Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ;

Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ; Facebook Twitter
2


Η 66η Berlinale ρίχνει αύριο αυλαία, με φαβορί το Fire at Sea του Τζιανφράνκο Ρόζι, και πολλά υποσχόμενο το United States of Love του Πολωνού Τόμας Βασιλέφσκι. Το ντοκιμαντέρ του Ιταλού Ρόζι, ο οποίος είχε κάνει την έκπληξη πριν από δύο χρόνια κερδίζοντας Χρυσό Λιοντάρι με το Sacro GRA, πραγματεύεται τον αγώνα των μεταναστών, Σύριων και άλλων Αφρικανών, στο νησί Λαμπεντούζα στα ανοιχτά της Σικελίας, με ισόποση ποίηση και σκληρότητα, και φέρνει πλέον τον Ρόζι στην εμπροσθοφυλακή των Ευρωπαίων εκπροσώπων της τεκμηρίωσης- δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στο βερολινέζικο φεστιβάλ να δώσει το ανώτατο βραβείο σε ντοκιμαντέρ με πολιτική επικαιρότητα, μετά τις Κάννες και τη Βενετία. Θυμίζουμε πως πριν από αρκετά χρόνια, είχε θριαμβεύσει στις Κάννες το "Farenheit 9/11", του Μάϊκλ Μουρ, ο οποίος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί φέτος στο φεστιβάλ, λόγω πνευμονίας, αλλά έστειλε, για την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα, του τελευταίο του πόνημα, με τίτλο, Where to Invade Next, επιχειρώντας ειρηνική απόβαση σε χώρες εκτός ΗΠΑ, με σκοπό να αποθησαυρίσει οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις, να τις κατακτήσει συμβολικά και να φέρει πίσω στη χώρα του τα καλούδια που θα του φαίνονταν χρήσιμα.

Με την παρεμβατικό, χαλαρά scripted μεθοδολογία του, ο Μουρ απέσπασε τα καλύτερα από τα κοινωνικά αγαθά και υποσχέθηκε να τα προτείνει στους συμπολίτες του, συνειδητοποιώντας στην πορεία πως τα περισσότερα από αυτά ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, μόνο που ξεχάστηκαν, αγνοήθηκαν ή καταπατήθηκαν στην πορεία προς τον εργασιόπληκτο πλουτισμό και την άνευ όρων ελεύθερη οικονομία.

Ο ιδιότυπος Αμερικανός κινηματογραφιστής δεν έχει αλλάξει το στιλ του, αν και αυτή τη φορά δεν επιμένει τόσο στην επιθετική πολεμική εναντίον των διαβολικών στοιχείων που έχουν αλλοιώσει σημαντικά τον ιστό και το όραμα της χώρας στην οποία ανατράφηκε (προλεταριακά όπως έχει επισημάνει) διαμένει και εργάζεται. Θεωρεί πλέον δεδομένη την καταστροφική σπατάλη σε πολέμους που δεν έπρεπε να έχουν γίνει και δεν δικαιώθηκαν ηθικά και πρακτικά, και προτιμά μια ταξιδιωτική περιήγηση βασικά στην Ευρώπη, καθώς και την Τυνησία, όπου παρατηρεί διαφορετικά πεδία: οι αργίες και οι πληρωμένες διακοπές στην Ιταλία, τα γκουρμέ σχολικά γεύματα στη Γαλλία, το δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα που σκορπάει ευτυχία στους φοιτητές της Σλοβενίας και τους μαθητές της Φινλανδίας, το πρότυπο, ήπιο σωφρονιστικό σύστημα στη Νορβηγία, η τιμωρία των υπαιτίων για την κρίση, τραπεζιτών στην Ισλανδία, και, διαμέσου της υψηλής θέσης της γυναίκας στην ίδια χώρα, το πέρασμα στην μουσουλμανική Τυνησία, για τον επιτυχημένο αγώνα των γυναικών, όταν η μετάβαση από τη μοναρχία στη δημοκρατία, απείλησε τα κεκτημένα δικαιώματα τους.

Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ; Facebook Twitter

Με την παρεμβατικό, χαλαρά scripted μεθοδολογία του, ο Μουρ απέσπασε τα καλύτερα από τα κοινωνικά αγαθά και υποσχέθηκε να τα προτείνει στους συμπολίτες του, συνειδητοποιώντας στην πορεία πως τα περισσότερα από αυτά ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, μόνο που ξεχάστηκαν, αγνοήθηκαν ή καταπατήθηκαν στην πορεία προς τον εργασιόπληκτο πλουτισμό και την άνευ όρων ελεύθερη οικονομία. Είναι σαφές πως ο Μάϊκλ Μουρ, με την απαράλλαχτη στρογγυλή φιγούρα, την οικουμενική αμεσότητα και αυτή τη φορά μια αμερικάνικη σημαία φορτωμένη στα μπαγκάζια του, γνωρίζει πώς να αφηγηθεί την ιστορία που βάζει στο μυαλό του, πώς την δουλεύει σαν εργάτης με κάμερα- σε κάποια στιγμή, περπατώντας δίπλα στο πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου, λέει πως με σφυρί και σκαρπέλο, το αποτέλεσμα προκύπτει με καθημερινή, σταδιακή εργασία, από το λίγο στο πολύ, και μόνο έτσι ανατρέπεται μια παγιωμένη κατάσταση, όπως η κατάργηση του απαρτχάϊντ ή οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφυλων, ανήκουστα ταμπού, ως και ελάχιστο χρονικό διάστημα πριν την πραγματοποίηση τους.

 

Οι ταινίες του πάντα βρίσκουν θέση στα διαθνή φεστιβάλ, συνήθως κερδίζουν βραβεία και ευνοϊκές κριτικές, κλασσικά διχάζουν τους σκληροπυρηνικούς λάτρεις του "σοβαρού" ντοκιμαντέρ με τα πιό ανοιχτά μυαλά, και υπενθυμίζουν στους μη Αμερικανούς κυρίως θεατές πώς η Αμερική τα έχει κάνει μούσκεμα σε διεθνές επίπεδο. Και όλα αυτά, με μια μείξη εκλαΐκευσης και χιούμορ, ικανής να κρατήσει το ενδιαφέρον και την προσοχή του απλού ανθρώπου, δηλαδή του φυσικού αποδέκτη μιας  κατά βάση διδακτικής παραίνεσης για επιστροφή στις αυτονόητες σοσιαλιστικές αξίες. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει σκληρά για να πείσει εμάς- μας έχει κερδίσει με το καλημέρα, γιατί συμφωνούμε ούτως ή άλλως μαζί του (δεν βλέπουμε ειδήσεις από το Fox Channel, άλλωστε..).

 

Το θέμα είναι να ξεκουνήσει, χωρίς να ξενίσει, το παραφορτωμένο από την μυθοπλαστική φαντασία, τσερβέλο των παραδομένων στην θορυβώδη ψυχαγωγία, Αμερικανών. Αλλά πώς θα το καταφέρει, όταν οι ταινίες του έχουν χάσει το αρχικό momentum τους στην Αμερική, τα εισιτήρια του μειώνονται και η διανομή τον στριμώχνει σε βαθμό απαγορευτικό; Οι μητροπόλεις γειτνιάζουν σε νοοτροπία με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να διανοηθεί κάποιος που παρακολουθεί την εξάπλωση των τεράστιων ταινιών, και την παράλληλη συρρίκνωση των ανεξάρτητων και των ξενόγλωσσων, πώς από το Sicko κι έπειτα, μια ταινία του Μάϊκλ Μουρ θα προβληθεί στη Μοντάνα, τη Γιούτα, το Τέξας και τον "αγέρωχο" Νότο, εκεί όπου πραγματικά απευθύνεται, ως σοσιαλιστής που γνωρίζει το αφηγηματικό αγκίστρι του φιλοθεάμονος κοινού του πλανεμένου έθνους του... Πάντως του αναγνωρίζουμε πως προσπαθεί. 

