→FREEWHEELIN'. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, μικρός και άσχετος, είχα βρεθεί με συγγενείς σε έναν χορό στο «Χάραμα», στην Καισαριανή. Ως εμπειρία ήταν τραυματική, για την ακρίβεια ολόκληρη η βραδιά για τα παιδικά μου μάτια και αυτιά ήταν κάτι σαν εφιάλτης. Για χρόνια η μόνη εικόνα που είχα μέσα στο κεφάλι μου ήταν ενός ξεμωραμένου γέρου στα όρια της κατάρρευσης που πάσχιζε να τραγουδήσει. Αυτός ο άνθρωπος, που τότε, ως αθώος και ανίδεος, είχα θεωρήσει αποκρουστικό, ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης. Χρειάστηκαν χρόνια να συνειδητοποιήσω σε τι είχα γίνει μάρτυρας σε εκείνο τον χορό (σήμερα το σκέφτομαι και ανατριχιάζω): είχα την τύχη να δω τον Τσιτσάνη στη σκηνή λίγο καιρό πριν πεθάνει, έστω και άρρωστο, έστω κι αν ήταν πραγματικά τόσο κακός όσο τον θυμάμαι. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό πριν από μερικές μέρες που κρυφάκουγα μέσα στο τρένο μια παρέα παιδιών γύρω στα 16-17 να μιλάνε για τον Μπομπ Ντίλαν και να λένε τα χειρότερα. Ήθελα να τα πλακώσω στις ανάποδες, αλλά σκέφτηκα ότι δεν ωφελεί, κάποιος που αγνοεί τι εστί Μπομπ Ντίλαν και το μέγεθος του καλλιτέχνη που στολίζει με κοσμητικά δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει για ποιο λόγο σε κάνει έξαλλο. Λογικό, αλλά η άγνοια, εκτός από ανόητο, σε κάνει και εκνευριστικό. Και ok, o Μπομπ Ντίλαν είναι ακριβώς στην ηλικία που πέθανε ο Τσιτσάνης, γέρος δηλαδή, με σπασμένη φωνή και τα τελευταία χρόνια λέει και κάνει πράγματα που δείχνουν ότι έχει γεράσει επικίνδυνα (πριν από μερικά χρόνια είχε δηλώσει στο «Rolling Stone» ότι όλη η μουσική που έχει βγει την τελευταία 20ετία είναι σκουπίδια - ξεχνώντας ότι κι ο ίδιος ότι έχει κυκλοφορήσει τουλάχιστον δέκα άλμπουμ), είναι αυτός όμως που έφτιαξε το «Freewheelin'», το «Blonde on blonde» και το «Highway 61 Revisited». Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Κι αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Στις 29 Μαΐου ξεκινάει τη νέα περιοδεία του απ' την Αθήνα.
→MOODY BOY. Σε μια συνέντευξη-ποταμό στο εξαιρετικό «Woofah» (το μουσικό περιοδικό που ειδικεύεται σε reggae-grime-dubstep) ο Tony Thorpe, ένας από τους βετεράνους (και πολύ σημαντικούς) μουσικούς και παραγωγούς της αγγλικής dance σκηνής, σχολιάζοντας τον τρόπο που τα ναρκωτικά διαμόρφωσαν τα μουσικά είδη που εμφανίστηκαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες, λέει, μεταξύ άλλων: «Μπορεί να διαφωνούν πολλοί, αλλά τα ναρκωτικά έφτιαξαν το jungle και το hardcore φίλε μου, και δεν αστειεύομαι καθόλου. Αυτά τα έφτιαξαν, ό,τι κι αν στο διάολο σου πουν. Ολόκληρη η φάση με τα ναρκωτικά έχει γίνει πολύ σκοτεινή και δεν έχει πλάκα πια, όλα φαίνονται πολύ καταθλιπτικά, χωρίς καθόλου κέφι, απλά σκοτεινά... Γι' αυτό και το dubstep επέστρεψε στην μπίρα και στο χόρτο. Την πρώτη φορά που πήγα στο DMZ είχα μείνει άναυδος, ούτε ένας δεν έπαιρνε χάπια, οι άνθρωποι κάπνιζαν χόρτο και, παρ' όλα αυτά, παραληρούσαν, ξέρεις, χοροπηδούσαν στις 5 η ώρα το πρωί και έβλεπες 500 άτομα στον χώρο να κουνάνε τα κεφάλια του σε τέλειο συγχρονισμό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Βλέπω τον Kode 9 να παίζει όλα αυτά που ήθελα να παίξω εγώ πριν από 15 χρόνια και δεν τολμούσα γιατί θα εξαφανίζονταν όλοι και τώρα γίνεται χαμός. Οι άνθρωποι τώρα πια είναι πιο εύκολοι στο να δεχτούν τα πάντα...». Αυτό που έχει καταφέρει το dubstep και τα καινούργια του υποείδη είναι να κάνουν τη χορευτική μουσική περισσότερο drug-free, με λιγότερα (ή καθόλου) χημικά, και όσο το μπάσο βαραίνει τόσο περισσότερο clean γίνεται το κοινό που συμμετέχει χορεύοντας - παρόλο που και ο ήχος και η ατμόσφαιρα δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε παραπέμπει στο «ξενέρωτο». Απεναντίας...
→ELFISH TAPES. Το νέο (υπέροχο) άλμπουμ του Γιάννη Παπαϊωάννου (aka ION) που δίνει δωρεάν για «κατέβασμα» στο μπλογκ του (http://nocamera.wordpress.com) είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε την περασμένη άνοιξη και θα συνεχιστεί μέχρι να ολοκληρωθούν τα βίντεο που φτιάχνει η Αγγελική Βρεττού για όλα τα κομμάτια του (14 συνολικά). Στο άλμπουμ, που συνεργάζονται η May Roosevelt, o Σπύρος Φάρος, ο Ηλίας Κατελάνος και η Phaedra Vokali στα φωνητικά, ο Fennesz συναντάει τον Pascal Comelade Pierre Bastien σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του ION. Ένας δίσκος βαθιά προσωπικός, με πλήρη απουσία του beat και συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια, όπως το «R.R. Hearse» και το «Black Spring». Η ένταση που βγαίνει μέσα από την ησυχία είναι απίστευτη.
→ΔΙΣΚΟΙ & LIVE. Νέοι δίσκοι, πολλοί και καλοί. Phrases: Η μεγάλη έκπληξη των ημερών είναι το νέο ανοιξιάτικο κι απίθανο EP του Mike Snipper (που υπογράφει ως Blank Dogs, με νέο ήχο, πιο «καθαρό» και ηλεκτρονικό, που αναβιώνει ιδανικά τον synth-pop ήχο που μεσουρανούσε εκεί γύρω στις αρχές των '80s και θυμίζει το ιστορικό πρώτο άλμπουμ των Black Devil Disco Club - ίσως περισσότερο φωτεινό). Νέο άλμπουμ (συλλογή από δυσεύρετα singles και ειδικές κυκλοφορίες που υπήρχαν μόνο σε βινύλιο με τίτλο Vol. 2) κυκλοφορούν κι Wooden Shjips, λίγο πριν εμφανιστούν στην Αθήνα, σε μία από τις ροκ βραδιές που αναμένονται με αγωνία (23/4, στο ΑΝ Club). Το συγκρότημα απ' το Σαν Φρανσίσκο, που νομίζεις ότι παίζει μια ατελείωτη εκτέλεση του «Revolution» των Spacemen 3 (δηλώνουν ότι ποτέ δεν τους άκουγαν, αντιθέτως, αναφέρουν ως επιρροές τον Alan Vega και το «Sister Ray» των Velvet Underground) με φωνητικά που θυμίζουν... Doors, διασκευάζει το «Vampire Blues» του Neil Young και το «Contact» του Serge Gainsbourg με έναν υπνωτικό τρόπο που σε καθηλώνει (στις συνεντεύξεις τους, πάντως, σε πιάνουν χασμουρητά). Στα live τους είναι ακόμα καλύτεροι. Στο μεταξύ, η παρέλαση των dubstep ονομάτων συνεχίζεται το Σάββατο 10 Απριλίου στο Bios, με άλλο ένα all star line up που περιλαμβάνει Skream & Benga, Darkstar και Shackleton (ο σπουδαίος παραγωγός που πέρσι κυκλοφόρησε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, το «3 EPs», και πρώην Skull Disco). Ένας φίλος που μόλις έφτασε από Νέα Υόρκη δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τον τελευταίο χρόνο έχουν εμφανιστεί στην Αθήνα περισσότερα ονόματα του είδους απ' όσα στη Νέα Υόρκη...
→ABSTRACT TRUTH. Υπάρχουν δυο ιστορικοί δίσκοι που εμφανίζονται συχνά στα μουσικά μπλογκ του είδους (σάικο-τζαζ με φλάουτο και αφρικάνικα κρουστά), τα δυο άλμπουμ που πρόλαβαν να βγάλουν από το '69 μέχρι το '71 οι Νοτιοαφρικάνοι Abstract Truth (Totum και Silver Trees) στη σύντομη καριέρα τους πριν διαλυθούν, κυκλοφορούν πια μαζί σε ένα CD και ακούγονται πολύ συχνά στα DJ set ονομάτων όπως ο Gaslamp Killer ή των αστέρων της Stones Throw. Δεν έχουν σχέση ούτε με τη μουσική του Γιοχάνεσμπουργκ της εποχής, δεν είναι ούτε τζαζ, ούτε καν «μαύροι».
→WHAT'S THAT «ΧΕΙΡΟΓΛΥΚΑΝΟ»; Μία λέξη που ακούγεται συχνά τις τελευταίες μέρες: χειρογλύκανο. (Πάλι την τσόντα της Τζούλια βλέπεις; Σε έχει φάει το χειρογλύκανο). Χε χε, Καλή Ανάσταση.
•TEN FOR MY I-POD: erykah badu-new amerykah part two (return of the ankh), flying lotus-cosmogramma, dimlite-prismic tops, dimlite-prismic tops, pablo-turntable technology, archie bronson outfit-coconut, άγγελος κυρίου-ξεδίψασε απ' την αναγνώριση, va-rinse 11 mixed by oneman, king tubby-dub from the roots, blank dogs-phrases, yatha sidhra-a meditation mass
σχόλια