Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO Facebook Twitter
Πάντα μου άρεσε να λέω ιστορίες. Έχει φοβερό ενδιαφέρον η διαδικασία: να βάλεις όλον αυτό τον κόσμο στο όραμά σου, να τους ψήσεις, να πάρεις από τον καθέναν ό,τι καλύτερο έχει... Φωτό: Πάρις Tαβιτάν/ LIFO
0

Πέντε νεανικά κορμιά λιάζονται σε μια παραλία της Αντιπάρου, προσπαθώντας να συνέλθουν από την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας, και κάθε προηγούμενης νύχτας. Στην ίδια παραλία, ένας ντροπαλός μεσήλικας τους παρακολουθεί από απόσταση. Είναι ο Κωστής, ο σαραντάρης γιατρός του νησιού που τους γνώρισε όταν πήγαν στην κλινική του για να περιποιηθεί τον μικροτραυματισμό της Άννας, της νεαρής Ελληνίδας της παρέας. Χωρίς να φαίνεται να έχει συναίσθηση του πόσο παράταιρος φαίνεται δίπλα τους, τελικά θα καταφέρει να τους μιλήσει και εκείνοι θα τον βάλουν αναπάντεχα στην παρέα.


Όμως για τον Κωστή η χαλαρή αυτή παρέα είναι μια ευκαιρία να ζήσει ετεροχρονισμένα την ανέμελη νεανική ηλικία που τον προσπέρασε. Μια ευκαιρία να μην είναι πια θεατής της ζωής, αλλά κυνηγός της ηδονής. Η κατάσταση, όμως, γρήγορα θα εκτροχιαστεί και ο έρωτας του Κωστή θα μετατραπεί σε μια δίνη επιθυμίας και απελπισίας. Μια μείξη μαύρης κωμωδίας και ερωτικού θρίλερ, το Suntan, η τρίτη δουλειά του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, ενώ έχει ήδη ταξιδέψει και στην Αμερική, στο περίφημο South by Southwest, που συγκεντρώνει ό,τι καλύτερο από μουσική και σινεμά.

— Πώς σου ήρθε η ιστορία του «Suntan»;

Έχεις διαβάσει το Επέκταση του πεδίου της πάλης του Ουελμπέκ; Έχει αναπτύξει μία θεωρία ότι ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός λειτουργεί με τους ίδιους όρους με τον οικονομικό, δηλαδή χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κάστες: σε αυτούς που έχουν πρόσβαση στις ηδονές και σε αυτούς που δεν έχουν. Σε αυτούς που μπορούν να γοητεύσουν και σε αυτούς που δεν μπορούν. Και έτσι άρχισα να το κάνω στην Αντίπαρο, να κοιτάζω γύρω μου και να αναρωτιέμαι σε ποια κατηγορία ανήκει ο καθένας. Ειδικά σε αντροπαρέες, που βλέπεις ότι έχουν πάει εκεί για να γαμήσουν, βλέπεις ποιος το 'χει και ποιος γυρνάει πάντα μόνος το βράδυ, και πώς μετά βγαίνει κάτι αρνητικό μεταξύ τους. Μετά σκέφτηκα από τη μια κάποιον που να το βιώνει πιο βαθιά αυτό, να έχει πρόσβαση στα κορμιά αλλά όχι στις ηδονές, και από την άλλη αυτές τις παρέες των κακομαθημένων, όμορφων νέων που με την αύρα τους κατακτούν τα πάντα, τα αλώνουν.

Σε αυτή την ταινία με έκαιγε η παρατήρηση ενός ανθρώπου που μπαίνει στη μέση ηλικία, η σύγκριση του σφριγηλού κορμιού των νιάτων με την παρακμή του δικού του. Με πολλή αγάπη και για τα δύο. Ήθελα να τα παρατηρήσω και να τα συγκρίνω, και να μιλήσω γι' αυτή την αδικία.


— Ταυτίζεσαι με την παρέα ή με τον πρωταγωνιστή;

Και με τις δύο πλευρές, στην πραγματικότητα. Στην Αντίπαρο πηγαίνω από 16 χρονών, την έχω ζήσει σε όλες τις δικές μου φάσεις: ως έφηβος punk, ως φοιτητής κινηματογράφου, ως εργένης άνετος, ως οικογενειάρχης, ως σχεδόν μεσήλικας, ως κάποιος που βλέπει τη μέση ηλικία να πλησιάζει επικίνδυνα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε το βλέπω και από τη δική του πλευρά και από τη δική τους. Τα παιδιά μια χαρά τού φέρονται, τον αγαπάνε. Απλώς τον αγαπάνε όπως θέλουν αυτοί να τον αγαπάνε. Και αυτό είναι το βασικό μας πρόβλημα: δεν μας φτάνει να μας αγαπάνε όπως θέλουν οι άλλοι, θέλουμε να μας αγαπάνε όπως θέλουμε εμείς. Καταστρέφονται πολλές σχέσεις, και ερωτικές και επαγγελματικές, από τη στιγμή που αρχίζουμε να έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους γιατί κάτι μας έδωσαν. Εκεί χαλάνε όλα. Γιατί ο άλλος θα αλλάξει για να σου αρέσει και εσύ τελικά παύεις να γουστάρεις.


