Δεν χρειάζεται να πω πως η Κύπρος δεν είχε ποτέ στο παρελθόν τόσο πολλά άξια συγκροτήματα, που να περιστρέφονται γύρω από την τζαζ και το ροκ. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις παλιές μπάντες, που έφεραν τους δυτικούς ήχους στη Μεγαλόνησο, στα σίξτις και νωρίς στα σέβεντις, από τους Skyrockets, τους Aces και τους Checkmates, μέχρι τους Glass Onion και τους Isadoras, είναι η σκηνή της τελευταίας δεκαετίας χοντρικά, που δίνει πολύ και καλό υλικό. Τα πρόσφατα άλμπουμ των Trio Tekke, TriCoolOre και Low Spark το αποδεικνύουν.
TRIO TEKKE & DAVE DE ROSE: Zivo
Το τρίτο άλμπουμ τού συγκροτήματος Trio Tekke είναι διαφορετικότερο από τα προηγούμενα δύο τους. Δεν ξέρω αν η αιτία είναι η συμμετοχή στο σχήμα τού ντράμερ Dave De Rose, πάντως συμβαίνει. Έχοντας υπάρξει μέλος διαφόρων σχηματισμών (Electric Jalaba, Flying Ibex, Embla, Gufo, Vula Viel, Gnawa Blues All Stars) κι έχοντας συνεργαστεί με τους Moloko, Roisin Murphy, Mark Ronson, Bastille, Mulatu Astatke, Jamie Cullum, Beth Orton, Corinne Bailey Rae, Scroobius Pip και Rokia Traore –όπως διάβασα στο δίκτυο– ο De Rose είναι μια «περίπτωση» οπωσδήποτε, που θα μπορούσε να τραβήξει, και από μόνος του ίσως, μια κατάσταση πιο πέρα.
Εντάξει. Δεν θα πρέπει όμως να παραβλέψουμε και την ίδια διάθεση τού Trio Tekke να προχωρήσει τον ήχο του, δίχως να ξεφεύγει, σε κάθε φάση τού "Zivo", από την παλιά πρωταρχική βάση. Το πώς θα μπορούσε να ηχεί το ρεμπέτικο τραγούδι σήμερα, από τι θα άξιζε να επηρεάζεται δηλαδή, διατηρώντας ταυτοχρόνως την αμεσότητα μουσικής και λόγου (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο).
Και βεβαίως δεν εννοούμε, εδώ, μια κάποια, οποιαδήποτε, εκδοχή ρεμπετοαναβίωσης, αλλά κάτι αληθινά καινούριο (καινούρια τραγούδια δηλαδή), για να μην πούμε και πρωτότυπο – καθότι η πρωτοτυπία δεν έλειπε ούτε στα προηγούμενα CD τού Trio Tekke. Φυσικά, πρωτότυποι ήταν και οι Annabouboula στα late 80s, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι κι άλλοι...
Θέλω να πω πως το αποτέλεσμα σε αρκετά από τα tracks τού "Zivo" είναι εντυπωσιακό. Οι Αντώνης Αντωνίου φωνές, τζουράς, ηλεκτρονικά, Λευτέρης Μουμτζής φωνές, κιθάρες, Colin Somervell μπάσα, βαρύτονη κιθάρα, συν τον Dave De Rose προτείνουν μερικά εξαιρετικά θέματα, όπως τα «Οι λούληδες», «Από αγάπη», «Η μπαμπέσα», «Αδέσποτο» κ.λπ., αν και, σε γενικές γραμμές, θα έλεγα πως κανένα θέμα τού "Zivo" δεν είναι αδιάφορο – απλώς κάποια ξεχωρίζουν, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει στα long plays.
Δεν είναι βασικά και μόνον η αδιατάρακτη σχέση τού Trio Tekke με το ρεμπέτικο, αλλά και η όρεξή του για αισθητικές ακροβασίες, που κάθονται, όμως, μια χαρά στο αυτί. Γιατί τούτο θα είναι, πάντα, το ζητούμενο. Το ανακάτεμα, εννοώ, με τους ρυθμούς και τις μελωδίες του «κόσμου» (afro, latin, rock, jazz...) να μη χάσκει, να μην γίνεται αυτοσκοπός, ούτε να φαντάζει «τραβηγμένο». Κι αυτό το επιτυγχάνουν με το παραπάνω και σ' αυτό το CD, οι Trio Tekke με τον Dave De Rose.
www.facebook.com/TrioTekkeBand
TRICOOLORE: World Without Words
Η world jazz, εκείνη την οποία φάγαμε με το κουταλάκι στα nineties, εξακολουθεί να υφίσταται και, γιατί όχι, να σε παρασύρει στους δαιδαλώδεις δρόμους της. Με μια διαφορά όμως, που μπορεί να είναι και άκρως σημαντική. Δηλαδή είναι. Δεν έχει επάνω της, πια, τα «φώτα της δημοσιότητας». Και αυτό είναι καλό, δηλαδή πολύ καλό. Σημαίνει, κατ' αρχάς, την ύπαρξη μουσικών και συγκροτημάτων, που δεν εκκινούν από κάποια μόδα ή συνταγή επιτυχίας, αλλά από τη βαθιά ανάγκη να υπάρξουν στο χώρο με τέτοιου τύπου μουσικές, πέραν των εφήμερων προσκολλήσεων. Προσωπικά, αυτό το μετράω πάρα πολύ. Κι είναι ένα, οπωσδήποτε, πρώτο μεγάλο «συν».
Ένα δεύτερο «συν» είναι η δυνατότητα να επεξεργάζεσαι και να αφομοιώνεις ό,τι σου πάει μέσα από μια, πλέον, πολυετή παράδοση στο συγκεκριμένο ύφος, δημιουργώντας τις δικές σου θέσεις και απόψεις. Από τη στιγμή κατά την οποία δεν υπάρχει κυρίαρχη συνταγή, νοιώθεις οπωσδήποτε πιο ελεύθερος και άρα πιο ειλικρινής όσον αφορά όλα εκείνα που επιθυμείς να παρουσιάσεις.
Τούτο το ακούμε στους TriCoolOre, ένα κυπριακό συγκρότημα, το οποίο αποτελούν οι Νίκος Δούκας μπάσο, Άγγελος Δούκας ακουστικό, ηλεκτρικό πιάνο, ακορντεόν και Βασίλης Βασιλείου ντραμς. Δίπλα σ' αυτούς τους τρεις υπάρχει, συχνά, κι ένας τέταρτος, ο τρομπετίστας Παντελής Στόικος, ενώ σε επιμέρους κομμάτια συμβάλλουν οι κιθαρίστες Δημήτρης Λάππας και Τάκης Μπαρμπέρης.
Ηχογραφημένο στο στούντιο SIERRA στην Αθήνα (να υπενθυμίσουμε, απλώς, πως οι TriCoolOre είχαν εμφανιστεί και στο περσινό 16ο Athens Technopolis Jazz Festival) το "World Without Words" είναι βασικά ένα CD μεγάλων συνθέσεων.
Οι κύπριοι μουσικοί είναι καταπληκτικοί, καθώς χωρίς πολλά-πολλά, απλώς και μόνο με τη δύναμη και την πληρότητα του ταλέντου τους καταφέρνουν να πουν τα πάντα. Και να ενώσουν ηχητικά την Ανατολή με τη Δύση, που είναι από τα βασικά προτάγματά τους, και να μπορέσουν πάνω σ' αυτή τη γραμμή, που πολλοί την έχουν τραβήξει μέχρι το άπειρο, να τοποθετήσουν σεμνά και ταπεινά και κυρίως δημιουργικά τους εαυτούς τους.
