Ας υποθέσουμε πως δεν ήσουν από αυτούς που παρακολουθούν επισταμένως τι ανεβαίνει στην πλατφόρμα του Boiler Room και σε ποιο απ’ όλα τα DJ sets πραγματικά αξίζει να δώσεις την προσοχή σου. Πες πως δεν ήξερες ακριβώς τι είναι το Boiler Room ή ότι δεν είσαι καν fan των online DJ sets, τα βαριέσαι θανάσιμα. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκες, δεν υπήρχε περίπτωση στις 29 Σεπτεμβρίου του 2018 να μη μάθαινες κάπως ότι «πρέπει οπωσδήποτε να δεις αυτό το κορίτσι από την Παλαιστίνη που παίζει και τα σπάει» ή να μην έβλεπες συνεχώς αυτό το βίντεο να περνάει κατά ριπάς από το timeline σου. Προσωπικά, θυμάμαι πως το ανακάλυψα τυχαία και το είδα τέσσερις φορές στα καπάκια, το inbox μου είχε πάρει φωτιά και δεν ξέρω καν σε πόσους φίλους σπάμαρα, κυριολεκτικά και ενοχλητικά, την πληροφορία.
Η Sama’ Abdulhadi γεννήθηκε στην Ιορδανία και μετακόμισε σε μικρή ηλικία στη Ραμάλα. Εκεί ήρθε σε επαφή με το χιπ-χοπ και τη ραπ. Η αγάπη της για τη μουσική την οδήγησε στη Βηρυτό για σπουδές, όπου και ανακάλυψε την techno. Εκεί έμαθε να μιξάρει, εκεί εντόπισε τον ήχο που της αρέσει, εκεί άρχισε να στήνει το αποτύπωμά της και το αφήγημά της ως DJ. «Το είδος ήταν βερολινέζικο techno, αλλά εγώ το αφομοίωσα με έναν λιβανέζικο τρόπο», λέει χαριτολογώντας.
Έχοντας κατασταλάξει πλέον πως επιθυμεί μια καριέρα στο βασίλειο των ήχων, σπουδάζει μουσική τεχνολογία και παραγωγή στο Λονδίνο, κυκλοφορεί δύο άλμπουμ με το ψευδώνυμο SkyWalker και μετακομίζει στο Κάιρο για να δουλέψει ως παραγωγός σε μπάντες αλλά και στον κινηματογράφο. Ένας φίλος, που ήξερε για το ταλέντο της, έριξε την ιδέα στο Boiler Room και ένα ωραιότατο πρωινό χτύπησε το τηλέφωνό της – η πρόταση να εμφανιστεί εκεί ήταν πλέον επίσημη.
Η Sama’ Abdulhadi, το κορίτσι-φαινόμενο που χρειάστηκε ένα set στο Boiler Room για να κάνει όλο τον πλανήτη να μιλάει για εκείνη, είναι πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο της χορευτικής μουσικής. Έχει πολιτική άποψη και λόγο, δεν φοβάται να υψώσει τη φωνή της ενάντια σε όλα αυτά που κακοφορμίζουν (σ)τον κόσμο μας.
«Εξηγούσα στη μαμά μου πως το Boiler Room ίσως να είναι αυτό που θα μου άλλαζε τη ζωή, γι’ αυτό μου αγόρασαν τελικά το εισιτήριο για Παλαιστίνη, να βγει από εκεί το set όπως ακριβώς ήθελα, ήταν μια επένδυση για το υπόλοιπο της ζωής μου. Την προετοίμαζα πως υπήρχε περίπτωση να μην κοιμηθώ καθόλου, θα έμενα ξύπνια μέχρι να το τελειοποιήσω. Εκείνη μου έλεγε πως δεν ήξερε τι είναι το Boiler Room και πώς ακριβώς θα άλλαζε τη ζωή μου, δεν μπορούσε να το κατανοήσει. Όμως, ήταν εκεί, δίπλα μου, και έκανε συνεχώς το follow-up: όταν έλεγα ότι πάω για ύπνο με ρωτούσε αν τσέκαρα τη λίστα με τα τραγούδια κι αν την έχω τελειώσει. “Μας έβαλες να σου πληρώσουμε το εισιτήριο για να έρθεις σπίτι, μας είπες ότι θα αλλάξει τη ζωή σου. Άρα, ή που θα το κάνεις τέλειο ή που θα το αφήσεις στην τύχη του”.
Sama' Abdulhadi | Boiler Room
Γνώριζα πως τα sets διαρκούν περίπου μία ώρα και πως δεν είναι απαραίτητο η μουσική που παίζεις να συνδέεται με αυτήν που παίζει ο προηγούμενος ή ο επόμενος, βλέπεις μόνο το άτομο που παίζει live κι έτσι, ευτυχώς, δεν χρειαζόταν να κάνω εκπτώσεις στο στυλ μου. Για μένα κάθε set έχει μια εισαγωγή, την κορύφωση και το κλείσιμο. Κάπως έτσι δρομολογώ και τα line-ups όταν κάνω κάποιο πάρτι κι έτσι ήθελα να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που είχα στη διάθεσή μου. Κι αυτό ακριβώς έκανα. Άκουσα τόνους μουσικής, το ηχογράφησα, το άκουσα αμέτρητες φορές πριν το παίξω ζωντανά. Είναι απαραίτητο να προετοιμαστείς καλά για κάτι τέτοιο, κάθε λαθάκι που μπορεί να κάνεις έχει κινηματογραφηθεί και θα βρίσκεται εκεί για πάντα».
Η Sama’ στην άλλη άκρη της γραμμή είναι χείμαρρος. Μόλις γύρισε για λίγες μέρες στο σπίτι της, στη Γαλλία, πριν ξαναμαζέψει τα πράγματά της σε ένα σακίδιο για να κατευθυνθεί στο αεροδρόμιο. Οι εναλλαγές του καιρού από χώρα σε χώρα την τρέλαναν και είναι άρρωστη. «Μάλλον την άρπαξα χοντρά, δεν προσέχω», μου λέει. Είναι απίστευτα φιλική, ανοιχτή, με φοβερό χιούμορ και αυτοσαρκασμό, νιώθω λες και μιλάω σε μια φίλη που την ξέρω χρόνια. Σκέφτομαι πως αυτή η αμεσότητά της είναι μέρος της επιτυχίας του set στο Boiler Room και ξεκινάμε μαζί να αποκωδικοποιούμε γιατί, τελικά, ανάμεσα σε όλα αυτά που ανεβαίνουν καθημερινά εκεί, το δικό της μετράει το ρεκόρ των σχεδόν 11 εκατομμυρίων views αυτήν τη στιγμή που μιλάμε.
«Νομίζω πως η επιτυχία του οφείλεται σε πολλά στοιχεία που “έπεσαν” όλα μαζί στη σωστή στιγμή. Φυσικά, το γεγονός ότι γυρίστηκε στην Παλαιστίνη ήταν μάλλον κάτι που σόκαρε τους ανθρώπους, γι’ αυτό το είδαν. Μετά, η ενέργεια του κόσμου γύρω μου και το πόσο πολύ απορροφούσαν τη μουσική ‒ήταν όλοι τους πραγματικά παρόντες, υπήρχαν και ζούσαν στο έπακρο τη συγκεκριμένη στιγμή‒, έπαιξαν σίγουρα ρόλο. Ο φίλος μου, που βρίσκεται δίπλα μου καθ’ όλη τη διάρκεια του set, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό. Έκανα πολλή προετοιμασία, το αντιμετώπισα ως την πιο σημαντική παρουσίαση της ζωής μου. Και ναι, ισχύει αυτό που λες, πολλές φορές βλέπεις τα online sets διάφορων DJs και σε κάποια φάση πατάς forward, ενώ όλοι μου λένε πως όταν αρχίσεις να βλέπεις το δικό μου, δεν καταλαβαίνεις ότι περνάει η ώρα και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι το έχεις δει όλο».
«Στην Παλαιστίνη βλέπουμε πάρα πολύ Boiler Room. Δεν έχουμε τόσο πολλούς DJs κι έτσι βάζαμε το Boiler Room να παίζει σε έναν προτζέκτορα και παρτάραμε με τους καλλιτέχνες που εμφανίζονταν εκεί. Όλα αυτά τα άτομα που βλέπεις γύρω μου; Μεγαλώσαμε μαζί και γνωριζόμαστε όλοι, δεν είναι και πολύ μεγάλη η πόλη, άλλωστε. Όλοι αυτοί είναι το κοινό που ακούει techno, σε όποιο πάρτι και να πας στην Παλαιστίνη, θα δεις αυτούς τους ίδιους ανθρώπους».
«Είμαστε μια σημαντική κοινότητα, γιατί κάνουμε underground πάρτι, δεν υπάρχουν κλαμπ, δεν ισχύει αυτό που είναι σύνηθες σε άλλες χώρες. Πήγαμε μαζί στο σχολείο, ήμασταν μαζί κατά τη διάρκεια του πολέμου και τώρα παρτάρουμε μαζί, κι αυτό δημιουργεί αυτήν τη σύνδεση μεταξύ μας που ξεπερνάει την απλή φιλία, είμαστε σαν αδέλφια. Επίσης, οι γονείς μου, όλη μου η οικογένεια ήταν εκεί – η κοπέλα που χορεύει πίσω μου είναι η ξαδέλφη μου! Σε μια ζωντανή εμφάνιση πάντα ακολουθώ το κοινό, όμως εκεί, αν και υπήρχε κοινό, αυτό που έκανα δεν ήταν για εκείνους αλλά για το κοινό που θα το έβλεπε από το σπίτι».
Τελικά, η Sama’ είχε απόλυτο δίκιο, μάλλον επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω αυτά που έλεγε στη μαμά της για να την πείσει να της αγοράσει εκείνο το εισιτήριο. Χρειάστηκαν 58 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα για να αλλάξει όλη της η ζωή και να βρεθεί από την αφάνεια στη λίγκα με τους «μεγάλους».
«Υπάρχει ένα σημείο στην καριέρα σου που δεν είσαι νέος στη φάση ούτε φτασμένος, είσαι κάπου στη μέση. Εγώ δεν το πέρασα αυτό το σημείο. Όταν φτάσεις στα “ψηλά στρώματα” και στους μεγάλους παίχτες, όπως οι Richie Hawtin, Pan-Pot, Carl Cox, βλέπεις ότι δεν είναι καθόλου επικριτικοί, ή τοξικοί. Πίστευα παλιότερα πως πρέπει να υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ τους, αφού είναι top, κι όταν τους γνώρισα τους είδα να κάθονται μαζεμένοι όλοι μαζί σε ένα τραπέζι, να κάνουν παρέα και να γελούν. Φυσικά, όλοι τους έχουν δουλειά μονίμως, δεν είναι ότι κάποιος έχει κλεισίματα και κάποιος άλλος όχι».
«Όταν ξεκινάς, προσπαθείς να στριμωχτείς σε οποιοδήποτε line-up, δεν υπάρχει ανταγωνισμός ακόμα. Όταν, όμως, βρεθείς κάπου στη μέση, ξεκινάει η δυσκολία. Δεν ξέρω πώς στον διάολο το πήδηξα αυτό το εμπόδιο, από το να προσπαθώ να χωθώ σε ένα gig πήγα στο να παίζω με τον Richie Hawtin και δεν έχω ιδέα πώς έγινε αυτό. Συγχρόνως, όλο αυτό μου δημιουργεί ένα τεράστιο στρες, νιώθω πως συνεχώς πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω, να είμαι κάτι παραπάνω, δεν μπορώ να πειραματιστώ, αφού πήγα από μια εμφάνιση μπροστά σε 100 άτομα σε μια εμφάνιση μπροστά σε 10.000. Είναι λίγο περίεργο».
Sama Abdulhadi - TIME WARP 2022 @ARTE Concert
«Ο ανταγωνισμός, λοιπόν, είναι σκληρός όταν είσαι στη μέση. Άπαξ και φτάσεις στην κορυφή, σε κλείνουν συνέχεια. Λόγω Covid, φέτος ήταν το πρώτο μου “κανονικό” καλοκαίρι, η πρώτη μου πραγματική προσπάθεια ως επαγγελματία DJ και ήταν απίστευτα έντονο, σκληρό. Πραγματικά, απορώ πώς το κάνουν οι άνθρωποι για όλη τους τη ζωή, μόνο σεβασμό μπορώ να έχω γι’ αυτούς, αφού είναι ακόμα ζωντανοί με αυτούς τους ρυθμούς. Το διασκέδασα, όμως, υπερβολικά πολύ. Ναι, ναι, είμαι νέα ακόμα (γελάει)».
