1
Beyoncé
Lemonade
[Parkwood/Columbia, 2016]
Πέρα από τη «reality» προσέγγιση του ποιος κεράτωσε ποιον και πώς θα τον εκδικηθεί, συν όλη τη μυθολογία που το συνόδευσε την εποχή που κυκλοφόρησε, το «Lemonade» είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ που ανακατεύει διαφορετικούς ήχους και μουσικά είδη της σημερινής Αμερικής υπό από ένα αφρο-κεντρικό πρίσμα. Η «μαχητικότητα» της μαύρης γυναίκας που υποφέρει στη σχέση της παίρνει άλλες διαστάσεις μέσα από τα κομμάτια της πιο μεγάλης σταρ της μουσικής αυτήν τη στιγμή. (Μ.Η)
2
Daft Punk
Random Access Memories
[Daft Life/Columbia, 2013]
Λαμπερή '70s και '80s παραγωγή με ήχους, τεχνικές και μουσικά στυλ που παραπέμπουν στο παρελθόν και στην disco, στο soft rock και στην prog-pop από ένα σχήμα που ανακαλύπτει μια νέα αισθητική και ακούγεται ως μια παλιά ραδιοφωνική εκπομπή με μεγάλες επιτυχίες. Η παρέλαση των καλεσμένων κάνει τον δίσκο κλασικό και το «Get Lucky» ένα από τα δυο-τρία άλμπουμ που ορίζουν μουσικά αυτήν τη δεκαετία. (M.H)
3
Kendrick Lamar
To Pimp a Butterfly
[Top Dawg Entertainment/Aftermath Records, 2015]
Πέρα από εξαιρετικός μουσικός, ο Kendrick Lamar στο «To pimp a butterfly» εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη μαύρη κουλτούρα με κομμάτια ειρωνικά, χαοτικά, που ακούγονται πότε σαν οργισμένη αντίδραση και πότε σαν θρήνος για την καταπίεση που βιώνει ο ίδιος και οι άνθρωποι που έχουν ίδιο χρώμα με αυτόν. Κομμάτια πολιτικά, που σε κάνουν να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, κι αυτό δεν το λες συχνά για το περιεχόμενο ενός σύγχρονου άλμπουμ. (M.H)
4
Arca
Arca
[XL Recordings, 2017]
Στο πρώτο άλμπουμ που αποφάσισε να αξιοποιήσει τη φωνή του/της και να τραγουδήσει, o/η Arca αποκάλυψε όλο του τον μελοδραματισμό και μια λυρικότητα που κάποιες στιγμές γίνεται αβάσταχτη, στοιχεία που η Björk τον/την βοήθησε να μοιραστεί με τον κόσμο, όπως λέει ο/η ίδιος/-α. Το «Arca» είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος για την αποξένωση, τη βία στο σεξ, την αγάπη ως βία, τον θάνατο κάθε είδους, την ανάγκη για βοήθεια, ακόμα και αν δεν τολμάς να την εκφράσεις. (Μ.Η)
Arca - Reverie
5
Frank Ocean
Blonde
[Boys Don't Cry, 2016]
Δίκαια ο Frank Ocean θεωρείται ένας από τους ανατρεπτικούς και τολμηρούς μουσικούς της γενιάς του. Το 2016 που κυκλοφόρησε το «Blonde» ήταν μια περίοδος που προμήνυε μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ και η άρνησή του να τυποποιηθεί σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος, η κοφτερή ματιά του αλλά κυρίως η τρεμάμενη φωνή του, γεμάτη αβεβαιότητα και αμφιβολία για το τι θα φέρει το αύριο, ήταν τα βασικά στοιχεία που τον ανέδειξαν στον κύριο εκφραστή της δεκαετίας. (Μ.Π.)
Frank Ocean - Blond - Full Album
6
Kanye West
My Beautiful Twisted Fantasy
[Def JamRoc-A-Fella, 2010]
Το MΒTF δεν ήταν απλώς ένα πολύ καλό άλμπουμ αλλά μια μεγαλειώδης εξτραβαγκάντζα που μόνο ένας τελειομανής θεοπάλαβος θα μπορούσε να φέρει εις πέρας – και ο Kanye West είναι και τα δύο. Από αυτό περνάει όλη η αφρόκρεμα της τότε ραπ σκηνής. Ο West απογείωσε την καριέρα των Pusha T, Bon Iver και Nicki Minaj, ενώ ο ίδιος αναδείχτηκε στον πρώτο ράπερ, μετά τον 2pac, που γνωρίζει την καθολική αποδοχή με κάθε νέα του κυκλοφορία. (Μ.Π.)
7
Janelle Monae
The ArchAndroid
[Wondaland Arts Society/Bad Boy/Atlantic, 2010]
Ένα φουτουριστικό αριστούργημα που μπορεί να μην πούλησε πολύ, αλλά αποδείχτηκε το απόλυτο εγχειρίδιο για κάθε γυναίκα δημιουργό τα επόμενα χρόνια. Η Monae με το ντεμπούτο της ακολούθησε χωρίς κανένα συμβιβασμό το μοναδικό καλλιτεχνικό της όραμα, που αφορούσε αμφισεξουαλικά ανδροειδή τα οποία ερωτεύονται ανθρώπους, και παράλληλα απελευθέρωσε τη σύγχρονη γυναικεία ποπ, σόουλ και το R&B από κάθε περιορισμό, ανοίγοντάς τους νέους δημιουργικούς δρόμους. (Μ.Π)
8
Death Grips
The Money Store
[Epic, 2012]
Οι Death Grips πήραν τον θόρυβο της καθημερινότητας την εποχή της πληροφορίας και του Διαδικτύου και τον μεταμόρφωσαν σε συναρπαστικό noise-rap που θα ταίριαζε στους ήρωες του W. Gibson. Ο MC Ride ράπαρε τα σωθικά του και ο ντράμερ/παραγωγός Zach Hill χτυπιόταν χωρίς αύριο, έτσι τα live τους ήταν μνημειώδη. (Μ.Π.)
Death Grips - The Fever (Aye Aye)
9
The Weeknd
House of Balloons
[Self Released, 2011]
Μυστηριώδης και απλησίαστος, ο Weeknd συστήθηκε στο μουσικό σύμπαν με ένα lo-fi αισθητικής mixtape που αποθέωνε τον ηδονισμό και αναμείγνυε καψουρεμένα φωνητικά και «καμένους» στίχους με αναφορές στην κοκαΐνη με τις μουσικές των Siouxsie and the Banshees και των Cocteau Twins. Το R&B δεν θα ακουγόταν ποτέ το ίδιο, ενώ ο Abel Tesfaye θα γίνει huge και θα ερμηνεύσει κάποιους από τους πιο σαγηνευτικούς ρυθμούς της δεκαετίας. (Μ.Π.)
The Weeknd - House Of Balloons / Glass Table Girls
10
John Maus
We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
[Upset The Rhythm, 2011]
«Πώς ακούγεται το τέλειο ποπ τραγούδι;» αναρωτήθηκε ο John Maus σαν πραγματικός φιλόσοφος πριν το κάνει πράξη τουλάχιστον τέσσερις φορές στο τρίτο του άλμπουμ. Κομμάτια όπως το τρυφερό «Hey Moon», το αγχωμένο «Keep Pushing On», το βαθιά στοχαστικό «Cop Killer» και το ρομαντικά επαναστατικό «Believer» όχι μόνο αγγίζουν την τελειότητα αλλά διαρρηγνύουν τον χωροχρόνο και οδεύουν προς την αιωνιότητα. (Μ.Π)
11
Playboi Carti
Die Lit
[Interscope, 2018]
Στο πρώτο επίσημο άλμπουμ του ο Playboi Carti είναι ένας σκοτεινός ταραχοποιός που προβαίνει σε λεκτικές υπερβολές και έχει εμμονή με φράσεις και περιγραφές που φτάνουν στα όρια του πορνό, αλλά είναι τόσο original, που είναι αδύνατο να του αντισταθείς. Το μπάσο και οι υπόκωφοι ήχοι σφηνώνονται στον εγκέφαλό σου και τον καίνε, όλο και πιο πολύ σε κάθε ακρόαση, μέχρι που παραδίνεσαι ολοκληρωτικά και τον ακούς σαν υπνωτισμένος με μια αίσθηση ενοχής, γιατί τίποτα εδώ δεν είναι πολιτικά ορθό. (Μ.Η.)
12
Burial
Tunes 2011 to 2019
[Hyperdub, 2019]
Κρυφός, μοναχικός και απόμακρος, ο Burial, ένας παρίας του νυχτερινού inner city life, έγραφε μουσική για ανθρώπους μόνους. Οι δίσκοι του ήταν πάντα ένα «ζωντανό ακουστικό πορτρέτο του πληγωμένου νότιου Λονδίνου, ένας ημι-αφηρημένος πίνακας που δείχνει την απογοήτευση της πόλης και την απελπισία στην οποία βρίσκεται». Μετά από 12 χρόνια η μουσική του εκπροσωπεί την απογοήτευση και την απελπισία μιας ολόκληρης γενιάς και στα 145 λεπτά που διαρκεί η συλλογή του συγκεντρώνει όλα τα κομμάτια του αυτής της δεκαετίας, ίσως της χειρότερης που έχουμε ζήσει από κάθε άποψη, αποχαιρετώντας την με τον καλύτερο τρόπο. (Μ.Η.)
13
Jlin
Black Origami
[Hyperdub, 2017]
Μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου της η Jlin κατάφερε να φτιάξει ένα ατελείωτο πολυ-ρυθμικό σοκ. Το «Black Origami» δεν πάει απλώς ένα βήμα πιο μπροστά ένα παραγνωρισμένο χορευτικό είδος, όπως το footwork, αλλά τολμά να ξεπεράσει τα στενά μουσικά όριά του και να προσφέρει κάτι άλλο, μεγαλύτερο και πιο ουσιώδες. Είναι ένα άλμπουμ από το οποίο απουσιάζει εντελώς η μελωδία, εμπνευσμένο από τις κινήσεις μιας Ινδής χορεύτριας, της Avril Stormy Unger, με στοιχεία ανατολίτικης μουσικής τόσο παραμορφωμένα που δύσκολα τα εντοπίζεις. (Μ.Π.)
14
Shabazz Palaces
Lese Majesty
[Sub Pop, 2014]
Απ' όλους τους μεσήλικες ράπερ του boom-bap ‒που έζησε λαμπρές μέρες από τα τέλη των '80s μέχρι τα μέσα των '90s‒, ο Ismael Butler των Digable Planets είναι ο μόνος που πήγε τη μουσική του τόσο μπροστά, κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση, φτιάχνοντας μαζί με τον πολυοργανίστα Tendai «Baba» Maraire αφροφουτουριστικά αριστουργήματα. Στο Lese Majesty χτίζουν 18 απολαυστικά κομμάτια επιστημονικής φαντασίας, χωρισμένα σε 7 «αστρικές σουίτες», δημιουργώντας ένα δικό τους είδος. (M.H.)
Shabazz Palaces - Motion Sickness [OFFICIAL VIDEO]
15
Dan Berglund's Tonbruket
Dan Berglund's Tonbruket
[Act Music + Vision, 2010]
Ο ξαφνικός θάνατος του Esbjörn Svensson (E.S.T.) το 2008 δεν εμπόδισε τον κοντραμπασίστα Dan Berglund να πράξει το αυτονόητο, να πάρει την τζαζ του, να την μετατοπίσει προς πιο ψυχεδελικές κατευθύνσεις και να φτιάξει μαζί με τους υπόλοιπους Tonbruket ένα ασύγκριτο άλμπουμ. Μεγάλη η συμβολή εδώ του κιθαρίστα Johan Lindstrom, ο οποίος έγραψε για τον ήχο του CD: «sounds like Bruce Haack in Hawaii». Ωραίο! Όταν όμως στη Χαβάη μετακομίζουν επίσης οι Van der Graaf Generator, ο Robert Fripp, οι Comus και οι Pink Floyd, τότε το Μάουνα Λόα σείεται ολόκληρο και από τον κώνο του αναδύεται η καρδιά του κτήνους. (Φ.Τ.)
Dan Berglund's Tonbruket - Sailor Waltz
16
Moppa Elliott
Jazz Band / Rock Band / Dance Band
[Hot Cup, 2019]
Σ' αυτό το διπλό CD ο Moppa Elliott (μπασίστας των Mostly Other People Do Τhe Killing) χωράει τρεις διαφορετικές μπάντες! Η πρώτη μπάντα είναι η Advancing On a Wild Pitch που αποδίδει τζαζ, η δεύτερη είναι η Unspeakable Garbage που αποδίδει ροκ και η τρίτη είναι η Acceleration Due to Gravity που παρουσιάζει χορευτική μουσική! Τα 21 tracks (20 γραμμένα από τον Elliott, συν το «Power» του Kanye West) απευθύνονται και στον ακραιφνή jazzhead που θέλει ν' ακούσει μεγάλη σύγχρονη τζαζ, και στον ροκά που θα καταυχαριστηθεί σύγχρονες τζαζροκικές «προγκρεσιβιές», αλλά και στον ψυλλιασμένο «ποπά» που θα μπορούσε να νιώσει μια διαφορετική χορευτική μουσική, στέλνοντας στα αζήτητα τις ποικίλες προχειρότητες. (Φ.Τ.)
17
Mono
Requiem for Hell
[Pelagic/Cargo, 2016]
Οι Mono είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά ιαπωνικά ροκ συγκροτήματα της τελευταίας 20ετίας. Το στυλ του γκρουπ δεν είναι εύκολο να περιγραφεί, παρότι δεν εμφανίζει μεγάλες διακυμάνσεις μέσα στα χρόνια. Εννοούμε ότι οι Ιάπωνες βαδίζουν προς τη δική τους ροκ ολοκλήρωση με πολύ προσεκτικά βήματα, δίνοντας συνεχώς έξοχους δίσκους. Ένα τέτοιο έξοχο άλμπουμ είναι και το «Requiem for Hell». Τελετουργικό, εμβατηριακό, με φευγάτη λυρική μελωδική γραμμή κρυμμένη πίσω από τους «τοίχους» που δημιουργούν οι κιθάρες, και μαζί πένθιμο και ρομαντικά «ντεθάδικο», με δραματική εξέλιξη που σφίγγει την ψυχή. Μοναδικοί! (Φ.Τ.)
18
Mostly Other People Do the Killing
Loafer's Hollow
[Hot Cup, 2017]
Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά τζαζ σχήματα του καιρού μας, εδώ με ένα σετ με συνθέσεις αφιερωμένες στους συγγραφείς Τζέιμς Τζόις, Κερτ Βόνεγκατ, Τόμας Πίντσον και Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Το line-up του σεπτέτου (Jon Irabagon-τενόρο σαξόφωνο, Moppa Elliott-μπάσο κ.ά.) δίνει τη δυνατότητα στο σχήμα να αναπτύξει πολλά και ποικίλα genres, από την τζαζ του '20, το ντίξι και αργότερα το σουίνγκ και τον τύπο αλά Jelly Roll Morton, μέχρι την country-jazz, το free-improv και τα νεότερα ακούσματα που σχετίζονται πάντα με το old-timey, ανακατεμένα όλα μ' έναν τρόπο που, από αισθητικής πλευράς, μπορεί να φέρει στη μνήμη ακόμα και τον Frank Zappa. Είχαν εμφανιστεί και στη Στέγη το 2015, κλέβοντας τις εντυπώσεις. (Φ.Τ.)
19
Portico Quartet
Art in the Age of Automation
[Gondwana Records, 2017]
Το «Art in the age of automation» έχει τον τρόπο να σε κερδίζει με τον τζαζ εκλεκτισμό του που απλώνεται κάτω από μια συνεχή ηλεκτρονική ομπρέλα. Με έντεκα πρωτότυπες συνθέσεις, συν τη βοήθεια εγχόρδων σε πέντε tracks και επιπρόσθετου μπάσου σε άλλα δύο, το Portico Quartet δίνει ένα μοναδικής αισθητικής ορχηστρικό, ηλεκτρονικό άλμπουμ που θα μπορούσε να ταιριάξει πιθανώς και στη romance μιας 4AD. Δεν βρίσκονται λόγια για να περιγραφούν κομμάτια σαν τα «A luminous beam», «Lines glow» και «Beyond dialogue», ικανά να σε αφήσουν άναυδο με τον τρόπο που ενορχηστρώνονται και αναπτύσσονται. Οι τύποι αυτοί, που έχουν εμφανιστεί και στην Αθήνα, είναι απλώς φοβεροί! (Φ.Τ.)
Portico Quartet - Art In The Age Of Automation | LIVE
20
David Torn / Tim Berne / Ches Smith
Sun of Goldfinger
[ECM Records, 2019]
David Torn ηλεκτρικές κιθάρες, λούπες, ηλεκτρονικά, Tim Berne άλτο σαξόφωνο, Ches Smith ντραμς, ηλεκτρονικά, κρουστά: οι βασικοί παίκτες-συνθέτες-αυτοσχεδιαστές εδώ, σε ένα άλμπουμ της γερμανικής εταιρείας ECM, που περιλαμβάνει μόνο τρία 23λεπτα tracks. Το τι συμβαίνει, τώρα, σ' αυτά τα tracks είναι δύσκολο να το περιγράψεις. Η φράση «πειραματική-ηλεκτρονική τζαζ» ανταποκρίνεται σ' έναν βαθμό σε ό,τι ακούς, αν και στην πράξη εκείνο που κυριαρχεί είναι το fusion-space με υπαινιγμούς από King Crimson και κιθαριστικές εκρήξεις, με avant και ambient χαρακτηριστικά. Καταιγιστικό άλμπουμ, διαμορφωμένο από παιχταράδες. (Φ.Τ.)
David Torn, Tim Berne, Ches Smith - Sun of Goldfinger
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO
