«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος

«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος Facebook Twitter
2
«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος Facebook Twitter
Στο καλογραμμένο, δυναμικό, εσωστρεφές, σκληρό και πεσιμιστικό μυθιστόρημα του Eric Rickstad, όλα βέβαια ξεκινούν με την ανακάλυψη ενός πτώματος.

Ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος της καλωδιακής-συνδρομητικής τηλεόρασης στηρίχτηκε στο αστυνομικό και σε ποικίλα υποείδη του, και πλέον ―εδώ και χρόνια, για να είμαστε ακριβείς― πολλά αστυνομικά γράφονται επηρεασμένα εξίσου από τους παλαιότερους συγγραφείς, αλλά και από τις καινούργιες τηλεοπτικές σειρές: πράγμα καλό και για τα δύο Μέσα. Εξ ου και δεν είναι καθόλου παράδοξο, ίσα-ίσα, που το «Ούτε λέξη» χαρακτηρίστηκε σαν «το "True Detective" του Βερμόντ». Γιατί, εν πολλοίς, είναι.

Στο καλογραμμένο, δυναμικό, εσωστρεφές, σκληρό και πεσιμιστικό μυθιστόρημα του Eric Rickstad, όλα βέβαια ξεκινούν με την ανακάλυψη ενός πτώματος. Η εισαγωγή στη σκηνή είναι καθηλωτική και γραμμένη με τρόπο που σου μένει ― και που σε παρακινεί να συνεχίσεις με αγωνία το διάβασμα. Αυτό ακριβώς θα σε συντροφεύσει μέχρι το τέλος. Το «Ούτε λέξη» μπορεί δικαίως να περηφανευτεί πως, απλούστατα, «δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου». Ακούγεται κλισέ, αλλά τα κλισέ λένε την αλήθεια. Και τη λένε κι εδώ.

Το τοπίο, σε όλο το βιβλίο, είναι συνώνυμο με την παρακμή. Και με αυτό που οι άνθρωποι κρύβουν (ή δεν κάνουν και πολύ μεγάλο κόπο για να κρύψουν) μέσα τους.

Αυτά ήταν κτίσματα της μεγάλης οικοδομικής άνθησης της δεκαετίας τού '80, που είχε σβήσει όσο απότομα είχε γεννηθεί, συχνά αφήνοντας μισοτελειωμένα συγκροτήματα κατοικιών με υπόγεια πλημμυρισμένα από στάσιμα βροχόνερα που μετατρέπονταν σε σούπα από πράσινη γλίνα και ψόφια βατράχια. Οι οικοδομές του συγκεκριμένου δρόμου ήταν μεν τελειωμένες, αλλά αρχαιολογικά ευρήματα από την εποχή της ακμής τους, το 1987, ήταν ορατά παντού. Ξεθωριασμένα αυτοκόλλητα σε παράθυρα. Μπασκέτες δίπλα στα δρομάκια από χαλίκι των σπιτιών, με τα μεταλλικά ταμπλό τους σημαδεμένα από γκρίζα και γκρίζα κουρελιασμένα δίχτυα που ανέμιζαν με το αεράκι σαν ξεφτισμένα κορδόνια παλιάς σφουγγαρίστρας.

Κάπως έτσι είναι και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Παλιός αστυνομικός επιθεωρητής και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ που συνεργάζεται παρά ταύτα, διακριτικά και ανεπίσημα, με την αστυνομία. Σκληροτράχηλος αλλά κουρασμένος, με μεγάλα μυστικά να τον βαραίνουν, βαρύς ούτως ή άλλως από την εγκατάλειψη του σώματός του, πλαδαρός και με προβλήματα στη μέση του, που τον πεθαίνει από τον πόνο ― αυτό που παλιά λέγαμε «ευνουχισμός του ήρωα» (για να θυμηθούμε τον λευκοπλάστη στη μύτη του Τζακ Νίκολσον στο «Λος Άντζελες εμπιστευτικό»).

