Το πυκνό συναυλιακό καλοκαίρι της Ελλάδας βρίσκεται προ των πυλών. Οι dEUS είναι ένα από τα πρώτα μεγάλα σχήματα που ανοίγουν τον κύκλο των συναυλιών, κλείνοντας σιγά-σιγά έναν δικό τους. Η συναυλία τους στο Fuzz Club, στις 31 Μαΐου, είναι μία από τις τελευταίες της πανευρωπαϊκής περιοδείας για τη συμπλήρωση είκοσι ετών από την κυκλοφορία του Ideal Crash, του τρίτου δίσκου του συγκροτήματος από την Αμβέρσα.
Το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από την πρώτη εμφάνιση του Ideal Crash στις προθήκες των δισκοπωλείων, όταν οι ηλεκτρονικές πωλήσεις ήταν στα σπάργανα, αν όχι εντελώς άγνωστες, είναι ασφαλές για κρίσεις. Η απόσταση που απέχουμε από τον δίσκο άλλωστε είναι τόση όση αυτή που χώριζε το Ideal Crash από το Unknown Pleasures των Joy Division, το London Calling των Clash και το Fear of Music των Talking Heads. Δύο δεκαετίες μετά λοιπόν, μπορεί να διατυπωθεί πως το Ideal Crash αποτελεί όχι μόνο την πιο σπουδαία δισκογραφική στιγμή των dEUS, αλλά και έναν από τους πλέον σημαντικούς δίσκους που ηχογραφήθηκαν στην Ευρώπη.
Με μια παράδοξη ακροβασία φαίνεται πως στα τέλη της δεκαετίας του '90, στο λιμάνι της Αμβέρσας, τα ρεύματα έφεραν πολλούς από τους ήχους της εποχής. Και οι dEUS κέρδισαν το στοίχημα καταφέρνοντας να τους δέσουν με τη δική τους προσωπική σφραγίδα στο «Ideal Crash».
Παρότι θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος πως το Ideal Crash ακούγεται «σα να ηχογραφήθηκε χθες», θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσει πως στον δίσκο συμπυκνώνονται δημιουργικά αρκετά από τα ρεύματα που σημάδεψαν τη γόνιμη δεκαετίας του '90. Στο Ideal Crash δεν αποτυπώνεται μόνο μια σκηνή που προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στον απόηχο του grunge. Στον δίσκο καταγράφεται η συνομιλία με το trip hop, τα απόκοσμα πλήκτρα στο One Advice, Space φέρνουν στο μυαλό τους Portishead, ενώ εμφανείς είναι και οι επιρροές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η φολκ, όπως αυτή ανανεώθηκε από Αμερικανούς μουσικούς από το '80 και μετά, είναι παρούσα σε κομμάτια όπως το Instant Street ενώ σε δημιουργίες όπως το Everybody's Weird δεν μπορεί κάποιος παρά να θαυμάσει το πόσο αριστοτεχνικά έχουν δοθεί η οργή και η μελωδία μέσα στα πέντε λεπτά που διαρκεί. Με μια παράδοξη ακροβασία φαίνεται πως στα τέλη της δεκαετίας του '90, στο λιμάνι της Αμβέρσας, τα ρεύματα έφεραν πολλούς από τους ήχους της εποχής. Και οι dEUS κέρδισαν το στοίχημα καταφέρνοντας να τους δέσουν με τη δική τους προσωπική σφραγίδα στο Ideal Crash.
Είναι απόλυτα κατανοητό πως οι επετειακές συναυλίες μπορούν να προκαλέσουν μούδιασμα. Από την πλευρά του ο Tom Barman, ηγέτης του σχήματος, υποστήριξε πως δεν πρόκειται για μια συναυλία για τη νοσταλγία. Ίσως έχει δίκιο. Η χρονική συγκυρία άλλωστε είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για να στοχαστούμε πάνω στη δεκαετία του '90, ακριβώς επειδή η νοσταλγία δεν της έχει δώσει κάποια ιδανική υπόσταση.
Καθώς λοιπόν η συσχέτιση με αυτό το κομμάτι του παρελθόντος γίνεται χωρίς τη διαμεσολάβηση της νοσταλγίας, οι ευκαιρίες για μία νέα ακρόαση της εποχής φαντάζουν ιδανικές. Από τον Richard Ashcroft, πέρυσι, ως τους dEUS και τους Tindesticks φέτος, οι καλλιτέχνες που καθόρισαν ένα σημαντικό μέρος του ήχου της εποχής μάς καλούν να τους ακούσουμε ξανά. Χωρίς πάθος και χωρίς εξιδανίκευση. Καλύτερα από ποτέ δηλαδή.
Το «Sister Dew», από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια του Ideal Crash
σχόλια