— Ποια ανάγκη δική σου καλύπτεις με το να κάνεις ταινίες;

Το να επικοινωνείς. Απλώς επικοινωνείς με πιο πολύ κόσμο. Λες ιστορίες – πάντα μου άρεσε να λέω ιστορίες. Έχει φοβερό ενδιαφέρον η διαδικασία: να βάλεις όλον αυτό τον κόσμο στο όραμά σου, να τους ψήσεις, να πάρεις από τον καθέναν ό,τι καλύτερο έχει. Κάθε άνθρωπος έχει δημιουργικούς χυμούς, η δουλειά μου είναι να βρίσκω τρόπο να παίρνω το καλύτερο απ' όλους τους συνεργάτες, ακόμη και με χειραγώγηση. Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι κάθε σκηνοθέτης δουλεύει έτσι, δεν αφήνουν όλοι οι σκηνοθέτες χώρο στο τυχαίο. Εγώ κατευθύνω τα πράγματα, αλλά με έμμεσο τρόπο. Τους αφήνω να νομίζουν ότι το επέλεξαν. Το τυχαίο έχει όλη την υποδομή από πίσω, αλλά μοιάζει τυχαίο.

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO Facebook Twitter
Στην Αντίπαρο πηγαίνω από 16 χρονών, την έχω ζήσει σε όλες τις δικές μου φάσεις: ως έφηβος punk, ως φοιτητής κινηματογράφου, ως εργένης άνετος, ως οικογενειάρχης, ως σχεδόν μεσήλικας, ως κάποιος που βλέπει τη μέση ηλικία να πλησιάζει επικίνδυνα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα... Φωτό: Πάρις Tαβιτάν/ LIFO


— Τελικά έχεις καταλάβει γιατί θέλουμε να λέμε ιστορίες;

Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή χωρίς να μαθαίνεις και να ακούς ιστορίες, να τις αλλάζεις, να τις πειράζεις. Είτε από ένα σπουδαίο βιβλίο που διαβάζεις είτε από το κουτσομπολιό με τον κολλητό σου στο τηλέφωνο, οι ιστορίες είναι αυτά που αποτελούν τη ζωή. Αλλιώς, γίνεσαι ερημίτης.


— Αυτά που αποτελούν τη ζωή, όμως, δεν είναι κατά βάση βαρετά;

Εμένα με ενδιαφέρει πολύ το μπανάλ. Και στην προηγούμενη ταινία μου και σε αυτήν, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χαρακτήρες έχουν να κάνουν πολύ με το μπανάλ της καθημερινότητας – είναι κάτι που με απασχολεί. Το πώς περνάμε τη μισή μας ζωή κάνοντας βαρετά και ανούσια πράγματα. Ανάμεσα σε συναρπαστικές στιγμές, υπάρχει πάντα εμβόλιμη η καθημερινότητα.


— Στην ταινία, το μπανάλ το στήνεις στον τοίχο ή το αγαπάς;

Το παρατηρώ. Είμαι λίγο σκληρός απέναντί του. Το ειρωνεύομαι κάπως. Σκατόπραμα είναι. Ακριβώς επειδή η ζωή είναι αυτό που είναι –δύσκολη, μάταιη–, τουλάχιστον ας είναι ενδιαφέρουσα.


— Για κάποιους, όμως, είναι μια τεράστια ασφάλεια.

Και με την ασφάλεια είμαι τσακωμένος. Δεν πιστεύω στην ασφάλεια, είναι παγίδα. Όταν θες να είσαι ασφαλής, είτε δεν κάνεις τίποτα είτε βλάπτεις τους άλλους προκειμένου να είσαι ασφαλής. Στ' αλήθεια, η αφετηρία των πραγμάτων είναι ο έρωτας, η καύλα, αυτά σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί.

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO Facebook Twitter
Δεν πιστεύω στην ασφάλεια, είναι παγίδα. Όταν θες να είσαι ασφαλής, είτε δεν κάνεις τίποτα είτε βλάπτεις τους άλλους προκειμένου να είσαι ασφαλής... Φωτό: Πάρις Tαβιτάν/ LIFO
Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO Facebook Twitter
Εμένα με ενδιαφέρει πολύ το μπανάλ. Και στην προηγούμενη ταινία μου και σε αυτήν, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία χαρακτήρες έχουν να κάνουν πολύ με το μπανάλ της καθημερινότητας – είναι κάτι που με απασχολεί... Φωτό: Πάρις Tαβιτάν/ LIFO


— Η ταινία είναι λόγος για να ξυπνάς το πρωί;

Ναι, αν έχει καύλα. Κάπως ερωτεύεσαι την ταινία, τους ανθρώπους της, όλη την οικογένεια. Δεν μπορώ να κάνω ταινία χωρίς να ερωτευτώ τους συνεργάτες μου, χωρίς να νιώσω αυτό το εφηβικό, που ξυπνάς το πρωί και θες να τους εντυπωσιάσεις, θες να τους κάνεις να περάσουν ωραία, να τους ιντριγκάρεις. Όλα αυτά που κάνει ένας έφηβος όταν ερωτεύεται, αυτό είναι η καθημερινότητά μου όταν κάνω ταινία.