«Ακόμα δεν έχω βρει έναν μηχανισμό διαχείρισης αυτού του τρόπου ζωής. Βρίσκομαι κάθε μέρα αλλού, από το ένα αεροπλάνο στο άλλο, με ελάχιστες ώρες ύπνου και τρώγοντας κακό φαγητό, είμαι ακόμη χαμένη. Ο tour manager μου, που είναι και ο καλύτερός μου φίλος –είναι αυτός που σου είπα ότι χορεύει δίπλα μου στο Boiler Room–, είναι πάντα μαζί μου κι αυτό με βοηθάει πολύ, ειδικά όταν λείπω πολύ καιρό από το σπίτι. Αν μπορώ να κοιμηθώ τέσσερις ώρες, το κάνω, αν δεν μπορώ, δεν κοιμάμαι καθόλου, γιατί τότε είναι που γίνεται χειρότερο. Αυτό που κάνω είναι να τρώω όσο περισσότερες σαλάτες μπορώ. Κάποια στιγμή ελπίζω να τα φέρω όλα σε μια ισορροπία».
Μπορεί να ήταν το πρώτο της «κανονικό» καλοκαίρι στα βαθιά, όμως κατά τη διάρκεια της πανδημίας έζησε κάτι που μόνο κανονικό δεν το λες. Η Sama’ απασχόλησε τα media παγκοσμίως την Πρωτοχρονιά του 2020, όταν συνελήφθη και πέρασε οκτώ μέρες σε φυλακή της Παλαιστίνης με την κατηγορία της «βεβήλωσης θρησκευτικού χώρου» κατά τη διάρκεια κινηματογράφησης live streaming για το Beatport, παρά την επίσημη άδεια που είχε δοθεί από τις Αρχές. Τη ρωτάω πώς τα έβγαλε πέρα στη φυλακή κι αρχίζει να γελάει.
«Στη φυλακή δεν έχεις πολλές επιλογές, δεν μπορείς να πας αλλού. Δεν έχεις την επιλογή να το παλέψεις ή να μην το παλέψεις. Έπρεπε να είμαι εκεί και να πηγαίνω στο δωμάτιο ανάκρισης όταν με καλούσαν. Ήξερα πως δεν είχα κάνει κάτι λάθος, κι αυτό ήταν το τραγικό της υπόθεσης. Αυτό που με απασχολούσε συνεχώς ήταν το ότι η οικογένειά μου θα δεχόταν επίθεση σχεδόν αμέσως, το ήξερα, όπως και έγινε. Το πρώτο τηλεφώνημα που έκανα από κει μέσα ήταν σε εκείνους, τους ζήτησα συγγνώμη κι εκείνοι με διαβεβαίωσαν πως δεν είχα κάνει κάτι κακό. Οι Αρχές ήθελαν να με απελάσουν κι αυτό ήταν πολύ σοβαρό, πολύ κακόβουλο, αλλά από τη στιγμή που οι γονείς μου ήταν οk δεν με ένοιαζε τίποτα. Μόνο αυτοί έχουν σημασία για μένα, θέλω να είναι περήφανοι για το παιδί τους.
Όμως η υποστήριξη του κόσμου και του χώρου της μουσικής ήταν κάτι άλλο. Μου έλεγε ο αδελφός μου ότι τεράστια ονόματα μιλούσαν για μένα, με υποστήριζαν και νόμιζα ότι μου έλεγε ψέματα για να νιώσω καλύτερα. Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μιλήσει ο Roger Waters για μένα και να υπογράψει τη διαδικτυακή καμπάνια που είχε δημιουργηθεί; “Ρε bro, πες μου κάτι που να μπορώ να πιστέψω, σε παρακαλώ”, του έλεγα. Μετά διαπίστωσα ότι όλα ήταν αλήθεια.
