Dury Dava, δηλαδή ΝταβαΝτούρι, αν διαβαστεί ανάποδα, είναι το όνομα ενός καινούριου ελληνικού συγκροτήματος, που έρχεται να μας συστηθεί μ' ένα διπλό LP [Inner Ear, 2019], που διαρκεί περί τα 70 λεπτά! Παλιά, τα παλιά-καλά ροκ χρόνια, ήθελες το καλώς εννοούμενο θράσος για να ντεμπουτάρεις με διπλό LP (κάτι ασύνηθες εξ αρχής), αλλά τίποτα απ' όλα εκείνα που συνέβαιναν παλιά δεν ισχύει σήμερα στη δισκογραφία και ίσως καλώς από μια μεριά. Οπότε ας το ξεπεράσουμε κι αυτό κι ας πάμε παρακάτω.
Οι Dury Dava αποτελούνται από τους Γιωργή Καρρά κιθάρα, dirluba (ινδικό έγχορδο, που παίζεται με δοξάρι), Ηλία Λιβιεράτο τύμπανα, κρουστά, Δημήτρη Μαντζαβίνο φωνητικά, κιθάρα, μπουζούκι, Κάρολο Μπεράχα μπάσο, πλήκτρα, synth και Δημήτρη Πρόκο κλαρινέτο, νέυ, synth. Το πρώτο άλμπουμ τους έχει σαν τίτλο το όνομά τους, "Dury Dava" δηλαδή, και περιλαμβάνει δέκα tracks με διάρκειες ποικίλες – από 3:57 το συντομότερο μέχρι 13:00 το πιο μακρύ στο χρόνο.
Τι είναι το "Dury Dava"; Είναι ένα άλμπουμ progressive rock με πολλά ethnic στοιχεία (διάβαζε ανατολίτικα) σπαρμένα σε όλες τις συνθέσεις που περιλαμβάνει.
Προσωπικώς χαίρομαι γιατί ένα σημερινό ελληνικό συγκρότημα δείχνει μια τέτοια ουσιαστική καταβύθιση σ' αυτόν τον παλαιό και αγαπημένο ήχο, τον οποίον θα τοποθετούσαμε κάτω από τις κλασικές ταμπέλες progressive / krautrock / fusion / ethnic.
To progressive αντιμετωπίζεται, βασικά, μέσα στο πνεύμα του krautrock τύπου CAN αρχικά (με πολλά ψυχεδελικά στοιχεία εντός), αλλά στην πορεία οι αναφορές στον ήχο (γερμανικών) συγκροτημάτων του χθες όπως οι Embryo, οι Release Music Orchestra, οι Wolfgang Dauner Group (εποχής "Rischkas Soul"), οι ύστεροι Guru Guru και Missus Beastly, οι Dissidenten κ.λπ. είναι ακόμη περισσότερο εμφανείς (ασχέτως αν οι Dury Dava έχουν ακούσει όλα τα προαναφερόμενα ονόματα, κάποια απ' αυτά ή και κανένα).
Περαιτέρω, μια δεύτερη πολύ βασική αναφορά των Αθηναίων φίλων μας (κι εδώ θα υπάρξουν οπωσδήποτε λιγότερες αντιρρήσεις) είναι ο Barış Manço (Μπαρίς Μαντσό) και το συγκρότημα του οι Kurtalan Ekspresi (καθώς το άλμπουμ τους "2023" από το 1975 θα πρέπει να το έχουν λιώσει στα πλατό, στα players ή από τους «σκληρούς» τους). Ο Barış Manço (1943-1999), για όσους-όσες ενδεχομένως δεν γνωρίζουν, υπήρξε ηγετική μορφή του τουρκικού ροκ (anadolu rock), για περισσότερο από 30 χρόνια, ανακατεύοντας rock passages, με παραδοσιακές μελωδίες και ρυθμούς της Ανατολίας, γράφοντας φοβερά τραγούδια και τυπώνοντας απίθανα άλμπουμ.
Εκεί κάπου τοποθετείται ο ήχος των Dury Dava λοιπόν, ένας ήχος που είναι τέλεια προσανατολισμένος σε όλα εκείνα που έχουν κατά νου οι πέντε μουσικοί και μάλιστα δίχως αισθητικές εκπτώσεις – μ' ένα-δυο κομμάτια φοβερά δηλαδή, κάποια καλά, και τα υπόλοιπα απλώς για να γεμίσουν οι δυο δίσκοι. Όχι.
Το double LP έχει απαράμιλλη ενότητα, με tracks που κυλάνε δίχως χάσματα, πράγμα που δείχνει πως σωστά παραχωρήθηκαν οι τέσσερις πλευρές του βινυλίου και πως σωστά αποτυπώθηκε όλη αυτή η «σκέψη» του γκρουπ σ' ένα άλμπουμ, που κανονικά θα έπρεπε να είχε βγει το 1976, τότε που είχε κυκλοφορήσει και το «Σε Άλλους Κόσμους» του Ηρακλή – αλλά αυτό θα ήταν μάλλον αδύνατον (και όχι μόνον, επειδή τα μέλη των Dury Dava ήταν αγέννητα τότε).
Προσωπικώς χαίρομαι, λοιπόν, γιατί ένα σημερινό ελληνικό συγκρότημα δείχνει μια τέτοια ουσιαστική καταβύθιση σ' αυτόν τον παλαιό και αγαπημένο ήχο, τον οποίον θα τοποθετούσαμε κάτω από τις κλασικές ταμπέλες progressive / krautrock / fusion / ethnic, προσφέροντάς μας καταπληκτικά κομμάτια σαν τα «Τρίπτυχο», «Σάτανα», «34522» και «Ταρλάμπασι» (γειτονιά της Κωνσταντινούπολης) (για να αναφέρω ένα μόνο track από κάθε πλευρά).
Dury Dava - Σάτανα (Official Audio)
Άλλο θέμα. Ο στίχος. Ο στίχος των Dury Dava είναι γραμμένος στην ελληνική γλώσσα (αν εξαιρέσεις ένα track, το «34522» στο οποίο ακούμε τουρκικά και στη συνέχεια ελληνικά). Εμένα, προσωπικά, ο στίχος μου φαίνεται «άψαχτος», κάπως βιαστικός, ασουλούπωτος, σαν να γράφτηκε πρώτα στα αγγλικά και μετά να μεταφράστηκε όπως-όπως – αυτή την εντύπωση μου δίνει.
Παρά ταύτα θα χαιρετίσω την απόφαση του γκρουπ να τραγουδήσει στη γλώσσα μας. Είναι μια καλή αρχή. Θέλει όμως δουλειά ο στίχος, πιο πολύ και από τη μουσική – πόσω μάλλον όταν θέλεις να πεις πράγματα με υπαινιγμούς, καθώς, τότε, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Το λέω, γιατί τους υπαινιγμούς θα πρέπει να τους καταλαβαίνουν και να τους αποκρυπτογραφούν οι περισσότεροι, δεν πρέπει να είναι «βουλωμένο γράμμα». Η πολλή «αφαίρεση», εννοώ, δημιουργεί αρνητικό περιβάλλον, πολύ δε περισσότερο όταν η μουσική δεν είναι abstract και αφαιρετική, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Δεν συνάδει, δηλαδή, ο αφαιρετικός και υπαινικτικός στίχος με μια μουσική τόσο παθιάρικη και λαϊκή.
Μάλιστα στο «34522», στα τούρκικα λόγια, διάβασα και κάτι... σιχτίρια που δεν είμαι 100% σίγουρος τι ακριβώς θέλουν να πουν. Ούτε κι εκείνο το "Yaşasın Ege Denizi" (Ζήτω η θάλασσα του Αιγαίου) αντιλαμβάνομαι εντελώς. Μωρέ «ζήτω» εκατό φορές, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά. Με την Τουρκία μας συνδέουν πολλά, αλλά μας χωρίζουν και πολλά. Καλό και άγιο είναι να υπάρχει επικοινωνία στα θέματα του πολιτισμού (και ιδίως σ' αυτά της μουσικής, που επί του προκειμένου μας αφορούν περισσότερο), αλλά το Αιγαίο δεν είναι απλώς μια θάλασσα κάπου στη Γροιλανδία. Βρίσκεται ανάμεσά μας και υπάρχουν όροι και συνθήκες που το διέπουν (που πρέπει να γίνονται σεβαστοί και σεβαστές, ώστε να υπάρχει αυτό που λέμε «καλή γειτονία»). Anyway... και για να επανέλθουμε στο "Dury Dava".
Φίλοι μού είπαν πως το άλμπουμ είναι φοβερό, αλλά τα ελληνικά λόγια δεν κολλάνε με τίποτα.
Οπωσδήποτε είναι φοβερό το "Dury Dava", οπωσδήποτε τα ελληνικά λόγια δεν τα έχουμε συνδέσει με τέτοιες μουσικές, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ας γίνει μιαν αρχή. Αν και δεν θεωρώ εντελώς «αρχή» αυτό που κάνουν εδώ οι Dury Dava (αφού όπως είπαμε υπάρχει ο Ηρακλής, με το «Σε Άλλους Κόσμους», από παλιά, και άλλα ενδεχομένως). Με μιαν αρτιότερη προσέγγιση του ελληνικού στίχου, λοιπόν, νομίζω πως θα φθάναμε ακόμη πιο μακριά, αλλά και έτσι δεν θα τσιγκουνευτώ εκείνο που οφείλω να πω.
Αληθινά μεγάλο άλμπουμ! Μην αμελήσετε!
σχόλια