Η αλήθεια είναι ότι οι πρώτες φωτογραφίες του Denis Dailleux με τις οποίες ήρθα σε επαφή ήταν από τη σειρά «Μητέρα και γιος», μια σειρά πορτρέτων νεαρών body builder από την Αίγυπτο που ποζάρουν μαζί με τις μητέρες τους, οι οποίες είναι ντυμένες αυστηρά, σύμφωνα με τους κώδικες της ισλαμικής ηθικής. Είναι ένας αντιφατικός συνδυασμός μεταξύ των ρωμαλέων, καλλίγραμμων σωμάτων των αντρών και των άκαμπτων σωμάτων των ζωσμένων με τα εχέγγυα της ακλόνητης ηθικής ηλικιωμένων γυναικών.
Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία σχετικά με τη δουλειά του Γάλλου φωτογράφου, βρήκα πλούσιο υλικό που ξεκινάει από το 1986 με τις πρώτες του φωτογραφίες από το χωριό του, την Ανζού, όπου φωτογραφίζει ηλικιωμένες γυναίκες με λουλούδια στην αγκαλιά και ηλικιωμένους άντρες με λάχανα, συνεχίζει με φωτογραφίες της αγαπημένης του θείας Juliette, την οποία φωτογράφιζε επί 15 συναπτά έτη, ακολουθούν φωτογραφίες με παιδιά μεταναστών από τα υποβαθμισμένα banlieue του Παρισιού, ατέλειωτες φωτογραφίες από τις φτωχογειτονιές του Καΐρου, μια συγκλονιστική σειρά αφιερωμένη στους Μάρτυρες της Επανάστασης της Αραβικής Άνοιξης, γονείς δίπλα στις φωτογραφίες των χαμένων τους παιδιών, θαυμάσια στιγμιότυπα από την Γκάνα, αλλά και διασημότητες όπως η Κατρίν Ντενέβ.
Βραβευμένος, με αναρίθμητες συμμετοχές σε εκθέσεις και επτά φωτογραφικά άλμπουμ που αφορούν μόνο την Αίγυπτο, αυτό το διάστημα ετοιμάζει μια συγκεντρωτική έκδοση, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει το οδοιπορικό του στην Ινδία. Στη συνομιλία μας ξεδιπλώνει την προσωπική του διαδρομή, εξηγεί τι τον έκανε να φτάσει μέχρι την Αίγυπτο, μιλάει για τη γοητεία που του ασκούν οι γειτονιές του Καΐρου, για τους νέους άντρες ως αντικείμενο του πόθου, για τη σχέση του με τη φωτογραφία.
«Ποτέ δεν φαντασιώθηκα την Ανατολή. Ερωτεύτηκα την Αίγυπτο ζώντας στην Αίγυπτο και έκανα αυτές τις εικόνες μόνο από πάθος. Όπως επίσης ως αντίδραση στο αστικό περιβάλλον στο οποίο ανήκει ο Σερίφ, σε αντίθεση με εμένα που προέρχομαι από το περιβάλλον της εργατικής τάξης».
— Πώς έγινε και επέλεξες την Αίγυπτο;
Ήρθα πρώτη φορά στην Αίγυπτο το 1992 επειδή είχα ερωτευτεί έναν Αιγύπτιο που γνώρισα στο μετρό στο Παρίσι.
— Οπότε ακολούθησες τα βήματά του μέχρι την πατρίδα του;
Είχα έρθει στο Κάιρο μόνο και μόνο για να ξαναδώ τον Σερίφ, αλλά ερωτεύτηκα την πόλη και τους ανθρώπους της από την πρώτη στιγμή που τους είδα. Μόλις επέστρεψα στη Γαλλία συνειδητοποίησα το σοκ εκείνου του πρώτου ταξιδιού και αποφάσισα ότι έπρεπε πάση θυσία να επιστρέψω στο Κάιρο για να εργαστώ ως συγγραφέας στις εργατικές γειτονιές που με είχαν γοητεύσει. Εκείνη την εποχή είχα πολύ λίγα χρήματα και εργαζόμουν ως ανθοπώλης στο Παρίσι, αλλά μετά από επιμονή κατάφερα το 1995 και εντάχθηκα στο πρακτορείο Vu, το οποίο μου επέτρεψε να ξεκινήσω ως φωτογράφος, όχι χωρίς δυσκολίες.
