Μπορεί να άργησε, αλλά η δισκογραφική επιστροφή των Arctic Monkeys είναι γεγονός. Πέντε χρόνια αφότου έδωσαν το φιλί της ζωής στον mainstream rock ήχο με το «AM», ο Alex Turner και η γνωστή παρέα του, κάνοντας ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο για το παράλληλο πρότζεκτ του (βλ. Last Shadow Puppets), ένωσαν εκ νέου τις δυνάμεις τους για την έκτη δουλειά της μπάντας με τίτλο «Tranquility Base Hotel + Casino».
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο L.A και γράφτηκε πάνω στο πιάνο του 32χρονου frontman, με την αλλαγή κατεύθυνσης προς έναν πιο μαλακό, λιγότερο ηλεκτρισμένο ήχο να γίνεται γρήγορα εμφανής με μια πρώτη, πρόχειρη ακρόαση.
Η απουσία προωθητικών singles πριν από την κυκλοφορία ενισχύει την αίσθηση πως πρόκειται για μια συλλογή τραγουδιών που βγάζει περισσότερο νόημα ως ολότητα, σε αντίθεση με την παρέλαση πιασάρικων singles των πιο πρόσφατων δίσκων τους.
Η επανάληψη ξεδιπλώνει ορισμένες αρετές, αλλά αδυνατεί να καλύψει τη συνολική έλλειψη ιδεών και ουσιαστικού περιεχομένου, κυρίως το ότι πρόκειται για ένα σύνολο τραγουδιών που γράφτηκε με σκοπό ο Turner να τα ερμηνεύσει στη σκηνή με την ίδια ηδυπάθεια που βιώσαμε στην προ διετίας εμφάνισή του στη χώρα μας.
Ρωτήσαμε, λοιπόν, τέσσερις μουσικόφιλους και ειδικούς στον Arctic Monkeys πλανήτη, που άκουσαν τη νέα δουλειά της μπάντας, αν, τελικά, η επιστροφή τους άξιζε την αναμονή κι έχει όντως κάτι να προσφέρει ως άκουσμα λίγο καιρό πριν από την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα.
Μάνος Μπούρας
Μουσικοκριτικός
Δεν μπορώ να πω ότι δεν το έβλεπα να έρχεται. Μεταξύ μας, ποιος θέλει να μείνει για πάντα ένας indie ήρωας της κιθάρας που παίζει σε μικρά κλαμπ, ενώ μπορεί να σουλατσάρει ως δανδής στις σκηνές των μεγάλων σταδίων; Τον ρόλο αυτό έχει προβάρει με επιτυχία ο Alex Turner στους Last Shadow Puppets και είπε να τον πάρει μαζί του και στους Arctic Monkeys.
Στο νέο άλμπουμ των τελευταίων ξεχνάς (προσωρινά;) τις δυναμικές συνθέσεις, το ευφάνταστο παίξιμο, τη νεανική ορμή, καθετί που θα προσέδιδε έναν ευπρόσδεκτο ενθουσιασμό. Τη θέση αυτών παίρνουν οι ασκήσεις ύφους και η ακαταμάχητη ατμόσφαιρα, ελάχιστα όμως που να φέρνουν, έστω, στο μυαλό τη συνθετική ευστροφία του παρελθόντος.
Η επανάληψη ξεδιπλώνει ορισμένες αρετές, αλλά αδυνατεί να καλύψει τη συνολική έλλειψη ιδεών και ουσιαστικού περιεχομένου, κυρίως το ότι πρόκειται για ένα σύνολο τραγουδιών που γράφτηκε με σκοπό ο Turner να τα ερμηνεύσει στη σκηνή με την ίδια ηδυπάθεια που βιώσαμε στην προ διετίας εμφάνισή του στη χώρα μας.
Θα τον ξαναδούμε σύντομα και θα ξεκαθαρίσουν όλα, το πόσο αμήχανα θα βιώσουν οι υπόλοιποι μουσικοί του την όλη διαδικασία και το πόσο χλωμά θα σταθούν τα νέα κομμάτια δίπλα στα καταιγιστικά παλιότερά τους.
I bet they 're still good on the arena stage, θα συνεχίσουμε όμως να αγαπάμε περισσότερο το παρελθόν τους.
Εύη Χουρσανίδη
akouauto.gr
Αν το ακούσεις ολόκληρο, ως ενιαίο σύνολο, πέντε συνεχόμενες φορές, μέχρι να εξοικειωθείς με τον νέο ήχο· αν το απομονώσεις από την προηγούμενη δισκογραφία των Arctic Monkeys και το δεις ως solo δίσκο του Alex Turner ή spinoff της δουλειάς του με τους Last Shadow Puppets· αν το αντιμετωπίσεις ως concept album με πηγή έμπνευσης το εξωγήινο υπερπέραν και τους crooners των '70s· αν υπενθυμίσεις στον εαυτό σου πως οι μουσικοί μεγαλώνουν μαζί μας, ωριμάζουν, εξελίσσονται και δεν θέλουν να παραμένουν καλλιτεχνικά στάσιμοι, μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τους fans· αν εστιάσεις όλη σου την προσοχή στους επιτηδευμένα πνευματώδεις στίχους και καταφέρεις να αδιαφορήσεις για την έλλειψη κιθαριστικών ριφ, ρεφρέν ή/και έμπνευσης· αν αποδεχτείς ότι όσοι μένουν σε αυτό το «Hotel + Casino» αναλώνονται σε υπαρξιακά παραληρήματα και δεν αφήνονται να νιώσουν μια αγνή, ατόφια, ακατέργαστη καψούρα· αν επιμείνεις να εντοπίσεις στις αυτοαναφορικές εμμονές του 32χρονου frontman μίας από τις μεγαλύτερες βρετανικές μπάντες στον κόσμο ψήγματα ποιητικής διάνοιας, τότε, ναι, ενδέχεται να καταλήξεις σε θετικό πρόσημο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα καταλήξεις σε χασμουρητό.
Άρης Καζακόπουλος
Συντάκτης του avopolis.gr και του Sonik
Καταρχάς, οφείλω να παραδεχτώ ότι η δισκογραφική επιστροφή της μεγαλύτερης σύγχρονης βρετανικής μπάντας με ένα άλμπουμ που αποτελείται αποκλειστικά από μπαλάντες του Alex Turner είναι κίνηση τολμηρή. Ανάλογα τολμηρή με εκείνη των Radiohead όταν κυκλοφόρησαν το «Kid A» μετά από ένα «OK Computer» ή του Kanye West όταν παρουσίασε το «Yeezus» έπειτα από ένα «My beautiful dark twisted fantasy».
Η διαφορά της περίπτωσης του «Tranquility Base Hotel + Casino» συνίσταται αφενός στο ότι πρόκειται για δίσκο που στρέφει το βλέμμα στο παρελθόν και όχι στο μέλλον –η εμμονή του Turner με τη ρετρό αισθητική και το ερμηνευτικό ύφος των crooners έχει περάσει σε άλλο επίπεδο– και αφετέρου στο γεγονός ότι το υλικό του δίσκου δεν είναι αρκετά στιβαρό ώστε να συνεχίσει να απασχολεί το μη σκληροπυρηνικό κομμάτι των ακροατών, όταν το hype καταλαγιάσει.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός. Οπωσδήποτε θα επιστρέψω στο «Star Treatment», στο «American Sports», στο «Four Out οf Five» και στο ομώνυμο κομμάτι. Σε μια χρονιά όμως που ο χώρος του indie rock γέννησε δίσκους σαν το «Freedom» των Amen Dunes ή το αριστουργηματικό «Twin Fantasy» των Car Seat Headrest, ο νέος δίσκος των Arctic Monkeys δεν θα καταφέρει να τους κρατήσει στην πρώτη γραμμή.
Arctic Monkeys - Four Out Of Five
Τάσος Ζαννής
Συντάκτης του ypogeio.gr
Σχεδόν πέντε χρόνια μάς είχαν στην αναμονή, προσπαθώντας να βγάλουν από πάνω τους τη χρυσόσκονη του «AM». Οι Arctic Monkeys επέστρεψαν πιο διαφορετικοί από κάθε άλλη φορά. Έφτιαξαν ένα ρετρο-φουτουριστικό σκηνικό με vintage αισθητική, πιάνο, λιγότερες κιθάρες, ακροβατώντας ανάμεσα στον Serge Gainsbourg και τους Beach Boys, τον David Bowie και την τζαζ των late '70s.
Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει περισσότερο με έναν (μελό) σόλο δίσκο του Turner. Δεν έχει το νεύρο, τη φινέτσα και το rock'n'roll στοιχείο που έχουμε συνηθίσει κι αυτό ξενίζει αρκετό κόσμο.
Μια κίνηση σίγουρα τολμηρή που δύσκολα χωνεύεται, αν δεν έχεις μάθει να αποδέχεσαι την αλλαγή και τον πειραματισμό στον ήχο. Το θέμα εδώ είναι ίσως ότι κανείς δεν έχει συνηθίσει τόσο υποτονικούς τους Monkeys, σε σημείο που πολλοί να μιλάνε για μια άλλη μπάντα από αυτήν του «AM».
Ένα κεφάλαιο έκλεισε, ένα άλλο μόλις άνοιξε για τους Βρετανούς. Κάπως έτσι μας υποδέχονται σε μια εντελώς νέα εποχή.
