Αν το 1981 ήταν η χρονιά των Sharp Ties και των Scraptown, δύο συγκροτημάτων δηλαδή που αφουγκράζονταν τον βρετανικό ήχο της εποχής, τον ήχο των UB40 και βεβαίως εκείνον της 2 Tone (Madness, Specials, Bad Manners κ.λπ.), το 1982 ήταν η χρονιά των 2002 GR. Εννοώ πως δεν ήταν η χρονιά ούτε του Σιδηρόπουλου, ούτε της Σπυριδούλας, που τους ακούγανε τα περιθώρια. Το γκρουπ που άκουγες παντού, στα μπαρ, στις παμπ, στις καφετέριες, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, ακόμη και στα διαλείμματα των θερινών κινηματογράφων ήταν οι 2002 GR. Αυτό το γκρουπ είχε επιτυχία και αυτό επιδοκίμαζε ο λαός. Καλώς ή κακώς (εγώ θα πω «καλώς») αυτό ήταν.
Πρώτη φορά που άκουσα 2002 GR ήταν στο ραδιόφωνο, σε πειρατικό σταθμό. Ήταν ένα track που με είχε κάνει να τα χάσω. Τόσο πολύ μου άρεσε! Ήταν το ροκ-αμανετζίδικο «Θυμάμαι», το οποίο ο πειρατής το έβαζε και το ξανάβαζε συνεχώς, αλλά δίχως να μιλάει. Δίχως να λέει περί τίνος επρόκειτο δηλαδή. Θυμάμαι, επίσης, πως εκείνη την εποχή, σε προσωπικό επίπεδο που λέμε, άκουγα συνεχώς τον «Ξαναπέ» του Νικόλα Άσιμου, και παρότι γούσταρα (ανάμεσα σε άλλα) κι εκείνη την ανάμειξη ροκ και λαϊκού που επιχειρούσε ο μακαρίτης, το «Θυμάμαι» ήταν κάτι άλλο. Ερχόταν από αλλού. Δεν είμαι σίγουρος πότε ανακάλυψα πως το κομμάτι αυτό το έλεγαν οι 2002 GR τελικά. Μάλλον πρέπει να συνέβη λίγο αργότερα, όταν αγόρασα το "V.O.L 3", καθώς από παντού ακούγονταν πλέον το «Αύριο», η «Μαγική Αυλή» και όλα τα υπόλοιπα.
2002GR ΘΥΜΑΜΑΙ
Εντάξει, μπορεί ως ιντελέκτουελ ν' ακούγαμε τότε και τα πρώτα δισκάκια της Creep (μιλάω πάντα για τα ελληνικά ακούσματα), αλλά το fun δεν το έβρισκες σ' αυτά. Το έβρισκες σε τούτο τον παλιό Έλληνα ροκά που άκουγε (και ακούει) στο όνομα Ηλίας Ασβεστόπουλος. Γιατί ο Ασβεστόπουλος είναι πολύ μάγκας – κάτι που το δείχνει εξάλλου από το 1966, καθώς τότε γράφει το "Drive my Mustang" των Persons (ως γνωστόν θα πω), ένα από τα top-5 greek garage-punk των sixties.
Το 1982 δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν γνώριζα τους 2002 GR ή σκέτο 2002 από τα προηγούμενα LP τους (το «Πόλα» του '74 και τον «Σιδερένιο Άνθρωπο» του '75), θυμόμουν όμως τον Ασβεστόπουλο από ένα τραγούδι του από το «Γαλάζιο Όνειρο» (1977), που το άκουγα στις διαφημιστικές εκπομπές της Columbia, στο ραδιόφωνο, και μου άρεσε πολύ. Το τραγούδι λεγόταν «Μια μέρα θα ξανάρθω» και ήταν γραμμένο (μουσική-στίχοι) από τον Άκη Σκαμάγκα (άλλη μια αγνοημένη μορφή του ελληνικού ροκ). Ρίχνω λοιπόν στο πλατώ το "V.O.L 3" και παθαίνω πλάκα. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο!
Το άλμπουμ άνοιγε με τη «Μαγική αυλή», συνέχιζε με το «Είπες πως», το hit «Αύριο» του Χρήστου Κυριαζή, το έξοχο «Άννα» του Στέλιου Καραΐνδρου, για να κλείσει η πλευρά με το ανατολίτικο «Θυμάμαι» (Ασβεστόπουλος - Χατζησόγλου) κομμάτι που αν το άκουγαν, τότε, οι ανάλογοι Εγγλέζοι θα λιποθυμούσαν.
Για μένα, για να το πω έτσι απλά και ελαφρώς προβακατόρικα, κόλλαγε στον τοίχο ακόμη και το "Regiment" των Brian Eno & David Byrne.
Και η δεύτερη πλευρά, όμως, άνοιγε απολαυστικά. «Μονάχα εσύ» (Ασβεστόπουλος) και καπάκι το «Αχ καημένη» του Γιάννη Κιουρκτσόγλου – ίσως το ωραιότερο track του δίσκου. Ο Κιουρκτσόγλου περιέγραφε την ιστορία μιας γκόμενας που πουλήθηκε για τα φράγκα, με τη μαμά της να κάνει πλάτες, και με τον Ασβεστόπουλο να δίνει, εδώ, την ερμηνεία της ζωής του.