— Αποτελούσε ο αραβικός κόσμος μέχρι εκείνη τη στιγμή φαντασίωσή σου;
Ποτέ δεν φαντασιώθηκα την Ανατολή. Ερωτεύτηκα την Αίγυπτο ζώντας στην Αίγυπτο και έκανα αυτές τις εικόνες μόνο από πάθος. Όπως επίσης ως αντίδραση στο αστικό περιβάλλον στο οποίο ανήκει ο Σερίφ, σε αντίθεση με εμένα που προέρχομαι από το περιβάλλον της εργατικής τάξης. Ήθελα να ελπίζω ότι απέφυγα κάθε οριενταλισμό, αλλά φυσικά δεν παύω να είμαι ένας Δυτικός που απλώς είχε την ψευδαίσθηση ότι γεννήθηκε στις γειτονιές που φωτογράφισε.
— Ήταν εύκολο να φωτογραφίζεις σε δημόσιους χώρους; Είχες την αποδοχή των ανθρώπων;
Μου είναι αρκετά εύκολο να φωτογραφίζω ανθρώπους σε δημόσιους χώρους, επειδή γενικά μου αρέσουν οι άνθρωποι και όταν έχω μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή δεν με συγκρατεί τίποτα. Αυτό είναι κάτι που δεν με χαρακτηρίζει, είναι αρκετά σπάνιο εκτός των στιγμών φωτογραφικής αναζήτησης.
— Οπότε τελικά εγκαταστάθηκες εκεί και το Κάιρο έγινε το σπίτι σου.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποφάσισα να μετακομίσω στο Κάιρο, κυρίως για να ξεφύγω από το Παρίσι. Όταν ήρθα να ζήσω στο Κάιρο, είχα ήδη ολοκληρώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς μου. Η ζωή στο Κάιρο μού επέτρεψε να ολοκληρώσω ένα αφιέρωμα στους Μάρτυρες της Επανάστασης και να κάνω τη σειρά με τις μητέρες και τους γιους.
— Πώς προέκυψε η σειρά «Μητέρα και γιος»; Καταρχάς πού αναζήτησες τους νεαρούς bodybuilder που ποζάρουν;
Γνώρισα τα αγόρια είτε σε χώρους όπου γυμνάζονται είτε σε αγώνες bodybuilding στο Κάιρο. Δεν ήθελα να δείξω κάτι με αυτές τις εικόνες. Ο καθένας μπορεί να δει σε αυτές ό,τι θέλει να δει. Ωστόσο, άσε με να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί έκανα αυτήν τη σειρά. Όταν ήμουν είκοσι χρονών και σε αδιέξοδο, ένας φίλος μού έδειξε ένα βιβλίο με φωτογραφίες του Robert Mapplethorpe και έπαθα σοκ. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας ντροπαλός νεαρός ομοφυλόφιλος, μόλις είχα φύγει από το αρχαίο μου χωριό. Λίγα χρόνια αργότερα, αποφάσισα να κάνω τις πρώτες μου απόπειρες στη φωτογραφία και δεν ήταν εύκολο. Είχα πει τότε στον εαυτό μου ότι θα ήθελα πολύ να φωτογραφίσω την επιθυμία μου, αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όποτε φωτογράφιζα έναν μυώδη άνδρα δεν υπήρχε τίποτα στην εικόνα – απλώς δημιουργούσα μια ανούσια ομοερωτική φωτογραφία. Στη συνέχεια, μια μέρα, ενώ ζούσα ήδη στο Κάιρο, σκέφτηκα ότι αν τοποθετούσα δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μου τη μητέρα του, αυτό θα εκμηδένιζε την επιθυμία μου και ίσως τελικά να αποκαλυπτόταν μια εικόνα. Και έτσι γεννήθηκε η σειρά «Μητέρα και γιος».
— Έχεις σταματήσει όμως να φωτογραφίζεις την Αίγυπτο. Γιατί;
Αποφάσισα να σταματήσω να φωτογραφίζω την Αίγυπτο όταν κατάλαβα ότι είχα πει τα πάντα και κυρίως γιατί ο φίλος και υπέροχος βοηθός μου, Mahmoud Farag, πνίγηκε στην Ερυθρά Θάλασσα. Χωρίς αυτόν η ζωή μου στην Αίγυπτο δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Συνεχίζω τη δουλειά μου στην Γκάνα, όπου καταγράφω κυρίως τη ζωή των ψαράδων, ενώ αυτήν τη στιγμή εργάζομαι στην Ινδία, όπου υπάρχουν ομοιότητες με την Αίγυπτο, αν και πάντα θα έχω αδυναμία στην ευγενική τρέλα των Αιγυπτίων.