Στα δύο πρώτα χρόνια της καριέρας του ως ντετέκτιβ, ο Ραθ είχε ήδη μάθει ότι η έννοια της απόδοσης δικαιοσύνης ήταν μια αυταπάτη. Οι αστυνομικοί απλώς αντιδρούσαν, δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τα εγκλήματα. Η βία είναι συνυφασμένη στο ανθρώπινο DNA. Οι αστυνομικοί ήταν για το ξεκαθάρισμα και, αν όλα πήγαιναν καλά, για τη σύλληψη του δράστη. [...] Ο εγκληματικός βίος ήταν μια νοητική κατάσταση απόλυτη όσο και η πίστη σε μια θρησκεία. Αμεταμέλητη και αυτοδικαιούμενη. Και η πίστη δεν φυλακίζεται.

Για ανθρώπους σαν κι εμάς που αγαπάμε βασανιστικά το καλό αμερικανικό θρίλερ, και που αν συμβεί κάτι το πρώτο που θα σκεφτούμε θα είναι να πάρουμε το... 911, το «Ούτε λέξη» είναι ιδεώδες.

Όπως δεν φυλακίζονται και οι διαρκείς εφιάλτες του Ραθ, οι σκέψεις του για τη βία που ελλοχεύει παντού, για τη βία που διαπερνά τα πάντα και που είναι απλώς αδύνατον να της ξεφύγεις. Άλλωστε, έχει και ο ίδιος μια κόρη δεκαοχτώ ετών. Και τρέμει για την τύχη της:

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο. Ένα μοναχικό κορίτσι. Ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα. Ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού. Το φως της οροφής δεν ανάβει. Το πρόσωπο του οδηγού είναι κακοφωτισμένο, αλλά γελαστό. Φαίνεται καλός. Και νοστιμούλης. «Θέλεις να σε πάω κάπου;», ρωτάει χαμογελώντας. Το κορίτσι σκύβει προς το εσωτερικό. Ο οδηγός χτυπάει με την παλάμη του την άδεια θέση. «Κάνει κρύο. Έλα. Μπες μέσα». Το κορίτσι διστάζει. Γέρνει λίγο το κεφάλι σαν ζωάκι του δάσους που ακούει ένα ξερό κλαδί να σπάζει. Ένα πρωτόγονο ένστικτο μέσα της την προειδοποιεί ότι το να μπει στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου είναι κόντρα σε όλους τους κανόνες αυτοπροστασίας που διδάχτηκε από μικρή.

Και φυσικά το κορίτσι θα μπει στο αυτοκίνητο. Συμβαίνει συχνά. Στο βιβλίο, στο Βερμόντ, αλλά και στην πραγματική ζωή, πολλά κορίτσια χάνονται, είτε επειδή έκαναν κάτι κόντρα σε όλους τους κανόνες αυτοπροστασίας, είτε επειδή απλώς ήταν κορίτσια. Είτε, επίσης, επειδή πήγαν κόντρα στην τρέλα κάποιων φανατικών, χριστιανών και άλλων.

Και ειδικά για αυτό το θέμα ο Rickstad έχει να πει πάρα πολλά. Εντυπωσιακά πολλά και εντυπωσιακά σκληρά. Και μπράβο του. Μπορεί εδώ στην Ελλάδα το ζήτημα των εκτρώσεων να μας απασχολεί μόνο από μεμονωμένα περιστατικά (όπως αυτό των αναισθησιολόγων της Σάμου), όμως στην Αμερική είναι μείζον, και ταλαιπωρεί χιλιάδες κόσμο. Και είναι ένα από τα βασικά, από τα κεντρικά θέματα του «Ούτε λέξη».

«Μη νομίσεις ότι είναι τίποτα γραφικές κυρίες. [...] Είναι οργανωμένες, είναι ταραχοποιά στοιχεία. Για μια Καλύτερη Κοινωνία, τάχα. Σκατά. Πιστεύουν ότι το σώμα της γυναίκας είναι Σώμα του Θεού και το παιδί της Παιδί του Θεού. Και, αφού αυτές και η κλίκα τους είναι οι Εκλεκτοί του Θεού, έχουν δικαίωμα να τρομοκρατούν κοριτσόπουλα. Κάλεσαν κι αυτό τον ψυχασθενή συντηρητικό γερουσιαστή υποψήφιο να μιλήσει εδώ. [...] Μιλάμε για αρρώστια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι όλοι άρρωστοι».