Όλοι, μα όλοι οι DJs με υποστήριξαν, δεν έβγαλαν ανταγωνισμό και παρότρυναν τον κόσμο να υπογράψει, χρησιμοποιώντας τις προσωπικές πλατφόρμες τους. Εκεί επιβεβαιώθηκε αυτό που έλεγα στους γονείς μου, πως στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή βγάζουν πολλά χρήματα γιατί είναι περισσότερο μια κοινότητα ανθρώπων παρά μια βιομηχανία. Οι δικοί μου δεν το πίστευαν, μέχρι που έγινε αυτή η καμπάνια. Τότε μου είπαν “ήμασταν οk με την techno, αλλά τώρα τρέφουμε σεβασμό γι’ αυτήν τη σκηνή”. Ήταν απίστευτο, όταν βγήκα από τη φυλακή δεν ξέρω πόσοι γνωστοί μου DJs, αλλά και άλλοι, πολλοί, που δεν γνωριζόμασταν, με πήραν τηλέφωνο».
Διακρίνω μια μικρή απογοήτευση στη φωνή της, η χώρα που τόσο πολύ υποστηρίζει της φέρθηκε σκληρά. Θυμάμαι μια συνέντευξή της τότε, έλεγε πως ουσιαστικά μεταμφιεζόταν όταν έβγαινε στον δρόμο, φορούσε καπέλο και η μάσκα για τον Covid βοηθούσε πολύ, γιατί όταν την αναγνώριζαν, την προπηλάκιζαν δημόσια. Η οικογένειά της πέρασε πολύ δύσκολα εκείνη την περίοδο, με διάφορους εκφοβισμούς να συμβαίνουν καθημερινά, αφού η είδηση ήταν βασικό θέμα στα κανάλια της χώρας της ‒ θρησκευτικός θέμα, γαρ. Η κουβέντα πάει στον ρόλο που έχουν παίξει οι τέχνες στις διάφορες κοινωνίες μέσα στα χρόνια.
«Η μουσική και γενικότερα οι τέχνες πάντα συνδέονταν με την πρωτοπορία και βοηθούν τις κοινωνίες να προοδεύσουν, ειδικά στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο, για τις οποίες έχω άποψη ‒ στην Αίγυπτο ειδικά ο καθένας ασκεί και μία τέχνη. Στην επανάσταση που έγινε εκεί η μουσική και το θέατρο έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Στην Παλαιστίνη κάθε κοινωνική αλλαγή συμβάδιζε και με ένα άλλο είδος τέχνης που κυριαρχούσε. Τη δεκαετία του ’80, για παράδειγμα, και κατά την πρώτη ιντιφάντα είχαμε μια συρροή από ροκ μπάντες στο προσκήνιο. Στη δεύτερη ιντιφάντα άνθησε το αραβικό ραπ κι αυτήν τη στιγμή είναι ένα από τα κυρίαρχα είδη μουσικής στην Παλαιστίνη και τον αραβικό κόσμο. Επίσης, είχαμε και μεγάλη άνθηση στον χορό, παιδιά που ήθελαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους στα γεγονότα και να εκφραστούν δημιουργούσαν ομάδες χορού κι αυτήν τη στιγμή είναι διάσημοι στην περιοχή.
EXIT 2022 | ANNA b2b Sama' Abdulhadi live @ mts Dance Arena FULL SHOW
Στην αρχή κανείς τους δεν είχε την υποστήριξη του κόσμου. Οι ροκ μπάντες δέχονταν επιθέσεις, το ίδιο και η ραπ μουσική, και οι ομάδες χορού, αλλά μετά τις αποδέχτηκαν. Δηλαδή ακριβώς όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, σε διαφορετικές φάσεις και εποχές. Στην Αγγλία, τη δεκαετία του ’80 μπορεί να πήγαινες στη φυλακή αν έπαιζες techno, σήμερα είναι μέρος της κουλτούρας τους. Έτσι προχωράει ο κόσμος... Ακόμα και τα βινύλια και τα CDs, ακόμα και η σκατένια σκουπιδομουσική που κυκλοφορεί, όλα ακολουθούν τις κοινωνικές εξελίξεις. Έχουμε βινύλια ως αποτέλεσμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Berklee δημιουργήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η τζαζ, τα μπλουζ έπαιξαν ρόλο και συμβάδισαν με κοινωνικές επαναστάσεις. Ακόμα και στον Μπετόβεν πετούσαν ντομάτες στην αρχή». (γελάει)
Πιάνουμε τους boomers, την Gen X, τη Z, τους millennials. Μπερδεύεται λίγο, μου ζητάει να της επιβεβαιώσω σε ποια γενιά ακριβώς ανήκει και σχολιάζει το ότι μέχρι και σε αυτό πρέπει να ανήκουμε σε διαφορετική κατηγορία που τώρα θα πρέπει να θυμάται, αλλά χαίρεται που έμαθε κάτι καινούργιο. Με σοκάρει ευχάριστα η σύνδεση και ο σεβασμός που έχει για το παρελθόν της σκηνής, και η ελπίδα για το μέλλον.
