Γεννήθηκα το 1990 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στα Τρίκαλα από μαμά Θεσσαλονικιά, ερωτική μετανάστρια, και μπαμπά Τρικαλινό. Και οι δύο γυμναστές σε σχολεία, που κάνανε τέσσερα παιδιά, δυο κορίτσια, δυο αγόρια. Εγώ είμαι το δεύτερο στη σειρά. Αν τα παιδικά μου χρόνια ήταν μυρωδιά, θα ήταν κάτι σαν βρεφική πούδρα, ροδάκινα και μπακλαβάς. Ήταν αθώα, ξέγνοιαστα και ήσυχα, όπως ίσως στερεοτυπικά φαντάζεται κανείς τη ζωή σε μια επαρχιακή πόλη.
Οι γονείς μου ήταν προστατευτικοί και ταυτόχρονα δημιουργικοί. Αυτοί ήταν που με έφεραν σε επαφή με τη τέχνη, πηγαίνοντάς με από μικρό σε συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Είχαν ανοίξει και έναν χορευτικό σύλλογο μαζί, όπου πέρασα δέκα χρόνια κάνοντας παραδοσιακούς χορούς, λάτιν και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Έφτιαχνα δικές μου χορογραφίες και τις παρουσιάζαμε σε καλοκαιρινές χοροεσπερίδες.
• Πολύ μικρός νομίζω, έλεγα, ότι θέλω να γίνω άλογο, λίγο αργότερα μάγος, αλλά πιο μετά, στην εφηβεία, δεν το σκεφτόμουν. Κάπως οδηγήθηκα στο θέατρο, ειλικρινά δεν θυμάμαι πώς. Έγινε από μόνο του.
Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί όμως σίγουρα να μας κάνει σκεπτόμενους και πιο φωτεινούς. Για μένα, η παιδεία, διανοητική και συναισθηματική, που μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσω της τέχνης είναι το πιο σημαντικό.
• Γενικά, ήμουν ένα κλειστό παιδί, με λίγους και επιλεγμένους φίλους. Έγινα δημοφιλής στο λύκειο, αφού ασχολήθηκα με το θέατρο. Είχα δει μια παράσταση στο υπαίθριο θέατρο Τρικάλων το 2005, ένα μοντάζ από έργα του Σαίξπηρ. Τρελάθηκα με αυτή την παράσταση. Την επόμενη μέρα έψαξα για το τηλέφωνο του ανθρώπου που έκανε τη διασκευή στον Χρυσό Οδηγό, το βρήκα, του είπα ότι στο σχολείο μου έχουμε μια θεατρική ομάδα, του ζήτησα να μας στείλει το έργο και το έκανε. Το πήγα στο σχολείο, οι υπεύθυνες καθηγήτριες ενθουσιάστηκαν και για έναν χρόνο, στα 15 μου, έκανα τα πάντα γύρω από αυτό, σκηνικά, μουσικές, σκηνοθεσία, κοστούμια, γραφιστικά για το πρόγραμμα της παράστασης. Πήγαμε σε πανελλήνιους θεατρικούς αγώνες και πήραμε το τρίτο βραβείο. Από εκείνη τη στιγμή η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε στα ύψη και το προφίλ του ήσυχου παιδιού άλλαξε.
