ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Η Μάρις, μια πραγματική ηρωίδα, λέει πως είναι 53 ετών, αλλά άνετα μοιάζει μια εικοσαετία γηραιότερη, με το σκαμμένο της δέρμα, το βαθουλωμένα της μάτια και τα ελάχιστα δόντια που της έχουν απομείνει.

Γυναίκες στα δεσμά τους

3

Με οδηγό έναν ντόπιο βαρκάρη, η σκηνοθέτις Λάουρα Τσίνι επισκέπτεται, στα πρώτα πλάνα της ταινίας της, το Punishment Island, ή όπως το αποκαλούν στην Ουγκάντα, Ακαμπένε, έναν μιαρό, έρημο τόπο, που φαινομενικά δεν διαφέρει από τα άλλα αδιάφορα, ακατοίκητα νησάκια της περιοχής. Εκείνος την αποτρέπει, λέγοντάς της πως μόνο σκατά και λάσπη θα πατήσει στο νησί και δεν θα μπορέσει να το περιδιαβεί.

Όχι πολλά χρόνια πριν, στο έδαφος που τώρα δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, υπέφεραν δυστυχισμένες, ντροπιασμένες υπάρξεις, γιατί δεν μπορούσαν να αντιδράσουν, περιμένοντας τον θάνατο ή ένα θαύμα, σε μια κόλαση που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το χωριό που μεγάλωσαν.

«Αφήστε με να ζήσω όπως και τα άλλα νησιά», εκλιπαρεί χαμηλόφωνα ένα από τα θύματα της εξορίας στο νησάκι, βορειοανατολικά της αφρικανικής χώρας. Ωστόσο, αυτή η ποιητική ικεσία ακούγεται σαν λογοτεχνικό σχήμα λόγου μπροστά στην αμείλικτη αγριότητα της τοπικής κοινωνίας απέναντι στις νεότατες, κυρίως ανήλικες γυναίκες που έμειναν έγκυες, παρά τη θέλησή τους.

Ο εκχριστιανισμός του πληθυσμού και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν παγώσει την απάνθρωπη παράδοση, αν και το ντοκιμαντέρ κλείνει σημειώνοντας πως το Ακαμπένε εξακολουθεί να υφίσταται και οι κάτοικοι της περιοχής λένε πως θα το καταργήσουν πολύ σύντομα.

Γεμάτο από μαρτυρίες από πρώτο χέρι, αλλά και αναμνήσεις από παιδιά και εγγόνια, το Νησί της Τιμωρίας είναι εδώ και δεκαετίες η Σπιναλόγκα της χώρας, καθώς τις έγκυες εκτός νυμφώνος δεν τις αντιμετώπιζαν σαν να ήταν λεπρές, αλλά κάποιοι το πίστευαν κιόλας, φοβούμενοι μην μεταδώσουν την ηθική τους ασθένεια – σε άλλα μέρη της Ουγκάντας, τις πετούσαν από γκρεμούς, χωρίς περιστροφές ή δεύτερες σκέψεις, ένα μακάβριο έθιμο που λέγεται πως σταμάτησε όταν ένας από τους άνδρες που τις συνόδευαν έπεσε κατά λάθος κι αυτός στην τοποθεσία Kisiizi Falls.

Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
H σκηνοθέτις Λάουρα Τσίνι με κάποιους από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Punishment Island».
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
H Λάουρα Τσίνι και κάποιοι από τους συνεργάτες της στα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Φωτογραφία από τα γυρίσματα.
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Το συνεργείο ξεκουράζεται...
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter

  
Τα περισσότερα κορίτσια δεν είχαν μάθει να κολυμπούν, εν μέρει λόγω του φύλου τους, κι έτσι οι επιλογές που τους απέμεναν ήταν ή να πεθάνουν από τη δίψα, την πείνα και το κρύο ή να πνιγούν στην προσπάθεια τους να δραπετεύσουν. Μερικές, στην απελπισία τους, όντως προτίμησαν να δώσουν οι ίδιες τέλος στη ζωή τους. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, κάποιες σώθηκαν από καπρίτσιο της τύχης.

Μια από τις τυχερές, μεταφέρθηκε στον Γολγοθά της και περίμενε το τέλος, όταν ένας άνδρας με κανό την πλησίασε, προτείνοντάς την να τη σώσει. Καχύποπτη, τον ρώτησε αν θέλει να την ξεγελάσει, κι όταν αυτός την καθησύχασε, τον ακολούθησε.

Αποδείχτηκε πως έλεγε την αλήθεια: την παντρεύτηκε κι έζησαν μια ευτυχισμένη ζωή, αφού πρώτα υπέμεινε τα κουτσομπολιά στο χωριό του και την εχθρική συμπεριφορά, ακόμη κι από μέλη της οικογένειάς της. Για το παιδί που κυοφόρησε στην περίοδο της «ντροπής» μιλούσε κυρίως με υπεκφυγές, σαν να να αποτελούσε κομμάτι πόνου που είναι αδύνατο να εκφραστεί κανονικά.