Με συνθέσεις όπως η "Waterfall" ή η "Recollections" –αν και κακώς ξεχωρίζω κάτι, από ένα άλμπουμ που έχει πλήρη ενότητα και μόνο φοβερά κομμάτια– οι TriCoolOre μάς παρουσιάζονται ως ένα γκρουπ πραγματικά υψηλών προδιαγραφών, που γνωρίζει όχι μόνο να παρουσιάζει σπουδαία δικά του tracks, αλλά και να χειρίζεται, να χειρίζονται τα μέλη του δηλαδή, με τρόπο τέλειο ηχοχρώματα που σπανίως τα συναντάς, στην ελληνική δισκογραφία, να ίπτανται σε τέτοια αισθητικά ύψη (και μιλάω για το ηλεκτρικό πιάνο πρώτα-πρώτα).
Άλμπουμ κλάσης.
THE LOW SPARK: Few But Many
Οι Low Spark είναι ένα ροκ τρίο από τη Λευκωσία, που αποτελούνται από τους Λευτέρη Μουμτζή τραγούδι, μπάσο, πλήκτρα, Μάριο Μιχαήλ κιθάρες και Στέφανο Μελετίου ντραμς. Όσοι γνωρίζουν από κάπως πιο κοντά τα ροκ πράγματα στην Κύπρο, θα θυμηθούν, αμέσως, πως ο Μουμτζής βρίσκεται πίσω από διάφορα άλλα πρότζεκτ, όπως τους J. Kriste (Master Of Disguise), τους Trio Tekke, τους Stelafi κ.λπ., έχοντας συμμετοχή και στον «Ελάχιστο Εαυτό» του Θ. Παπακωνσταντίνου και αλλού. Εδώ, ο Μουμτζής έχει γράψει όλους τους στίχους των τραγουδιών των Low Spark, όπως και τη μουσική στα μισά κομμάτια τού "The Few But Many", που είναι και το παρθενικό άλμπουμ της μπάντας.
Ο ήχος των Low Spark έχει φυσικά early seventies hard rock καταβολές, εννοώντας μ' αυτό πως τα γνωστά βρετανικά συγκροτήματα της εποχής, και ας πούμε οι Led Zeppelin πρώτα-πρώτα, έχουν επηρεάσει τα τραγούδια τους. Ενδεχομένως, μάλιστα, και τα λιγότερο γνωστά να έχουν παίξει κάποιο ρόλο, «ενδεχομένως» λέω, καθώς μέσα από τα τραγούδια των Low Spark, προσωπικά ανακαλώ τους Mott the Hoople – με το ιδιόμορφο σκληρό ροκ τους, που στην πορεία πήρε και στοιχεία από το glam και την ποπ, λόγω Ian Hunter, βασικά, που ήξερε να διαμορφώνει τη φωνή του, ανάλογα με το ύφος των συνθέσεων, δίνοντας ελαφρώς θεατράλε ερμηνείες (γενικά, το glam ήταν και θέατρο).
Εντάξει, στην περίπτωση των Low Spark, τα πράγματα είναι πιο απλά – αν και τούτο δε σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε μ' ένα τυπικό hard rock σχήμα. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα(!), καθώς η μπάντα ξέρει να ελίσσεται ανάμεσα σε διάφορα συμβατά με το ροκ είδη (καθώς υπάρχουν από psych-rock έως και soul-rock υπαινιγμοί), δίνοντας γερά τραγούδια και μάλιστα δίχως να καταφεύγουν σε στονεράδικες συνταγές, που έγιναν εντελώς της μόδας.
Από τα οκτώ κομμάτια του "The Few But Many" θα ξεχώριζα ασυζητητί τα δύο τελευταία, το 5λεπτο "Mainstream" και το 7λεπτο "Dreamweaver", που είναι αχτύπητα σκληρά ροκ «διαμάντια», δίχως να υπάρχει εδώ, σ' αυτό το πρώτο άλμπουμ των Low Spark, ούτε ένα παράταιρο track.
www.facebook.com/thelowsparkmusic
σχόλια