . Του έχω δώσει ο,τι έχω ενώ αυτός όχι. Εγώ πάλι δε λειτουργώ έτσι , Είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να δίνω πράγματα αλλά θέλω να νιώθω ότι και άλλος μου δίνει πίσω κάτι .Δεν είναι άδικο ; Το να έχεις ανοιχτεί εντελώς σε έναν άνθρωπο και αυτός όχι ; Ένιωσα εκτεθειμένη. Μετά κάτι άλλο που με στεναχώρησε είναι ότι σε μια άλλη συζήτηση μου είπε πως δεν έχει απαιτήσεις από τους αγαπημένους του . Και σε ρωτάω βρε αμπα, είναι δυνατόν κάποιος να μη περιμένει πράγματα από τους αγαπημένους του ; Όταν του είπα ότι μάλλον δε ξέρει τι ζητάει από τις διαπροσωπικές σχέσεις του μου είπε ότι έχω δίκιο. Εμένα δεν μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται. Δε θέλω να μαι με έναν άνθρωπο που δε μου ανοίγεται πλήρως , ούτε με κάποιον που δεν έχει απαιτήσεις από την σχέση του. Το λογικό είναι να χωρίσω αλλά γιατί μου είναι τόσο δύσκολο ; Γιατί οι χωρισμοί είναι δύσκολοι ; Όσο σκέφτομαι όλα αυτά που ζήσαμε μαζί , αυτά που μοιραστήκαμε , τα συναισθήματα που νιώσαμε , θλίβομαι που πρέπει να τα αφήσω πίσω . Δε ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
-Ζυμαρι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει, αλλά είναι κάτι που έχω συνειδητοποιήσει κυρίως μέσα από τη στήλη και ακόμα δεν μπορώ να το ερμηνεύσω: οι millennials πιστεύουν ακράδαντα, στα μύχια της ψυχής τους, (σε αυτούς το παρατηρώ, δεν ξέρω αν επεκτείνεται σε άλλες ηλικίες, μάλλον ναι) ότι το «δίκαιο» είναι να είναι όλα, μα όλα, απολύτως τα πάντα, άσχετα με το αν χρειάζεται προσπάθεια, ικανότητες ή σκέτη τύχη, ίσα μοιρασμένα. Ούτε ακριβώς αυτό: δεν τους ενδιαφέρει να έχει οποιοσδήποτε άλλος όσα έχουν οι ίδιοι – αυτό περιέργως καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται – αλλά να παίρνουν ακριβώς ό,τι δίνουν, αν όχι περισσότερο. Προσοχή: δεν το εύχονται, δεν το ελπίζουν, δεν το απαιτούν, έστω με εκβιασμό ή με βία. Το περιμένουν, αυτονόητα, και πέφτουν από τα σύννεφα όταν δεν συμβαίνει. Όταν μοιράζεται κάτι, περιμένουν να λάβουν το μερίδιο τους. Ταυτόχρονα, δεν νιώθουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στα ίσα όταν κάποιος τους δίνει κάτι, η ανταπόδοση είναι αυτονόητη κυρίως μονόπλευρα. Επίσης, ενώ η λέξη «αδικία» είναι καραμέλα, δεν υπάρχει η ίδια αγωνία για την δικαιοσύνη.
Η λέξη «αδικία» ως προς αυτό είναι η μια από τις πιο κακοποιημένες λέξεις. Σε αυτή την ερώτηση, η κοπέλα έχει την ειλικρινή απαίτηση να της δίνει ο άλλος ό,τι δίνει η ίδια, επειδή απλώς τα δίνει. Επειδή αυτή κάνει κάτι, το δίκαιο είναι να το εισπράττει σε ίσες ποσότητες. Και δεν συμβαίνει, και το χαρακτηρίζει «άδικο». Δεν το λέει με υπονοούμενα, δεν είναι το νόημα που προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Το λέει με ακριβώς αυτές τις λέξεις: «Είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να δίνω πράγματα αλλά θέλω να νιώθω ότι και άλλος μου δίνει πίσω κάτι. Δεν είναι άδικο; Το να έχεις ανοιχτεί εντελώς σε έναν άνθρωπο και αυτός όχι;»
Αυτή η λογική έχει εμφανιστεί σε μορφή ερωτήσεων πάμπολλες φορές στο 'α μπα' και το βλέπω να κυριαρχεί εν μέρει και στον δημόσιο διάλογο. Φυσικά, δεν το έβγαλαν οι νεότεροι από το μυαλό τους: η πεποίθηση ότι όλα πρέπει να είναι ίδια για όλους, ανεξάρτητα από τι έχουν καταφέρει, ανεξάρτητα αν το αξίζουν ή αν όντως το χρειάζονται, με την υποσημείωση ότι μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους, είναι κυρίαρχο πολιτικό κλίμα. Από πολιτικό τυχοδιωκτισμό όμως, που μεν κυριάρχησε για δεκαετίες αλλά συνέβαινε με την επίγνωση ότι όλοι υποκρινόμαστε, τώρα στην επόμενη γενιά έχει καταλήξει ως η μόνη αλήθεια, όχι στο μοίρασμα των αγαθών, αλλά στο μοίρασμα των πάντων. Και όταν λέμε μοίρασμα, δεν εννοούμε το σοσιαλιστικό, εννοούμε το τι έδωσα και τι πήρα, οι άλλοι ας κάνουν ό,τι νομίζουν.
