Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Η Μάρις, μια πραγματική ηρωίδα, λέει πως είναι 53 ετών, αλλά άνετα μοιάζει μια εικοσαετία γηραιότερη, με το σκαμμένο της δέρμα, το βαθουλωμένα της μάτια και τα ελάχιστα δόντια που της έχουν απομείνει.

Γυναίκες στα δεσμά τους

3

Με οδηγό έναν ντόπιο βαρκάρη, η σκηνοθέτις Λάουρα Τσίνι επισκέπτεται, στα πρώτα πλάνα της ταινίας της, το Punishment Island, ή όπως το αποκαλούν στην Ουγκάντα, Ακαμπένε, έναν μιαρό, έρημο τόπο, που φαινομενικά δεν διαφέρει από τα άλλα αδιάφορα, ακατοίκητα νησάκια της περιοχής. Εκείνος την αποτρέπει, λέγοντάς της πως μόνο σκατά και λάσπη θα πατήσει στο νησί και δεν θα μπορέσει να το περιδιαβεί.

Όχι πολλά χρόνια πριν, στο έδαφος που τώρα δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, υπέφεραν δυστυχισμένες, ντροπιασμένες υπάρξεις, γιατί δεν μπορούσαν να αντιδράσουν, περιμένοντας τον θάνατο ή ένα θαύμα, σε μια κόλαση που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το χωριό που μεγάλωσαν.

«Αφήστε με να ζήσω όπως και τα άλλα νησιά», εκλιπαρεί χαμηλόφωνα ένα από τα θύματα της εξορίας στο νησάκι, βορειοανατολικά της αφρικανικής χώρας. Ωστόσο, αυτή η ποιητική ικεσία ακούγεται σαν λογοτεχνικό σχήμα λόγου μπροστά στην αμείλικτη αγριότητα της τοπικής κοινωνίας απέναντι στις νεότατες, κυρίως ανήλικες γυναίκες που έμειναν έγκυες, παρά τη θέλησή τους.

Ο εκχριστιανισμός του πληθυσμού και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν παγώσει την απάνθρωπη παράδοση, αν και το ντοκιμαντέρ κλείνει σημειώνοντας πως το Ακαμπένε εξακολουθεί να υφίσταται και οι κάτοικοι της περιοχής λένε πως θα το καταργήσουν πολύ σύντομα.

Γεμάτο από μαρτυρίες από πρώτο χέρι, αλλά και αναμνήσεις από παιδιά και εγγόνια, το Νησί της Τιμωρίας είναι εδώ και δεκαετίες η Σπιναλόγκα της χώρας, καθώς τις έγκυες εκτός νυμφώνος δεν τις αντιμετώπιζαν σαν να ήταν λεπρές, αλλά κάποιοι το πίστευαν κιόλας, φοβούμενοι μην μεταδώσουν την ηθική τους ασθένεια – σε άλλα μέρη της Ουγκάντας, τις πετούσαν από γκρεμούς, χωρίς περιστροφές ή δεύτερες σκέψεις, ένα μακάβριο έθιμο που λέγεται πως σταμάτησε όταν ένας από τους άνδρες που τις συνόδευαν έπεσε κατά λάθος κι αυτός στην τοποθεσία Kisiizi Falls.

Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
H σκηνοθέτις Λάουρα Τσίνι με κάποιους από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Punishment Island».
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
H Λάουρα Τσίνι και κάποιοι από τους συνεργάτες της στα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Το συνεργείο ξεκουράζεται...
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter

  
Τα περισσότερα κορίτσια δεν είχαν μάθει να κολυμπούν, εν μέρει λόγω του φύλου τους, κι έτσι οι επιλογές που τους απέμεναν ήταν ή να πεθάνουν από τη δίψα, την πείνα και το κρύο ή να πνιγούν στην προσπάθεια τους να δραπετεύσουν. Μερικές, στην απελπισία τους, όντως προτίμησαν να δώσουν οι ίδιες τέλος στη ζωή τους. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, κάποιες σώθηκαν από καπρίτσιο της τύχης.

Μια από τις τυχερές, μεταφέρθηκε στον Γολγοθά της και περίμενε το τέλος, όταν ένας άνδρας με κανό την πλησίασε, προτείνοντάς την να τη σώσει. Καχύποπτη, τον ρώτησε αν θέλει να την ξεγελάσει, κι όταν αυτός την καθησύχασε, τον ακολούθησε.

