"Θέλω το σήμερα, όσο ρομαντικός και να είμαι"
Κάνεις παραγωγές, συνεργάζεσαι με άλλους MCs, φεύγεις για Αμερική, επιστρέφεις, ίσως ξαναπάς, δημιουργείς νέα προτζεκτ, κλείνεις άλλα και όλα αυτά γιατί όπως έχεις πει «έξω το βιογραφικό μετράει». Στην Ελλάδα πόσο μετράει;
Κοίτα, κακά τα ψέματα, το να ζήσεις εξ ολοκλήρου από τη μουσική πλέον είναι πολύ δύσκολο. Ειδικά στο είδος μας, που τα beats πλέον μπορεί να τα κάνει καθένας και πολύ εύκολα. Ο ανταγωνισμός μεγαλώνει, τα standards πέφτουν κ.ο.κ. Ειδικά έξω που το "άθλημα" έχει μεγαλύτερη απήχηση και απόδοση. Γι' αυτό και μετράει το βιογραφικό, για να δείξεις από που προέρχεσαι, όχι μόνο ηχητικά, αλλά σαν διαπιστευτήριο, ποιοι συνεργάστηκαν μαζί σου και εμπιστεύτηκαν τη δουλειά σου. Κι εδώ μετράει, αλλά κυρίως για τη λεζάντα, προφανώς και έχει την ουσία του, αλλά έρχεται δεύτερη.
Με τον Γερμανό Curse έχεις συνεργαστεί και έχεις δηλώσει την εκτίμηση σου για το πρόσωπο του αλλά και ότι «κόντεψες να πιαστείς στα χέρια λόγω της διαφοράς στην αισθητική». Ποιες ήταν οι διαφορές σας σχετικά με την αισθητική;
Μιλάμε για ένα ευρωπαϊκό supergroup, με απαιτήσεις και ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Εγώ τότε ήμουν ακόμα το παιδί απο τον Βύρωνα, ξέρεις με τα hoodies και τα xxl jeans, κολλημένος με τον ήχο των 90s, βασικά, όχι κολλημένος απλά, ισχυρογνώμων και die-hard τύπος. Δεν μπορούσα να δεχτώ εύκολα την εξέλιξη και το ότι, καλά όσα έγιναν και άκουσα τότε, αλλά προχωράνε όλα και αλλάζουν, για καλό ή κακό δεν έχει σημασία, τουλάχιστον να δεχτώ την αλλαγή. Ο Curse είχε καινοτόμες και πρωτότυπες ιδέες που οδηγούσαν ολο το project κάπου στοχευμένα, εγώ τις έβρισκα πολύ "soft" και μη hip-hop σε κάποιο βαθμό, έτσι ξεκινήσαμε μια συζήτηση για το πως είχαν τα πράγματα και πως έχουν, αμφισβήτησα τη δουλειά του συγκρίνοντας τον με το παρελθόν του ως καλλιτέχνης και δεν άργησε να συμβεί, χαχα! Όλα καλά, παρενέβησαν οι ψύχραιμοι και έμαθα αρκετά από τις μετέπειτα συζητήσεις.
Έχεις δει συχνά να διαφωνεί ο κόσμος της ελληνικής ραπ για θέματα αισθητικής;
Ειδικά οι Έλληνες όλη την ώρα ερχόμαστε σε αντιπαράθεση. Το κακό είναι το πως. Και το "πως", είναι ότι ελάχιστες φορές υπάρχουν επιχειρήματα, μια αιτιολόγηση για την αισθητική ή τεχνική παρέμβαση που γίνεται κάτι. Το όλο θέμα έχει και την πλάκα του βέβαια, αλλά το βλέπω με τελειομανία και αυτό ίσως με κάνει επαγγελματία, όχι τα βιογραφικά και οι γνώσεις. Εραστής της τέχνης μπορεί να είμαι και μεγαλύτερος από τους ερασιτέχνες, αλλά στο τέλος της μέρας θέλω όσο το δυνατόν λιγότερα ψεγάδια.
Ποια ήταν η σημαντικότερη συνεργασία που έχεις κάνει και ποιο το κέρδος που πήρες από αυτή;
Όλες είχαν τον σκοπό τους, άλλοτε για φήμη, άλλοτε οικονομικό, άλλοτε μόνο για την εμπειρία. Δεν ξεχωρίζω κάτι πλέον, ίσως να είναι και αυτή η φιλοδοξία που γυρνάει αρκετά στο μυαλό μου και με κάνει να απαιτώ από εμένα το επόμενο βήμα. Είμαι αδηφάγος με τους στόχους μου και αυτό πρέπει να το προσέξω λίγο, δεν θέλω να χάνω στιγμές για όλο αυτό. This game made me an animal, που έλεγε και ο Biggie, χαχα!
Έχεις πει ότι στην Ελλάδα υπάρχει αυθορμητισμός στις συνεργασίες, αλλά λείπει ο επαγγελματισμός. Σαν φιλοσοφία ζωής είσαι περισσότερο κοντά στον επαγγελματισμό των ξένων ή στον αυθορμητισμό των Ελλήνων;
Όπως είπα και πριν έχει τη φάση του κι αυτό και ναι, μου αρέσει ο αυθορμητισμός, δεν θέλω να πνίγεται. Και δεν έχει ανάγκη εξάλλου, στα εγχώρια δεδομένα δεν έχεις εταιρίες να σου λένε τι και πως θα το κάνεις ή να μην κάνεις. Είμαστε μεταξύ μας και αυτό φαίνεται, το παρείστικο της υπόθεσης. Και έξω μπορείς να το διατηρήσεις με λίγο ίσως παραπάνω τυπικότητα.
Τι είναι προσβολή για τον ηθικό σου κώδικα σε μια επαγγελματική πρόταση;
Προσβολή είναι να γυρίσω από το studio και να έχω αμφιβολίες για κάποια επαγγελματική μου κίνηση. Να μην μπορώ να κοιμηθώ καλά, να αισθάνομαι ότι δεν το έκανα για τους ανθρώπους μου, για την οικογένεια μου που θέλω να είναι περήφανοι για μένα. Αλλά κυρίως για μένα, να ξέρω ότι δεν ξεπέρασα τη γραμμή, αυτή τη νοητή που έχω βάλει τα όρια μου ως καλλιτέχνης και άνθρωπος. Όχι πως οτιδήποτε δεν κάνω, θα με προσέβαλλε αναγκαστικά, αλλά και μόνο που δεν θα έκανε στη γεύση μου, θα έχω χάσει. Και το κάνω όλο αυτό επειδή με κάνει να αισθάνομαι καλά, δεν θέλω να χάνει το fun απο μέσα του.
Στα βίντεο του «Lacrima of Iris» έχεις πολλές αναφορές σε κινηματογραφικές ταινίες. Ποια είναι η ταινία που σε έχει επηρεάσει περισσότερο και με ποιο τρόπο;
Άρχισα να δίνω την τελική δομή στο project βλέποντας ταινίες του Jodorowsky τοτε, το El Topo, το Holy Mountain και το Dance of Reality, μόλις είχε βγει το τελευταίο. Η βιογραφική ταινία των Doors επίσης, που είχε σκηνοθετήσει ο Oliver Stone, που με διαβολική σύμπτωση έκανε και το λογοπαίγνιο για το "Oliver Stoned" κομματι με samples απο αφηγήσεις του Morisson.
________________
Δώσε μου ένα top5 με αγαπημένα κομμάτια που θα άκουγες ξανά και ξανά
Είναι μερικά που δεν βαριέμαι ποτέ, ανεξαρτήτως παλαιότητας ή mood που βρίσκομαι, όπως το "Hell on Earth" των Mobb Deep, το "Whatcha gonna do" των Terror Squad, σχεδόν τα μισά του Biggie, χαχα, και μερικα εκτος hip-hop οπως το "Ι can stand a little rain" της Esther Phillips ή το "Ask me bout nothing" του Bobby Blue Bland. Tα έχω παντού και σε όλα τα formats.
________________
Έχεις πει ότι και το style είναι σημαντικό και ότι στην ουσία ο κόσμος πέρα από την μουσική κοιτάει ένα icon. Ποιες είναι εκείνες οι συμπεριφορές κατά την γνώμη σου που δείχνουν ότι ένας καλλιτέχνης ενδιαφέρεται περισσότερο να είναι icon παρά για την μουσική του;
Για να είμαι ειλικρινής είναι και στην ιδιοσυγκρασία του καθενός, του πόσο θέλει να ασχοληθεί με τον εαυτό του ή όχι. Το δεύτερο επίσης πλασάρεται και σαν lifestyle, μπορεί να είναι και εσκεμμένο σε αυτό του σύνδρομο του anti-star, ξέρεις. Από κει και πέρα εγώ δεν φαίνομαι τόσο όσο οι τραγουδιστές της rap, οι ίδιοι σίγουρα ξέρουν ποτέ περνάς τα όρια και προσπαθείς να μεταλλαχτείς σε ένα icon που συνήθως καταλήγει σε μονοπώλιο του "φαίνεσθε" χωρίς κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Από όσες συναυλίες έχει παρακολουθήσει μέχρι σήμερα, ποια σου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό και γιατί
Την καλύτερη συναυλία την έχω παρακολουθήσει σε dvd. Δυστυχώς χαχα! Μιλάω για το live των Γάλλων NTM, αυτό του 1998. Δεν έχω δει κάτι που να το αγγίζει αισθητικά, στα φώτα/χρώματα, στις εναλλαγές στον ήχο, στη συμμετοχή του κοινού και στο πάθος των ίδιων. Το βάζαμε παλιά με τους δικούς μου για να κάνουμε όνειρα, ήταν απίστευτα έντονο σαν ατμόσφαιρα, φαντάσου να ήμουν εκεί.
Τι είναι για εσένα κακό ραπ;
Κακό ραπ θα ήταν ότι είναι και κακή μουσική κατ' επέκταση αλλά αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με τα αυτιά μου και τη διάθεση μου. Σίγουρα τα ακραία pop rap beats που ακούγονται σαν πλαστικό παιχνίδι και οι εσκεμμένα wannabe βρωμιές που βγαίνουν ανά καιρούς για να μας πείσουν οτι έχουμε ακόμα 1995. Θέλω αυθορμητισμό στη μουσική. Θέλω το σήμερα όσο ρομαντικός και να είμαι.
Με την επίτευξη ποιου επαγγελματικού στόχου θα αισθανόσουν ικανοποιημένος στο τέλος του 2014;
Κυρίως το χρωστάω στο κοινό κι αυτό επειδή τους το έχω υποσχεθεί από το 2010, είναι η συλλογή μου "Κλειστό Κύκλωμα". Την είχα παγώσει, την ξαναέπιασα, έσβησα, διόρθωσα και καλώς εχόντων των πραγμάτων μέσα στο 14/15 θα είναι έτοιμη.
________________
σχόλια