Είπα ότι δεν μπορώ να το ερμηνεύσω, αλλά φυσικά έκανα την απόπειρα. Με απασχολεί ιδιαίτερα γιατί ενώ οι συμπεριφορές μεταξύ διαφορετικών λαών δεν διαφέρουν ιδιαίτερα, τη συγκεκριμένη την βλέπω μόνο στην Ελλάδα. Νομίζω ότι εξηγείται ιστορικά/πολιτικά. Εδώ θα μπορούσα να συμπληρώσω το «γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε». Είναι πρόσφατη θεωρία, δεν ξέρω. Πείτε κι εσείς.
_________________
7.
Α μπα και αναγνώστες χαιρετώ !
Είμαι 17 κ πριν μερικούς μήνες ( ειλικρινά δε μπορώ να θυμηθώ πόσους , ίσως 6?7? ) τα είχα με ενα παιδι με το οποίο συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε. Τελικά έγινε αλλά εγώ σε κάποια φάση πονούσα πολύ και του είπα να σταματήσει. Εκείνος δεν το έκανε και μουρμούρισε ότι αν δε γίνει τώρα , θα πονάω κάθε φορά. Εκείνη την ώρα δε κατάλαβα καλά τι γινόταν οπότε δεν αντέδρασα. Με το καιρό όμως νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα. Νιώθω θυμό και έχω ανεξήγητα νεύρα , είμαι λυπημένη κ έχω παραιτηθεί από σχεδόν τα πάντα . Αυτόν αναγκαστικά τον βλέπω κάποιες φορές λόγω φροντιστηρίου και τον σιχαίνομαι , τον μισώ. Θέλω να πάθει κακό, αλήθεια . Στη μητέρα μου μίλησα μετά από μήνες γιατί γενικά είναι συντηρητική κ πιστεύει πως μια κοπέλα πρέπει να έχει ολοκληρωμένη σχέση μετά τα 18-19, οπότε φοβόμουν πολύ . Όταν της μίλησα αρχικά αρνιόταν να το δεχτεί αλλά με τα πολλά θα πάω σε ψυχολόγο (όλο αναβάλλεται όμως ) . Έχω σκεφτεί να τηλεφωνήσω στο χαμόγελο του παιδιού αλλά ντρέπομαι. Τι να πω? Δε ξέρω ούτε εγώ τι μου έχει συμβεί . Φοβάμαι ότι δε θα με πιστέψουν, ότι θα υποτιμήσουν αυτό που συνέβη. Α μπα φέτος δίνω, θέλω να περάσω σε καλή σχολή κ δεν έχω τη παραμικρή όρεξη για διάβασμα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω πια... Ζητάω βοήθεια και κανείς δε μου τη δίνει. Θέλω να γίνω 18 να έχω την ευθύνη της ζωής μου, θέλω να πετύχω πράγματα, Θέλω να ταξιδέψω, να διαβάσω και να γεμίσω εμπειρίες αλλά όλα φαίνονται τόσο μαύρα και στάσιμα και μάταια ...
- Μαρενβ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολυαγαπημένο κορίτσι.
Και τον έλεγχο της ζωής σου θα αποκτήσεις, και θα ταξιδέψεις, και θα διαβάσεις και θα γεμίσεις εμπειρίες. Δεν είναι μαύρα και μάταια τα πράγματα. Στενοχωρήθηκα πολύ με αυτό που έγραψες, αλλά αυτό που συνέβη δεν θα σε στιγματίσει, ούτε θα σε χαρακτηρίσει, ούτε μπορεί να σε σταματήσει να κυνηγήσεις τα όνειρα σου. Δυστυχώς, πάρα πολύ δυστυχώς, είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, και με διάφορες μορφές έχει συμβεί σχεδόν σε όλες τις γυναίκες, πάνω από μια φορά, για να μην πω σε όλες. Όλοι και όλες καταλαβαίνουμε τι λες, και φυσικά σε πιστεύουμε, και φυσικά δεν το υποτιμούμε, και το Χαμόγελο του Παιδιού επίσης θα σε πιστέψει και δεν θα σε υποτιμήσει. Να πάρεις τηλέφωνο ναι, είναι πολύ καλή ιδέα. Μην αναβάλλεις άλλο τον ψυχολόγο, και αν δεν πιστεύεις ότι η μητέρα σου μπορεί να σε στηρίξει, κράτα τις απορίες σου για το τηλεφώνημα και για τον ψυχολόγο. Οι γονείς δεν είναι πάντα εξοπλισμένοι για να στηρίξουν τα παιδιά τους, δεν γίνονται σοφοί μόνο και μόνο επειδή έκαναν παιδιά.
Πολλές αγκαλιές από όλους μας, και αν θέλεις, στείλε μήνυμα να μάθουμε πώς τα πας.
σχόλια