Αποδείχτηκε πως έλεγε την αλήθεια: την παντρεύτηκε κι έζησαν μια ευτυχισμένη ζωή, αφού πρώτα υπέμεινε τα κουτσομπολιά στο χωριό του και την εχθρική συμπεριφορά, ακόμη κι από μέλη της οικογένειάς της. Για το παιδί που κυοφόρησε στην περίοδο της «ντροπής» μιλούσε κυρίως με υπεκφυγές, σαν να να αποτελούσε κομμάτι πόνου που είναι αδύνατο να εκφραστεί κανονικά.

Ο εκχριστιανισμός του πληθυσμού και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν παγώσει την απάνθρωπη παράδοση, αν και το ντοκιμαντέρ κλείνει σημειώνοντας πως το Ακαμπένε εξακολουθεί να υφίσταται και οι κάτοικοι της περιοχής λένε πως θα το καταργήσουν πολύ σύντομα. Αν το Νησί υπάρχει, το ίδιο ισχύει και για την Τιμωρία.

 

Στη σύγχρονη, πολιτισμένη, όχι όμως και ρυθμισμένη Ευρώπη, μια απίστευτη ιστορία εκτυλίσσεται στο A Woman Captured της Ουγγαρέζας ντοκιμαντερίστας Μπερναντέτ Τούζα-Ρίτερ: μια γυναίκα δουλεύει εδώ και 12 χρόνια σε ένα σπίτι, 7 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς ρεπό και προνόμια, χαρά και χάρες, με μοναδικό αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ, τα τσιγάρα της κι ένα ντιβάνι για να κοιμάται. Σκουπίζει, καθαρίζει, φροντίζει τα παιδιά και ικανοποιεί κάθε αίτημα της «αρχόντισσας» Έτα, μια μοντέρνας Κρουέλα ντε Βιλ, η οποία μάλιστα επιτρέπει, με το αζημίωτο, στο κινηματογραφικό συνεργείο να εισέλθει και να τραβήξει πλάνα, προφανώς γιατί δεν πιστεύει πως κάνει κάτι κακό ή πως ενοχοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο.

Η Μάρις, μια πραγματική ηρωίδα, λέει πως είναι 53 ετών, αλλά άνετα μοιάζει μια εικοσαετία γηραιότερη, με το σκαμμένο της δέρμα, το βαθουλωμένα της μάτια και τα ελάχιστα δόντια που της έχουν απομείνει. Ο θεατής υποψιάζεται μια βρομοδουλειά, ένα παλιό χρέος που δεν λέει να εξοφληθεί, μια παράνομη συναλλαγή, ένα σκοτεινό παρελθόν.

Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Μόνο στην Ουγγαρία, 22 χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς, ενώ η Ευρώπη αριθμεί 1,5 εκατομμύριο και ολόκληρος ο πλανήτης 45 εκατομμύρια πολίτες κατώτερου Θεού.

Ποια Γιαλίντζα Απαρίσιο και ποια Μαρίνα ντε Ταβίρα στο Ρόμα του Κουαρόν: η Μαρίς, που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο (ενώ δεν δείχνει, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, να φοβάται κανέναν με τις εξαντλημένες και μηχανικές κινήσεις της) για να αποκαλύψει την ταυτότητά της προς το τέλος, ωφελείται από μια καλλιτεχνική επιχείρηση που δεν αρκεί να καταγράψει σε στιλ βεριτέ μια τραγική περίπτωση, αλλά «ακτιβίζει» θετικά στη θεαματική, συγκινητική τρίτη πράξη. Από απηνής και μαντρωμένη, η Έντιθ μεταμορφώνεται σε άνθρωπο με αισθήματα, σκοπό και προοπτικές – μια Lady for a Day, αλλά όχι στα ψέματα και όχι για μια μέρα μοναχά.

Η αλήθεια είναι πως μόνο στην Ουγγαρία, 22 χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς, ενώ η Ευρώπη αριθμεί 1,5 εκατομμύριο και ολόκληρος ο πλανήτης 45 εκατομμύρια πολίτες κατώτερου Θεού. Το ντοκιμαντέρ συμμετείχε στο περυσινό Φεστιβάλ του Sundance.