 

Θερμές ευχαριστίες στην Aegean Airlines για τη βοήθειά τους στην πραγματοποίηση της αποστολής μας στο Βερολίνο

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Paul Morrissey (1938-2024)

Απώλειες / Ο Paul Morrissey (1938-2024) έδωσε φωνή στα «ανθρώπινα σκουπίδια»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης της cult τριλογίας «Flesh» - «Trash» - «Heat» ταυτίστηκε με τον Άντι Γουόρχολ και το νεοϋορκέζικο αβανγκάρντ των ’60s, ως ο πιο ανεξάρτητος από τους ανεξάρτητους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Οθόνες / 10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Δέκα ταινίες που εξασφαλίζουν δέκα ξεχωριστές προβολές, απαραίτητες για κάθε σινεφίλ, από συγκινητικά δράματα και γαλλικά policier μέχρι καλαίσθητα ντοκιμαντέρ και ατμοσφαιρικά θρίλερ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Παντελής Βούλγαρης: «Δεν έγινα ποτέ κατεστημένο ούτε κατά παραγγελία σκηνοθέτης»

Ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες μας σε μια χορταστική συνέντευξη για τη ζωή, το έργο και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει εδώ και έξι δεκαετίες πίσω από την κάμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Οθόνες / Όταν ο Τζον Λένον πίστεψε ότι είναι ο Τσε Γκεβάρα

Ένα νέο ντοκιμαντέρ ρίχνει για πρώτη φορά φως στους 18 μήνες που ο πρώην Beatle και η Γιόκο Όνο εγκαταστάθηκαν σ΄ ένα ταπεινό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, στο οποίο συνέβαιναν καθημερινά έντονες ριζοσπαστικές ζυμώσεις.
THE LIFO TEAM
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
fight club

Οθόνες / «Με συνάντησες σε μια πολύ παράξενη περίοδο της ζωής μου»: 25 χρόνια μετά, ακόμα ζούμε στον κόσμο του Fight Club

Παρότι πραγματεύεται τα δεινά και τις ανησυχίες της Generation X, στα 25 χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία της η ταινία έχει εισχωρήσει βαθιά στην κουλτούρα και έχει (παρ)ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.
THE LIFO TEAM

σχόλια

2 σχόλια
Περίπου.Στις μεγάλες του δόξες, ο Μάϊκλ Μουρ έσπασε τα ρεκόρ για ντοκιμαντέρ με το Bowling for Columbine, με εισπράξεις που έφτασαν τα 22 εκατομμύρια δολάρια μόνο στις ΗΠΑ, και περισσότερα από τα διπλά στον υπόλοιπο κόσμο. Με την επόμενη του ταινία, το Farenheit 9/11, τα συνέτριψε όλα, κάνοντας, έναντι πενιχρού προϋπολογισμού, 22ο εκατομμύρια δολάρια, με 22 εκατομμύρια από αυτά στις ΗΠΑ ΜΟΝΟ το πρώτο σαββατοκύριακο. Στην πρώτη μέρα κυκλοφορίας σε DVD πούλησε περίπου 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Ατά δε γίνονται με ταινία τεκμηρίωσης και ήταν προφανές πως ο Μάϊκλ Μουρ δεν περιορίστηκε στα στενά όρια του είδους για να το πετύχει. Από εκεί και πέρα, η εισπακτική του πορεία είναι φθίνουσα, εν μέρει γιατί το πρόσωπο του είναι αναγνωρίσιμο και δεν μπορεί να έχει την πρόσβαση σε χώρους όπως θα ήθελε, ούτε να εκπλήξει κάποιον από τα υποψήφια θύματά του. Όπως προείπα, κάποιοι Αμερικανοί κριτικοί τον θεωρούν απλοϊκό εξυπνάκια που έχει μαγαρίσει ένα αξιοσέβαστο είδος, και κάποιοι άλλοι κρίνουν την κάθε ταινία του βάσει περιεχομένου, και όχι συγκριτικά με τους Έρολ Μόρις και τους Τζόσουα Οπενχάϊμερ αυτού του κόσμου. Για την τελευταία του ταινία, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει διανομή (στις ΗΠΑ προβλήθηκ σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών) και δνε προκρίθηκε καν στα Όσκαρ, παρά τις γενικά ευνοϊκές κριτικές. Το επιπλέον πρόβλημα είναι οτι κανείς άλλος δεν πήρε τη σκυτάλη στο είδος που εφηύρε ο Μουρ.