Τα πιο «ανήσυχα» παιδιά της πόλης μιλούν για τη δική τους Αθήνα
To «Ποια Αθήνα είσαι» είναι ένα πρότζεκτ του πρωτοποριακού ελληνικού brand ρούχων ME THEN και έχει σαν σκοπό να δημιουργήσει μια νέα αφήγηση για την Αθήνα
«Η ιδέα για το «Ποια Αθήνα είσαι» γεννήθηκε ένα απόγευμα στο showroom του ΜΕ ΤΗΕΝ. Εκεί που συζητούσαμε και σχεδιάζαμε τα επόμενα βήματά μας συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε καμία αναφορά στην πόλη μας, στο μέρος όπου ζούμε και από το οποίο παίρνουμε έμπνευση.
Θελήσαμε αυτόματα λοιπόν να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που γνωρίζαμε ή απλά αισθανόμασταν πως με κάποιο τρόπο είναι κοντά στη δική μας οπτική και αισθητική. Το ΜΕ ΤΗΕΝ άλλωστε δεν είναι μόνο ρούχα.
Απευθυνθήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα σε πρόσωπα και φωτογράφους, τους φέραμε σε επαφή, αφήσαμε να διαλέξουν τα ρούχα και την τοποθεσία, τα πάντα.
Τα ρούχα που φαίνονται στις φωτογραφίες είναι από την συλλογή Blind, την καλοκαιρινή συλλογή του ΜΕ ΤΗΕΝ» εξηγεί ο Γιώργος Σουμπάσης, ο εμπνευστής του ME THEN ενός «ανήσυχoυ» brand που εδώ και δύο περίπου χρόνια κυκλοφορεί περιορισμένες συλλογές με χαλαρά ρούχα για όλες τις ώρες.
FacebookTwitter Βερονίκη Χαριτάτου, ιδιοκτήτρια του γραφείου marketing μόδας «Play»"Αθήνα είναι μια μόνο μια. Την πρωτογνώρισα λύκειο στα πρώτα μου κρυφά ποτά και έρωτες. Στην Αθήνα άρχισα να πραγματοποιώ πολλά από τα όνειρά μου, γι’ αυτό και τα έχουμε βρει. Την διάλεξα. Έχει την ικανότητα να φαίνεται ταυτόχρονα ένα μικρό χωριό αλλά και το πιο μεγαλοπρεπές μέρος του κόσμου όταν είναι καθαρή ή αν κατά λάθος πέσεις πάνω στο φωτισμένο Καλλιμάρμαρο που τέλος πάντων είναι εκεί από το 566πΧ. Για μένα, το μυστικό είναι να μη την κρίνεις. Αθήνα είμαι όταν μπαίνει η πρώτη μυρωδιά της Άνοιξης αλλά και όλοι οι φίλοι που εκτιμώ και ξέρω πως την βλέπουν ακριβώς όπως κι εγώ". Φωτό: Hλιάνα Μιχάλη FacebookTwitter Θάνος Προυναρούς, ιδιοκτήτης Baba au Rum. Φωτό: Μarco Arguello FacebookTwitter Φωτό: Μarco Arguello FacebookTwitter Φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος FacebookTwitter Φωτεινή Τράκα, σχεδιάστρια μόδας, illustrator. Φωτό: Θοδωρής Μανωλόπουλος FacebookTwitter Ελισάβετ Καρατσώκη, στυλίστρια."Εγώ είμαι η Αθήνα με χρώμα. Είμαι η άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Είμαι το ηλιοβασίλεμα και η συννεφιά της. Είμαι τα φρούτα στους πάγκους του Μοναστηρακίου. Είμαι η σταγόνα που γλιστρά στο τζάμι του ηλεκτρικού. Είμαι όλες οι χρωματιστές πόρτες των νεοκλασικών. Είμαι το σούσι που δεν έχει καθόλου γεύση από σούσι. Είμαι ο ταφτάς και το μετάξι στην Καλαμιώτου. Είμαι η ζωή στα ρούχα εκείνων που πέθαναν. Είμαι το θαλασσοπούλι που χορεύει πάνω από το γκρίζο του Πειραιά. Είμαι το λιωμένο ρολόι του Dalí. Είμαι