— Είναι κάτι που πετυχαίνει πάντα; Δεν υπάρχουν συνεργάτες που δεν σε ερωτεύτηκαν;

Δεν είναι ανάγκη να σε ερωτευτούν κι εκείνοι. Τους πείθω, πάντως, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Και μετά επιλέγεις ποιους θες να ξαναερωτευτείς. Δεν μπορείς να δουλέψεις αν δεν αγαπάς με έναν τρόπο σχεδόν ερωτικό τους συνεργάτες σου. Ξυπνάς με σκοπό να τους γοητεύσεις, τους καλείς στο πάρτι σου να φέρουν τα δώρα τους. Το γύρισμα είναι είκοσι μέρες σκληρής καψούρας.


— Μπορείς να καταγράψεις ιστορία που δεν σε καίει;

Δύσκολο. Όμως το κάνω. Βρίσκω τρόπο και το κάνω δικό μου.

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος: O σκηνοθέτης του Suntan μιλάει στη LΙFO Facebook Twitter
Δεν μπορώ να κάνω ταινία χωρίς να ερωτευτώ τους συνεργάτες μου, χωρίς να νιώσω αυτό το εφηβικό, που ξυπνάς το πρωί και θες να τους εντυπωσιάσεις, θες να τους κάνεις να περάσουν ωραία, να τους ιντριγκάρεις... Φωτό: Πάρις Tαβιτάν/ LIFO


— Τώρα σε αυτή την ταινία τι σε έκαιγε;

Νομίζω, η παρατήρηση ενός ανθρώπου που μπαίνει στη μέση ηλικία, η σύγκριση του σφριγηλού κορμιού των νιάτων με την παρακμή του δικού του. Με πολλή αγάπη και για τα δύο. Ήθελα να τα παρατηρήσω και να τα συγκρίνω, και να μιλήσω γι' αυτή την αδικία. Είναι φοβερό αυτό, το ότι ξαφνικά δεν είσαι ωραίος, τέλειος, δεν είσαι δυνατός, με όλες τις έννοιες. Μεγαλώνοντας, χάνεις τη δύναμή σου. Ο νέος έχει μπροστά του τα πάντα. Ως μεγαλύτερος, έχεις χίλια λάθη πίσω σου, έχεις μεν την εμπειρία, αλλά δεν έχεις τόση δύναμη, είσαι πια κουρασμένος. Έχεις αποτύχει δεκαπέντε φορές, ο άλλος έχει επτά ζωές ακόμη.


— Άρα δεν γίνεται καλύτερο όσο μεγαλώνει κανείς.

Γίνεσαι σοφότερος. Είναι καλύτερο;


— Μου φαίνεται εξαιρετική πηγή δύναμης η σοφία.

Ναι, απλώς δεν έχεις τι να την κάνεις. Άσε που οι περισσότεροι πεθαίνουν χωρίς να έχουν μάθει τίποτα.


— Εσύ έχεις μεγάλες φιλοδοξίες; Μέχρι πού θες να φτάσεις;

Δεν σταματάει η φιλοδοξία, είναι ένα θηρίο που συνέχεια ταΐζεις. Νιώθω καλά, είμαι πλήρης. Αλλά θέλω να συνεχίσω, για να υπάρχω. Υπάρχω μέσα από αυτό και από τη σχέση μου με τους συνεργάτες μου. Το έχει πει τέλεια ο Βεσλεμές στη Νορβηγία: «Αν σταματήσω να χορεύω, θα σταματήσει η καρδιά μου». Και όταν υποτίθεται ότι χαλαρώνω, είμαι συνέχεια σε εγρήγορση. Φτιάχνω συνέχεια ιστορίες. Δεν έχω διάθεση να μη δουλεύω.

ΑΠΟΔΟΣΗ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΙΑΠΗ

Info:

Το «Suntan» βγαίνει στις αίθουσες στις 31 Μαρτίου.

 

Το άρθρο από την έντυπη έκδοση της LIFO

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Στα εννιά μου προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το λεωφορείο με την Μπλανς Ντιμπουά» / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Μυθολογίες / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Η κινηματογραφική λίστα του Έλληνα συγγραφέα είναι συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη παιδικές αναμνήσεις όπως και τα βιβλία του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Μυθολογίες / «Μου αρέσουν οι ιστορίες εκδίκησης στο σινεμά»: Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Από το φιλιππινέζικο σινεμά και τον Ζακ Τατί, μέχρι μια ταινία με μαχητές kung-fu που εξεγείρονται ενάντια στη γραφειοκρατία -και μία που τον ώθησε να ζητήσει από τη Marthe Keller να τον κάνει φίλο στο Facebook- η λίστα του φωτογράφου είναι γεμάτη εκπλήξεις.
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