Ο εκχριστιανισμός του πληθυσμού και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν παγώσει την απάνθρωπη παράδοση, αν και το ντοκιμαντέρ κλείνει σημειώνοντας πως το Ακαμπένε εξακολουθεί να υφίσταται και οι κάτοικοι της περιοχής λένε πως θα το καταργήσουν πολύ σύντομα. Αν το Νησί υπάρχει, το ίδιο ισχύει και για την Τιμωρία.

 

Στη σύγχρονη, πολιτισμένη, όχι όμως και ρυθμισμένη Ευρώπη, μια απίστευτη ιστορία εκτυλίσσεται στο A Woman Captured της Ουγγαρέζας ντοκιμαντερίστας Μπερναντέτ Τούζα-Ρίτερ: μια γυναίκα δουλεύει εδώ και 12 χρόνια σε ένα σπίτι, 7 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς ρεπό και προνόμια, χαρά και χάρες, με μοναδικό αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ, τα τσιγάρα της κι ένα ντιβάνι για να κοιμάται. Σκουπίζει, καθαρίζει, φροντίζει τα παιδιά και ικανοποιεί κάθε αίτημα της «αρχόντισσας» Έτα, μια μοντέρνας Κρουέλα ντε Βιλ, η οποία μάλιστα επιτρέπει, με το αζημίωτο, στο κινηματογραφικό συνεργείο να εισέλθει και να τραβήξει πλάνα, προφανώς γιατί δεν πιστεύει πως κάνει κάτι κακό ή πως ενοχοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο.

Η Μάρις, μια πραγματική ηρωίδα, λέει πως είναι 53 ετών, αλλά άνετα μοιάζει μια εικοσαετία γηραιότερη, με το σκαμμένο της δέρμα, το βαθουλωμένα της μάτια και τα ελάχιστα δόντια που της έχουν απομείνει. Ο θεατής υποψιάζεται μια βρομοδουλειά, ένα παλιό χρέος που δεν λέει να εξοφληθεί, μια παράνομη συναλλαγή, ένα σκοτεινό παρελθόν.

Γυναίκες στα δεσμά τους Facebook Twitter
Μόνο στην Ουγγαρία, 22 χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς, ενώ η Ευρώπη αριθμεί 1,5 εκατομμύριο και ολόκληρος ο πλανήτης 45 εκατομμύρια πολίτες κατώτερου Θεού.

Ποια Γιαλίντζα Απαρίσιο και ποια Μαρίνα ντε Ταβίρα στο Ρόμα του Κουαρόν: η Μαρίς, που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο (ενώ δεν δείχνει, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, να φοβάται κανέναν με τις εξαντλημένες και μηχανικές κινήσεις της) για να αποκαλύψει την ταυτότητά της προς το τέλος, ωφελείται από μια καλλιτεχνική επιχείρηση που δεν αρκεί να καταγράψει σε στιλ βεριτέ μια τραγική περίπτωση, αλλά «ακτιβίζει» θετικά στη θεαματική, συγκινητική τρίτη πράξη. Από απηνής και μαντρωμένη, η Έντιθ μεταμορφώνεται σε άνθρωπο με αισθήματα, σκοπό και προοπτικές – μια Lady for a Day, αλλά όχι στα ψέματα και όχι για μια μέρα μοναχά.

Η αλήθεια είναι πως μόνο στην Ουγγαρία, 22 χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς, ενώ η Ευρώπη αριθμεί 1,5 εκατομμύριο και ολόκληρος ο πλανήτης 45 εκατομμύρια πολίτες κατώτερου Θεού. Το ντοκιμαντέρ συμμετείχε στο περυσινό Φεστιβάλ του Sundance.

 
Οθόνες
3

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν ο φόβος για το θηλυκό και για το προνόμιο της αντρικής εξουσίας πάνω στη γυναίκα σκοτώνει

Τοξική αρρενωπότητα / Όταν ο φόβος για το θηλυκό και για το προνόμιο της αντρικής εξουσίας πάνω στη γυναίκα σκοτώνει

Σκέψεις για τον σεξισμό, τον μισογυνισμό και την τοξική αρρενωπότητα, με αφορμή τις πρόσφατες γυναικοκτονίες στην Ελλάδα
ΤΩΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΟΣΜΑΤΟΥ & ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Οθόνες / Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Ξεκίνησε ως εφηβικό είδωλο στα ’80s, πρωταγωνίστησε σε δύο εμβληματικές ταινίες του Κόπολα και έχτισε την καριέρα του επιλέγοντας ταινίες με γνώμονα τα ενδιαφέροντά του. Στα 60 του έχει συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγαπημένες καλτ ταινίες διεθνώς, δηλώνει ζωγράφος και διατηρεί σημαντική συλλογή τέχνης. Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει έναν τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Paul Morrissey (1938-2024)