«Στη σκηνή μας αυτοί που υπήρχαν πριν από εμάς ουσιαστικά μας δημιούργησαν. Αυτοί που έρχονται μετά από εμάς –δουλεύω με πάρα πολλά νέα παιδιά, έχω διδάξει πάνω από 300– είναι μια πάρα πολύ δημιουργική γενιά, έχουν προτεραιότητες και με εμπνέουν πολύ. Το ότι έχει περάσει τόσα και διατηρεί αυτήν τη στάση ζωής είναι αξιοσημείωτο. Η δική μου γενιά, οι millennials, είναι η πιο βαρετή απ’ όλες, αλήθεια σου λέω».
Η άλλη αλήθεια είναι ότι η γενιά της δέχεται σκληρή κριτική, αλλά ασκεί κιόλας. Το cancel culture είναι γεγονός και καμιά φορά αρκεί ένα σχόλιο ή μια δήλωση στα social media για να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, πόσο μάλλον όταν εκτίθεσαι συνεχώς, λόγω της δουλειάς σου. Μιλάει για το στρες που βιώνει.
«Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να βγω στη σκηνή είμαι σε πανικό. Πηγαίνω στο μπάνιο, κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και λέω “τι γίνεται, ρε Sama’, μπορείς να το κάνεις, συμβαίνει κάθε μέρα”. Και τότε αρχίζει ένας εσωτερικός διάλογος: “Nαι, αλλά κοίτα το κοινό, υπάρχει πάρα πολύς κόσμος... - Έχεις παίξει και για πιο πολλούς, μια χαρά θα πάνε όλα”, κάνουμε μακροσκελείς συζητήσεις με τον εαυτό μου. Εξακολουθώντας να είμαι σε πανικό, βγαίνω αγχωμένη στη σκηνή και μετά, ως διά μαγείας, όλα αλλάζουν, δεν ξέρω καν πώς. Το συζητάω με πολλούς και μου λένε πως δεν φεύγει ποτέ αυτό το συναίσθημα κι έτσι έχω αρχίσει να το αποδέχομαι. “Χαλάρωσε, είναι η κλασική κρίση πανικού, την έχεις συνηθίσει”.
Παραείμαι σκληρή με τον εαυτό μου, με τα λάθη που μπορεί να κάνω όταν παίζω, κι ας μου λένε όλοι “σιγά, ποιος το κατάλαβε”. Τους βλέπεις, όμως, στο κοινό, μπορεί να είναι μόνο τρία άτομα σε χιλιάδες κι όμως, αυτούς θα εντοπίσεις. Παρακολουθούν τα πάντα, τη μουσική, τις μείξεις, είναι έτοιμοι να κριτικάρουν. Στο τέλος της βραδιάς σε κάνουν αμέσως unfollow από τα social. Θα τους ξανακερδίσω, όμως, μια μέρα, θα δεις». (γελάει)
«Μα, μου συμβαίνει κι εμένα με διάφορους καλλιτέχνες! Μπορεί κάποιος να πει ένα αστείο που θα με τσαντίσει αφόρητα, θα τον κάνω unfollow και δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ μαζί του ποτέ ξανά. Κι όταν τύχει να πάω να τον ακούσω και παίζει γαμάτα, θα χορέψω σαν να μην υπάρχει αύριο και μετά θα ζητήσω συγγνώμη ταπεινά και θα πω “δεν θα σε παρεξηγήσω ποτέ μα ποτέ ξανά, είχες δίκιο, εγώ ήμουν η χαζή”».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης σκέφτομαι πόσο αφοπλιστικά ειλικρινής είναι. Ίσως δεν έχει αποκτήσει ακόμα αυτό το φίλτρο που συναντάς συνήθως σε άλλους καλλιτέχνες του βεληνεκούς της, σκέφτομαι αρχικά. Αυτό το φίλτρο που τους υποδεικνύει (ή τους επιβάλλουν τα PR agencies) ότι πρέπει να διατηρείς μια εικόνα, ένα status, «καλό είναι να μη δείχνουμε ανασφάλεια ή ότι είμαστε ευάλωτοι στα θέματα της δουλειάς».
