Στην κλισέ ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» όταν ήμουνα μικρός, εκεί γύρω στα πέντε, θυμάμαι να απαντάω «αρχιτέκτονας». Όχι ότι ήξερα ακριβώς τι σήμαινε, πρέπει να το είχα ακούσει από μια συμμαθήτριά μου και μου είχε αρέσει, ίσως και ως λέξη... Πάντως, δεν απείχε και πολύ από τα εικαστικά. Ακόμη και σ' εκείνη την ηλικία όμως μου άρεσε να σχεδιάζω και να κατασκευάζω αντικείμενα με χαρτί, παιδικές χειροτεχνίες γενικότερα.
Όσο μπορώ θυμηθώ, πάντα ζωγράφιζα. Η οικογένεια μπορεί να συζητούσε, να παρακολουθούσε τηλεόραση, ενώ εγώ ζωγράφιζα στο τραπεζάκι του καθιστικού ή της κουζίνας. Ώσπου κάπου κοντά στα δέκα μου χρόνια με παίρνει από τ' αυτί ο θείος μου, που έμενε στην Ελβετία (ίσως πιο ανοιχτόμυαλος για την εποχή), και με γράφει σε μαθήματα ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Βέροια. Μαθήτευσα για πολλά χρόνια δίπλα στον ζωγράφο Θωμά Βαφείδη, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος μου μέντορας, αυτός μου έδειξε και μου μίλησε πρώτη φορά για την Τέχνη. Στα χρόνια του λυκείου, και ενώ προβληματιζόμουν σχετικά με το τι θα έκανα στη ζωή μου, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου. Ακολούθησαν πενταετείς σπουδές εκεί κι έπειτα δύο μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και μια διδακτορική διατριβή με θέμα το παιδί, την οποία ολοκλήρωσα πέρυσι.
Θα μπορούσα να πω ότι η ζωγραφική μου είναι παραστατική, συχνά ανθρωποκεντρική, με πολλές αναφορές στην ποπ και μετα-ποπ κουλτούρα.
Είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω στις μεταπτυχιακές μου σπουδές τον Jon Thomson (υπήρξε καθηγητής στο Goldsmiths, όλης της σκηνής των Young British Artists) και έπειτα να τον έχω επιβλέποντα στη διατριβή μου. Απ' αυτόν έμαθα να αποκωδικοποιώ τα καθημερινά ερεθίσματα και τις προσλαμβάνουσες ώστε να τα μεταπλάθω σε τέχνη. Φευγαλέες εικόνες στο Διαδίκτυο, περιοδικά, τρας υλικό, παλιά οικογενειακά άλμπουμ, δικό μου φωτογραφικό υλικό, βόλτα στην πόλη... Όλα αυτά, όμως, χωρίς μεγάλη εκλογίκευση, γιατί αλλιώς χάνεται η μαγεία της μετάβασης, η οποία δεν περιγράφεται με λέξεις – άλλωστε ο οπτικός κώδικας είναι εντελώς διαφορετικός.
Είναι αρκετά δύσκολο να τοποθετήσω τον εαυτό μου σε κάποιο «είδος» ζωγραφικής, αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς των θεωρητικών της Τέχνης. Θα μπορούσα να πω ότι η ζωγραφική μου είναι παραστατική, συχνά ανθρωποκεντρική, με πολλές αναφορές στην ποπ και μετα-ποπ κουλτούρα.
Αυτό το διάστημα παρουσιάζω τρία έργα στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κατόπιν πρόσκλησης του υπεύθυνου του προγράμματος Γιάννη Αργυριάδη. Αυτά τα τρία έργα αποτελούν μέρος μιας μεγάλης ενότητας, διάρκειας πάνω από μια δεκαετία, και μέρος της διδακτορικής μου διατριβής με τίτλο «Picturing the child: From photographing images to painting». Η έκπληξή μου υπήρξε μεγάλη, γιατί για πρώτη φορά μπορώ να δω τη ζωγραφική μου, όπως και οι θεατές, μέσα σε έναν συνεχή διάλογο, στην καρδιά ενός αστικού τοπίου. Αυτή η αμεσότητα και η επικοινωνία καθιστούν το πρότζεκτ μοναδικό.
σχόλια