Την ημέρα που βρεθήκαμε να κάνουμε τη συνέντευξη με τους Le Page, κι ενώ ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσει η κουβέντα, κάποιος πιτσιρικάς έκλεψε ένα ρούχο από μεγάλο πολυκατάστημα της Ερμού και έτρεχε να ξεφύγει με τον σεκιουριτά από πίσω του να φωνάζει «κλέφτης, κλέφτης». Τον νεαρό έπιασε ένας περαστικός από το λαιμό, τον ξάπλωσε στις πλάκες του πεζοδρομίου και τον κρατούσε τόσο ασφυκτικά που σχεδόν πάσχιζε να αναπνεύσει. Τον κρατούσε με πίεση στις πλάκες μέχρι να έρθει η αστυνομία, ενώ τριγύρω οι περαστικοί κοιτούσαν αδιάφοροι. Ο σεκιουριτάς δεν τον άγγιξε, μιλούσε μόνο στο γουόκι τόκι. Ο Αντώνης (ο ένας από τους δύο Le Page που ξαναφτιάχτηκαν πρόσφατα και ετοιμάζονται για τη δεύτερη φάση τους) τόλμησε να ρωτήσει γιατί τόση σκληρότητα και με ποιο δικαίωμα κάποιος μπορεί να κακοποιεί έναν πολίτη, ό,τι κι αν έκανε. Οι συγκεντρωμένοι εξαγριώθηκαν που υπερασπίστηκε έναν κλέφτη, όλοι έβρισκαν την κακοποίηση φυσιολογική. Μέχρι να έρθει η αστυνομία και να παραλάβει τον δράστη το πλήθος είχε μετατραπεί σε όχλο αρένας.
Όταν καθίσαμε να μιλήσουμε για τα νέα σχέδιά τους, κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα.
—Ο κόσμος έχει γίνει πολύ συντηρητικός, την έχει δει αστυνομία…
Γενικά, έχω αρχίσει να πιστεύω πως πρέπει να βγει ένα εγχειρίδιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα που να εξηγεί τι και πώς. Στην Ελλάδα παίζει πολύ εκδικητικότητα και κακία. Κάνει κάποιος ένα λάθος ή δεν είναι σαν εμάς, και ο μέσος Έλληνας αισθάνεται την ανάγκη να τιμωρήσει.
—Ναι αλλά ποιος σε χρήζει τιμωρό; Έκλεψε ΟΚ, έπρεπε να τον λυντσάρουν; Και κανείς δεν αντιδρούσε στην κακοποίηση.
Καμιά φορά δεν λέμε πως η έλλειψη παιδείας μπορεί να γίνει επικίνδυνη; Αυτό είναι ένα πολύ απλό παράδειγμα. Αυτό που δεν αντιδρά κανείς με εξοργίζει. Και εδώ και στο εξωτερικό.
—Τι σου είπε όταν τον ρώτησες με ποιο δικαίωμα κακοποιεί έναν άνθρωπο;
Θεωρούσε πως έχει αυτομάτως το δικαίωμα να χτυπήσει τον τύπο και να του κάνει σωματικό έλεγχο επειδή έκλεψε κάτι από ένα πολυκατάστημα, αγνοώντας πως αυτό που κάνει είναι παράνομο. Βασικά, δεν το αγνοούσε καν, δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Όταν προσπάθησα να του το εξηγήσω, ήταν λες και μιλούσα με ένα ντουβάρι. Επίσης, ένας άσχετος με το περιστατικό, πετάχτηκε και με είπε πως «τα παιδιά ανήκουν στον γνωστό χώρο». Ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε, έχω φράντζα και φοράω ένα πόλο T-shirt, σε ποιο χώρο θα μπορούσα να ανήκω;
—Στο γνωστό χώρο της φράντζας και του πόλο.
Χαχαχαχα. Οι φραντζοφόροι της Ερμού.
—Δεν αντιδρά κανείς γιατί έχουμε όλοι εξοικειωθεί τόσο πολύ με όσα αδιανόητα συμβαίνουν γύρω μας που μας είναι όλα αδιάφορα. Μας ενδιαφέρει μόνο πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Και πώς θα τη βγάλουμε καθαρή.
Και επειδή ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του.
—Όταν στους ανθρώπους δείχνεις από 300 μεριές τα ίδια και τα ίδια, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Είναι σίγουρα με τακτική για να σε κάνουν να μην αντιδράσεις, γιατί η εξοικείωση με το πρόβλημα είναι χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα. Η υπερβολική ενημέρωση αυτό κατάφερε.
Ίσως να ανήκουμε σε μια γενιά ζόμπι. Όχι μόνο εδώ, παντού τα ίδια είναι.Μια φορά στο Λονδίνο, είχε πέσει ένας νεαρός από τις σκάλες στο μετρό, αιμορραγούσε και ήταν λιπόθυμος και κανείς δεν σταματούσε να δει τι έχει. Δεν λέω πως είμαι ο «αρχηγός της αλληλεγγύης» και πως τα κάνω όλα σωστά, απλώς, πιστεύω πως έχω μέσα μου κάποια ανθρώπινα στοιχεία ακόμη που τείνουν να εκλείψουν.
—Νομίζω ότι όσο μεγαλώνεις, αντί να γίνεις πιο ανθρώπινος γίνεσαι όλο και πιο σκληρός.
Ίσως, δεν ξέρω μπορεί να συμβαίνει όντως θα σου πω και σε λίγα χρόνια πώς αισθάνομαι.
—Η μουσική τι θέση έχει σε όλο αυτό; Παίζει κανένα ρόλο σήμερα ή είναι μόνο για διασκέδαση; Κάποτε είχε κάποιο ρόλο, συνόδευε την επανάσταση έστω και ηχητικά.
Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής και δεν θεωρώ κακό να υπάρχουν καλλιτέχνες που θέλουν να κάνουν μουσική απλώς για να διασκεδάζει ο κόσμος. Δεν μπορούν να είναι όλοι Morrissey ή Jarvis Cosker. Πιστεύω όμως, πως, εφόσον οι μουσικοί είναι άνθρωποι που ζουν καθημερινά όλα αυτά για τα οποία μιλάμε, δεν γίνεται να μην επηρεάζονται. Σίγουρα δεν υπάρχουν επαναστατικές φωνές πλέον με τον τρόπο που το εννοούσαμε κάποτε, όμως, πιστεύω πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζουν με τα κομμάτια τους την αγανάκτηση και τη κατάθλιψη που προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής στον περίγυρο τους. Βέβαια, η μόδα του δήθεν underground δυστυχώς έχει αλλάξει λίγο τα πράγματα ακόμα και εκεί.
—Γράφεις μουσική για αυτά που ζεις τώρα;
Πάντα γράφω για αυτά που ζω, ειδικά στα κομμάτια που γράφουμε τώρα με τους Le Page, κάνω αρκετές αναφορές σε κάποιες δυσκολίες που πέρασα. Όταν όμως κάνεις pop, χρειάζεται προσπάθεια και από τον ακροατή ώστε να αποκρυπτογραφήσει κάποια πράγματα που λες. Η pop μουσική, δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται με μια πρώτη ακρόαση και αυτό ήταν κάτι το οποίο πάντα με στενοχωρούσε όταν έβλεπα απόψεις συγκεκριμένων ανθρώπων πάνω στη μουσική μας. Είναι σαν τη λογοτεχνία, πρέπει να χαθείς μέσα στη μουσική και να βρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από έναν χαρούμενο ρυθμό ή από έναν εκ πρώτης αναγνώσεως, αθώο στίχο. Στο λέω επειδή ακόμα και σε συγκεκριμένες κριτικές δίσκων μας έβλεπα μια αδιαφορία στη κατανόηση του στίχου.
