Όταν ακούστηκαν τα νέα, τον περασμένο Ιανουάριο, ότι ο γκαλερίστας και σύμβουλος συλλογών, Jeffrey Deitch, αναλαμβάνει τη διεύθυνση του MOCA, ο κόσμος της τέχνης ταρακουνήθηκε και διχάστηκε. Τα WIFI κύματα πήραν φωτιά από τις συζητήσεις σχετικά με το εάν ένας έμπορος μπορεί να αναλάβει ένα δημόσιο μουσείο -ύστερα από την προτροπή του κυρίου χρηματοδότη του μουσείου, Eli Broad- με επικρετάστατη βέβαια την άποψη ότι ο Jeffrey Deitch δεν είναι απλά ένας έμπορος. Οικείος εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, μέσα από την επιμέλεια καταπληκτικών εκθέσεων για το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, και τη συμβολή του στη Συλλογή Ιωάννου, ο Deitch έχει αποδείξει πολλάκις την ικανότητά του ως επιμελητή και συγγραφέα και γενικά ως ενός από τα ιδιοφυή και εμπνευσμένα άτομα στη σύγχρονη τέχνη. Μιλάει με την ίδια άνεση στους πιο περιθωριακούς καλλιτέχνες, που εδώ και χρόνια γνωρίζει στα πιο απίθανα μέρη, και στους πιο διάσημους κροίσους-συλλέκτες του κόσμου και δεν έχει πάψει ποτέ να εντυπωσιάζει με τις πιο απρόβλεπτες προτάσεις, στον πιο απίθανο χώρο και χρόνο. Όπως ήταν, λοιπόν, φυσικό, όλοι περιμέναμε ότι θα έσκαγε και κάποια στιγμή κάτι ευφάνταστο για το μουσείο... αλλά τα νέα για το γύρισμα ενός επεισοδίου του «General Hospital» (της πιο παλιάς και πολυβραβευμένης αμερικανικής δραματικής πρωινής σειράς που συνεχίζει στο ABC) μέσα στο μουσείο -παρουσία κόσμου- μας άφησε άφωνους! Πρότζεκτ εμπνευσμένο από τον ίδιο τον ηθοποιό και καλλιτέχνη James Franco -που παίζει τον «κακό αγόρι» καλλιτέχνη στη σειρά- ως μια ιδιαίτερη περφόρμανς με τίτλο SOAP at MOCA: James Franco on General Hospital, το γύρισμα πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο και αναπαριστούσε τον Franco του «General Hospital» (τον χαρακτήρα που υποδύεται ο James Franco) στη διάρκεια μιας έκθεσης στο MOCA, τη χρονική στιγμή της έναρξης της διευθυντικής καριέρας του Jeffrey Deitch (o οποίos ερμηνεύτηκε από τον ίδιο τον Deitch)!
Μόλις έναν μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Deitch συγχέει τα όρια της τέχνης και της μαζικής ψυχαγωγίας με τον πιο δημιουργικό τρόπο και καταγράφει την ιστορία της τέχνης εκεί που ίσως να έχει νόημα, σε ένα επεισόδιο της πιο δημοφιλούς σειράς της Αμερικής. Αν είναι αυτό τέχνη, όπως πολλοί αναρωτιούνται, δεν ξέρω, είναι όμως μια χειρονομία με ιδιαίτερο νόημα. Μια καίρια αντιστροφή που δεν αναφέρεται απλά σε ένα πετυχημένο αστείο, αλλά ένας ιδιαίτερα σοβαρός σχολιασμός απέναντι στα όρια της περφόρμανς, της ταυτότητας, της αυθεντικότητας και της μίμησης, της αληθινής και της δυνητικής/ψεύτικης ζωής, με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί στην εικαστική τέχνη. Ίσως, όμως, στο αριστουργηματικό Inland Empire του Lynch. Κάτι σαν το ΕΜΣΤ να έφερνε εδώ τη Λάμψη, στον χώρο του, στο πρόγραμμα των περφόρμανς, αντί για παλιακές εκφάνσεις του σύγχρονου χορού...χμμμμ... μακάρι.
σχόλια