Βλέπω στο YouTube το νέο βίντεο του πιτσιρικά FY (ο οποίος είναι ακόμα στην εφηβεία, 18 χρονών) που τραγουδάει για το iPhone του πάνω σε μια εκπληκτική παραγωγή του Argy W, με έναν τρόπο που για κάποιον που δεν έχει ιδέα για τους κώδικες των σημερινών teenager ίσως να ακούγεται αλλόκοτος και αφελής.
Κοφτός λόγος με λέξεις που τονίζονται περίεργα, στίχοι με καταλήξεις που σβήνουν, (ξένα) επιφωνήματα και αναφορές σε μια πραγματικότητα που δεν φαίνεται καθόλου ελληνική, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ραπάρει για όσα στ’ αλήθεια τον απασχολούν, ότι αυτή είναι 100% η καθημερινότητά του, η ζωή του.
Μια ζωή που την βλέπει μέσα από το δικό του πρίσμα και δεν έχει καμία σχέση με ενός 60άρη (που ίσως θεωρήσει βλακείες αυτά που λέει ή τον ήχο του), του 40άρη πατέρα του, ακόμα και ενός 30άρη που υποτίθεται ότι είναι στην ίδια γενιά.
Η πιο δημοφιλής μουσική αυτή τη στιγμή για το κοινό κάτω των 25 φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε ως φαινόμενο. Είναι ακατανόητο το μίσος που υπάρχει για το τραπ στην Ελλάδα, κυρίως από τους ανθρώπους που δεν το άκουσαν ποτέ, που το θεωρούν ξενόφερτο και αμερικάνικο, λες και η τζαζ και η ροκ δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, με αφελείς στίχους, λες και ήταν ποτέ πιο σοφιστικέ οι στίχοι στο μεγαλύτερο μέρος της ποπ μουσικής.
Τραγουδάει και ραπάρει σε μια νέα σλάνγκ που έχει επινοήσει ο ίδιος, όπως ακριβώς μιλάει, και μέσα από τις κραυγές, τα «ου», τα «γουάτ», τα «γουά» και τα «γιέα» ακούγονται λόγια απίστευτης ειλικρίνειας, που, παρ’ όλους τους νεολογισμούς, δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες γνώσεις για να τα αποκωδικοποιήσεις:
«Τώρα οι rappers είναι τα παιδιά μου (oou), ρουφ και hate μακριά μου (FY) / Λέτε πως είστε στους κύκλους (oou) μα μόνο μιλάτε για άκρες (whoa) / Σε ποιον το παίζεις ιστορία (what?), έχω προγόνους αντάρτες (syaa) / Κόβω χαρτί απ' το rap για να σκουπίζω τα δάκρυα (cash) / Πού να με νιώσεις, ρε το πόσο χάρηκα όταν μου 'πε ο Skive για την Capital (yeah) / Έγινα άντρας μονάχος μου πριν να κλείσω τα 18 (woo, ναι) / Δε θα 'βγαζα φράγκα μόνο με το Λύκειο, αυτό δεν είν' αρκετό (yeah) / Μου 'παν οι δικοί μου να κάνω ό,τι θέλω, το ένστικτο ν' ακολουθώ (what?) / Ήθελα σπίτι μου να βοηθήσω πριν να ενηλικιωθώ (FY, FY) / Hey, έχω τη δουλειά στ' iPhone (sh-sh-sh-sh, skrr) / Δε θα λες σ' εμένα για φίδια σε Python (God damn) / Δε θα δουλέψω ποτέ μου garçon / Απλά κάθομαι και στρίβω το γκαζόν (knowe)...».
FY - iPhone
Το συγκεκριμένο κομμάτι ξεπέρασε τo ένα εκατομμύριο views μέσα σε μερικές μέρες στο YouTube, το ελληνικό ραπ (σε όλο το φάσμα του) σαρώνει, και ο τρόπος που αγνοείται από το ραδιόφωνο είναι σκανδαλώδης (δεν υπάρχει ούτε μία εκπομπή που να παίζει ραπ με ελληνικό στίχο!), το ίδιο και από σχεδόν όλα τα ελληνικά μέσα που του έχουν γυρίσει την πλάτη λες και δεν υπάρχει, δεν το αγγίζουν καν.
