Από τον Αντώνη Μποσκοίτη
Για την Τσέχα σκηνοθέτιδα Vera Chytilova είχα γράψει αυτό πριν μερικούς μήνες με αφορμή το θάνατο της. Τότε δεν γνώριζα ότι στο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Λευκωσίας θα εντασσόταν κι η ταινία της, Daisies, του 1966.
Μία λατρεμένη ταινία που το κυπριακό κοινό, φοιτητόκοσμος κυρίως, τίμησε δεόντως όχι στο Θέατρο Ένα τούτη τη φορά, αλλά στο Point Centre for Contemporary Art της πόλης.
Ταινία σαν το Daisies δεν έχει ξαναγίνει σχεδόν πενήντα χρόνια μετά τη δημιουργία της. Μία ανατρεπτική pop κωμωδία, στυλιζαρισμένη σαν ένας φόρος τιμής στο βωβό σινεμά, πνιγμένη στα χρώματα και απαλλαγμένη από κάθε είδους συμβατική ή συνηθισμένη κινηματογραφική αφήγηση.
Η Chytilova, απ' την άλλη, δεν έμεινε μόνο σ' αυτό που θα ορίζαμε αγγλιστί ως visual delight. Πρόθεση της ήταν να στηλιτεύσει το καθεστώς της πρώην Τσεχοσλοβακίας, γι' αυτό και στο τέλος έβαλε τις δύο νεαρές ηρωίδες της να κάνουν Ανάστα ο Κύριος ένα έτοιμο επίσημο δείπνο αξιωματούχων.
Ως τιμωρία, όμως, το καθεστώς και την ταινία της απαγόρευσε και η ίδια έκανε μία δεκαετία σχεδόν να ξαναπεί μοτέρ...
Και να που σήμερα η Vera Chytilova έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, αλλά οι ταινίες της συνεχίζουν να παίζονται παγκοσμίως και να ανακαλύπτονται από τους νέους, δώρο, κληρονομιά και παρακαταθήκη μαζί!
Την προβολή του Daisies ακολούθησαν τα μικρού μήκους Φιλμικά Αρχιτεκτονήματα των Αμερικανών Charles και Ray Eames. Ένα από αυτά, το Powers of Ten, μας συγκλόνισε δεδομένης της χρονιάς που γυρίστηκε κιόλας (1968). Ευτυχώς υπάρχει στο youtube και το παραθέτω αυτούσιο:
Από τον Chris Zimmermann, επιμελητή του προγράμματος με τις πειραματικές μικρομηκάδικες ταινίες, μάθαμε αρκετά για το ζεύγος Eames: τον Charles και τη Ray που έζησαν για σαράντα χρόνια μαζί και έκαναν τομή πραγματική στη μοντέρνα αρχιτεκτονική, τη γραφιστική, τις εικαστικές τέχνες και τον κινηματογράφο.
Σήμερα, τελευταία μέρα του φεστιβάλ, θα προβληθεί η 15λεπτη κυπριακή ταινία Greenhouse του Ιωακείμ Μυλωνά και η ουγγρική ασπρόμαυρη ελεγεία Werckmeister Harmonies (2000) του Bela Tarr.
σχόλια