Σε αυτό το σημείο καταλήγω πως μάλλον η Sama’ δεν θα το αποκτήσει πότε, αδιαφορεί για τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας, παίζει με τους δικούς της όρους, γιατί πραγματικά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, λόγω του απίστευτα δυναμικού και cool χαρακτήρα της. Συγχρόνως, δεν παύει να είναι μια νέα γυναίκα και ένα νέο σχετικά και εντυπωσιακά ανερχόμενο όνομα σε μια σκηνή όπου κυριαρχούν οι άνδρες και ο ανταγωνισμός παραμένει τεράστιος, ειδικά αν ανήκεις στις ομάδες που αποτελούν τη μειοψηφία.
«Για να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω πώς είναι όλοι αυτοί (σ.σ. οι μεγάλοι DJs) με τις γυναίκες στον χώρο. Ε, ναι, (γελάει), δεν τις παίρνουν τόσο στα σοβαρά όσο τους άνδρες, όμως όλες οι γυναίκες βοηθούν πολύ στο να αλλάξει αυτό. Και συγγνώμη, αλλά αυτά που μας καταλογίζουν ισχύουν και για εκείνους: πολλοί από αυτούς είναι “εμπορικοί”, πολλοί κάνουν καριέρα λόγω εξωτερικής εμφάνισης. Ίσως να συνεχίζουν να εστιάζουν σε μας, να το χρεώνουν στις γυναίκες, αφού έχει άμεση επίδραση στη δουλειά μας για πολύ περισσότερο καιρό. Αργήσαμε να ξυπνήσουμε. Εγώ, αν θέλεις το πιστεύεις, στο μέσον της ζωής μου συνειδητοποίησα πως έχω δικαιώματα ως γυναίκα».
«Μια μέρα, να μου το θυμηθείς, θα είμαστε όλοι ίσοι και οι γυναίκες θα κουμαντάρουν τα πάντα, γιατί παίρνουμε τον έλεγχο πολύ γρήγορα. Αν το καλοσκεφτείς, μας δόθηκε το δικαίωμα της ψήφου όχι και τόσο πολλά χρόνια πριν... Συγκρίνοντας, λοιπόν, το πού ήμασταν με το πού έχουμε φτάσει τώρα, πιστεύω πως τα πάμε μια χαρά και πρέπει να χαρούμε και να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας ότι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν πολλές γυναίκες που ανεβάζουν τον πήχη ψηλότερα για όλους. Κοίτα τη Charlotte de Witte, για παράδειγμα, είναι η Νο1 DJ εδώ και πόσα χρόνια. Βάλε και την Amelie Lens, τη Nina Kraviz, αυτές οι τρεις είναι, συνήθως, οι βασικές headliners σε όλα τα shows. Ναι, όλο το line-up αποτελείται από άνδρες, αλλά αυτές είναι οι εμπροσθοφυλακή.
«Απ’ όλες τις γυναίκες που παίζουν μουσική αυτήν τη στιγμή, πάρα πολλές είναι καλές σε αυτό που κάνουν, όμως οι άνδρες ήταν πάντα η πλειοψηφία και παραμένουν. Κάναμε την αρχή με τις headliners και σύντομα θα απλωθούμε σε όλο το φάσμα. Βασικά, έπαιξα σε κάποια (λίγα, δυστυχώς) events με all-female line-ups και ήταν, το λιγότερο, απίστευτα! Βέβαια, κάποιοι το κάνουν συμπεριλαμβάνοντας και γυναίκες που δεν ξέρουν καν να παίξουν, κι αυτό μας κάνει να φαινόμαστε πολύ άσχημα στον κόσμο. Σε κάτι τέτοιες φάσεις, λοιπόν, καλύτερα να υπάρχουν λιγότερες γυναίκες, αλλά να ξέρουν να παίζουν, παρά πολλές δεν το ’χουν».
Ξαναγυρνάμε στην Παλαιστίνη, στην Ελλάδα, σε κοινωνίες όπου το θρησκευτικό στοιχείο είναι έντονο και μπορεί να χαρακτηρίσει, να στιγματίσει μια καριέρα στις τέχνες. Δεν πρέπει να πάμε και τόσο πίσω στον χρόνο για να βρούμε την εποχή που οι γυναίκες τραγουδίστριες/περφόρμερ/ηθοποιοί/συμπληρώστε-κατά-βούληση θεωρούνταν «χαλαρών ηθών» και το επίπεδο της δουλειάς τους κρινόταν από οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δουλειά τους.
«Πιστεύω πως η θρησκεία δεν επηρεάζει μόνο τις γυναίκες στη μουσική βιομηχανία αλλά και τους άνδρες εξίσου και μου κάνει εντύπωση όταν δεν το βλέπουν. Φαινομενικά, οι άνδρες έχουν το πάνω χέρι, αλλά έχουμε ξεκινήσει να τους ξεγλιστράμε. Οι γονείς μου ούτε με σφαίρες δεν θα είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αυτό που κάνω. Εγώ, σήμερα, έχω αυτήν τη δυνατότητα. Πολλές γυναίκες με τεράστιο ταλέντο δεν έκαναν ποτέ καριέρα, έγιναν μητέρες ή επηρέασαν ανθρώπους μόνο από τον πολύ στενό τους κύκλο. Όμως, ως μητέρες μπορούν να δουν και να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους να κυνηγήσουν τα ταλέντα και τα όνειρά τους.
Πες ότι κάποιο κορίτσι στην ηλικία μου εμπνέεται από μένα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα τα παρατήσει όλα και θα πάει να γίνει DJ, όμως αν αύριο της πει η κόρη της πως θέλει να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα, δεν θα σταθεί εμπόδιο στον δρόμο της. Για παράδειγμα, η μητέρα μου μέχρι φέτος δεν φανταζόταν ότι αυτό που κάνω θα μπορούσε να είναι ένα ολοκληρωμένο επάγγελμα, ενώ ο πατέρας μου προσπαθούσε να την πείσει πως είναι ένα πραγματικό επάγγελμα. Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στον κόσμο τους».
Η Sama’ Abdulhadi, το κορίτσι-φαινόμενο που χρειάστηκε ένα set στο Boiler Room για να κάνει όλο τον πλανήτη να μιλάει για εκείνη, είναι πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο της χορευτικής μουσικής. Έχει πολιτική άποψη και λόγο, δεν φοβάται να υψώσει τη φωνή της ενάντια σε όλα αυτά που κακοφορμίζουν (σ)τον κόσμο μας. Ίσως γιατί ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει πραγματικός φόβος, πόσο εύκολο είναι να βγεις μια χαλαρή βόλτα στον δρόμο της πόλης σου και να μη γυρίσεις ποτέ στο σπίτι. Κι όλη αυτή η ενέργεια φιλτράρει την καριέρα της.
«Έχω αφεθεί στο ρεύμα και με πάει, δεν είμαι σε θέση καν να το ακολουθήσω, όλα συμβαίνουν με μια απίστευτη ταχύτητα στη ζωή μου. Δεν ξέρω καν πού πάω, βέβαια έχω κάποια σχέδια στο μυαλό μου, αλλά συγχρόνως δεν υπόσχομαι τίποτα, αφού έχω χιλιάδες ιδέες, αλλά δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τις πραγματοποιήσω όλες. Η φιλανθρωπική μου δράση και η δουλειά που κάνω με νέους καλλιτέχνες στη χώρα μου είναι πολύ σημαντικά για μένα. Συνεχίζω να διοργανώνω τα δικά μου events και παίζω και σε αυτά που με καλούν, ευχόμενη, μέσα στο 2023, να καταφέρω να κυκλοφορήσω το EP μου, και αφήνω τη ζωή να με κατευθύνει εκεί που πρέπει. Και να ξέρεις, λατρεύω να παίζω στην Ελλάδα, η ενέργειά σας είναι τέλεια!»
Η Sama’ Abdulhadi θα βρίσκεται στο Oddity Club το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου.