τα πάντα ρει". Φωτό: Κώστας Σταυρόπουλος FacebookTwitter Φωτό: Κώστας Σταυρόπουλος FacebookTwitter Φωτό: Κωνσταντίνος Καραβατέλης FacebookTwitter Αγγελική Τσίρου, σχεδιάστρια"Τι είμαστε στην Αθήνα; Το άπλετο φως που μπαίνει απ’ το παράθυρο το πρωί, οι ήχοι από σκουπιδιάρικα στις 2 το βράδυ, η δροσιά του Μάη με μυρωδιά από νυχτολούλουδο, τα ξενύχτια που ξεκίνησαν για ένα ποτάκι μόνο, οι βόλτες στα σοκάκια του Ψυρρή, ναι 5 λεπτά ακόμα στις 4, μετά στις 5 και τελικά στις 12, οι φωνές από την παιδική χαρά, τα μηνύματα και πρόσωπα που χάνονται, η χαρά και η λύπη μαζί, ένα μπαρ το ναυάγιο, οι φίλοι και οι εχθροί, οι όμορφοι και οι άσχημοι, οι άνθρωποι και τα ζώα ή ίσως και τίποτα μόνο αρχή και τέλος". Φωτό: Κωνσταντίνος Καραβατέλης FacebookTwitter Tζιωρτζίνα Λίωση, ηθοποιός."Υπάρχει μια πόλη, μια κοβάλτια τελίτσα στη δυτική Μεσόγειο, η πρωτεύουσα των λαθών και των ερώτων μας, η αιθέρια χαρά κι η διασπειρόμενη θλίψη μας, μια τεθλασμένη γραμμή ιστορίας και καθημερινότητας, η Αθήνα των ημερών μας κι αυτή τη γραμμή μπορούμε να την κάνουμε ό,τι θέλουμε, μπορούμε να την κάνουμε κομποσκοίνι αγαπημένων χεριών ή κορδέλα να ξανατυλίγουμε ανοιγμένα και χρησιμοποιημένα δώρα και να τα ξαναδωρίζουμε, μπορούμε να την κάνουμε χάρακα και να ζωγραφίζουμε σκάλες για τις ανθισμένες ταράτσες ή μικρούς αεροδιαδρόμους στα στενά, μπορούμε να την κάνουμε λαστιχάκι για τα μαλλιά των περαστικών κοριτσιών και φλεγόμενη σαΐτα να φωτίζει τα ποτισμένα μας βράδια κι αυτή η πόλη, η εκφυλισμένη κι η γιγάντια, η πόλη του μηδενός και του απείρου, η πόλη των τρεχάμενων ημερών, θα παραμένει η καθημερινή μας μικρή όαση, που άλλοτε στερεύει κι άλλοτε πλημμυρίζει και θα είναι εδώ όταν ανοίγουμε τα παράθυρα, μία να μας ειρωνεύεται, μία να μας πονά και μία να μας χαμογελά· όπως πάντα έκαναν οι απωθημένοι έρωτες, το αηδόνι του μπαλκονιού και τα παιδιά που ξέχασαν να παίξουν". Φωτό: Νίκος Παπαδόπουλος FacebookTwitter Φωτό: Νίκος Παπαδόπουλος FacebookTwitter Δάφνη Ηλιάκη, στυλίστρια. Φωτό: Ιφιγένεια Φιλοπούλου FacebookTwitter Kώστας Βογιατζής, ιδρυτής Yatzer."Είμαι το παιδί μιας Αθήνας που χτυπήθηκε στα κλαμπ για να διώξει από πάνω της τη μιζέρια της μεταπολίτευσης, παρασέρνοντάς με στη φόρα της προς ένα μέλλον που σκόνταψε πάνω στις ελπίδες της. Μεγάλωσα στον κόρφο της Αθήνας των κατοχικών παππούδων και τον χίπηδων μπαμπάδων. Πάλεψα να ανδρωθώ στις λεωφόρους της που έγιναν στενά, τα στενά της που εξαφανίστηκαν _εδώ δεν υπήρχε ένα μπαράκι; Ή ήταν κλαμπ; Ή όνειρο; Μάζεψα τα σκουπίδια της και αγκάλιασα τους αστέγους της, ίδρωσα στις συναυλίες της, μπλέχτηκα στις πορείες της, κάθισα στις καταλήψεις της και έβρισα τα σπασμένα πλακάκια της. Τη φοράω πια σαν λάβαρο, είναι η δική μου Αθήνα που μοιράζομαι μαζί σου μέσα από χάρτινες αναμνήσεις και ψηφιακές υποσχέσεις. Με φοράει _την αφήνω να με φορέσει_ σαν τα χρώματα του πολέμου, έτοιμη να ξαναβγεί από τις στάχτες της και να ακουμπήσει τα σωθικά της στα μουσεία της, μόνο και μόνο για να γεννηθεί. Ξανά και ξανά". Φωτό: Χρήστος Τζίμας FacebookTwitter Φωτό: Χρήστος Τζίμας FacebookTwitter Αποστόλης Γκόφας, στυλίστας."