"Γεννήθηκα στο Κάιρο. Ο πατέρας μου ήταν Πηλιορίτης, η μάνα μου από την Κρήτη. Δε θυμάμαι πως βρέθηκαν εκεί. Στην Ελλάδα ήρθαμε επί Νάσερ. Επεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Δούλευα στο γραφείο του Δοξιάδη. Ημουν 18 και πήγα για δυο χρόνια στο Πακιστάν. Γύρισα, έγινα ιδιαιτέρα του Γουλανδρή και πήγα στο Λονδίνο για πέντε χρόνια".
"Ο κύκλος των φίλων μας ήταν ο Χρήστος Ιωακειμίδης που του οφείλαμε και την υποτροφία, όχι μόνο εμείς αλλά και οι έλληνες που ήταν εκεί τότε. Η καλύτερη μου παρέα ήταν μια παρέα αυστριακών που τους είχαν διώξει από την Αυστρία, αν θυμάμαι γιατί είχαν κατουρήσει την αυστριακή σημαία.
Ανοιξα ένα μικρό μπαράκι το Exil γιατί δε μπορούσα να κάνω τη δουλειά που ήξερα, δεν ήξερα γερμανικά. Εκεί έκανα τον πρώτο μου κύκλο. Ερχόταν κάθε καρυδιάς καρύδι. Αναρχικοί, καλλιτέχνες , συγγραφείς".
Μετά έκανα το Fofi's. Ητανε hit από την αρχή. Ενα ολόλευκο μαγαζί, ασυνήθιστο τότε για το Βερολίνο. Ημουνα περισσότερο οικοδέσποινα παρά εστιατόρισσα. Ηταν το πιο γλεντζέδικο κομμάτι της ζωής μου. Το καλύτερο. Και το πιο δημιουργικό. Εμεινα εκεί 20 χρόνια.
Ο Ακριθάκης ήταν καλός άνθρωπος, ήταν τίμιος σε αυτό που έκανε. Δεν ήταν εύκολο να ζεις μαζί του. Ερχόταν τα βράδια, έκανε και τις φασαρίες του και τον κυνηγούσα με το τακούνι στο χέρι . Ηταν τσαμπουκαλής και τσακωνόταν πολύ, ήταν εξτρέμ. Αλλά είχε πάντα δίκιο. Είχε γενικά μια επαναστατική, μια εχθρική στάση απέναντι στην κοινωνία".
"Πηγαίνω ακόμα στο Βερολίνο 2 μήνες το χρόνο. Οχι, δεν περνάω έξω από το μαγαζί. Δε με νοιάζει, δεν είμαι αγκυλωμένη στο παρελθόν. Ο,τι έγινε, έγινε. Πέρασε. Δε νοσταλγώ καθόλου. Βαριέμαι που δε δουλεύω, αυτό μου λείπει. Αγαπάω την Αθήνα, δε θάθελα να γυρίσω πίσω. Εχω πολύ καλούς φίλους,
σηκώνομαι, κάνω τη γυμναστική μου, τακτοποιώ το αρχείο του Αλέξη, πάω στην Πράγα και βλέπω τα εγγόνια μου. Είμαι μια χαρά".
σχόλια