Ο ιδιωτικός, πλέον, ντετέκτιβ Ραθ θα περάσει πολλά μέχρι να βρει τη λύση του μυστηρίου, να σώσει και να σωθεί. Η διαδρομή μέχρι εκεί ―οι περιγραφές, η δράση, τα συναισθήματα, η απεικόνιση και η διάδραση των ηρώων, που είναι διακριτοί και ολοζώντανοι, οι παγίδες και το αίμα, η αγωνία και το χτυποκάρδι, το ανατριχιαστικό τέλος με το twist που δεν περιμένει κανείς― θα αποζημιώσει όλους τους αναγνώστες, πέραν πάσης αμφιβολίας. Για ανθρώπους μάλιστα σαν κι εμάς που αγαπάμε βασανιστικά το καλό αμερικανικό θρίλερ, και που αν συμβεί κάτι το πρώτο που θα σκεφτούμε θα είναι να πάρουμε το... 911, το «Ούτε λέξη», στην πολύ καλή μετάφραση της Γωγώς Αρβανίτη, είναι ιδεώδες. Και φυσικά θα έχει και συνέχεια.

Βιβλίο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου: Το επικό μυθιστόρημα που ενέπνευσε τους λογοτέχνες

Βιβλίο / Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου: Το επικό μυθιστόρημα που ενέπνευσε τους λογοτέχνες

Εκτός από σάγκα, πρόκειται για το βιβλίο του Τόμας Γουλφ που επηρέασε όλους τους Αμερικανούς λογοτέχνες, με το παρασκήνιο της συγγραφής του να γίνεται ταινία με τους Τζουντ Λο και Κόλιν Φερθ
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο Φίλιπ Ροθ, αυτοβιογραφούμενος

Βιβλίο / Ο Φίλιπ Ροθ, αυτοβιογραφούμενος

Με αφορμή τα παλιά, αλλά φρεσκοτυπωμένα στη χώρα μας «Γεγονότα» σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά, ο συγγραφέας επιτρέπει μία ματιά στον επεισοδιακό γάμο του και στο σύνολο του βίου του με τη διαύγεια του μετακαταθλιπτικού στοχασμού
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Σαντορίνη σε βιβλία

Βιβλίο / Η Σαντορίνη των ποιητών, των φωτογράφων, των περιηγητών

Το φημισμένο νησί των Κυκλάδων ανέκαθεν κέντριζε τη συγγραφική φαντασία και κινητοποιούσε την επιστημονική έρευνα με πολλαπλούς τρόπους. Μια συλλογή από τις πιο σημαντικές εκδόσεις για τη Σαντορίνη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Χρήστος Τσιόλκας: «Μπαρακούντα»

Το Πίσω Ράφι / Πώς αναμετριέται κανείς με την αποτυχία και την ντροπή που τον τυλίγει πατόκορφα;

Ο Χρήστος Τσιόλκας, ο συγγραφέας που μεσουράνησε με το «Χαστούκι» δεν σταμάτησε να μας δίνει λογοτεχνία για τα καυτά θέματα της εποχής μας. Και το «Μπαρακούντα» δεν αποτελεί εξαίρεση.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η όχι και τόσο ξαφνική μανία με τον Έρμαν Έσε 

Βιβλίο / Η όχι και τόσο ξαφνική μανία με τον Έρμαν Έσε 

Το έργο του Έρμαν Έσε, είτε ως λαμπρού εκφραστή της κεντροευρωπαϊκής παράδοσης, είτε ως σύγχρονου μελετητή της ενδοσκόπησης, αποδεικνύεται πολύ πιο επίκαιρο και επιδραστικό από οποιοδήποτε life coaching, δεσπόζοντας ακόμα στις κορυφές των παγκόσμιων μπεστ σέλερ. Οι εκδόσεις Διόπτρα επανεκδίδουν τα πιο γνωστά βιβλία του με μοντέρνα εξώφυλλα και νέες μεταφράσεις. 
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο συγγραφέας του Fight Club πιστεύει ότι οι σέκτες και οι αιρέσεις είναι πια εκτός ελέγχου