—Ίσως επειδή είναι στα αγγλικά. Νομίζω ότι με όλα τα τραγούδια με αγγλικό στίχο συμβαίνει, τα αντιμετωπίζει λίγο επιφανειακά ο μέσος ακροατής, δίνει βάρος κυρίως στη μουσική, όσο καλά αγγλικά κι αν ξέρει.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό, βλέπω κατά καιρούς τρομερές αναλύσεις πάνω στη στιχουργική ξένων καλλιτεχνών και, προσωπικά, έχω δακρύσει περισσότερες φορές σε τραγούδια με αγγλικό στίχο, παρά με ελληνικό. Είναι απλώς ένα τυχαίο γεγονός, με αγγίζει πιο πολύ ο Elliott Smith από ό,τι ελληνόφωνο έχω ακούσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μου αρέσουν και ελληνόφωνα πράγματα. Πιστεύω απλώς ότι οι άνθρωποι δίνουν πολύ περισσότερη σημασία στο αν μια ελληνική μπάντα έχει αγγλικό ή ελληνικό στίχο από ό,τι θα έπρεπε. Και με Mahler έχω ανατριχιάσει, αλλά δεν έχει στίχο.
—Αυτό ισχύει, αλλά επειδή δεν έχει κανείς χρόνο πια να αφιερώσει σε ένα κομμάτι, όχι όσο παλιά τουλάχιστον, ο στίχος περνάει λίγο απαρατήρητος. Και ο ελληνικός, αλλά τουλάχιστον είναι η γλώσσα σου και τον προσέχεις πιο πολύ.
Ίσως. Από την άλλη, αν σε κάποιον αρέσουν οι μελωδίες που γράφω για παράδειγμα, χωρίς να έχει δώσει και πολύ βάση στον στίχο, δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει. Στη τελική, η μουσική είναι για να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, δεν πάμε και για μάθημα στο σχολείο. Όταν ξεκίνησα τους Le Page για παράδειγμα, ήθελα απλώς να κάνω μουσική για να νιώθει ο κόσμος πιο όμορφα, επειδή είχα περάσει μια πολύ άσχημη φάση στη ζωή μου με κατάθλιψη και κρίσεις πανικού και έκανα ακριβώς τη μουσική που θα ήθελα να ακούω όταν ήμουν σε αυτή τη φάση. Και χαίρομαι που με έχουν πλησιάσει άνθρωποι, που δεν τους γνωρίζω, και μου έχουν πει πολύ όμορφα πράγματα. Ήταν μια φάση που καθόμουν όλη μέρα κάτω από το κρεβάτι μου και άκουγα μουσική χωρίς να κάνω τίποτα. Όλη μέρα. Αν πας στο σπίτι των γονιών μου και δεις τις σανίδες του κρεβατιού μου, είναι όλες ζωγραφισμένες και γεμάτες με ονόματα από μπάντες που άκουγα τότε επειδή την έβγαζα κάτω από το κρεβάτι μου.
—Οι Le Page ήταν ξεκάθαρα ποπ, είναι πιο δύσκολο να γράφεις ποπ;
Πιστεύω πως ναι. Έχοντας περάσει και από άλλα είδη μουσικής, μπορώ να πω ότι το να γράφεις pop είναι πολύ πιο δύσκολο. Όπως και στο cinema, θεωρώ πως είναι πιο εύκολο να κάνεις τον κόσμο να αισθανθεί στενοχωρημένος, παρά να γελάσει, ειδικά αν παράλληλα θέλεις να περάσεις και κάποια μηνύματα. Συγκεκριμένα, η indie pop μουσική, είναι στο μυαλό μου κάτι αντίστοιχο με ότι είναι οι Monty Python για τον κινηματογράφο.
—Η αλλαγή της σύνθεσης σημαίνει και αλλαγή στον ήχο; Τι άλλο έχει αλλάξει στους Le Page;
Νομίζω πως το νέο υλικό, που θα βγει μέσα στο 2016, θα είναι αρκετά πιο ώριμο. Γι'αυτό πήρα τον χρόνο μου όταν αποχώρησε η Τερψιχόρη. Πειραματίστηκα μουσικά και πλέον θεωρώ, πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να συνεχίσουν οι Le Page τη πορεία τους. Ήδη με τη νέα μας τραγουδίστρια, τη Ντάνα Παπαχρήστου, δουλεύουμε στο στούντιο πάνω στο προαναφερθέν υλικό και περιμένω πως και πως να το κυκλοφορήσουμε.
—Στο live τι θα ακούσουμε;
Στο live θα παίξουμε υλικό από όλες μας τις κυκλοφορίες, κάποια καινούρια κομμάτια και φυσικά, κάποιες διασκευές. Πάντα αγαπούσα να παίζω διασκευές.
—Πιστεύεις ότι υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται ακόμα πραγματικά για τη μουσική; Πέρα από το YouTube και όσα δοκιμάζουν κάθε μέρα.
Ναι, για αυτό είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος. Υπάρχει ακόμα κόσμος που αγαπά τη μουσική, πάντα θα υπάρχει. Ίσως, μαζί με όλα, να έχει αλλάξει και ο τρόπος που οι άνθρωποι εκδηλώνουν την αγάπη τους, γι' αυτό να είναι πιο δύσκολο να γίνει αυτή η αγάπη ευδιάκριτη στη πλειοψηφία.
—Αν προσέξεις πώς ακούν οι νέοι άνθρωποι πια μουσική, είναι σκέτη απογοήτευση, γιατί είναι λίγοι αυτοί που τους ενδιαφέρει πραγματικά ο καλλιτέχνης. Αν τους ρωτήσεις τι ακούνε, η απάντηση συνήθως είναι «απ’ όλα».
Το έχω παρατηρήσει αυτό, πολλά νομίζουν πως οι Ramones είναι μάρκα ρούχων με τόσα μπλουζάκια που κυκλοφορούν μέχρι και στα σκυλάδικα. Όμως, βλέπω ακόμη παιδιά - outsiders με μπλούζες Led Zeppelin και Beatles (όχι αυτές από το πολυκατάστημα) να περπατάνε μόνα τους, οπότε, έχω μια ελπίδα για το μέλλον.
—Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, αλλά η μουσική έχει απαξιωθεί εντελώς.
Η αλήθεια είναι πως έχει υπάρξει μια απαξίωση κυρίως λόγω ιντερνετ και δισκογραφικών εταιριών, μεγάλων media κλπ. Φέρουν μεγάλη ευθύνη οι τελευταίοι ειδικά.
—Πιο πολύ φταίει το ότι τα έχουν όλα εύκολα και διαθέσιμα. Μπαίνει και η μουσική μέσα το γενικό πλαίσιο της αδιαφορίας για τα πάντα. Όσα συμβαίνουν απλά τα παρατηρούν, δεν θέλουν να συμμετέχουν.
Σαν τους slackers στα 90's δηλαδή, πάλι ίδια φάση, πολιτική και οικονομική αστάθεια.
—Αυτό που λέγαμε πριν, όταν τα βλέπεις και τα ακούς συνέχεια γύρω σου μπουχτίζεις και τα βαριέσαι όλα.
Ήταν πάλι και εποχή που το home entertainment είχε κάνει άλματα, όπως και σήμερα. Νομίζω απλώς ότι πέσαμε πάνω σε μια τρομερά μεταβατική περίοδο. Έχω δει διαφορά και στη "σκηνή" στον τρόπο που ακούνε μουσική σκέψου από το 2007 μέχρι σήμερα
—Έκτος από το χιπ χοπ, υπάρχει κι άλλη σκηνή στην Ελλάδα;
Υπάρχει τεράστια σκηνή χιπ χοπ, επειδή την έζησα λόγω αφιερωμάτων στο vice έχουν τεράστιο κοινό. Μετά είναι κάποια έντεχνα, π.χ. Δεληβοριάς, κάποια αγγλόφωνα Μόνικα - Φαφούτη – Leon και μέταλ παραδοσιακά. Και στο Indie είναι με τις σεζόν, δεν έχουν σταθερό κοινό οι μπάντες γιατί παίζει πολύ η φάση με τη μόδα. Ήμασταν λίγοι που ακούγαμε μουσικές σε όλο το indie φάσμα, πλέον θα γίνουμε λίγοι που ακούμε μουσική…
Οι Le Page εμφανίζονται στις 18 Δεκεμβρίου στο ΤΙΚΙ bar στα πλαίσια του party της ομάδας Make me Happy και θα παρουσιάσουν υλικό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους αλλά και νέο υλικό. Η είσοδος είναι 4 euro.
σχόλια