Απώλειες / Ο Paul Morrissey (1938-2024) έδωσε φωνή στα «ανθρώπινα σκουπίδια»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης της cult τριλογίας «Flesh» - «Trash» - «Heat» ταυτίστηκε με τον Άντι Γουόρχολ και το νεοϋορκέζικο αβανγκάρντ των ’60s, ως ο πιο ανεξάρτητος από τους ανεξάρτητους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Οθόνες / 10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Δέκα ταινίες που εξασφαλίζουν δέκα ξεχωριστές προβολές, απαραίτητες για κάθε σινεφίλ, από συγκινητικά δράματα και γαλλικά policier μέχρι καλαίσθητα ντοκιμαντέρ και ατμοσφαιρικά θρίλερ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες μας σε μια χορταστική συνέντευξη για τη ζωή, το έργο και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει εδώ και έξι δεκαετίες πίσω από την κάμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Οθόνες / Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Ένα νέο ντοκιμαντέρ ρίχνει για πρώτη φορά φως στους 18 μήνες που ο πρώην Beatle και η Γιόκο Όνο εγκαταστάθηκαν σ΄ ένα ταπεινό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, στο οποίο συνέβαιναν καθημερινά έντονες ριζοσπαστικές ζυμώσεις.
THE LIFO TEAM
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM

σχόλια

3 σχόλια
Ε, βέβαια, στην πιό επικίνδυνη χώρα του κόσμου, πάνω και από την Συρία ακόμη εκεί όπου το έγκλημα είναι καθημερινότητα,και γενικότερα σ' όλη την κεντροαμερική, το να κάνεις άμβλωση είναι ποινικό αδίκημα και τιιμωρείσαι αυστηρότατα.....είναι να τρελλαίνεσαι
Κι ο μέσος Έλλην "σαλόνι" είναι μπροστά στον μέσο Ουγκαντέζο, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Η Mauda Kyitaragabirwe, απ' τις τελευταίες επιζήσασες αυτής της "εμπειρίας", γηραιά κυρία πλέον, ήταν 12 ετών και έγκυος όταν ο αδερφός της πήρε εντολή από την φαμήλια της να την αφήσει στην νησίδα Akampene, των -κυριολεκτικά- 5 δρασκελιών.Η εν λόγω κυρία "διεσώθη" από ψαρά της περιοχής που την ήθελε για γυναίκα του. Για να είμαστε ειλικρινείς άντρες που δεν είχαν περιουσία (δλδ γελάδια) για να δώσουν σε μία οικογένεια και να πάρουν γυναίκα (και παρθένα), μπορούσαν να στραφούν σ' αυτήν την εναλλακτική: Στα ανεπιθύμητα κορίτσια δεν χρειαζόταν να καταβάλλει, κανείς, τίποτε στις οικογένειές τους. Άλλωστε ένας λόγος για το θέμα της "ντροπής" που ένιωθε η οικόγενεια μπροστά στο έγκυο -εκτός γάμου- κορίτσι του, είχε να κάνει με το γεγονός ότι το αυτό έπαυε να αποτελεί *συμφέρον αντικείμενο* για μελλοντική αγοραπωλησία, νέτα σκέτα.Το καλό για την maude, τουλάχιστον, είναι ότι η ίδια φαίνεται ικανοποιημένη απ' την κατοπινή της ζωή. Μέχρι και την οικογένειά της κατάφερε να συγχωρήσει, αφότου έγινε χριστιανή, λέει ...Αν και δεν θα φερόταν ποτέ στις κόρες τις έτσι, οι άνθρωποι "ήταν τυφλοί", λέει. Τι απέγινε με εκείνο το μωρό, όμως; Αφήνεται να εννοηθεί απ' τα λεγόμενά της ότι η ίδια έφαγε ξύλο και απέβαλε. https://www.bbc.com/news/world-africa-39576510---Για την σύγχρονη δουλεία, υπ' αυτήν τη μορφή, τι να πει κανείς. Όταν ξέρεις καλύτερα, όταν έχεις τη δυνατότητα, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Άνθρωποι σαδιστές και βασανιστές, σε επίπεδο προσωπικό, που ευχαριστιούνται μπροστά τους να βλέπουν όλη αυτή τη κακοποίηση, μου βγάζουν τα χειρότερα των συναισθημάτων στην επιφάνεια.
Για κάποιους αυτό το άρθρο θα είναι μια ευκαιρία για να πουν ότι ο φεμινισμός είναι κάτι ελιτίστικο, αφού αλλού είναι τα πραγματικά γυναικεία προβλήματα. Για εμένα από την άλλη είναι μια ακόμα ευκαιρία για να πω ότι κινηματα όπως το #metoo και ο φεμινισμός γενικότερα όχι μόνο χρειάζονται αλλά πρέπει να γιγαντωθουν και να αγκαλιάσουν όλες τις γυναίκες του κόσμου.