«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ μόνο πλάσμα σ' αυτόν τον πλανήτη που σκοτώνει για ευχαρίστηση, κάνει πολέμους, βιάζει και βασανίζει. Κάποια έλικα στο DNA μας πρέπει να στράβωσε πριν από χιλιάδες χρόνια, δεν εξηγείται αλλιώς. Καμιά φορά νιώθω ότι η κακία ήρθε κατά κάποιο τρόπο μαζί με την ευφυΐα. Ίσως, τη μοναδική φορά που ένα ζώο σκέφτηκε "είμαι κάτι ξεχωριστό" γεννήθηκε η κακία. Κι αυτό το ζώο ήταν ο άνθρωπος».
Ο τρόπος που το Παιδί Τραύμα μιλάει για την κακία του κόσμου θυμίζει απόσπασμα από το «Sapiens» του Χαράρι, κι είναι μάλλον ανορθόδοξο –αλλά καθόλου αταίριαστο– ξεκίνημα της κουβέντας μας για το νέο άλμπουμ του, το οποίο έχει τίτλο «Θα καταστρέψω τον κόσμο».
Είναι το δεύτερο concept άλμπουμ για τον «μυστηριώδη» μουσικό (επιμένει να μη δείχνει το πρόσωπό του στις φωτογραφίες) μετά το προπέρσινο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» που τον έκανε ένα από τα πολύ δυνατά νέα ονόματα της εναλλακτικής ποπ σκηνής της Αθήνας.
Το «Θα καταστρέψω τον κόσμο» είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένο, που ξεφεύγει από τα όρια ενός ακόμη concept άλμπουμ. Είναι βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία εγκλήματος που συνέβη τη δεκαετία του '90 και τα δέκα κομμάτια που το αποτελούν αφηγούνται τα γεγονότα που περιέχονται στον φάκελο της δικογραφίας. Η απολογία του κατηγορούμενου θα μπορούσε να είναι μια μίνι νουβέλα με τους λόγους που τον οδήγησαν στις παρανοϊκές πράξεις του, οι οποίες ήταν στην ουσία ένα ξέσπασμα πάθους που τον οδήγησε στο έγκλημα.
Ο «Άνθρωπος κακός» μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και προσπαθεί να εξηγήσει τι έχει κάνει. Από την αρχή, το πρώτο κομμάτι, μέχρι το τέλος του δίσκου, τα λόγια της απολογίας ενσωματώνονται στους στίχους και γίνονται μέρος ενός λογοτεχνικού έργου, που ντύνεται με μουσική.
«Δυσκολεύομαι να συλλέξω αποσπασματικά κομμάτια απλά και μόνο για να συμπληρώσω ένα άλμπουμ» λέει το Παιδί Τραύμα, εξηγώντας την εμμονή του με το δύσκολο εγχείρημα της κοινής θεματικής. «Πιστεύω ότι τα άλμπουμ πρέπει να αφηγούνται μια ολοκληρωμένη ιστορία, όπως ακριβώς οι ταινίες. Να εξιστορούν, κι όχι να απαριθμούν. Αυτό έγινε και με το "Θα καταστρέψω τον κόσμο". Βρέθηκα μπροστά στην ιστορία του εγκληματία που αυτοαποκαλείτο "Άνθρωπος Κακός". Μια αληθινή ιστορία με αρχή, μέση και αναπάντεχο τέλος. Πήρα λοιπόν τα λόγια της απολογίας αυτού του τύπου και τα έντυσα με μουσική».
Ο «Άνθρωπος κακός» μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και προσπαθεί να εξηγήσει τι έχει κάνει. Από την αρχή, το πρώτο κομμάτι, μέχρι το τέλος του δίσκου, τα λόγια της απολογίας ενσωματώνονται στους στίχους και γίνονται μέρος ενός λογοτεχνικού έργου, που ντύνεται με μουσική. Ακόμα και αν δεν γνωρίζεις ότι η ιστορία είναι αληθινή, δεν έχει σημασία, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που κάνει τα πάντα για εκδίκηση, να τιμωρήσει τη γυναίκα που αγαπάει και αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπει και αυτό τον οδηγεί στην τρέλα.
