Ήταν ίσως και η χρονική στιγμή που ενίσχυσε το ρεύμα των αποκαλύψεων για τις φρικαλεότητες του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, λίγο καιρό μόνο μετά το ξόδι του Χιου Χέφνερ, που συνοδεύτηκε με τόσες κατάρες, που θα στοιχειώνουν αιωνίως στο βεστιάριο του καθαρτηρίου τη ρόμπα, τις πιτζάμες και την πίπα του. Κατάρες πολλές, αλλά όχι προσωπικές καταγγελίες για τον μακαρίτη, που είχε κατακτήσει επάξια την εικόνα καρτούν πορνόγερου με το μόνιμο μειδίαμα που δήλωνε «άφετε τα κουνελάκια και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με», αλλά δεν είχε αυτή την απειλητικά αυτάρεσκη μούρη μοχθηρού εκδορέα που φέρει ο (πρώην) μεγιστάνας του Χόλιγουντ. Κρίμα λίγο, όχι για τον ίδιο τον Γουάινσταϊν φυσικά –που ήταν γνωστό τοις πάσι, ακόμα και σε όσους ασχολούνταν περιστασιακά και εξ αποστάσεως με τα ήθη και έθιμα της βαριάς βιομηχανίας θεάματος– αλλά για πολλούς άντρες με αντιστοίχως «απωθητικά» χαρακτηριστικά, οι οποίοι πλέον θα αντιμετωπίζονται με ακόμα μεγαλύτερη καχυποψία. Ίσως θα ήταν πιο «δίκαιο» (συμπαντικά) να είχε τα χαρακτηριστικά του Μπραντ Πιτ, φέρ' ειπείν. Ή του Γούντι Άλεν, ο οποίος έκανε κάτι περίεργες δηλώσεις περί «κυνηγιού μαγισσών», διαισθανόμενος ενδεχομένως ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στη «λίστα προγραφών». Αντιθέτως, ο Ντόναλντ Τραμπ, που γνώριζε καλά και σε βάθος χρόνου τον Γουάινσταϊν, προέβη σε δήλωση βασανιστικής (για μας τους υπόλοιπους) ειλικρίνειας και βαθύτατης ειρωνείας: «Δεν μου προκαλούν καμία έκπληξη οι αποκαλύψεις». Ο γλίτσας αναγνωρίζει τον γλίτσα ενστικτωδώς και από απόσταση.
Όχι ότι υπάρχει καμιά βάση για σενάρια συνωμοσίας, όπως αυτά που υπονοεί κάποιος που πιθανότατα έχει λερωμένη τη φωλιά του σαν τον Γούντι Άλεν. Απλώς, με αφορμή τα έργα και τις ημέρες (και τις νύχτες) του αυτοδημιούργητου, «ανεξάρτητου» μεγαλοπαραγωγού και πρώην αφεντικού της πάλαι ποτέ κραταιής Miramax, άνοιξαν επιτέλους οι ασκοί του Αιόλου για τη βίαιη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών και την κυνική εκμετάλλευση της θέσης απόλυτης εξουσίας στους εργασιακούς χώρους. Αυτές τις μέρες ζούμε τη φάση που οι στρέιτ άντρες στέκονται άβολα να παρακολουθούν τη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων και καταγγελιών κάνοντας μόκο και αυτοκριτική, ασχέτως του αν έχουν υπάρξει συστηματικοί πέφτουλες και αγροίκοι «θηρευτές» ή όχι.
Βλέπεις, επίσης, κάτι δηλώσεις αντρών που ανήκουν στο βαθύ σύστημα της «βιομηχανίας ονείρων» οι οποίες ξεκινάνε με το γ(ε)λοιωδέστατο «ως πατέρας κοριτσιών, καταδικάζω...». Άσε μας, ρε κόπανε, που χρησιμοποιείς την κόρη ή τις κόρες σου ως άλλοθι και ασπίδα προστασίας σε περίπτωση που σε πάρει η μπάλα...
Ειδικά στον χώρο των μέσων και του Τύπου άλλωστε, όλοι έχουμε ακούσει μαρτυρίες για κυνηγητά αλά Μπένι Χιλ –χωρίς όμως το φαρσικό στοιχείο και το κωμικό soundtrack– που πραγματοποιήθηκαν κατά καιρούς σε γραφεία διευθυντών και εκδοτών. Κι αυτά είναι μάλλον τα πιο ελαφριά περιστατικά που αφορούν ραμολήδες μεγαλοπαράγοντες οι οποίοι την έπεφταν αγρίως και αδιακρίτως σε μια διαδικασία αέναου κάστινγκ, μέχρι να βρουν αραξοβόλι στη (νεαρή) νύφη που θα έπρεπε φυσικά να προέρχεται από το ιδρυματικό αυτό περιβάλλον και να διακατέχεται ιδανικά από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Στην Αμερική, μάλιστα, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, από χέρι σε χέρι και από inbox σε inbox, μεταξύ γυναικών εργαζόμενων στα μέσα, μια λίστα με ονόματα συναδέλφων με ιστορικό παρενόχλησης, η οποία ανανεώνεται διαρκώς και φέρει τον τίτλο «Shitty Media Men». Πρόκειται για μια διευρυμένη εκδήλωση της διαδικασίας που αποκαλείται «δίκτυο ψιθύρων» και σκοπό έχει να προειδοποιεί τις γυναίκες που εισέρχονται σε έναν εργασιακό χώρο σχετικά με τους πέφτουλες υψηλού ρίσκου και συνήθως υψηλού προφίλ στην εταιρεία.
Από την άλλη, βεβαίως, δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς και το εκχύλισμα διαφορετικών αποχρώσεων υποκρισίας που εκδηλώθηκε αυτές τις μέρες υπό το βάρος των αποκαλύψεων. Βλέπεις, δηλαδή, ανθρώπους (γυναίκες και άντρες) να σοκάρονται με συμπεριφορές που αποτελούν καθεστώς ρουτίνας στο Χόλιγουντ –και όχι μόνο, φυσικά– από την απαρχή του ως θεσμού (ο όρος «κάστινγκ στον καναπέ» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1930). Βλέπεις, επίσης, κάτι δηλώσεις αντρών που ανήκουν στο βαθύ σύστημα της «βιομηχανίας ονείρων» οι οποίες ξεκινάνε με το γ(ε)λοιωδέστατο «ως πατέρας κοριτσιών, καταδικάζω...». Άσε μας, ρε κόπανε, που χρησιμοποιείς την κόρη ή τις κόρες σου ως άλλοθι και ασπίδα προστασίας σε περίπτωση που σε πάρει η μπάλα... Τελικά, ως απεδείχθη από ένα παλιότερο βίντεο που έσκασε αυτές τις μέρες, η μόνη που είχε τα μπαλάκια να μιλήσει και να προειδοποιήσει ευθέως για το ποιόν του Γουάινσταϊν ήταν η γνωστή «μουρλοκακομοίρα», «εύθυμη χήρα», «αρχικαμένη» Courtney Love, η οποία, όταν είχε ερωτηθεί το 2005 στο «κόκκινο χαλί» ενός event τι συμβουλή θα έδινε στις νέες γυναίκες που αναζητούν μια θέση στον ήλιο του Χόλιγουντ, είχε κάνει την εξής δήλωση: «Θα δεχτώ άγριο λίβελο αν το πω... [μικρή παύση]. Αν σας προσκαλέσει ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν σε πριβέ πάρτι στο Four Seasons, μη διανοηθείτε να πάτε».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια