«Ο Jedi της τεχνικής και της τεχνολογίας» είναι το πρώτο που μου χτυπάει στο μάτι από αυτά που έχουν γραφτεί για τον James Zabiela κι αμέσως σκέφτομαι πως η εμφάνισή του άνετα θα του εξασφάλιζε έναν ρόλο στο αγαπημένο franchise.
Το ότι αποτελεί μουσική κληρονομιά στον χώρο της χορευτικής μουσικής, αν και 20 χρόνια νεότερος από τους υπόλοιπους που κουβαλούν αυτό τον τίτλο, με ξαναπάει στο «Star Wars», αλλά αυτήν τη φορά στη σοφία που κουβαλάει ο Yoda.
Μπορεί να ξεκίνησε την καριέρα του το 1999 και να καθιερώθηκε στον χώρο το 2000 –σε χρόνο-ρεκόρ για την εποχή‒, μπορεί να ήταν μέντοράς του ο μέγας Sasha και να δημιούργησε ένα ενθουσιώδες fanbase που τον ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί κάποιος να πει αφοριστικά «οk, άλλος ένας επιτυχημένος DJ», όμως ο James δεν είναι σαν τους άλλους.
Έχω γίνει ένας άνθρωπος που απλώς φοράει τα ακουστικά του και του αρέσει να περιπλανιέται στα αεροδρόμια και να ταξιδεύει με το τρένο. Γενικώς απολαμβάνω να ζω στον δικό μου κόσμο. Δεν με ενοχλεί η μοναχικότητα, υπάρχει κάτι γαλήνιο στη διαδικασία του ταξιδιού.
Είναι ένας από τους λίγους που συνδυάζουν την αψεγάδιαστη τεχνική δεινότητα που εξελίσσεται συνέχεια, το ελιτίστικο γούστο σ' αυτά που παίζει και σ' αυτά που κυκλοφορεί, την απίστευτη και ιδιαίτερη ροή στα sets του, με την αγάπη για την τεχνολογική εξέλιξη, τον ταπεινό χαρακτήρα και ένα ιδιαίτερα αβίαστο star quality.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Pioneer τον επέλεξε ως έναν από τους λίγους που τη βοήθησαν να αναπτύξει τα CDJ-900 και CDJ-2000, τα απόλυτα εργαλεία δουλειάς των σύγχρονων DJs, που τα βρίσκεις σε όλα τα κλαμπ του κόσμου, μικρά, μεσαία και μεγάλα, underground και mainstream, κεντρικά και συνοικιακά.
Μετά από μια περίοδο φαινομενικής νηνεμίας, ο James Zabiela επιστρέφει κάνοντας πολύ θόρυβο, όχι με τους προφανείς τρόπους αλλά με την ποιότητα. Παραδίδει το νούμερο 29 της αγαπημένης, καταξιωμένης σειράς συλλογών της Balance και επιλέγει αποκλειστικά το LiFO.gr για να μιλήσει γι' αυτό.
— Γεια σου James! Πού σε βρίσκω;
Είμαι στο σπίτι μου και κάθομαι ακριβώς στο σημείο όπου καθόμουν όταν έφτιαχνα αυτήν τη μιξαρισμένη συλλογή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το ότι αγόρασα καινούργιο χαλάκι για να το βάλω κάτω από την καρέκλα μου, αφού με το πέρα-δώθε που έριξα μιξάροντας, το προηγούμενο έγινε κουρέλι. Επίσης, είναι το μοναδικό σημείο όπου έχω καλό σήμα και δεν χρειάζεται να μετακινούμαι για να μπορέσουμε να μιλήσουμε. Αν με χάσεις κάποια στιγμή, λοιπόν, μην ανησυχήσεις, θα ξέρεις τι έχει συμβεί.
— Πώς είναι ο καιρός;
Χαρακτηριστικά βρετανικός, βλέπω γκρι παντού. Χθες ήταν πολύ ωραία, αν και είχε πολύ κρύο ‒ τουλάχιστον είδαμε λίγο ήλιο. Ξέρω ότι θα ζηλέψω, αλλά θα ρωτήσω. Πώς είναι ο καιρός στην Ελλάδα;
— Χαρακτηριστικά βρετανικός. Πολλή βροχή, μουντάδα και κρύο σήμερα.
Αχ, τι ωραία. Δεν νιώθω άσχημα, λοιπόν. (γελάει)
— Πες μου πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε σ' αυτό που έχεις γίνει σήμερα το γεγονός ότι ο πατέρας σου δούλευε σε δισκάδικο.
Ουσιαστικά έχει διαμορφώσει τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Στην ενήλικη ζωή μου ήταν το γεγονός που έκανε τη διαφορά. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόμουν μέρος αυτού του κόσμου, ότι θα γινόμουν DJ και θα ταξίδευα σε όλες αυτές τις χώρες, ότι θα ζούσα από αυτό.
Οι εμπειρίες που έχουμε ως παιδιά και έφηβοι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτό που γινόμαστε. Είτε ακολουθήσεις τα βήματα του μπαμπά σου είτε πας στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση, όπως κάνουν πολλοί, η επιρροή παραμένει.
— Τι προσφέρει άλλη μια μιξαρισμένη συλλογή στον ακροατή;
Εξαρτάται. Μπορώ να σου απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση βάσει της λογικής που ακολούθησα ο ίδιος για να τη φτιάξω. Θα μπορούσα να διαλέξω απλώς 12 κομμάτια που αγαπώ πολύ για την κάθε πλευρά του δίσκου και όλα θα ήταν μια χαρά. Άλλωστε, είναι κάτι που έχω κάνει στο παρελθόν και δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σ' αυτήν τη διαδικασία.
Όταν επικοινώνησαν μαζί μου από την Balance, με ενημέρωσαν ότι ήθελαν να βγάλουν CD ‒μια σοβαρή επένδυση από την πλευρά τους‒ κι έτσι ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, ότι ήταν μια πρόκληση για μένα.
Όταν είσαι εκεί έξω και παίζεις μουσική, αρκετές φορές τυχαίνει να συνδυάσεις δύο κομμάτια που αποδεικνύεται ότι ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους, λες και φτιάχτηκαν στο ίδιο στούντιο, λες και είναι ενιαία.
Έψαξα, λοιπόν, να βρω πολλές τέτοιες μελωδικές στιγμές, αυτή ήταν η αρχική μου επιδίωξη. Έγινε αμέσως σαφές ότι έπρεπε να έχω στη διάθεσή μου τόνους μουσικής και ότι έπρεπε να είμαι κυριολεκτικά ερωτευμένος με αυτά τα κομμάτια για να τα συμπεριλάβω σε συλλογή στην οποία θα έβαζα το όνομά μου.
Ήταν πολύ δύσκολο, λοιπόν, να ψάχνω συνεχώς στα ανεξάρτητα δισκοπωλεία τα κομμάτια και μετά να μπαίνω στη διαδικασία του μιξαρίσματος. Τα δοκίμασα σε όλες τις πιθανές εκδοχές μέχρι να ανακαλύψω την τέλεια μείξη.
— Πόσα τεστ έκανες;
Άπειρα! Φαντάσου πως είχα περίπου 1.000 κομμάτια για το κάθε μιξ. Κρατούσα κάποιο στο ένα deck και το μίξαρα συστηματικά με όλα τα υπόλοιπα. Εκεί το πράγμα δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο, αφού κατέληξα να έχω υπερβολικά πολλές ιδανικές μείξεις, πολλά ιδανικά mash ups. Τότε έπρεπε να αποφασίσω πάλι ποια θα διάλεγα, ώστε να ρέει σωστά το αποτέλεσμα.
— Να τολμήσω να ρωτήσω πόσο καιρό σου πήρε;
Από τη στιγμή της ανάθεσης μέχρι τη στιγμή που το παρέδωσα έκλεισα έναν χρόνο. Φυσικά, σε αυτό το διάστημα έκανα διαλείμματα, αφού έπρεπε να παίζω και να ταξιδεύω. Σίγουρα μου φάνηκε ένας χρόνος και το παραμικρό λεπτό. (γελάει)
— Ποια ήταν η πραγματική ιδέα βάσει της οποία κινήθηκες για όλο αυτό; Ήθελες να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου, τον τρόπο που βλέπεις τη μουσική σήμερα, την κατεύθυνση στην οποία πιστεύεις ότι θα κινηθεί ο ήχος ή ήθελες να στήσεις μια συλλογή που πολύ άνετα θα ακούει ο ακροατής σε 5-6 χρόνια, χωρίς να φαντάζει παρωχημένη;
Πιστεύω πως όλοι αυτοί που καλούνται να φτιάξουν μια συλλογή έχουν αυτό ακριβώς στο μυαλό τους, γιατί, τελικά, μετά από 5 χρόνια θα καταλάβεις, θα ξέρεις αν αυτό που έκανες ήταν επιτυχημένο. Όλον αυτό τον καιρό αμφισβητούσα συνεχώς τον εαυτό μου, σκεφτόμουν ότι όλη αυτή η μεγάλη προσπάθεια μπορούσε να αποβεί μάταια.
Υπάρχει περίπτωση πολλές φορές να δουλεύεις κάτι πολύ καιρό, το αποτέλεσμα να μην είναι καλό και άλλες να ξεπετάς κάτι που τελικά αποδεικνύεται εξαιρετικό. Μάλλον αυτή είναι και η φύση της δημιουργικής διαδικασίας. Το σωστό είναι να δημιουργείς συνεχώς: κάποιες φορές το αποτέλεσμα μπορεί να μη βγαίνει καλό, κάποιες άλλες πάλι να είναι ξεχωριστό.
Άσχετα από τη γιγάντια προσπάθεια που έκανα, το μέλλον θα δείξει αν κατάφερα να επιτύχω τη διαχρονικότητα. Τώρα, σε σχέση με το ταλέντο μου, υπάρχει το στοιχείο του εγωισμού που αναγκαστικά επηρεάζει τη διαδικασία. Για παράδειγμα, όταν τελείωσα το μιξ δεν είχα καταλάβει πόσα κομμάτια είχα χρησιμοποιήσει ‒ ήταν περίπου πενήντα.
Σε εκείνη τη φάση προσπαθούσαμε να δούμε πώς θα παρουσιάζονταν τα τραγούδια στο tracklist. Έπρεπε να μπουν όλα στη σωστή σειρά για το CD και για το Spotify κι έτσι τα σπάσαμε σε ομάδες των 18. Εκεί τρύπωσε το εγώ μου στη διαδικασία, απαιτώντας να είναι όλα σωστά, μέχρι και το παραμικρό δευτερόλεπτο.
— Τελικά, ακούγοντάς το σήμερα, είσαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα;
Χμ, ναι, έτσι νομίζω. Ακόμα δεν ξέρω. Παρέδωσα δύο εκδοχές του πρώτου μιξ, γιατί συμπεριέλαβα ένα τραγούδι που δεν μου επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσω αρχικά, όμως τελικά πήραμε την άδεια κι έτσι έπρεπε να ξαναγίνει όλο από την αρχή.
Μετά ήρθαν τα άλλα τρία μέρη, η διαδικασία του mastering, βρήκα κάποια λάθη τα οποία με δυσαρέστησαν πολύ κι έτσι πάλι άλλαξα διάφορα πράγματα. Νομίζω πως τους τρέλανα κυριολεκτικά στην εταιρεία. Έρχεται, όμως, μια στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι αυτό είναι, τέλος, δεν πάει άλλο. (γελάει)
— Τελειομανής;
Μάλλον είμαι, αλλά μέχρι ενός σημείου, αν και πιστεύω πραγματικά πως τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο. Κάποιες φορές η τελειότητα δεν είναι απαραίτητα καλό πράγμα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον είμαι, κι αυτό δεν είναι καλό.
— Από την άλλη, αυτό σου το χαρακτηριστικό είναι ένας από τους λόγους που σε αγαπά τόσο το κοινό σου.
Δεν είναι καλό να παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο στα σοβαρά. Για παράδειγμα, αν δεν μου βγει σωστά μια μείξη όταν παίζω μουσική, ταράζομαι, στενοχωριέμαι πολύ και μου χαλάει η διάθεση. Όμως οι άνθρωποι που με ακούν εκείνη τη στιγμή θέλουν απλώς να χορέψουν και να περάσουν καλά, άρα η διάθεση που μου προκαλεί ένα τέτοιο γεγονός δεν πρέπει να χαλάσει τη δική τους βραδιά! (γελάει)
— Για να είμαι ειλικρινής, εμένα μου αρέσει να ακούω λαθάκια την ώρα που παίζει ο άλλος, γιατί έτσι καταλαβαίνω πως παίζει πραγματικά.
Ε, ναι! Ξέρεις κάτι; Τώρα τελευταία έχει γίνει αποδεκτό το να κάνεις κάποια λαθάκια και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Δεν μουτρώνω, όπως έκανα παλιά. Θυμάμαι το 2000, όταν έπαιζα με βινύλια, αν γινόταν κάτι ή κάποιος σκουντούσε κατά λάθος το πικάπ και πηδούσε η βελόνα, γινόμουν έξαλλος! Ο ήχος, η ροή, διακόπτονταν άκομψα. Σήμερα, αν πάω κάπου και το ακούσω αυτό, λέω αμέσως «πο πο, τέλεια, κάποιος παίζει με δίσκους». (γελάει)
— Η σκηνή της χορευτικής μουσικής έχει γίνει πια ένας επιχειρηματικός τομέας εκατομμυρίων, στον οποίον όλα έχουν γίνει και τα πάντα έχουν ειπωθεί. Πώς προχωράμε στο μέλλον λοιπόν;
Ακριβώς όπως τα λες, όλα έχουν γίνει και ο τρόπος που προχωράει η σκηνή στο μέλλον μοιάζει με ένα remix: ερμηνείες και παραλλαγές ενός θέματος, όπως αυτός ο ήχος που θυμίζει trance και είναι ξανά δημοφιλής αυτή την εποχή. Κάποια από αυτά τα δισκάκια είναι ωραία, θυμίζουν αυτά που κυκλοφορούσαν στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Κάποιοι απ' όσους τα φτιάχνουν αυτά δεν υπήρχαν καν εκείνη την εποχή και ίσως να ακούνε αυτό τον ήχο πρώτη φορά στη ζωή τους. Πιστεύω ότι σε όλες τις μορφές της τέχνης, της δημιουργικότητας και της έκφρασης όλα είναι ένα remix σήμερα.
— Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, ποια στοιχεία της δουλειάς σε βαραίνουν και σε κουράζουν και από ποια αντλείς τη χαρά της ολοκλήρωσης και ευτυχία;
Με βαραίνει πολύ το social networking, όλα αυτά τα δίκτυα. Πλέον πρέπει να είσαι μια ιδιοφυΐα στο μάρκετινγκ. Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική και τα πήγαινα αρκετά καλά, σύχναζα στα δισκοπωλεία, αγόραζα δίσκους και ξόδευα όλο μου τον χρόνο στην αναζήτηση μουσικής. Τότε δούλευα σε δισκάδικο, άρα είχα πλεονέκτημα σε σχέση με τους άλλους. Αυτό με απασχολούσε κυρίως, όπως και το να μοιράζω mixtapes, προσπαθώντας να κλείσω εμφανίσεις. Ήταν μια πολύ απλή διαδικασία, ένας πολύ απλός μηχανισμός.
Τώρα πρέπει να είσαι γραφίστας, να ξέρεις από μάρκετινγκ, πώς δουλεύουν τα κοινωνικά δίκτυα, να είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές, ώστε να φτάσεις στην επιτυχία. Ενώ υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες, υπάρχουν άλλα τόσα και παραπάνω εμπόδια.
Πρέπει να ποστάρεις κάτι σε πολύ συγκεκριμένη στιγμή ώστε να το δουν, πρέπει να προσέξεις πάρα πολύ τι φωτογραφία θα ποστάρεις και όταν την ποστάρεις το κείμενο να μην είναι μεγάλο, γιατί παίζει να μην το δουν πολλοί ή να μην μπουν στη διαδικασία να το διαβάσουν. Σαν να περπατάς σε ένα ναρκοπέδιο. Αυτά με κουράζουν, με βαραίνουν και δεν με χαροποιούν καθόλου.
Από την άλλη, ακόμα κι αν δεν έχω κάνει πολλές επαγγελματικές κινήσεις, αυτό το πρότζεκτ με γέμισε χαρά ‒ ακόμα και η διαδικασία των συνεντεύξεων, που ξέρεις ότι γενικά δεν κάνω πολλές. Τις περισσότερες φορές δεν είχα κάτι ουσιαστικό να πω, όμως τώρα, μέσω αυτής της συλλογής, έχω πράγματα να πω.
Όταν, λοιπόν, αναγκάζεσαι να μπαίνεις συνεχώς σε μια τέτοια διαδικασία ώστε να συντηρήσεις μια καριέρα, τότε είναι εξαιρετικά κουραστικό. Επίσης, μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος. Έχω γίνει ένας άνθρωπος που απλώς φοράει τα ακουστικά του και του αρέσει να περιπλανιέται στα αεροδρόμια και να ταξιδεύει με το τρένο. Γενικώς απολαμβάνω να ζω στον δικό μου κόσμο. Δεν με ενοχλεί η μοναχικότητα, υπάρχει κάτι γαλήνιο στη διαδικασία του ταξιδιού.
— Όταν ήμουν μικρή, συνήθιζα να παίρνω τυχαία κάποιο αστικό λεωφορείο, κάνοντας διαφορετικές διαδρομές. Είχα μαζί μου το walkman και κάποιες κασέτες και περνούσα ώρες ολόκληρες κοιτώντας έξω από το παράθυρο, κάνοντας τη μουσική που άκουγα το σάουντρακ μιας ζωντανής «ταινίας».
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που μου λες! Όταν ήμουν μικρός είχα κι εγώ walkman, την εποχή που δούλευα ως διανομέας εφημερίδων μέσα στη μουντάδα και την ακατάπαυστη βροχή. Μπορεί να γινόμουν μούσκεμα, οι εφημερίδες να παραδίδονταν νωπές, όμως λάτρευα να τριγυρνάω στους δρόμους με το walkman και τη μουσική στ' αυτιά. Όταν τελείωναν δε οι μπαταρίες, η μουσική έπαιζε πιο αργά και ξαφνικά το μπάσο γινόταν πιο βαρύ, ήταν πολύ κουλ!
— Ξέχωρα από αυτά που μου είπες για τα κοινωνικά δίκτυα, ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική που κυκλοφορεί σήμερα, τις διάφορες λίστες με τα πιο επιτυχημένα τραγούδια, τους πιο «επιτυχημένους» DJs; Πιστεύεις πως εξυπηρετούν κάποιο σκοπό;
Ο σκοπός που εξυπηρετούν έχει ξεκάθαρα να κάνει με το μάρκετινγκ των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Αν είσαι στο Νο 1 του Beatport, θα το εξαργυρώσεις με εμφανίσεις σε πολλά μέρη. Είναι άλλο ένα εργαλείο προώθησης.