Παιδί Τραύμα - Το Φόρεμα
«Ο "Άνθρωπος Κακός" ήταν νάρκισσος. Ένας νάρκισσος στην ουσία δεν αγαπάει τον εαυτό του αλλά το είδωλό του. Δεν μπορεί να δει ποτέ τον πραγματικό εαυτό του. Δεν ξέρει ποιος είναι. Ζει μέσα από τους άλλους. Ο ήρωας του άλμπουμ κάνει αυτό ακριβώς. Διαμεσολαβεί τη ζωή μέσα από την κοπέλα του. Μεταμορφώνει την αγάπη σε βία και κτητικότητα. Κι αποφασίζει ότι θα βλέπει το είδωλό του μόνο στα μάτια της. Όλοι οι υπόλοιποι τον εμποδίζουν και πρέπει να πεθάνουν. Νομίζω ότι ο "ήρωας" του δίσκου δανείζεται στοιχεία από δυο αγαπημένες μου ταινίες: τον Δράκο του Νίκου Κούνδουρου και το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου. Η βασική μου αναφορά ήταν το πραγματικό κείμενο της απολογίας του παρανοϊκού εγκληματία, που παρέμενε απόρρητο σχεδόν τρεις δεκαετίες».
Το πρωτότυπο concept που αναπτύσσεται σε δέκα τραγούδια βουτάει και μουσικά στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, στα '90s και στον ήχο τους, με έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία (προσωπικά μου θυμίζει τα τραγούδια των Pet Shop Boys της εποχής του «Being Boring») και είναι σε μεγάλο μέρος χορευτικά.
Ακόμα και οι ραπ παρλάτες που εμφανίζονται σε κάποιες στιγμές θυμίζουν περισσότερο τον τρόπο που ράπαρε ο Neil Tennant και λιγότερο το ραπ του χιπ χοπ (τα «Ασθενοφόρα» είναι το «Suburbia» του Παιδιού Τραύματος: «Έξω απ' το σπίτι σου περνάν' ασθενοφόρα / Και κάποια μέρα, θα 'σαι κι εσύ μέσα σ' αυτά / Κι η σειρήνα δεν θ' ακούγεται όπως τώρα / Θ' ακούγεται ίσως λίγο διαφορετικά / Έξω απ' το σπίτι σου περνάει ένα αγόρι / Κάπου το ξέρεις, κάπου το έχεις ξαναδεί / Και στο χέρι του φοράει ένα ρολόι / Που έχει χαλάσει και του το χάλασες εσύ»).
«Νοσταλγώ πολύ τα '90s» εξηγεί. «Τότε που ήμασταν παιδιά, φουσκώναμε με παρρησία το στήθος, παίζαμε, γελάγαμε και κοιταζόμασταν στα μάτια. Τώρα κοιταζόμαστε μέσα από τα κινητά μας. Γελάμε και λυπόμαστε μέσα από τις οθόνες μας. Σα να μην υπάρχει αυτό μόνο. Σα να μην υπάρχει τώρα. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να μην μπορώ να αντιληφθώ το τώρα και να ζήσω τη στιγμή. Και δεν είναι πολύ ωραίο τελικά αυτό...
Επίσης ζούμε με τη μονομανία της πληροφορίας. Είμαστε εθισμένοι στην πληροφορία, αληθινή ή ψεύτικη. Σήμερα ζούμε μέσα απ' αυτή, όπως στα '90s ο "Άνθρωπος Κακός" ζούσε μέσα από το κορίτσι του. Η ίδια μονομανία.
Η ιστορία που αφηγείται ο δίσκος συνέβη στα '90s. Ήταν λοιπόν συνειδητή επιλογή όλο το ηχητικό τοπίο που τον συνοδεύει να είναι βασισμένο σ' εκείνη την εποχή. Αγαπάω τη χορευτική μουσική και πάντα με γοήτευε το παράξενο δίπολοׄ βαρύς και σκοτεινός στίχος – uptempo χορευτική μουσική. Νομίζω ότι είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτό που αυτάρεσκα αποκαλούμε "underground", πιο χορευτικό. Σα να χορεύουμε τις ήττες μας».
Παιδί Τραύμα - Ακαταλαβίστικο
Αν το ελληνικό ραδιόφωνο έπαιζε καινούργια μουσική, και τα δέκα κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να είναι χιτ, ένα-ένα, αυτόνομα, και να ακούγονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ακόμα και τα downtempo κομμάτια όπως το «Πάτσι» που ακούγονται «δύσκολα» και «βαριά» σε πρώτη ακρόαση, είναι απίθανες ποπ στιγμές που σπανίζουν στις μέρες μας, με στίχους που εκφράζουν την ερωτική απόγνωση με έναν τρόπο σπαρακτικό: «Δως μου σφιχτή αγκαλιά, κάθε μου κόκκαλο να σπάσει / Θα τα μοιράσουμε κι αυτά κι όλα θα 'ναι δίκαια / Θα αγαπιόμαστε άδειοι / Τρύπα μου, αν θες, την καρδιά κι άσε το αίμα να στάξει / Κι ύστερα δως την στα σκυλιά κι έλα φώναξέ μου μετά / "Τώρα είμαστε πάτσι" / Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, είμαστε πάτσι / Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, είμαστε πάτσι». Το ίδιο σπαρακτική είναι και η μπαλάντα που μιλάει για τη «θεραπεία» που δεν ήρθε ποτέ.
Ο «Άνθρωπος Κακός» κρυφακούει την κοπέλα που αγαπάει να λέει στο τηλέφωνο ότι δεν σκοπεύει να τον αφήσει. Αυτός σε μία κρίση παράνοιας την κλειδώνει σε ένα δωμάτιο και βάζει ως σκοπό του να καταστρέψει τον κόσμο. Βάζει εκρηκτικά σε δημόσιους χώρους και δηλητήριο σε υδραγωγεία, αλλά δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει το σχέδιό του, τον συλλαμβάνουν και καταδικάζεται ομόφωνα σε ισόβια. Η υπόθεσή του παραμένει αυστηρά απόρρητη «για λόγους καθησυχασμού της κοινής γνώμης».
«Παιδί τραύμα, πόσο συχνά "σκοτώνεις" κόσμο στο μυαλό σου;».
«Στο φαντασιακό του πράγματος νομίζω αρκετοί "σκοτώνουμε" κόσμο. Αλλά δυστυχώς κάνω κάτι πολύ χειρότερο που μπορεί να πληγώσει πραγματικά τους άλλους: βάζω τον εαυτό μου –το είδωλό μου– πάνω από τα συναισθήματά τους».
Στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το «Άνθρωπος κακός», τραγουδάει «Ρωτάς πώς με λένε κι αν θέλω νερό / Σώπα κι άγγιξέ με, σε παρακαλώ / Θέλω να 'σαι σιωπηλή, όχι με την έννοια του να μην μιλάς πολύ, αλλά με την έννοια του να είσαι μπουκωμένη / Θέλω να 'μαι σιωπηλός, γιατί είμαι σεξιστής και άνθρωπος κακός / Και κρατάω την αλήθεια με σένα φιμωμένη / Όχι, όχι πάλι, όχι».
«Ο κακός άνθρωπος και ο σεξιστής μόνο μαζί πάνε» λέει. «Κατά τη γνώμη μου η πατριαρχία, που είναι κι η πηγή του σεξισμού, ευθύνεται για τα περισσότερα δεινά αυτού του κόσμου. Νομίζω πώς οι περισσότεροι μέσα μας, ανεξαρτήτως φύλου, έχουμε ψήγματα πατριαρχίας. Είναι έκδηλο παντού: είτε σε μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής μας συμπεριφοράς είτε στα σιχάματα της τηλεόρασης. Πρέπει να τον ξεριζώσουμε από τη ψυχή μας, για να γίνει λίγο πιο υποφερτός αυτός ο κόσμος».
«Χαρά είναι η λύπη κι ο φόβος θυμός / Ο πόνος θα φύγει, αν σβήσεις το φως / Θέλω να σε αγαπώ, όχι μες την έννοια του να σου κάνω ένα καλό, / αλλά με την έννοια του να είσαι καυλωμένη / Θέλω να σε προσκυνώ, να ζω μέσα απ' τα μάτια σου και να 'μαι αυτός εγώ / Αυτός που σε γεννάει, αυτός που σε γαμάει, αυτός που σε πεθαίνει / Όχι, όχι πάλι, όχι».
Η συγκλονιστική απολογία του «Ανθρώπου Κακού» (έτσι αυτοαποκαλείται) καταλήγει ως εξής: «Για λίγο νόμιζα ότι έβλεπα πάλι όνειρο. Ότι θα πάταγα στοπ και θα τελείωνε. Κι ύστερα θα ζούσαμε σ' ένα παραμύθι αγαπημένοι, όπως όταν ήμασταν μικροί. Θα μεγαλώναμε μαζί. Θα ταξιδεύαμε μαζί παντού. Ο πόνος δεν θα μας πονούσε. Δεν θα έφταιγε σε τίποτα κανείς μας. Ούτε εγώ, ούτε αυτή. Θα είχαμε γαλήνη στην καρδιά. Θ' ανήκαμε αιώνια ο ένας στον άλλον. Νόμιζα πως έβλεπα πάλι όνειρο, ώσπου άφησα το άψυχο της κορμί να πέσει στο κρεβάτι. Ύστερα κλείδωσα την πόρτα και ξάπλωσα μαζί της».
Τρεις δεκαετίες μετά, η ιστορία του γίνεται η αφορμή για να φτιαχτεί ένα από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Και ένα από τα άλμπουμ που θα χαρακτηρίζουν στο μέλλον αυτήν τη δύσκολη χρονιά.
To άλμπουμ «Θα καταστρέψω τον κόσμο» κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και ψηφιακή μορφή από την Inner Ear.
Μπορείς να το ακούσεις ολόκληρο εδώ
σχόλια