Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται αυτόν τον καιρό από την πρεμιέρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου του Τσακ Πάλανιουκ "Fight Club" από τον Ντέιβιντ Φίντσερ. Η ταινία με πρωταγωνιστές τον Έντουαρντ Νόρτον και το σχιζοειδές alter ego του στην ταινία, τον Μπραντ Πιτ, στους ρόλους του «διχασμένου» ντουέτου που θολώνει, τα παίρνει στο κρανίο και ξεκινά εκστρατεία ενάντια στην αποχαύνωση και τον καταναλωτισμό.
Στο βιβλίο του Brian Raftery με τίτλο "How 1999 Blew Up the Screen"που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και αποτελεί ένα υμνολόγιο σε κάποιες από τις ταινίες που κυκλοφόρησαν την τελευταία χρονιά του περασμένου αιώνα – μεταξύ αυτών και το "Fight Club" – ο σκηνοθέτης της ταινίας θυμάται τις διενέξεις του με τον Έντουαρντ Νόρτον στο πλατό αλλά και τις καθημερινές διαμάχες με τα στελέχη της 20th Century Fox που ήθελαν να θάψουν την ταινία και σχεδόν τα κατάφεραν:
«Ήμουν δυο-τρία χρόνια πριν κλείσω τα σαράντα και είχα εκλάβει το βιβλίο ως προσκλητήριο στη μάχη. Ο Τσακ Πάλανιουκ έγραφε για ένα πολύ συγκεκριμένο είδος θυμού που ήταν σύμπτωμα μιας κοινωνικής ασθένειας. Ήταν σα να λέει "έχουμε παραμείνει αδρανείς τόσο καιρό, πρέπει να σπιντάρουμε στο επόμενο εξελικτικό επίπεδο του εαυτού μας". Ήταν εύκολο να σε παρασύρει όλο αυτό το έντονο και χυμώδες πνεύμα του βιβλίου».
Το "Fight Club" βούλιαξε θεαματικά στο box office, κάνοντας ένα απογοητευτικό άνοιγμα 11 εκατομμυρίων δολαρίων για να καταλήξει σε εισπράξεις 37 εκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Η Fox είχε ξοδέψει για την ταινία πάνω από 65 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Ντέιβιντ Φίντσερ επέλεξε ο ίδιος τον Μπραντ Πιτ με τον οποίο είχαν συνεργαστεί ήδη στο "Se7en" και ακολούθως συμπλήρωσε το ιδανικό «σχιζοφρενικό» πρωταγωνιστικό ντουέτο με την προσθήκη του Έντουαρντ Νόρτον, ο οποίος όμως είχε έντονες διαφωνίες με τον σκηνοθέτη όσον αφορά τον τόνο της ταινίας, την οποία αντιλαμβανόταν όχι ακριβώς ως σκοτεινή σάτιρα, αλλά σχεδόν καθαρή κωμωδία. Οι τριβές μεταξύ τους υπήρξαν διαρκείς με αποτέλεσμα να προκύπτουν συνεχώς διακοπές στο γύρισμα, με το υπόλοιπο καστ να κάθεται και να περιμένει ασκόπως την επίλυση της διαφωνίας μεταξύ σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή.
Όπως θυμάται χαρακτηριστικά ο Φίντσερ στο βιβλίο, «ο Έντουαρντ επέμενε να διασφαλίσουμε ότι ο θεατής θα εκλάβει την ταινία ως κωμωδία. Δηλαδή κάπως σα να του κλείνουμε το μάτι και να του λέμε "έλα χαλάρωσε, πλάκα κάνουμε". Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου το κλείσιμο του ματιού. Αντιθέτως, το νόημα είναι να φρικάρει ο θεατής και να αναρωτιέται: "Πω πω, τώρα δηλαδή τις ενστερνίζονται αυτές τις ακρότητες που παρουσιάζουν;"»
Οι συγκρούσεις του Φίντσερ με τον Έντουαρντ Νόρτον ήταν αστείες πάντως συγκριτικά με τις καθημερινές μάχες που ήταν αναγκασμένος να δίνει με τα υψηλόβαθμα στελέχη της 20th Century Fox για την προώθηση της ταινίας που είχαν αρνηθεί στον σκηνοθέτη οποιονδήποτε έλεγχο στο μάρκετινγκ του "Fight Club":
«Οι άνθρωποι που ήταν η δουλειά τους να πουλήσουν την ταινία είχαν μια συμπεριφορά τύπου "δεν ασχολούμαι μ΄ αυτό το πράγμα". Ένα διευθύνων στέλεχος της Fox μάλιστα ήρθε και μου είπε ευθέως ότι η ταινία δεν απευθύνεται σε κανένα με την εξής αιτιολογία: "Οι άντρες δεν θέλουν να δουν τον Μπραντ Πιτ ημίγυμνο γιατί τους κάνει να νιώθουν μειονεκτικά. Και οι γυναίκες δεν θέλουν να δουν τον Μπραντ Πιτ γεμάτο αίματα και παραμορφωμένο από το ξύλο. Οπότε σε ποιον απευθύνεται;" Απίστευτο».
«Όταν σκέφτομαι το 1999», συνεχίζει ο σκηνοθέτης, «σκέφτομαι κυρίως μια σειρά από ατέλειωτες συσκέψεις με τα στελέχη της Fox όπου για να μην κάνω καμιά τρέλα, χτυπιόμουν μόνος μου τόσο δυνατά, που έφευγα από τα meetings με πρησμένο μέτωπο».
Όποια κι αν ήταν τελικά η προώθηση της ταινίας, το βέβαιο είναι ότι δεν λειτούργησε. Το "Fight Club" βούλιαξε θεαματικά στο box office, κάνοντας ένα απογοητευτικό άνοιγμα 11 εκατομμυρίων δολαρίων για να καταλήξει σε εισπράξεις 37 εκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Η Fox είχε ξοδέψει για την ταινία πάνω από 65 εκατομμύρια δολάρια. Ο Φίντσερ το περίμενε και μην θέλοντας να το διαχειριστεί άλλο πια, είχε φύγει διακοπές στο Μπαλί όταν ξεκίνησε να προβάλλεται η ταινία:
«Δύο χρόνια από τη ζωή σου καταλήγουν σ΄ ένα fax που λέει "αποτύχαμε – όλοι σπίτια σας". Τότε είναι που μπαίνεις σε σκληρή διαδικασία ενδοσκόπησης: "Τι θα κάνω τώρα γαμώτο μου; Πώς θα επιστρέψω μετά απ' αυτό;" Έβγαινα έξω για φαγητό και ερχόντουσαν άνθρωποι στο τραπέζι να με συλλυπηθούν και να μου χτυπήσουν συγκαταβατικά την πλάτη. Μου πήρε καιρό να ορθώσω ανάστημα και να πω: "Πώς τολμάτε; Για μένα η ταινία είναι απολύτως εντάξει"».
Μπορεί να του έπνιξαν τότε, εν τη γενέσει σεδόν, το δημιούργημα του και να του πήρε λίγο καιρό να ξεπεράσει την οδύνη, σίγουρα όμως ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα πρέπει να είναι απολύτως ικανοποιημένος με την περίοπτη θέση που έχει καταλάβει η ταινία στο σύγχρονο κινηματογραφικό πάνθεον είκοσι χρόνια μετά την προβληματική πρεμιέρα της. Το "Fight Club" έχει πουλήσει ως DVD πάνω από 6 εκατομμύρια αντίτυπα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αποτελεί πολιτιστικό ορόσημο για δύο γενιές και πλέον κινηματογραφόφιλων.
Με στοιχεία από το IndieWire
σχόλια