• Ως παιδί που οι γυμναστές γονείς του έτρεχαν να του βρουν ένα χόμπι, είχα άπειρες αθλητικές δραστηριότητες: από κολύμπι στο βόλεϊ, και από ενόργανη στο μπάσκετ. Δεν έμενα, βέβαια, για πολύ. Το μόνο πράγμα που τελικά είχε διάρκεια ήταν το θεατρικό εργαστήρι του δήμου στα Τρίκαλα. Θυμάμαι να ντύνομαι με ό,τι έβρισκα και να φτιάχνουμε ιστορίες με αλλά παιδιά. Το ίδιο έκανα και πιο μικρός. Έχω μια φωτογραφία στη Χαλκιδική με τα αδέρφια μου, που είμαστε ντυμένοι με ό,τι βρέθηκε στις ντουλάπες του παλιού εξοχικού της Μικρασιάτισσας γιαγιάς μου και με σκηνικά φτιαγμένα από καλάμια και φύλλα καρυδιάς ανεβάζουμε παράσταση με έργο δικής μου έμπνευσης μπροστά στο τεράστιο σόι μας, δεκάδες ξαδέλφια, θείους και παππούδες. Είχαμε και εισιτήριο 100 δραχμές. Θυμάμαι τον θείο μου τον Μίλτο να έρχεται καθυστερημένος στην παράσταση και ενώ παίζω, φορώντας ένα βρακί στο κεφάλι, τον πειρατή, στέλνω τον αδελφό μου, που ήταν κι αυτός στο καστ, να εισπράξει εισιτήριο από τον αργοπορημένο θείο. Είναι μια υπέροχη φωτογραφία.
• Ενήλικας κατάλαβα ότι στο θέατρο βρίσκω αυτό το παιδί που μεταμφιέζεται, δημιουργεί και παίζει χωρίς να το νοιάζει. Ότι αυτό μπορεί να είναι η δουλειά μου, που ξυπνάω το πρωί (δηλαδή μεσημέρι) για να πάω, είναι τεράστιο δώρο. Μου άρεσε πάντα και ο χορός, ακόμα μου αρέσει πολύ. Είμαι λίγο αστείος πια όταν χορεύω λόγω διάπλασης, αλλά ποιος ξέρει.
• Οι σπουδές μου στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών στη Ρηγίλλης, την πιο παλιά δραματική σχολή της χώρας, ήταν τρία από τα πιο συγκινητικά, δημιουργικά και κουραστικά χρόνια της ζωής μου. Εκεί γνώρισα ανθρώπους αγαπημένους έως και σήμερα. Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι που λέμε, σε συνθήκες οριακά καλογερισμού, χτυπώντας δωδεκάωρα στη σχολή, συνεχίζοντας τις πρόβες στα φοιτητικά μας διαμερίσματα ή στα μπαρ της πλατείας Προσκόπων απέναντι από τη σχολή. Τα θυμάμαι με νοσταλγία αυτά τα χρόνια σαν κάτι πολύ φωτεινό στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί όμως σίγουρα να μας κάνει σκεπτόμενους και πιο φωτεινούς. Για μένα, η παιδεία, διανοητική και συναισθηματική, που μπορεί να αποκτήσει κανείς μέσω της τέχνης είναι το πιο σημαντικό.
• Η πρώτη επαγγελματική παράσταση που έπαιξα ήταν το 2013, η Ιλιάδα που σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός. Είχα τον ρόλο του ωραίου Πάρη, του θεού Άρη και του αδικοχαμένου από το χέρι του Πατρόκλου, Σαρπηδόνα, σε μια εξάωρη παράσταση με όλες τις ραψωδίες του έπους για το Φεστιβάλ Αθηνών. Εκεί γνώρισα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους και μια λαμπρή ομάδα καλλιτεχνών. Η παράσταση και η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε τα επόμενα δύο χρόνια ήταν κάτι σαν μεταπτυχιακό για μένα, ακριβώς μετά τη δραματική σχολή. Η επόμενη συνεργασία μου ήταν με τον Ρομέο Καστελούτσι στην Ορέστεια. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, κάπως αισθάνομαι ότι έχω βρεθεί στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και κάποιες συγκυρίες με βοήθησαν να ξεκινήσω με τόσο σημαντικούς ανθρώπους από πολύ νωρίς. Ο Καστελούτσι έκανε αναβίωση της Ορέστειας που είχε ανεβάσει είκοσι χρόνια πριν. Έτυχε να είναι στη Στέγη όταν έκανε κάλεσμα για έναν ρόλο για τον οποίο έστειλαν βιογραφικό εκατοντάδες ηθοποιοί απ’ όλη την Ευρώπη. Μέσα σε όλα αυτά είδε και το δικό μου και με κάλεσαν για ακρόαση. Ήμουν στα Τρίκαλα, έφυγα βράδυ κι έφτασα στην Αθήνα ξημερώματα, έκανα την ακρόαση και πήρα τον ρόλο. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μαζί του σε μια παράσταση που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Odeon στο Παρίσι και μετά πανευρωπαϊκή περιοδεία. Το πιο σημαντικό ήταν ότι μετά βρέθηκα στον Μεγάλο Δαμαστή του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
• Παράλληλα με όλα αυτά έφτιαξα τη θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, στο Έαρ, στο Πολιτιστικό Εργαστήρι Ν. Τρικάλων. Αυτό ξεκίνησε το 2015 ως πείραμα με αφορμή μια επετειακή παράσταση που είχε οργανώσει το Μουσείο Τσιτσάνη για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Έτσι πήγα στα Τρίκαλα, έφτιαξα μια παράσταση με εθελοντές και είδα ότι έλειπε αυτό το πράγμα από αυτή την πόλη, όπως λείπει και μια διαφορετικού τύπου θεατρική παιδεία, η προσβασιμότητα σε αυτό που λέγεται θέατρο, στις τεχνικές του, τις πτυχές του κ.ο.κ. Συνάντησα ανθρώπους που δεν είχαν δει καμία παράσταση στη ζωή τους ή δεν ήξεραν τη διαφορά μεταξύ ταινίας και παράστασης. Μετά από αυτή την εμπειρία άκουσα πολύ συγκινητικά πράγματα, όχι για τη δουλειά μου αλλά για τον τρόπο που το βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι. Έτσι κατάλαβα αυτή η δουλειά που κάνω έχει αξία.
• Όταν ήμουν στον Μεγάλο Δαμαστή του Παπαϊωάννου παίξαμε την παράσταση για την Pfeizer, τη φαρμακοβιομηχανία, και κάναμε κι ένα masterclass. Ήμασταν σε έναν κύκλο με τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί κι έλεγε ο ένας «εμένα με λένε Χανς και αυτήν τη στιγμή ψάχνω φάρμακο για τον τάδε ιό», ο άλλος «με λένε Γιόχαν και αυτήν τη στιγμή φτιάχνω καινούργιο φάρμακο για την εξωσωματική γονιμοποίηση», κι έρχεται η δική μου σειρά και το μόνο που είχα να πω ήταν «γεια, είμαι ο Γιώργος και είμαι ηθοποιός». Εκεί αναρωτήθηκα «κι εγώ τι κάνω; Γιατί είναι χρήσιμο αυτό που κάνω; Ποιον βοηθάει; Είναι φάρμακο;». Μέσα στην καραντίνα άρχισα να αναρωτιέμαι πού βρίσκομαι σε σχέση με αυτό και όταν γύρισα στην Ελλάδα είδα ότι αυτό έχει να κάνει με την τελεολογία αυτού του επαγγέλματος, που τι μπορεί να φτιάξει; Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ήταν χτισμένο δίπλα στο Ασκληπιείο, που σημαίνει ότι η σωματική και η ψυχική ίαση είναι πολύ κοντά, είναι η μία κομμάτι της άλλης. Μετά έμαθα ότι στους ανθρώπους που γύρισαν από τον πόλεμο στο Βιετνάμ και υπέφεραν από μετατραυματικό στρες διάβαζαν για θεραπευτικούς λόγους κείμενα όπως η Ιλιάδα του Ομήρου, οπότε κατάλαβα ότι, εκτός show biz και φανφάρας, εκτός όσων μπορεί να φαντάζεται κανείς ότι συμβαίνει στην Αθήνα, υπάρχει κάτι πραγματικά καλό που μπορούν να κάνουν το θέατρο και η τέχνη: ένα ξεσκόνισμα της ψυχής. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στα Τρίκαλα και νομίζω ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Γιατί έχω δει ανθρώπους να μεταλλάσσονται, ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι είναι τέχνη να αναγνωρίζουν πράγματα, να σκέπτονται, να γίνονται πιο φωτεινοί. Αυτό είναι το πιο χρήσιμο που κάνει αυτό το επάγγελμα, μοιράζει φως, κι εδώ υπάρχει άπλετο. Γι’ αυτό επιστρέφω στα Τρίκαλα, είναι κάπως σαν διαφυγή.
• Αυτήν τη στιγμή σκηνοθετώ μια παράσταση με 52 ηθοποιούς, παιδιά και ενήλικες, που λέγεται Ιππόκαμπος Ρart 1 και Ρart 2, ένα πείραμα με ιστορίες ανθρώπων που έχουν βγει από αυτοσχεδιασμούς και κάπως έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα. Θα το περιέγραφα ως ένα αίνιγμα, ένα παζλ από ιστορίες ανθρώπων που βγαίνουν μια άλλη εκδοχή της καθημερινότητας που συμβαίνει τριγύρω μας. Ξεκινάει από την αρχική ιδέα πως μια γυναίκα μπλέκει ή έρχεται σε επαφή με αυτό που λέμε ποινικό δίκαιο και τον τρόπο που αυτό μπορεί να την επηρεάσει τη ζωή της, την οικογένειά της κ.ο.κ.
• Είμαι Ταύρος και το φαγητό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, αναγκαίο, και απόλαυση και εμπειρία. Δεν μου αρέσει να μαγειρεύω για μένα, είμαι της προσφοράς, θέλω να μαγειρεύω για τους άλλους, να δίνω. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, έχω φάει ένα ολόκληρο ταψί μουσακά μόνος μου, είμαι αυτός ο άνθρωπος. Έχω φάει πολύ αρνί το καλοκαίρι τον Αύγουστο, ενώ έξω έχει 40 βαθμούς και δεν πρέπει. Δεν έχω κάνει κάτι πολύ τρελό στη ζωή μου, τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχω κάνει είναι γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα. Τρως και μετά αισθάνεσαι χάλια, αυτομαστιγώνεσαι, το μετανιώνεις, δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να γυρίσεις στο κρεβάτι σου, σου φταίνε όλα, δεν κοιμάσαι – έχει πολύ ρίσκο η ζωή του ανθρώπου που τρώει χωρίς όρια.
• Μπορώ να ασχολούμαι με το φαγητό με τις ώρες, μου αρέσει να χορεύω πολύ, αν και κάποιοι μου λένε ότι δεν χορεύω ωραία, μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να ταξιδεύω. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, με βοήθησε πολύ σε αυτό και η δουλειά μου με τις περιοδείες. Με τον Καστελούτσι και τον Παπαϊωάννου κάναμε πάρα πολλές περιοδείες και κάπως συνδύαζα τη δουλειά με την αναψυχή. Μπορεί να έμενα μία ή δύο μέρες παραπάνω σε κάποιο μέρος, οπότε η δουλειά με έφερε κοντά σε καινούργιες ταξιδιωτικές εμπειρίες, αλλά επειδή ήταν συνεχή τα ταξίδια έχω μπερδέψει πάρα πολλά πράγματα. Έχω πάει στη Μόσχα κι έχω δει μόνο το θέατρο και το ξενοδοχείο και δεν ξέρω ποια είναι η διαφορά της από την Αγία Πετρούπολη, έχω βρεθεί από μάθημα στα Τρίκαλα στην Αθήνα σε κάστινγκ, μετά στην Ελβετία, μετά για παράσταση στο LA, μετά ξανά Αθήνα-Τρίκαλα για μάθημα και μετά Αυστραλία, στο Περθ. Υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου που κοίταγα την ώρα ή άνοιγα τους χάρτες για να δω πού βρίσκομαι στη Γη. Το βιολογικό μου ρολόι είχε τρελαθεί, δεν καταλάβαινα αν πήγαινα ή έφευγα, ήμουν σε κατάσταση πανικού, αλλά τώρα μου φαίνεται καταπληκτικό, δεν ξέρω αν θα το ξαναζήσω. Ήταν έντονοι οι ρυθμοί, ερχόμουν ταυτόχρονα σε επαφή με τόσους πολιτισμούς, με το φαγητό, που είναι επίσης πολιτισμός, γνωριμία, εμπειρία. Αν μπορούσα να κάνω ένα πράγμα στη ζωή μου θα ταξίδευα.
• Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Δεν θα σταματήσω ποτέ να θέλω να λέω ανέκδοτα, να μοιράζομαι εικόνες, ιστορίες ανθρώπων. Είμαι παραμυθάς.
• Έχω λίγο κουραστεί από τον καταιγισμό διαμοιρασμού απόψεων και γνωμών σε πλατφόρμες, media και τραπέζια. Νομίζω ότι υπάρχουν απόψεις πνευματικών ανθρώπων από δεν ακούγονται όσο συχνά θα έπρεπε. Προσωπικά, μιλάω γι’ αυτά που με απασχολούν με τη δουλειά μου και τις επιλογές που κάνω σε σχέση με αυτήν. Με ενοχλεί που πλέον μιλάνε όλοι για όλα και διεκδικούν απόψεις και πράγματα εκτός του δικού τους πλαισίου, που μπαίνουν σε χωράφια άλλων. Δεν έχω πρόβλημα οι άνθρωποι να μιλάνε και να εκφράζουν τη γνώμη τους ακόμα και αν δεν είναι στο δικό τους πεδίο, αλλά με ενοχλεί ο τρόπος. Μέσα στα social media βλέπω ότι κάποιος λέει πολύ εύκολα τη γνώμη του για κάτι χωρίς να ανοίγει πραγματικό διάλογο, ξεκινώντας από κάποιο θέσφατο που στην πραγματικότητα μπλοκάρει τον διάλογο και δεν επιτρέπει την υγιή διαφωνία. Έχουμε πρόβλημα να διαφωνούμε ο ένας με τον άλλο, αυτομάτως όποιος διαφωνεί είναι block. Δεν υπάρχει πουθενά ο διάλογος.
• Την Αθήνα την αγαπώ πάρα πολύ, είναι το safe space μου, από μικρός ήθελα να γίνει το σπίτι μου. Εδώ είναι οι φίλοι μου, εδώ είναι οι άνθρωποι που αγαπάω, η δική μου φούσκα, ό,τι κι αν συμβαίνει τριγύρω, π.χ. με αυτό που σου περιέγραψα με τις περιοδείες, τα Τρίκαλα, το πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, με το χάος των εικόνων. Αγαπώ το χάος της, τη βρομιά της, αγαπώ τις νεραντζιές της, τις επιλογές που σου δίνει, την αγαπώ για πολλά πράγματα. Μένω στο Παγκράτι, κοντά στο Καλλιμάρμαρο, και μου αρέσει να περνάω πολύ χρόνο στη γειτονιά μου, να βγαίνω, να κάνω βόλτες, να τρέχω στο Ζάππειο, να κάθομαι και να βλέπω τη θέα απ’ το Καλλιμάρμαρο, να τρώω στις παλιές ταβέρνες που είναι στην πλατεία Προσκόπων, στην πλατεία Βαρνάβα, μου αρέσουν αυτές οι πλατείες του Παγκρατίου πολύ.
