To New Museum είναι το μόνο μουσείο στο Μανχάταν αφιερωμένο αποκλειστικά και μόνο στη σύγχρονη τέχνη.
Ιδρύθηκε το 1977 και ανήκει στον κύκλο των λίγων εκείνων μουσείων παγκοσμίως που η επιρροή τους θεωρείται μεγάλη, επειδή καθοδηγούν τις εξελίξεις στη σύγχρονη τέχνη.
Ο στόχος του είναι να αναζητά και να παρουσιάζει νεότερους καλλιτέχνες των οποίων η δουλειά δεν έχει τύχει ακόμη ευρύτερης παρουσίασης στο κοινό, παρ' ότι θα την άξιζε.
Από το 2007 το New Museum στεγάζεται σε ένα αυτόνομο κτίριο που σχεδιάστηκε από τους Ιάπωνες αρχιτέκτονες Kazuyo Sejima και Ryue Nishizawa (του γραφείου SANAA, που το 2010 τιμήθηκε με το αρχιτεκτονικό βραβείο Pritzker).
Ο σχεδιασμός του μουσείου είναι φαινομενικά πολύ απλός και αναγνωρίσιμος. Θα περιγραφόταν ως μια στήλη από παραλληλεπίπεδους όγκους, χωρίς «στοίχιση και ζύγιση» ως προς τον κάθετο άξονα. Οι μορφές αυτές και η διάταξή τους θεωρείται ότι εκφράζουν πλήρως τη «φιλοσοφία» και τις αξίες του μουσείου, οι οποίες είναι η ευθύτητα, η δεκτικότητα, η γενναιότητα και το ανοιχτό πνεύμα απέναντι στο νέο.
Και όταν οι βασικές αξίες ενός πολιτιστικού ιδρύματος είναι οι προαναφερόμενες, ο στόχος του δεν μπορεί να είναι παρά το να καλλιεργεί την καινοτομία, τις συνεργασίες και το πνεύμα δημιουργίας κοινών αντιλήψεων.
Ο σκοπός της έκθεσης «Τραγούδια για σαμποτάζ» είναι να καταγράψει δομές που αδιόρατα συνδέονται με τις σκοτεινές δυνάμεις που οξύνουν τις κοινωνικές ανισότητες καθώς και με τις λανθάνουσες, αλλά στέρεες και σταθερές δυνάμεις του «αποικιοκρατικού» πνεύματος και τον «θεσμοθετημένο» ρατσισμό.
Σήμερα, 13 Φεβρουαρίου 2018, εγκαινιάζεται στο New Museum η Τριενάλε του 2018, με τον τίτλο «Songs for Sabotage» («Τραγούδια για σαμποτάζ»). Είναι μια έκθεση που φέρνει κοντά 26 καλλιτέχνες, ομάδες καλλιτεχνών και συλλογικότητες από 19 χώρες. Οι περισσότεροι από αυτούς εκθέτουν για πρώτη φορά σε αμερικανικό έδαφος.
Μια ευχάριστη είδηση είναι ότι μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται δύο ελληνικές συμμετοχές: η ομάδα KERNEL (η οποία ιδρύθηκε το 2009 από τους Πέγκυ Ζάλη, Πέτρο Μώρη και Θεόδωρο Γιαννάκη) και ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός.
Δύο συμμετοχές από την Ελλάδα επί συνόλου 26 καλλιτεχνών είναι ένα ευπρόσδεκτο εθνικό ρεκόρ.
Ο σκοπός της έκθεσης «Τραγούδια για σαμποτάζ» είναι να καταγράψει δομές που αδιόρατα συνδέονται με τις σκοτεινές δυνάμεις που οξύνουν τις κοινωνικές ανισότητες καθώς και με τις λανθάνουσες, αλλά στέρεες και σταθερές δυνάμεις του «αποικιοκρατικού» πνεύματος και τον «θεσμοθετημένο» ρατσισμό.
Ξεκινώντας από τον υπερτονισμένο ρόλο της ταυτότητας (εθνικής και ατομικής) στην κουλτούρα μας σήμερα, ανιχνεύει ό,τι στέκεται εμπόδιο στην πορεία προς την επίτευξη της συλλογικότητας.
Ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989 και αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ το 2012. Έκτοτε έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί CAN – Christina Androulidaki και έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές.
Το έργο με το οποίο συμμετέχει στην Τριενάλε έχει τίτλο «dusk and dawn look just the same (riot tourism)» [σε ελεύθερη απόδοση: «το σούρουπο και η αυγή μοιάζουν σαν να είναι το ίδιο (τουρισμός της κοινωνικής αναταραχής)»].
Πρόκειται για ένα βίντεο στο οποίο εμφανίζονται 24 άνθρωποι οι οποίοι φορούν μπουφάν βαμμένα στην πλάτη από τον ίδιο με σπρέι και εικονίζουν έναν ορίζοντα που είναι διφορούμενο αν πρόκειται για αυγή ή σούρουπο.
Η ομάδα αυτών των 24 ανθρώπων περπατά στο οδόστρωμα της οδού Αθηνάς με κατεύθυνση προς την πλατεία Ομονοίας. Αρχικά κινούνται σαν να πρόκειται για μια συσπειρωμένη και συντονισμένη ομάδα. Κάποια στιγμή όμως διαλύονται από αυτή την παράταξή τους και τρέχουν πλέον άτακτα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Είναι ασαφές αν πρόκειται για ταραξίες, αν κάτι κυνηγούν, αν τρέχουν για να γλιτώσουν ή αν απλώς διαλύονται στον ορίζοντα όπως θα συνέβαινε με ένα σμήνος πουλιών που κάτι τα τρόμαξε.
Στο σημείο αυτό διαλύεται και η αίσθηση της ομάδας που δημιουργούσαν τα ομοιόμορφα ζωγραφισμένα μπουφάν τους.
Το γύρισμα του βίντεο έγινε αρχικά σε υψηλή ανάλυση, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε VHS.
Έτσι, η τελική εικόνα διατηρεί μεν την ακρίβεια του ρυθμού των κινήσεων των ατόμων, αλλά ως προς την ευκρίνειά της γίνεται πιο αφαιρετική, με «θόρυβο», κάπως σαν να υποφέρει από τηλεοπτικό «χιόνι». Όσο για τη μουσική υπόκρουση, είναι μια διασκευή του γνωστού τραγουδιού «Το μινόρε της αυγής» σε κάπως ambient ρυθμό.
Το έργο της ομάδας KERNEL έχει τίτλο «Torrent» (που σημαίνει «χείμαρρος») και έχει επιλεγεί ως «φωτογραφία εξωφύλλου» όλης της Τριενάλε.
Είναι ένα έργο που εντάσσεται στο σώμα της δουλειάς που η ομάδα αναπτύσσει τα τελευταία χρόνια ως μια διερεύνηση τοπικών και διεθνών φαινομένων που σχετίζονται με τις εξελίξεις στους τομείς των παγκόσμιων μεταφορών και των υποδομών τους και με τα αναδυόμενα πρωτόκολλα αυτοματισμού και μετασχηματισμού του ανθρώπινου χρόνου και βίου.
Με το έργο αυτό ακολουθούν τα ίχνη μιας αφήγησης στην οποία περιέχονται στιγμές κατάφασης και αντίστασης που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτής της συνθήκης.
Πρόκειται για μια διαδικασία κατά την οποία επιχειρούν την κωδικοποίηση υλικών και μορφών που συναντούν στην έρευνά τους (κυρίως βιομηχανικά υπολείμματα, όπως τα πλαστικά καλύμματα καλωδίων, ο ανακυκλωμένος χαλκός κ. ά.). Πρόκειται για υλικά και μορφές που συνιστούν χαρακτήρες μια αφηρημένης γλυπτικής «σκηνής».
Η ευχή είναι μία: Καλή επιτυχία και στις δύο συμμετοχές!
σχόλια