2002 GR - ΑΧ ΚΑΗΜΕΝΗ
Ακολουθούσαν τρία τραγούδια με αγγλικό στίχο ("Love rhyme", "Your love's a", "Best of times"), που δεν ήταν άσχημα (ιδίως το "Best of times"), δείχνοντας ακόμη περισσότερο τις reggae-ska αναφορές των 2002 GR, που τότε τους αποτελούσαν οι: Ηλίας Ασβεστόπουλος τραγούδι, Γιάννης Χατζησόγλου κιθάρα, Στέλιος Καραΐνδρος ντραμς και Σωτήρης Καραούλιας μπάσο, ενώ ως guest βοηθούσε, κάνοντας πολύ καλή δουλειά στα keyboards, ο Κώστας Γανωσέλης.
Μπροστά στις «Ηρωίνες» (Σιδηρόπουλος) που γουστάρανε κάτι συμμαθητές μου, «βαριά πεπόνια» και καλά, και τους «Χουλιγκάνους» των Σπυριδούλα, που δεν τους ένιωθε κανείς (γι' αυτό τα σπάγανε τα... καημένα τα παιδιά) τα τραγούδια των 2002 GR ήταν σκέτο βάλσαμο. Ωραίες μουσικές, γερά, απλά και καθημερινά λόγια, παιξίματα, όπως πάντα πολύ πρώτα, ωραίες ερμηνείες από τον Ασβεστόπουλο και μια απλώς ανεκτή παραγωγή, ήταν εκείνα που χαρακτήριζαν έναν από τους καλύτερους ελληνικούς ροκ δίσκους που κυκλοφόρησαν εκεί στις αρχές των eighties.
Φυσικά το "V.O.L 3" είχε πατώσει στις κριτικές της εποχής, καθότι οι προχωρημένοι και-καλά κριτικοί των περιοδικών, αδυνατούσαν να αντιληφθούν το απλό και το ουσιαστικό, που κόμιζαν αυτά τα πανέμορφα τραγούδια.
2002 GR - ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ
Να, τι έλεγε ο Χ.Χ. (μάλλον ο Χρήστος Χατζής) στη Μουσική (τεύχος 54, Μάης 82). Μεταφέρω την κριτική:
«Ο Ασβεστόπουλος μάζεψε μερικούς μουσικούς που δεν τα πάνε καθόλου άσχημα (αλήθεια το λέω ΔΕΝ κάνω πλάκα) (σ.σ. σιγά ρε μεγάλε μας έσκισες). Εδώ η παραγωγή και η ηχοληψία βοηθάνε με διάφορα εφφέ να καλύπτουν λάθη (σ.σ.: ;!) και να βγαίνει ένα μερικές φορές εντυπωσιακό αποτέλεσμα (σ.σ.: μπαα;). Εκεί που χωλαίνουν οι 2002 είναι πρώτο (και λιγότερο) η σύνθεση που τις περισσότερες φορές είναι υποτυπώδης και χωρίς έμπνευση (σ.σ.: τι λέει ο άνθρωπος!), ύστερα οι αδιάφοροι έως κακοί στίχοι (σ.σ.: είπαμε, όλοι αυτοί με τι θα ικανοποιούνταν) και τέλος η ερμηνεία του Ηλία Ασβεστόπουλου, που ανέκαθεν ήταν κακός τραγουδιστής (σ.σ.: ό,τι να 'ναι). Τα τρία αγγλόφωνα κομμάτια του δίσκου είναι καλύτερα (σ.σ.: αντιλαμβάνεστε σκεπτικό) ίσως επειδή δεν καταλαβαίνουμε τι λένε. Ξεχάσαμε να σας πούμε ότι ο δίσκος κινείται σε New Wave πλαίσια! Έτσι όπως πάμε σε λίγο το "ελληνικό ροκ" θα είναι υπόθεση του Χριστοδουλόπουλου...».
Μεγάλες οι ευθύνες, τότε, των γραφιάδων στα περιοδικά. Σήμερα μπορεί ο καθείς να σχηματίσει μόνος του μια γνώμη, χωρίς ν' ακούει σώνει και καλά τι του πασάρει για σπουδαίο, δήθεν-τάχα, ο κάθε άσχετος, κολλημένος ή τσάτσος, αλλά εκείνη την εποχή με κάτι τέτοιες δισκοκριτικές διαμορφώνονταν κατευθύνσεις και απόψεις, που πήγαιναν πίσω το ελληνικό τραγούδι, αφήνοντας τους δρόμους ανοιχτούς σε διάφορα εκτρώματα – ροκ ή λιγότερο ροκ.
Έτσι, όσοι αναπολούν τα eighties ελπίζω να ξέρουν, έστω και σήμερα, τι ακριβώς αναπολούν...
2002GR - ΑΥΡΙΟ
2002GR - ANNA
σχόλια