Η δική μου Αθήνα είναι μία ατελείωτη βόλτα από το παρόν στο παρελθόν. Τα θερινά σινεμά που μυρίζουν νυχτολούλουδο. Το ηλιοβασίλεμα του Λυκαβηττού που «βἀφει» την πόλη με πύρινα χρώματα. Είναι η μυρωδιά του βασιλικού στις γλάστρες και του Ελληνικού καφέ στα σοκάκια της Πλάκας. Μία ατελείωτη περιπέτεια που ξετυλίγεται μπροστά μου όταν, μαζί με τους τουρίστες, ανακαλύπτω γωνίες της που «ξέφυγαν» από τις χιλιάδες φωτογραφίες μου. Η Αθήνα είναι μία τεράστια αγκαλιά, ένα ζεστό χαμόγελο. Μοιάζει με χάδι όταν την κοιτάζεις από ψηλά. Γεύσεις, εικόνες, μυρωδιές, χρώμα". Φωτό: Χάρης Φαρσαράκης FacebookTwitter Φωτό: Γιώργος Σουμπάσης FacebookTwitter Tερψιχόρη Σαββάλα: Είμαι η Αθήνα που υπάρχει μόνο όταν εγώ δεν είμαι εκεί. Η Αθήνα που νοσταλγώ και όταν εμφανίζομαι επανέρχεται στη φαντασία μου. Η Αθήνα των παιδικών μου χρόνων, στην παιδική χαρά του Στρέφη, στον πεζόδρομο της Μεθώνης, στο πάρκο Τοσίτσα ένα βράδυ που είχα χαθεί. Η Αθήνα που έζησα όταν σπούδαζα στο ιστορικό κέντρο μεταξύ μπαρ και θερινών. Η Αθήνα των τριών ημερών που προσπαθώ να χωρέσω τις εμπειρίες μήνα. Η Αθήνα όπου φαντάζομαι ότι συνεχίζουν και ζουν οι υπόλοιποι λες και ο χρόνος δεν έχει περάσει από τότε. Η Αθήνα που αλλάζει και εγώ την χάνω. Φωτό: Γιώργος Σουμπάσης FacebookTwitter Nalyssa Green, τραγουδοποιός "Αθήνα μου. Ίδια η ψυχή μου. Όμορφη και βρωμιάρα. Σαγηνευτική και επικίνδυνη. Την περπατάω εδώ και χρόνια. Έλιωσαν οι σόλες μου. Έλιωσαν όλα. Ζέστη αφόρητη, καύσωνας και στάχτες από κοντινές πυρκαγιές. Λιώσαμε μαζί και τώρα πως να ξεκολλήσουμε. Αθήνα μου. Με απογοητεύεις κάθε στιγμή. Και γοητευμένη μπαίνω πιο βαθιά σου. Κυλιέμαι σε αρχαίες βρωμιές. Πιάνω παρέες με αδέσποτους ναρκομανείς σκύλους που με προδίδουν κάθε βράδυ για τη δόση τους. Ανθίζω γιασεμιά. Δε φτάνει η οσμή μου μακριά. Κερδίζουν αυτές οι βρωμοκαρυδιές. Μια μέρα θα μας φάνε ζωντανούς. Αθήνα μου. Στρίβω στη γωνία και φοβάμαι ότι θα βιαστώ ή θα δολοφονήθω ή θα εκραγώ από την ομορφιά. (Η ζωή στην Αθήνα ήταν ανέκαθεν μια περιπέτεια). Ανεβοκατεβαίνω λόφους. Μια ζωή. Όλο πάνω και κάτω. Λίγες ευθείες. Οι ευθείες είναι βαρετές. Πράσινο και γκρι και κίτρινες λάμπες από πάνω. Πέρα δώθε. Που πάνε όλοι αυτοί; ξαπλώνω στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος. Ακριβώς στο κέντρο. Βουλιάζω μέσα στο τσιμέντο. Μένει μόνο μια ανάμνηση του περιγράμματος μου. Ησυχάστε". Φωτό: Σπύρος Κοκκώνης FacebookTwitter Φωτό: Σπύρος Κοκκώνης
σχόλια