Βιβλίο / Ο συγγραφέας του Fight Club πιστεύει ότι οι σέκτες και οι αιρέσεις είναι πια εκτός ελέγχου

«Ένα πράγμα μας σώζει», λέει ο Τσακ Πάλανιουκ για τον Ίλον Μασκ στη συνέντευξή του στον Telegraph. «Συνήθως, τέτοια άτομα είτε αποτυγχάνουν οικτρά είτε χάνουν την προσοχή μας».
THE LIFO TEAM
Μπιλ Γκέιτς: «Αν μεγάλωνα σήμερα, θα είχα διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού»

Tech & Science / Μπιλ Γκέιτς: «Αν μεγάλωνα σήμερα, θα είχα διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού»

Ο πρώτος τόμος των απομνημονευμάτων του μεγιστάνα της τεχνολογίας που μόλις κυκλοφόρησε φανερώνει πως γεννήθηκε στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή, και φτάνει μέχρι την ίδρυση της Microsoft το 1975.
THE LIFO TEAM
Καρολίνα Μέρμηγκα: «Συγγενής»

Το Πίσω Ράφι / «Συγγενής»: Ένα ταξίδι αυτογνωσίας με μια μεγάλη ανατροπή

Εκείνο που προσεγγίζει η Καρολίνα Μέρμηγκα στο βιβλίο της είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως αυτές ορίζονται από τα δεσμά της οικογένειας, τις υπαρξιακές μας ανάγκες, τις κοινωνικές συμβάσεις.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Σελίν Κιριόλ «Φωνή χωρίς ήχο»

Το πίσω ράφι / «Ένα από τα πιο ιδιοφυώς γραμμένα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας»

Έτσι είχε γράψει ο Πολ Όστερ εξαίροντας τη γραφή της Σελίν Κιριόλ στο «Φωνή χωρίς ήχο» για την οικονομία, τη συμπόνια και τις χιουμοριστικές πινελιές της, για τον τρόπο που προσεγγίζει μια γυναίκα αποξενωμένη σε μια απέραντη μεγαλούπολη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Στρατής Τσίρκας και οι Ακυβέρνητες Πολιτείες

Βιβλίο / Ο Στρατής Τσίρκας και οι Ακυβέρνητες Πολιτείες

Σε ποια εποχή γράφτηκε η φημισμένη τριλογία; Πώς διαβάζουμε σήμερα αυτό το σημαντικό μυθιστόρημα; Ποιοι είναι οι ήρωές του; Αυτά και πολλά ακόμα αναλύει με εξαιρετικό τρόπο η Κωνσταντίνα Βούλγαρη σε τρία ηχητικά ντοκιμαντέρ. 
THE LIFO TEAM
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT

σχόλια

1 σχόλια
Τρελαίνομαι για αστυνομικά μυθιστορήματα και αυτό αμέσως μου τράβηξε την προσοχή,γιαυτό έτρεξα και το αγόρασα.Μέχρι στιγμής το βρίσκω πολύ καλό.Θα ήθελα όμως να εκφράσω μια μικρή δυσαρέσκεια που αφορά στο άρθρο σας..αποκαλύπτετε ορισμένα στοιχεία που δεν θα έπρεπε και που διαβάζοντας τα κάποιος μπορεί εύκολα να καταλάβει τι γίνεται στη συνέχεια του βιβλίου.Κάτι πολύ άσχημο γιατί χάνεται το σασπένς και όλη η μαγεία του να προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.Σαν να μαρτυρά κανείς το τέλος μιας ταινίας.Είμαι στα μισά του βιβλίου και από τα λεγόμενα σας έχω ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται.