Τα ξενοδοχεία «Ξενία» ήταν μέρος ενός κρατικού προγράμματος το οποίο στόχευε την ανάδειξη του φυσικού κάλλους της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο, υπό την εποπτεία του Ε.Ο.Τ. Το πρόγραμμα είχε τεθεί σε λειτουργία από το 1953 έως το 1967 (αμέσως πριν από την άνοδο της Χούντας, καθώς, με βάση την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ, στην Ελλάδα ο τουρισμός αποτελεί μια από τις κινητήριες δυνάμεις για την ανάκαμψη της οικονομίας).
Το πρόγραμμα των κρατικών ξενοδοχείων «Ξενία» προαναγγέλλει μια σειρά ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων (ξενοδοχεία, μοτέλ, Τουριστικά Περίπτερα και οργανωμένες πλαζ), κατά μήκος των Εθνικών Οδών, αρχαιολογικών χώρων ή σημείων εξαίρετου φυσικού κάλλους. Έπειτα από την εφαρμογή αυτού του σχεδίου η εικόνα της Ελλάδας μεταφέρεται σε όλη την Υφήλιο.
Τα κρατικά «Ξενία», τα τουριστικά περίπτερα, τα μοτέλ, οι οργανωμένες παραλίες και τα camping του Ε.Ο.Τ, οι εγκαταστάσεις του Αστέρα (Βουλιαγμένη, Γλυφάδα, Ρόδος), οι παραθεριστικοί οικισμοί κι οι λουτροπόλεις αποτελούν τον παράδεισο της βαλκανικής χερσονήσου.
Τα κρατικά «Ξενία», τα τουριστικά περίπτερα, τα μοτέλ, οι οργανωμένες παραλίες και τα camping του Ε.Ο.Τ, οι εγκαταστάσεις του Αστέρα (Βουλιαγμένη, Γλυφάδα, Ρόδος), οι παραθεριστικοί οικισμοί κι οι λουτροπόλεις αποτελούν τον παράδεισο της βαλκανικής χερσονήσου.
Το 1958 ο Άρης Κωνσταντινίδης κτίζει το πρώτο Ξενία στην Άνδρο, το οποίο δημιουργεί τομή στην τυπολογία των ξενοδοχείων που κτίζονται από τον Ε.Ο.Τ. Το 1960 αρχίζει το 1ο πενταετές πρόγραμμα τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Βασικές αρχές του η ανάδειξη όχι μόνο των μνημείων της χώρας, αλλά και του φυσικού τοπίου, η ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού (πλαζ, σπορ, κρουαζιέρες), η τουριστική ανάπτυξη νέων περιοχών στην ηπειρωτική χώρα κυρίως, ενώ απευθύνεται πλέον όχι μόνο στα υψηλά αλλά και στα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Η Ελλάδα αρχίζει να προβάλλεται στο εξωτερικό με αφίσες και διαφημιστικά φυλλάδια επώνυμων καλλιτεχνών. Οι ξένοι ανακαλύπτουν την αθωότητα του ελληνικού καλοκαιριού.
Τα «Ξενία» σχεδιάστηκαν με κοινόχρηστους χώρους να μπορούν να φιλοξενήσουν μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών από αυτόν των ενοίκων. Ήταν λογική της αρχικής σχεδίασης, ώστε το ξενοδοχείο να δέχεται και περαστικούς ή κατοίκους της ευρύτερης περιοχής στο πλαίσιο της καλύτερης ένταξης του ξενοδοχείου στο περιβάλλον του.
Τέλη της δεκαετίας του '80, το κράτος αποδείχτηκε ανίκανο στον ρόλο του ξενοδόχου, οι απαιτήσεις στην τουριστική αγορά διαφοροποιήθηκαν και τα «Ξενία» πήραν το δρόμο της μιζέριας και της εγκατάλειψης. Το τελευταίο «Ξενία» υπό κρατική λειτουργία έκλεισε το 1997 στο Παλιούρι.
σχόλια