• Ελπίδα μού δίνουν τα μικρά παιδιά, και φέτος που είμαι με παιδάκια βλέπω ότι δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμάς. Μιλάω για παιδιά που σκέφτονται, που είναι οk με όλα, εφόσον και οι γονείς τους είναι οk. Είναι ανοιχτά στον διάλογο και τα καμαρώνω που μιλάνε για πράγματα. Στα τμήματα που είχα με εφήβους 13-17 χρονών έκαναν αυτοσχεδιασμούς και επειδή στους αυτοσχεδιασμούς τους πάντα τα παιδιά θέλουν να γίνουν μεγάλοι, τα θέματα τους ήταν κάτι πολύ στέρεο και απτό που έχει να κάνει με πράγματα που απασχολούν εμάς. Έχουν λεξιλόγιο, μπορούν να μιλήσουν για πράγματα για τα οποία εμείς δεν μπορούσαμε, όπως το μπούλινγκ, η συμπερίληψη, τι σημαίνει διαφορετικότητα. Μπορεί να το ακολουθούν ως τρεντ, αλλά τους κάνει καλό που ασχολούνται με αυτό από τόσο μικρά. Ξέρουν τι σημαίνουν διάφορα πράγματα, μπορούν να βάλουν συμπεριφορές μέσα σε αγκύλες και ξέρουν ότι υπάρχει και αρνητική εξέλιξη όταν βγούμε έξω από αυτές οι αγκύλες, ότι αυτός που κάνει μπούλινγκ, από εκεί που κάποτε ήταν ο νταής και αυτός που έχει τα κότσια να κάνει τα πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούν, ξαφνικά είναι ο κακοποιητής. Αυτή η μεταστροφή σε κάτι άλλο είναι ένα τεράστιο δώρο για μένα. Όχι ότι δεν συμβαίνει, αλλά πλέον το εντοπίζεις. Μόνο αν αναγνωρίσεις το πρόβλημα, θα έρθεις κοντά στη επίλυση.
• Καταλαβαίνω και ανησυχώ γι’ αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και στην Ευρώπη συγκεκριμένα, είναι κάτι που δεν περίμενα σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, που οδεύουν σε πολύ ακραίες σκέψεις, και όχι μόνο πολιτικά. Ανησυχώ, αλλά δεν ξέρω από πού να πιάσω την καθημερινότητα, δεν ξέρω πώς να τη διαχειριστώ, γι’ αυτό και επιλέγω να ξεφεύγω. Σίγουρα η δουλειά που κάνω με κάνει να εθελοτυφλώ σε πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω μου, είμαι άνθρωπος που πια στο sensitive content που θα βγάλει το Ίνσταγκραμ δεν θα κάνω το κλικ, πιάνω τον εαυτό μου να απέχει απ’ αυτό. Είναι τελείως λάθος, το ξέρω, δεν είμαι πολιτικοποιημένος, αλλά όσες φορές προσπάθησα να έρθω σε επαφή με αυτό που λέγεται πολιτική ως έχει, δεν κατάλαβα μία. Δεν καταλαβαίνω τι εξυπηρετεί ο τρόπος με τον οποίο εξασκείται στην Ελλάδα η πολιτική σήμερα. Δεν υπάρχουν πολιτικές φιγούρες που μπορούν να εμπνεύσουν, νομίζω ότι αυτό λείπει, οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται κάποιον που να τον εμπιστευτούν, αλλά δεν υπάρχει. Με φέρνει σε τεράστια αμηχανία η καθημερινότητα, νιώθω πολύ αδύναμος σε σχέση με αυτό που συμβαίνει.
• Υπάρχει αυτό το γνωμικό το Σαίξπηρ που μου αρέσει πολύ και απαντάει στο ερώτημα τι είναι έρωτας, ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει γιατί ερωτεύεται, απλώς παρασύρεται και γελοιοποιείται· είναι μια ατάκα από το Όνειρο θερινής νυκτός. Δεν ήταν ποτέ ζητούμενο ο έρωτας στη ζωή μου και όταν ήρθε, όσες φορές ήρθε, κάπως δεν το κατάλαβα. Νομίζω ότι αυτό ήταν πολύ ωραίο γιατί ήμουν πολύ αθώος, δεν ήξερα τι και πώς, ούτε αν ήρθε τη σωστή στιγμή. Παρασύρθηκα σε κάτι και είναι ωραίο να παρασύρεσαι στον έρωτα.
• Μια queer bromance comedy όπως το Καλοκαίρι της Κάρμεν δεν είναι σημαντική μόνο στην Ελλάδα, είναι σημαντική παντού. Τις περισσότερες φορές οι queer ιστορίες, οι ιστορίες της κοινότητας, έρχονται στην τέχνη και στα μέσα λίγο από τη σκοπιά τους θύματος, δηλαδή, ναι, σαφώς υπάρχει πολύ μπούλινγκ, υπάρχουν πολλά δάκρυα, εννοείται πως πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει πράγματα που δεν θα έπρεπε να ζήσει κανείς, αλλά όλες αυτές οι ιστορίες καταλήγουν σε κάτι ίσως σκοτεινό, at the dark side of the moon. Ε, αυτό το είδος που έφτιαξε ο Ζαχαρίας Μαυροειδής μέσω αυτής της ταινίας νομίζω ότι είναι κάτι πάρα πολύ αναζωογονητικό, γιατί μιλάει για ιστορίες queer ανθρώπων που έχουν θετικό πρόσημο, είναι συμπαθητικοί, έχουν χιούμορ. Για μένα αυτό που καταφέρνει αυτή η ταινία είναι να δείξει το σημαντικότερο πράγμα που μπορεί να υπάρξει όχι μόνο για την κοινότητα αλλά και για κάθε άνθρωπο, τη φιλία, κάτι με το οποίο μπορεί να ταυτιστούν όλοι. Γιατί γι’ αυτό μιλάει, για δυο φίλους που ζουν διάφορες εμπειρίες στα τριάντα τους. Για την queer κοινότητα η φιλία είναι πολύ σημαντική, όταν οι άνθρωποι δεν βρίσκουν υποστήριξη όσον αφορά την ταυτότητά τους μέσα στην οικογένεια, οι φίλοι γίνονται η νέα τους οικογένεια. Αυτό υπάρχει στην ταινία, μια ωδή στο τι μπορεί να σημαίνει οικογένεια στην queer κοινότητα. Από την άλλη, για το στρέιτ κοινό δείχνει πόσο μεγάλη αξία έχουν αυτοί οι άνθρωποι, πού βρίσκουν τα στηρίγματά τους, με ποιον γελάνε, ποια είναι τα αστεία τους, με πολύ χιούμορ και πολύ φως. Οπότε, ναι, έχει πολύ μεγάλη αξία αυτή η ταινία το 2024, έχει αυτή την ελαφράδα, το ότι δεν παίρνει καθόλου σοβαρά τον εαυτό της. Είναι ένα μικρό καλοκαιρινό δώρο. Σε αυτό που μοιάζουμε αρκετά με τον Δημοσθένη είναι ότι έχει μια πολυμορφικότητα όσον αφορά τους ρόλους που χρειάζεται να παίζει στη ζωή του. Είναι διαφορετικός στη δουλειά του, διαφορετικός με τους γονείς του, διαφορετικός με τους φίλους του, με τις σχέσεις του. Το έχω λίγο κι εγώ αυτό, είμαι λίγο χαμαιλέοντας, είμαι διπλωμάτης.
• Η ζωή με έχει μάθει να χαίρομαι όλες τις απολαύσεις: γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ γιατί χανόμαστε, ταξιδέψτε, διαβάστε βιβλία και φάτε, φάτε, φάτε. Δεν θέλω να με αδικήσουν ποτέ και δεν θέλω κανείς να αδικείται, κι ό,τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό, θα το παλέψω…
Το «Καλοκαίρι της Κάρμεν» παίζεται στα θερινά σινεμά.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