Η πιο δημοφιλής μουσική αυτή τη στιγμή για το κοινό κάτω των 25 φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε ως φαινόμενο.
Είναι ακατανόητο το μίσος που υπάρχει για το τραπ στην Ελλάδα, κυρίως από τους ανθρώπους που δεν το άκουσαν ποτέ, που το θεωρούν ξενόφερτο και αμερικάνικο, λες και η τζαζ και η ροκ δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, με αφελείς στίχους, λες και ήταν ποτέ πιο σοφιστικέ οι στίχοι στο μεγαλύτερο μέρος της ποπ μουσικής.
Με τον FY μιλάγαμε στο τσατ του Facebook για μέρες (το αποτέλεσμα της συνομιλίας είναι αυτή η συνέντευξη) και αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι γράφει ολόσωστα ελληνικά, με ορθογραφία και πολύ καλή σύνταξη.
Δεν χρειάστηκε να του αγγίξω ούτε μία λέξη. Το σημειώνω, γιατί η εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι για τους νεαρούς ράπερ (ειδικά στο τραπ) είναι ότι είναι αστοιχείωτοι και αγράμματοι και μιλούν φτωχά ελληνικά.
«Μεγάλωσα στην δυτική Θεσσαλονίκη» λέει, «κι έπειτα μετακόμισα στην κεντροανατολική. Η μουσική είναι για μένα επάγγελμα και χόμπι, αλλά αυτό που ασχολούμαι 24/7 είναι το να μελετάω τα πάντα. Βλέπω τον σκοπό και τον λόγο που συμβαίνουν όλα. Αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο οποίος είναι σχεδόν κάθε μέρα μαζί μου.
Όλοι οι υπόλοιποι θα το αμφισβητήσουν γιατί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι κάνω κάτι σωστά για να είμαι και χαρούμενος και πετυχημένος. Θεωρώ ότι αν έχεις δουλέψει μέσα σου, στο τέλος θα έρθουν και τα φράγκα και η επιτυχία και όλα. Η επιτυχία είναι κάτι που δεν συγχωρείται από ανθρώπους που δεν έχουν καταφέρει στη ζωή τους τίποτα. Ειδικά αν είναι άνθρωποι της ηλικίας σου».
Τον ρωτάω πώς είναι δυνατόν από τόσο νωρίς να ξέρει ότι αυτό είναι που θέλει να κάνει στη ζωή του. Και, κυρίως, πώς να το κάνει. «Νιώθω σαν να περπατούσα σε έναν κεντρικό δρόμο που δεξιά και αριστερά μου υπήρχαν δρόμοι και γειτονιές που ήταν όλες ξεχωριστές, με διαφορετικό περιεχόμενο η καθεμία» λέει.
«Μερικά άτομα μπορεί να περπατούσαν πάνω σε αυτό τον κεντρικό δρόμο, να είδαν μια γειτονιά απ’ έξω, να μπήκαν μέσα -είτε από επιπολαιότητα, είτε από παρέες κτλ. κτλ.- και να μην ήξεραν πώς να βγουν, οπότε έμειναν μια ζωή εκεί. Εγώ προσπαθούσα να έχω tunnel vision και να μην επηρεαστώ από τίποτα πέρα από τον μοναδικό στόχο μου, που είχα βρει από πολύ νεαρή ηλικία.
Δεν με ένοιαζε αν θα χάσω άτομα ή τις consequences που μπορεί να έχει στο άμεσο μέλλον μου, γιατί ήξερα ότι ο δρόμος της επιτυχίας είναι η πιο μακρινή γειτονιά και μετά από κάποια φάση θα πρέπει να διανύσω αυτόν τον κεντρικό δρόμο μόνος μου μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω.
FY - Check
Από παρά πολύ νεαρή ηλικία είχα το άκουσμα της ραπ λόγω των ταινιών και των παιχνιδιών με γρήγορα αυτοκίνητα, όποτε είχα πάρει το ερέθισμα αρχικά από κει. Μετά από μερικά χρόνια άρχισα να κάνω break dance εντελώς ανεπαίσθητα, απλά επειδή έχω μέσα μου τον ρυθμό τέρμα, την μελωδία την εξασκησα πολύ αργότερα, και ο ρυθμός είναι ένα από τα πιο βασικά στοιχεία του ραπ.
Πιστεύω ότι το μυαλό μου λειτουργεί ως ραπ. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Νιώθω να χοροπηδάει. Ακριβώς όπως χοροπηδάνε τα flow που έχω στα τραγούδια μου. Το ροκ π.χ. δεν ένιωσα να έχει τέτοιον αντίκτυπο πάνω μου.
Επίσης, το ραπ έχει να κάνει με το πόσο ειλικρινής είναι ένας ράπερ και πόση αυτοπεποίθηση έχει όταν μιλάει για αυτά που έχει καταφέρει. Αυτά πολλοί δεν τα αναφέρουν επειδή φοβούνται να μην τους αποκαλέσουν “ψωνάρες”, οπότε το ραπ δίνει δύναμη σε αυτά τα άτομα να μιλήσουν για αυτά τα καλά τους -τα οποία τα αναγνωρίζουν, αλλά φοβούνται να τα εκφράσουν.
Ο μεγάλος μου αδερφός ήταν η πρώτη μου μεγάλη επιρροή σχεδόν για τα πάντα, θέλοντας και μη. Αλλά πάλι καλά, ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω έναν μεγάλο αδερφό πανέξυπνο και με πάρα πολλές εμπειρίες από μικρή ηλικία, οπότε τον ακολουθούσα και τον εμπιστευόμουν με κλειστά μάτια. Μου έδινε ερεθίσματα τα οποία ήταν πολλά χρόνια πάνω από εμένα. Ακόμα μαθαίνω και θέλω να συνεχίσω να μαθαίνω απ’ τα πάντα.
Τι με έχει σημαδέψει; Η οικογένεια μου, όλοι οι φίλοι που είχα και έχω, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με τις συμπεριφορές τους, καλές και κακές. Ο Skive. Από μουσικούς: ο YOUNG mothafucking THUG. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν το πόσο παθιασμένα τον ακούω, το πώς νιώθω για τη μουσική του, αν και σε πολλούς φαίνεται ανεξήγητο αυτό το πάθος. Όταν μιλάω για τον Young Thug νομίζουν ότι τους μιλάω για τον Θεό, για τον σωτήρα του σύμπαντος.
Όταν γράφω απευθύνομαι κυρίως στον εαυτό μου. Κάνω μουσική για να αρέσει σε μένα. Από κει και πέρα έχω τα πάντα στο μυαλό μου για να κάνω ραπ. Θεωρώ ότι είμαι από τους λίγους ράπερς που κάνουν τραπ, που μπορούν να πουν ό,τι θέλουν. Μπορεί να μιλάω στο ίδιο κομμάτι για κατάθλιψη, να λέω κάτι τέρμα αληθινό και σοβαρό και μετά να αυτοσαρκάζομαι και να λέω κάτι τέρμα ακραίο π.χ.:
βάφαμε σε τρένα (γεγονός) / όσο έκανες ταγκιές σε δέντρα (έμμεσος τρόπος να να δείξει διαφορά επιπέδου) / γκάζι στο πάτωμα τρέλα (κάτι που θα έλεγα μέσα σε ένα οποιοδήποτε κομμάτι). / Καμένος εγκέφαλος τέρμα (αυτοσαρκασμός)
και το κομμάτι να γίνει hit επειδή τα λέω με catchy τρόπο - αυτό κατά την γνώμη μου είναι που με κάνει ξεχωριστό αυτή τη στιγμή.
Το μεγαλύτερο όφελος είναι ότι έχω καταφέρει ένα έργο αποκλειστικά δικό μου, που είμαι περήφανος γι’ αυτό και που με κάνει αγαπητό ή μισητό –δεν έχει σημασία. Έπειτα, το γεγονός ότι πληρώνομαι αρκετά καλά από την μουσική είναι επίσης όφελος, επειδή, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ο πιο άμεσος τρόπος να δείξεις την επιτυχία σου σε αυτό που κάνεις.
Δεν υπάρχει καμία ζημία. Τουλάχιστον όσο συνδυάζεις το πάθος με την δουλειά. Ο παράγοντας hate που μπορει να επηρεάσει έναν ράπερ στις αρχές αρνητικά, παύει να υπάρχει όταν αρχίζει να σε πληρώνει αυτό που κανείς. Αν αντέξεις και επιμένεις μέχρι να αρχίσεις να πληρώνεσαι, μετά όλα είναι πιο εύκολα!
Έχω αλλάξει από τότε που ξεκίνησα με πολλούς τρόπους, όχι όμως τόσο από την ίδια τη μουσική, όσο από τα σοβαρά άτομα της φάσης που άρχισα να συναναστρέφομαι. Κι αργότερα, όταν μπήκα στην Capital. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι εφόσον μπήκα στο στούντιο, θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο για να καταφέρω να τους τραβήξω την προσοχή, να με ξεχωρίσουν.
FY "679"
Δεν ακούω καθόλου ραδιόφωνο, γιατί έχω την επιλογή να ακούω ό,τι θέλω από το κινητό μου. Πιστεύω ότι οι Έλληνες ακόμα δεν έχουν αποδεχτεί αυτή την μουσική, γιατί ένας μέσος άνθρωπος ηλικίας 40-45 χρόνων π.χ. δύσκολα θα βάλει να ακούσει τέτοιου είδους μουσική όταν πηγαίνει ή όταν γυρνάει από την δουλειά του. Και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στοχεύουν εκεί, στο τι ακούει ο μέσος άνθρωπος, παρά στην μικρότερη ηλικία που πολύ πιθανόν δεν θα ακούσει ραδιόφωνο για τον λόγο που δεν ακούω κι εγώ.
Τα μεγάλα μέσα στην Ελλάδα το αγνοούν το τραπ, στην Αμερική σίγουρα όχι. Έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο ταυτισμένος με αυτή την τραπ, απεναντίας την σνομπάρει.
Οι μεγάλες εταιρίες στοχεύουν όσο πιο πολύ γίνεται στο mainstream και χειραγωγήσιμο κοινό γίνεται, ένα κοινό που ζει από λεφτά από τους γονείς, οπότε δεν έχουν δει –ακόμα- μεγάλες προοπτικές. Τα επόμενα χρόνια θα φροντίσω να τους πείσω εγώ ο ίδιος ότι είναι μουσική για μεγάλο κοινό, αν δεν με προλάβουν άλλοι.
Στην ελληνική τραπ πιστεύω ότι πάσχουμε από αυθεντικότητα. Αυτό τα λέει όλα. Όλοι θέλουν να έχουν τον τίτλο του “τάδε της Ελλάδας” γιατί έτσι είναι ο πιο εύκολος τρόπος να εχεις έναν τίτλο. Αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι έτσι δεν πας μπροστά -με κάθε έννοια.
Όσο πιο ξεχωριστός ακούγεσαι, τόσο πιο πολύ θα σε προτιμήσουν, γιατί αν ακούγεσαι σαν έναν ξένο ράπερ, γιατί να ακούσουν εσένα και όχι τον αυθεντικό; Αυτό που έχω να πω είναι “βάλε-προσωπικότητα-στη-μουσική-σου”!
Το γεγονός ότι ζω στην Θεσσαλονίκη έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο για αυτό που είμαι. Γεωγραφικά ήμουν και είμαι πιο κοντά στον Skive και στην βάση της Capital, γενικά. Η Θεσσαλονίκη είναι η Atlanta της Ελλάδας. Όλοι οι νέοι αυτής της φάσης γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αράζουμε και με τους πιο πολλούς είμαστε και μια παρέα. Είναι πολύ όμορφο αυτό. Όσοι είναι λίγο πιο πάνω προσπαθούν να ανεβάσουν όποιον είναι λίγο πιο κάτω, με συμβουλές, feats, παραγωγές, κονέ κτλ.
Ακούω ατελείωτες ώρες Young Thug. Όλη την δισκογραφία του, από το 2013 μέχρι το 2016. Ακούω κάθε μέρα, μια φορά τουλάχιστον, το αγαπημένο μου τραγούδι του, “Blanguage”. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει την μουσική του Thugga όσο εγώ. Ακούω γενικότερα πολλή μουσική, τραπ κυρίως, αλλά κάνω κάτι στάσεις σε παλιά μουσική για να πάρω στοιχεία αναλογικής μουσικής και να βάλω vintage ιδέες στα τραγούδια μου, εφόσον η μουσική που φτιάχνω μου επιτρέπει να κάνω ό,τι θέλω. Ένα άλμπουμ που με ενέπνευσε παρά πολύ είναι το Luv is rage 2 του Lil Uzi Vert. Πολύ μπροστά. Πραγματικά μου έδωσε πάρα πολλά συναισθήματα. Όπως και το Unknown Memory του Yung Lean. Παρά παρά πολύ μεγάλη έμπνευση.
Γύρω μου με ενοχλούν παρά πολλά πράγματα, αλλά προτιμώ να βλέπω το τι λάθη κάνουν οι άλλοι ώστε να μην τα επαναλάβω. Όλα είναι θέμα αντίληψης και στρατηγικής. Ψάχνω τον πιο σύντομο τρόπο να κάνω τα πάντα πράξη, αλλά δεν κάνω τίποτα τυχαία. Υπάρχει μια τεράστια διεργασία και μελέτη στο κεφάλι μου, μέχρι να πράξω. Απ’ ό,τι έχω αποδείξει στον εαυτό μου, πάντως, λειτουργεί αρκετά καλά αυτός ο τρόπος σκέψης.
Μου αρέσει να ακούω μουσική, να πηγαίνω στο στούντιο, να ξοδεύω λεφτά με ανθρώπους που αγαπώ αλλά πάνω απ' όλα μου αρέσει να εξελίσσομαι. Μου αρέσει να είμαι έμπνευση για τους γύρω μου, μου αρέσει να ανταλλάσσω απόψεις, μου αρέσει να προβληματίζομαι. Λατρεύω να κάνω δραστηριότητες όπως το καρτ, που το πάω σαν τρελός, γιατί μ' αρέσει η ταχύτητα και όταν είμαι στην πίστα νιώθω ότι δεν έχω προβλήματα. Επίσης, μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία γύρω από την ψυχολογία.
Ελπίδα και δύναμη μου δίνει η σκατίλα που νιώθω να τρώω ώρες-ώρες. Δηλαδή με κάνει να θέλω να σηκωθώ να φύγω από εδώ που είμαι, να φτάσω κάπου πιο ιδανικά. Είμαι μόνιμα σε αυτή τη φάση. Οι δυνάμεις που έχω και η έμπνευση μου, μού δίνουν άπειρη δύναμη επίσης. Το γεγονός ότι υπάρχουν γύρω μου άτομα που ακόμα παίρνουν μέσα μαζικής μεταφοράς και δεν τρώνε το καλύτερο φαγητό καθημερινά, μου δίνει ώθηση στο να δουλέψω πιο σκληρά. Όταν είσαι FY όλα είναι μουσική και ραπ, με λίγα λόγια».
«Τι ετοιμάζεις τώρα;». «Ετοιμάζω ένα mixtape το οποίο πιστεύω ότι θα θέσει καινούργια standards στο game της Ελλάδας, άλλη μια φορά θα είναι game changer και θα ανεβεί κι άλλο ο πήχης της προσωπικής μου δουλειάς. Με πολλούς φρέσκους ήχους, καινούργιες φωνές, καινούργια flows. Κατά την γνώμη μου το “Υπο” είναι το καινούριο “679” αλλά 3-4 επίπεδα πάνω.
Ως ένας νέος άνθρωπος που ασχολείται με την μουσική τα βλέπω τα πράγματα μια χαρά. Βγαίνουν χρήματα, υπάρχει υλικό, υπάρχουν ευκαιρίες. Ως ο άνθρωπος που θέλω αυτή η μουσική να φτάσει σε αλλά επίπεδα και μουσικά και στο θέμα της αμοιβής και στο θέμα της απήχησης, όμως, έχουμε ακόμα πολλή δουλειά, αλλά το βλέπω με πολύ μεγάλη αισιοδοξία. Ανυπομονώ πραγματικά για να δω πού θα φτάσει...».
σχόλια