— Και η μουσική πού βρίσκεται; Νιώθω ότι παίζει, πια, δευτερεύοντα ρόλο.
Συμφωνώ, έχει περιθωριοποιηθεί και όλα τα κομμάτια που κυκλοφορούν μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Προσπαθώ να μένω μακριά απ' όλα αυτά. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σ' αυτές τις «παγίδες»: όταν το DJ Mag ή το Resident Advisor ανακοινώνουν τις ψηφοφορίες τους, ζητάς από τον κόσμο να σε ψηφίσει και μπαίνεις σε μια συγκεκριμένη διαδικασία. Το καλύτερο είναι να μένεις απόλυτα εκτός, έτσι αποφεύγεις και το στρες και το άγχος που προκαλεί ο ανταγωνισμός με τους υπόλοιπους.
Ξέρεις, δουλεύοντας γι' αυτήν τη συλλογή ανακάλυψα κι έψαξα κομμάτια παντού, κάποια στο Bandcamp, σε περίεργα μαγαζιά που το πιο πιθανό ήταν ότι δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ, αλλά έτσι κατάφερα να συγκεντρώσω κάπως πιο ενδιαφέρουσα μουσική.
— Έχεις όμορφες αναμνήσεις από αυτήν τη μικρή μεσογειακή χώρα που ονομάζεται Ελλάδα;
(Γελάει) Ξέρεις τι σκέφτομαι όλη αυτή την ώρα που μιλάμε; Ότι έχω πάρα πολύ καιρό να έρθω στην Ελλάδα! Θυμάμαι τη βραδιά που έπαιξα στο Bolivar και ήταν πολύ ωραία, και λίγες εβδομάδες μετά έπαιξα στο Loca, στο Αίγιο. Τέλειο μέρος! Η διαδρομή από την Αθήνα προς τα κει ήταν πάρα πολύ όμορφη.
Καταπληκτική φύση και εικόνες, ειδικά όταν οδηγείς κοντά στη θάλασσα. Δεν έμεινα σε ξενοδοχείο αλλά σε ένα ιδιαίτερο πέτρινο σπιτάκι, ήταν μία από τις πιο όμορφες και ιδανικές εμπειρίες που έχω ζήσει στην Ελλάδα. Ελπίζω να ξαναέρθω σύντομα.
— Κλείνοντας, έχεις κάποια σημαντικά σχέδια για το μέλλον που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Όχι! (γελάει) Δεν θα σου πω ψέματα. Προς το παρόν, έχω εστιάσει σ' αυτήν τη συλλογή και γενικά κάνω σχέδια μόνο για τους επόμενους δυο-τρεις μήνες. Θέλω να παίξω live με αφορμή τη συλλογή, όμως ψάχνω τα ιδανικά μέρη και τον ιδανικό χρόνο. Επίσης, ψάχνω και το ιδανικό κοινό που θα «σηκώσει» αυτό τον ήχο, άρα μάλλον με βλέπω στο Λονδίνο σε συγκεκριμένα μέρη.
Θέλω να παίξω πολύωρα sets με κομμάτια που θα ξεκινούν από τα 100 bpm και θα φτάνουν στα 140 bpm, να πειραματιστώ και να είμαι δημιουργικός. Να είμαι ο πρώτος που θα μπει στον χώρο πριν από τον κόσμο και να αρχίσω με ambient ήχους, εξελίσσοντάς τους σε πιο δυνατά beats και πιάνοντας τη διάθεση των ανθρώπων που βλέπω μπροστά μου.
Η συλλογή «Balance 029 James Zabiela» κυκλοφορεί από την Balance Music στις 9 Φεβρουαρίου και μπορείτε να πάρετε μια ιδέα εδώ.
σχόλια