 
Οθόνες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν ο φόβος για το θηλυκό και για το προνόμιο της αντρικής εξουσίας πάνω στη γυναίκα σκοτώνει

Τοξική αρρενωπότητα / Όταν ο φόβος για το θηλυκό και για το προνόμιο της αντρικής εξουσίας πάνω στη γυναίκα σκοτώνει

Σκέψεις για τον σεξισμό, τον μισογυνισμό και την τοξική αρρενωπότητα, με αφορμή τις πρόσφατες γυναικοκτονίες στην Ελλάδα
ΤΩΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΟΣΜΑΤΟΥ & ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά

Οθόνες / Η βίβλος του cult ελληνικού σινεμά μόλις κυκλοφόρησε

Τα κείμενα του Φώντα Τρούσα για τις «βαθιά υποτιμημένες ταινίες που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό» και για τον underground και τον πειραματικό ελληνικό κινηματογράφο κυκλοφορούν σε ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, βιβλίο, από τα LiFO Books.
M. HULOT
Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό νέο ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ

Ένα νέο ντοκιμαντέρ εξετάζει και αμφισβητεί όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τη διαβόητη φιγούρα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ηχογραφημένες συνομιλίες του σε διάστημα είκοσι ετών.
THE LIFO TEAM
Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ

σχόλια

3 σχόλια
Ε, βέβαια, στην πιό επικίνδυνη χώρα του κόσμου, πάνω και από την Συρία ακόμη εκεί όπου το έγκλημα είναι καθημερινότητα,και γενικότερα σ' όλη την κεντροαμερική, το να κάνεις άμβλωση είναι ποινικό αδίκημα και τιιμωρείσαι αυστηρότατα.....είναι να τρελλαίνεσαι
Κι ο μέσος Έλλην "σαλόνι" είναι μπροστά στον μέσο Ουγκαντέζο, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Η Mauda Kyitaragabirwe, απ' τις τελευταίες επιζήσασες αυτής της "εμπειρίας", γηραιά κυρία πλέον, ήταν 12 ετών και έγκυος όταν ο αδερφός της πήρε εντολή από την φαμήλια της να την αφήσει στην νησίδα Akampene, των -κυριολεκτικά- 5 δρασκελιών.Η εν λόγω κυρία "διεσώθη" από ψαρά της περιοχής που την ήθελε για γυναίκα του. Για να είμαστε ειλικρινείς άντρες που δεν είχαν περιουσία (δλδ γελάδια) για να δώσουν σε μία οικογένεια και να πάρουν γυναίκα (και παρθένα), μπορούσαν να στραφούν σ' αυτήν την εναλλακτική: Στα ανεπιθύμητα κορίτσια δεν χρειαζόταν να καταβάλλει, κανείς, τίποτε στις οικογένειές τους. Άλλωστε ένας λόγος για το θέμα της "ντροπής" που ένιωθε η οικόγενεια μπροστά στο έγκυο -εκτός γάμου- κορίτσι του, είχε να κάνει με το γεγονός ότι το αυτό έπαυε να αποτελεί *συμφέρον αντικείμενο* για μελλοντική αγοραπωλησία, νέτα σκέτα.Το καλό για την maude, τουλάχιστον, είναι ότι η ίδια φαίνεται ικανοποιημένη απ' την κατοπινή της ζωή. Μέχρι και την οικογένειά της κατάφερε να συγχωρήσει, αφότου έγινε χριστιανή, λέει ...Αν και δεν θα φερόταν ποτέ στις κόρες τις έτσι, οι άνθρωποι "ήταν τυφλοί", λέει. Τι απέγινε με εκείνο το μωρό, όμως; Αφήνεται να εννοηθεί απ' τα λεγόμενά της ότι η ίδια έφαγε ξύλο και απέβαλε. https://www.bbc.com/news/world-africa-39576510---Για την σύγχρονη δουλεία, υπ' αυτήν τη μορφή, τι να πει κανείς. Όταν ξέρεις καλύτερα, όταν έχεις τη δυνατότητα, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Άνθρωποι σαδιστές και βασανιστές, σε επίπεδο προσωπικό, που ευχαριστιούνται μπροστά τους να βλέπουν όλη αυτή τη κακοποίηση, μου βγάζουν τα χειρότερα των συναισθημάτων στην επιφάνεια.
Για κάποιους αυτό το άρθρο θα είναι μια ευκαιρία για να πουν ότι ο φεμινισμός είναι κάτι ελιτίστικο, αφού αλλού είναι τα πραγματικά γυναικεία προβλήματα. Για εμένα από την άλλη είναι μια ακόμα ευκαιρία για να πω ότι κινηματα όπως το #metoo και ο φεμινισμός γενικότερα όχι μόνο χρειάζονται αλλά πρέπει να γιγαντωθουν και να αγκαλιάσουν όλες τις γυναίκες του κόσμου.