Sufi Returns
Έρχεται για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες ο Gonjasufi, αυτήν τη φορά χωρίς τον μεγάλο Gaslamp Killer, αλλά με ένα σχήμα που αυτομάτως κάνει αυτήν τη συναυλία να είναι «για πολλούς». Όταν εμφανίστηκε στο εορταστικό φεστιβάλ του Bios με το εξαιρετικό line up, οι περισσότεροι είτε δεν άντεξαν το sold out είτε γκρίνιαξαν αδίκως για τον τρόπο που παρουσιάστηκε o δίσκος του. Καλώς ή κακώς, αυτή ήταν μια παραδοσιακή χιπ χοπ συναυλία, αλλά με κοινό που δεν έχει παραδοσιακές σχέσεις μαζί του. Διαφορετική η κουλτούρα και οι απαιτήσεις και σίγουρα διαφορετικό το ζητούμενο για να διασκεδάσεις σε αυτό το πλαίσιο. Να ζητάς κάτι διαφορετικό είναι το ίδιο παράλογο με το να μην ευχαριστηθείς μια εμφάνιση του Murcof (τυχαίο παράδειγμα, μια και μόλις έβαλα τον καινούργιο δίσκο του στο πικάπ) επειδή δεν έφερε πιανίστα μαζί του και ακούς τις μελωδίες του από το λάπτοπ. Κόντρα σε όλα αυτά, ο Sumach Ecks, όπως είναι το κανονικό του όνομα, επιστρέφει (6/5, Bios) με τη συνοδεία φουλ μπάντας, χωρίς να είναι, δυστυχώς, γνωστές παραπάνω λεπτομέρειες γι’ αυτήν, πέρα από το μέγεθός της (πενταμελής). Πάντως, ακόμα και τώρα, παρόλο που έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του «A Sufi and a killer» που αποτέλεσε το δυνατότερο χαρτί της περσινής χρονιάς της Warp, διατηρεί μια αδιανόητη φρεσκάδα, παρά τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης δισκογραφίας. Φαντάζομαι πως την ίδια ώρα στο μπαρ του ίδιου χώρου θα ξεκινάει και το dj set του ηγέτη των Dub Pistols, Barry Ashworth, παρέα με τον δικό μας Blend, έτσι, για να θυμηθούμε το big beat που μεγάλωσε γερά παιδιά.
Freestyle is coming home
Με κανονική ορχήστρα θα εμφανιστεί και ο Γιώργος Μπρατάνης aka Cayetano (5/5, Bios) για να παρουσιάσει το «Back Home», που αποδεικνύεται με την πάροδο του χρόνου μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Πέρα από το γεγονός ότι έχει μαζέψει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις της καριέρας του, έχει αποφύγει τη μανιέρα πολλών συνοδοιπόρων του με αποτέλεσμα η κατά βάση τζαζ αισθητική του να βοηθά στην ανάπτυξη σημαντικών τραγουδιών όπως το υπέροχο «Fairy Tales», που συγκινεί με την ομορφιά της απλότητάς του, αλλά κυρίως να τονώνει συνθέσεις-highlights όπως τα «Sleepless and Mr. Coffee» και «Left my girl for a bizarre street». Μαζί με την πρόσφατη και εξίσου σπουδαία δουλειά του Σεραφείμ Τσοτσώνη αποτελούν δικαίως τα δύο πολύ δυνατά χαρτιά της εγχώριας ηλεκτρονικής σκηνής. Την ίδια μέρα επιστρέφει το διασημότερο κουαρτέτο του κόσμου, οι Kronos Quartet του δεξιοτέχνη του βιολιού David Harrington. Μπορεί να τους ακολουθεί η φήμη των κινηματογραφικών θεμάτων που έγραψαν για τον Αρονόφσκι, αλλά η ουσία τους βρίσκεται στην ιδιαίτερη προσέγγισή τους στην ποπ μουσική. Την τελευταία φορά που τους είχα παρακολουθήσει είχαν φέρει στα μέτρα τους μουσικές απ’ όλο τον κόσμο, με την προσοχή μας να εστιάζεται στην παρουσίαση της σύνθεσης του Νίκου Κουμεντάκη που βασιζόταν στις ηχογραφήσεις της Μαρίκας Παπαγκίκα, που πηγαίνουν σχεδόν 100 χρόνια πίσω. Στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση θα παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που ξεκινάει από τον Terry Riley και τη Laurie Anderson για να καταλήξει στον Steve Reich.
Symphony of horror
Το πιο γεμάτο Σάββατο της συναυλιακής άνοιξης είναι μεθαύριο (7/5), αφού πέραν του Tim Booth, που δεν χρειάζεται αναλύσεις, έρχονται οι πραγματικά μυθικοί Buzzcocks (Κύτταρο), που ήταν η πιο ποπ μπάντα των ιστορικών πανκ ημερών του νησιού, αλλά και οι Monochrome Set (Passport) που αναφέρονται τελευταίοι, καλώς ή κακώς, στα άπειρα αφιερώματα για το post punk. Από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ο χρόνος τούς σβήνει από τον χάρτη με μεγαλύτερη ευκολία απ’ όση έπρεπε και στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν ακόμα πιο αμείλικτος, αν δεν υπήρχαν οι Μόρισεϊ-Μαρ ανάμεσα στους μεγαλύτερους οπαδούς τους. O μύθος λέει πως πριν φτιάξουν τους Smiths, η αγάπη τους για την μπάντα των Bid, Lester Square και Andy Warren -που έχει επηρεάσει σχεδόν όλους τους μπασίστες των βρετανικών συγκροτημάτων των '80s- ήταν ένα από τα πρώτα κοινά τους σημεία. Αυτό αυτομάτως τούς ανέδειξε σε μια από τις καλτ μπάντες του ήχου, ενώ στη λίστα με τις μεγάλες συναυλίες που έγιναν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ θα βρείτε κι αυτή των Monochrome Set (συγκεκριμένα το 1982), αφού το βρετανικό φλέγμα του Bid και τα bigger than life ριφάκια του Square δεν είχαν περάσει απαρατήρητα. Ακόμα και σήμερα θα δεις χαμόγελα, αν ως DJ θυμηθείς να παίξεις το «Jet Set Junta» ή το «He’s Frank».
σχόλια